You're cooler than me

Tidekit was op de één of andere manier op haar rug terecht gekomen. Het was haar helemaal niet duidelijk hoe - in haar ervaring lag ze het ene moment nog goed, en het volgende moment was de wereld ondersteboven. Ze knipperde wat verdwaasd. Uhm.. Help? Ze bewoog haar pootjes wat. Als ze nu genoeg kracht kon zetten, kon ze misschien zichzelf omdraaien.. Maar haar pootjes wouden niet goed luisteren naar haar plannetje en schudden gewoon wat nutteloos in de lucht. Gefrustreerd zuchtte de jonge kitten. Ugh, dat hielp niet!

+Bluekit

Bluekit sprong vrolijk op en neer in de Nursery. Nog even en dan zou ze een Apprentice worden, maar nu kon ze nog even genieten van het feit dat ze ongestoord steentjes in het nest van haar en haar papa kon leggen. Dat zou wel ietsje lastiger worden zodra zij naar de Apprentice Den verhuisde en hij weer terug naar de Warriors Den. Maar goed, dat zou ze nog wel uitvogelen hoor. Geen probleem voor Bluekit - of dan zou het Bluepaw zijn. Maar nu was ze in de Nursery, en dat was maar goed ook. Want een kitten lag met haar rug hulpeloos met haar pootjes te slaan. Bluekit rende naar haar toe en herkende haar als Tidekit, één van de nieuwste kittens. Ze glimlachte naar het jonge poesje. 'Hey daarrr,' miauwde ze snorrend.

Tidekit liet net haar pootjes ontspannen toen een stemmetje dat ze nog niet kende haar begroette. Tidekit keek de oudere kitten aan met nieuwsgierige kittenblauwe oogjes. Ze opende haar bekje en probeerde 'hey' terug te zeggen, maar het enige dat ze uitbracht was een soort halve piep. Close enough. Ze zwaaide nog een keer met haar linkervoorpootje, in de hoop dat dat op de één of andere manier zou helpen met weer op haar buik te rollen, maar veel deed het niet. Hm. Dit was haar leven dan nu maar, zeker?

Het jonge poesje stopte met haar pootjes te slaan toen ze erbij kwam. Bluekit glimlachte breed naar haar toen de kitten piepte. Het was niet echt een goede piep, maar Blue wist wat ze bedoelde. Gefascineerd keek ze toe hoe Tidekit weer met haar pootje sloeg, maar niet van positie leek te veranderen. Hmmm. 'Hier, laat me je helpen,' miauwde Blue en ze drukte haar neusje tegen de flank van de kitten, haar proberend om te duwen.

Tidekit piepte geschrokken toen de andere kitten plots haar neusje in haar zij duwde. Oh, dta kietelde! Maar, hé, ze voelde zich wel langzaamaan omkantelen. Nog wat rare bewegingen met haar voorpootjes, bijna alsof ze in de lucht zwom, en - plof! Ze lag op haar zij. Ongemakkelijk en niet al te elegant sloeg ze er toch in om weer op haar buikje te klauteren nu ze al iets beter lag. Het was nog steeds niet echt zoals een andere kitten zich misschien zou omdraaien, ze was immers een stuk lomper - dat was al duidelijk. Maar met grote kittenblauwe oogjes keek ze op naar de kitten die haar geholpen had. Wow, met wat hulp was alles veel makkelijker! Dat zou ze zeker onthouden. Tidekit opende haar bekje en probeerde Bluekit te bedanken, maar haar tong en haar stem hadden niet zo veel zin om naar haar te luisteren. Hoewel ze het woord wel kende, kon ze het niet uitbrengen, dus moest ze het maar doen met opnieuw een beetje een raar gevormde piep. Uiteindelijk zou ze het wel leren. Het duurde alleen wat langer.

Een beetje onhandig wel belandde Tidekit weer op haar zij, en daarna haar buikje. Maar, ze lag nu wel weer goed. Tevreden en trots op haarzelf dat ze net zo'n goede daad had verricht keek ze naar het kleine poesje. Die probeerde zo te zien iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit haar bekje. Alleen maar een piepje, die ook niet echt klonk. Ze giechelde zachtjes, wel wetende wat ze bedoelde. 'Geen zorgen hoor Tidekit, ik help je graag!' Het was toch altijd goed om een hulpeloze kitten te kunnen helpen? 'Heb je geen pijn?'

Tidekit glimlachte breed naar het oudere poesje en snorde lichtjes toen die mauwde dat ze graag hielp. Dat zou ze zeker onthouden! Bluekit vroeg of ze pijn had, waarop het jonge poesje met haar kopje schudde. Nee, niet echt. Hoewel ze er eigenlijk nog niet echt over nagedacht had voor de ander het vroeg.. Even vernauwde ze haar ogen, bijna nadenkend, maar toen schudde ze opnieuw haar hoofdje. Nee, geen pijn. Tidekit giechelde even vrolijk en bewoog toen naar voren om te proberen de ander een vriendelijk kopje te geven. Dat was geen hele moeilijke beweging, dat lukte al.

Tidekit schudde eerst haar kopje van nee. Mooi zo, ze had geen pijn! Bluekit wilde haar al bijna alleen laten toen ze de blik op haar gezichtje zag. Uh oh, dat zag er uit alsof ze nadacht. Had ze toch wel ergens pijn, iets wat ze nu pas voelde? Bluekit vroeg er wel naar maar ze wilde liever niet moeten dealen met een huilende kitten. Ze keek even snel om haar heen, kijkend of er beschikbare Queens waren om haar te helpen. Gelukkig schudde Tidekit alsnog haar kopje van nee en kon Bluekit opgelucht ademhalen. Ze keek een beetje verbaasd en ook geamuseerd toe hoe Tide naar voren kwam, duidelijk om een kopje te geven. Blue besloot een beetje te helpen door ook wat naar voren te komen en snorde zachtjes toen hun kopjes elkaar raakten.

Yay, de ander hielp haar ook hiermee! Kijk dan hoe makkelijk het was, hoe veel fijner als je iets niet alleen moest doen. dat zou Tidekit onthouden, die les zou ze meepakken. Het jonge poesje snorde luid en duwde haar hoofdje in de zachte vacht van de oudere kitten. Ze voelde zich beschermd met Bluekit zo dichtbij, bijna alsof ze een oudere zus had die over haar waakte. Dat was fijn. Het poesje vond Bluekit wel lief. Sommige kittens waren vervelend, maar deze niet. Deze hielp haar en was warm en zacht, maar ook bescherming. Alles in één; wat meer kon ze willen?

Bluekit grinnikte zachtjes toen Tidekit zich nog dieper in haar vacht duwde. Bluekit bewoog nog wat dichter naar haar toe. Ze vond het wel leuk om al deze aandacht te krijgen van het jonge poesje. Het deed haar verantwoordelijk voelen. Ze had zo'n gevoel nog nooit eerder gehad maar dit was toch wel erg fijn. Alsof ze een soort van haar grote zus was, iemand die haar zou beschermen. Bluekit glimlachte trots, ja, haar beschermen, dat zag ze wel zitten. Er moest tenminste iemand zijn die haar telkens omdraaide als ze hulpeloos op haar rugje lag te spartelen, en wie beter dan zijzelf, toch? Ze richtte haar blauwe ogen naar de kitten en glimlachte lief naar haar, zachtjes snorrend.

Ja, dit was fijn, dit moesten ze vaker doen. Bluekit was nu officieel haar vriendin, dat was besloten. "Friend, jij!", mauwde het poesje vrolijk, voor een keer niet hakkelend nu ze zich minder focuste op de woorden en ze gewoon liet vloeien zoals ze kwamen. Dat maakte haar zinsbouw een beetje raar, maar dat was sowieso ook wel - ze was immers nog heel jong en had dat nog niet volledig onder de knie. Maar ze wou het benoemen, zodat Bluekit ook wist dat ze vanaf nu haar vriendin was. Haar allereerste, hoe spannend!

Tidekit leek gelukkig ook blij te zijn met haar bescherming. 'Friend, jij!' mauwde de kleine kitten. Bluekit keek haar aan en glimlachte. 'Jaaa, wij zijn vrienden nu!' De kitten was nog wel een klein beetje te jong om echt met haar te spelen, maar dat zou wel goedkomen hoor! Het was immers altijd leuk om vriendjes te hebben. 'Of grote zus. Ik bescherm jou.' Miauwde ze toen met een knikje. Vrienden was leuk, maar grote zus zag ze ook wel zitten. Vond Tidekit dat ook?

Bluekit was het met haar eens, en voegde nog eens aan toe dat ze grote zus was en haar zou beschermen. Oooh, dat klonk nog beter! Het poesje giechelde opgewekt en duwde haar hele kleine lichaampje tegen de pluizige vacht van het andere poesje. Ja, een beschermer. Dat was goed. Want zelf was ze klein en Bluekit was groter. Ze zou veilig zijn en nooit alleen hoeven zijn. Dat klonk goed, dat maakte haar warm vanbinnen! Tidekit snorde als antwoord.

Tidekit leek dat wel een goed idee te vinden, wat Blue ook warm van binnen maakte. Ze had geen siblings, al hing Rudepaw wel veel uit met haar vader, maar goed. Ze had ook nooit echt siblings nodig gehad, ze was toch alleen maar samen met haar papa, en ze vermaakte zich altijd prima in haar eentje. En als ze toch met iemand wilde spelen was dat voor haar geen probleem, ze sprak de anderen gewoon aan! Tidekit drukte zich in haar vacht en snorde zachtjes. Blue glimlachte en gaf haar een likje tussen haar oren. 'Goed idee hè?' miauwde ze. Een grote zus zijn voor iemand, dat klonk wel leuk. 'Heb je nog wensen voor mij, als grote zus?'

Tidekit knikte instemmend toen Bluekit zei dat het een goed idee was en duwde haar wang nog even tegen de zachte vacht van haar voordat ze lichtjes achteruit ging en de apprentice aankeek met haar kittenblauwe oogjes. Bluekit vroeg of ze nog wensen had voor haar grote zus. Het jonge poesje fronste nadenkend. Hmmm... Wat kon ze nog vragen. Oh! Tidekit had wel een idee. "Jij.. Lejen.. Mij.. A-.. A-jes!", mauwde ze met hakkelende woorden, al was het misschien wel de langste zin die ze tot nu toe uitgekraamt had. Bluekit kon haar alles leren! Of toch zo veel mogelijk. Hoewel Tidekit heel traag leerde, was ze wel degelijk leergierig - zoals de meeste kittens. En ze had al lang door dat leren véél makkelijker was als je iemand had die je daarbij hielp!

De kitten verplaatste wat naar achteren en keek haar fronsend aan. Bluekit wachtte geduldig maar ook nieuwsgierig naar wat Tidekit voor haar in gedachte had. 'Jij.. Lejen.. Mij.. A-.. A-jes!' mauwde ze hakkelend. Bluepaws oortjes wiebelde heen en weer terwijl ze haar best deed om het gestotter te ontcijferen. Wat wilde ze nou? Leren? Was dat wat ze bedoelde? Bluepaw haalde lichtjes haar schouders op en glimlachte. 'Jaa, oké,' antwoordde ze, nog steeds niet helemaal zeker wat er nou bedoelt was, maar het zou wel goed zijn.

Tot haar grote blijdschap stemde Bluekit toe. Het poesje snorde enthousiast en duwde haar kopje onhandig tegen het grotere hoofdje van de oudere kitten, luid snorrend. Oh, ze zou zo veel leren! Ze zou eindelijk snappen hoe poten werkten en hoe de andere kittens zo makkelijk van hier naar daar renden! Ze kon niet wachten. Want dat zou betekenen dat ze meer vriendjes kon maken, en dat ze minder alleen hoefde te zijn. Oh, wat een fijne gedachte! Ze wou meteen beginnen, geen tijd te verliezen! Haar kittenblauwe oogjes glansden enthousiast terwijl ze Bluekit aankeek, een grote glimlach op haar snuitje. "Stajten!", mauwde ze snel, minder hakkelig en zelfs bijna commanderend. Nu starten!

Gelukkig was het een goed ding dat ze instemde, want Tidekit werd helemaal enthousiast. Bluekit giechelde zachtjes. 'Stajten!' mauwde de jongere kitten. Blue knipperde met haar blauwe ogen. Praatte ze ook zo onduidelijk als kitten? Ze moest even nadenken. Wat.. Oh, starten! Ze knikte. 'Jaa! Uh, wat wil je leren eigenlijk?' Misschien was een cursus praten wel een goeie, maar ze wachtte eerst maar af wat Tidekit zelf wilde.

Hm, wat wou ze leren? Alles, dat was het meest logische antwoord, maar daar had Bluekit niet heel veel aan. Ze moest specifieker zijn, zodat ze echt iets nieuw kon leren. Praten was iets dat ze al heel veel geoefend had, dat was ze een beetje beu - nee, ze wou iets nuttigers oefenen, iets dat ze als apprentice ook zou moeten leren. "Jaa-gen!", wist ze uiteindelijk met enthousiasme te roepen, een grote glimlach om haar snuitje geplooi terwijl ze met glanzende blauwgroene ogen opkeek naar de oudere kitten. Ja, jagen, dat was goed. Dan kon ze iedereen trots maken als ze met een prooi het camp binnenkwam na haar eerste dag als apprentice!