Before you get a taste, it's taken

Het zou niet meer lang duren eer dat hij apprentice zou duren. Hoewel hij in eerste instantie heel erg blij was geweest met het feit dat dat moment dichterbij begon te komen, was het nu ook wel zo dat hij een beetje in de buurt van de nursery wilde blijven zodat hij voor Palekit en voor Aspenkit kon zorgen. Snappingturtle had hem geadopteerd als zoon en Snakekit had zijn beide zusjes ontmoet, waarbij hij zijn taak als grote broer zijnde fatsoenlijk op zich wilde nemen. Dat betekende ook dat hij bij hun in de buurt moest zijn zodat ze naar hem toe konden komen als er iets was. Hoewel Aspenkit in eerste instantie niet echt blij leek te zijn met het feit dat hij nu deel uitmaakte van haar familie was ze steeds milder geworden naarmate ze meer over Snakekit’s verleden ontdekte. En het was niet alsof Snakekit medelijden van haar had willen krijgen, maar toen ze hem vals begon te beschuldigen, had hij toch het gevoel gehad dat hij zichzelf moest verdedigen. Snakekit werd uit zijn gedachten gehaald toen iemand die hij niet direct verwachtte in de nursery naar binnen kwam lopen. Snakekit’s blik gleed naar zijn leader en kort trok hij met zijn oortjes, maar de leader was hier niet om hem op zijn kop te geven en leek zijn blik eerder door de nursery te laten glijden alsof hij opzoek was naar iemand. En toen begon het hem te dagen. “Beechresin is niet hier,” begon hij op een botte toon, al knikte hij wel op een respectvolle manier naar zijn leader. “Ik weet niet waar ze wel is,” liet hij er schouderophalend op volgen.

Snakekit gaf een knikje toen Acornstar aangaf dat hij hier niet voor Beechresin was, maar om prooi te geven aan de queens. Hij deed een stapje opzij zodat Acornstar het zelf aan de queens kon geven en wilde zich alweer van hem afwenden, maar toen kwam er iets in hem op. Hij twijfelde kort. Hij had Snappingturtle al geaccepteerd als zijn pleegvader, maar dat wilde niet zeggen dat hij geen nieuwsgierigheid meer voelde naar wie zijn échte vader was. “Acornstar…” klonk het twijfelend zodat hij de aandacht van zijn leader kon trekken. Hij wist niet zeker of hij het wel moest vragen. Wat als hij informatie zou krijgen waar hij niet blij mee was? Maar was in het onwetende blijven dan echt zo veel beter? Snakekit besloot na een klein poosje om de knoop maar gewoon door te hakken en keek zijn leader iets meer vastberaden aan. “Weet jij soms wie dat mijn echte vader is?” vroeg hij de leader toen op de man af, zijn groene blik naar boven richtend zodat ze elkaar aan konden kijken en Snakekit zijn gelaatstrekken in de gaten kon houden. Hij wilde niet dat het hem zou ontgaan als er tegen hem gelogen werd.

Het bleef stil en even vreesde Snakekit voor het ergste. Dat zijn vader iemand was die wel in ShadowClan had geleefd, maar verbannen was omdat hij iets gedaan had wat niet mocht. Zijn moeder had hem er nog altijd niks over verteld en sinds dat Snappingturtle zijn pleegvader was geworden, had ze haar gezicht zelfs niet meer in de nursery laten zien. En hoewel hij altijd net deed alsof hem dat niks kon schelen, deed dat diep vanbinnen toch wel heel erg veel zeer. Snakekit's vrees nam wat af toen Acornstar niet bleek te weten wie zijn vader was en de kitten kon zijn beteuterde blik nauwelijks verhullen. "Ik had misschien... ik dacht..." Het bleef weer even stil en Snakekit richtte zijn blik naar de grond. "Mama vertelt me niks over hem, maar ik dacht dat ze het jou misschien wel had verteld. Nu negeert ze me en ik heb het gevoel dat ik mijn vader nooit zal leren kennen." Omdat hij niet in ShadowClan zit voegde hij er in gedachten aan toe, maar dat zei hij maar niet hardop. Wat zou zijn leader van hem denken als het mogelijk was dat zijn vader helemaal niet in de Clan zat? Zou hij Snakekit's moeder dan straffen? En nog erger: zou hij Snakekit zelf straffen?

Hoewel Snakekit niet blij was met de keuzes die zijn moeder had gemaakt en op sommige momenten bozer op haar was dan dat hij teleurstelling voelde, was het ook weer niet zijn intentie om haar in de problemen te krijgen met hun leader. Zijn ogen werden een klein beetje groot toen zijn leader hem op een serieuze toon vroeg of zijn moeder hem negeerde en kort richtte hij zijn blik naar zijn poten. Hij wilde niet als een zielige kitten bij zijn leader aan komen kloppen omdat zijn moeder geen aandacht aan hem besteedde. “Ze is in elk geval niet meer in de nursery geweest sinds dat ik geen melk meer hoef te hebben,” mompelde hij. “Maar wil je alsjeblieft niet zeggen dat ik daar iets van gezegd heb? Ik…” Hij twijfelde kort. “Ik wil niet als de zwakkeling van de Clan gezien worden,” zei hij uiteindelijk. “En bovendien heb ik onder de warriors al een kat zitten die de zorg van mij op zich wil nemen. Ik mis haar niet zo heel erg.” Dat was een leugen. Hoewel Snappingturtle een deel van de leegte in zijn binnenste weg haalde, deed het nog steeds pijn dat zijn moeder hem negeerde. Hij wilde echter niet dat ze erg gestraft zou worden en dus moest hij wel liegen.

Acornstar bevestigde wat Snakekit al van zijn vader had gehoord en wat hij van de houdingen van andere had opgemerkt aan wie hij verteld had dat zijn moeder niet meer naar hem om wilde kijken: hij gaf aan dat het niet de manier was waarop een queen omging met haar kittens. Hij richtte zijn groene blik op zijn leader en twijfelde toen deze om een bevestiging vroeg of hij echt niet wilde dat Acornstar zijn moeder aan zou spreken. Hij kon nu natuurlijk gewoon “ja” zeggen en het aan hem voorbij laten gaan, maar er was iets in de houding van de kater dat ervoor zorgde dat hij zijn twijfels en zijn angsten met hem wilde bespreken. Het waren dingen die hij nog niet tegen Snappingturtle had durven te zeggen en hij had het idee dat als één kat het te weten zou kunnen komen, het zijn leader wel was. “Ik ben bang voor wat er uit dat gesprek zou voort kunnen komen,” gaf hij na een korte tweedstijd uiteindelijk toe aan zijn leader. “Dat ik misschien dingen te weten kom die ik niet zo leuk vind. Of die jou gaan doen laten twijfelen aan wat ik voor de Clan kan betekenen wanneer ik ouder word.” Hij hield zijn adem kort in. Zo. Hij had het hardop gezegd. Hij had zich hardop afgevraagd of zijn vader misschien niet eens in deze Clan zat. En hoewel hij dat niet met zo veel woorden had gezegd, was hij er vrij zeker van dat Acornstar die logica er ook wel uit kon halen.

Snakekit voelde alsof een bepaalde druk van zijn schouders ging toen zijn leader aangaf hem niet verantwoordelijk te houden voor de acties van zijn ouders. Hij richtte zijn groene blik naar omhoog en zag in de ogen van zijn leader dat hij het meende, waardoor hij een klein knikje gaf en weer even naar zijn pootjes keek. Het was niet vaak dat Snakekit zich zo kwetsbaar opstelde en ergens haatte hij het wel, maar hij merkte ook dat het als een opluchting aanvoelde om met de juiste katten over zijn problemen te praten. Eerst met Snappingturtle, die hem had geadopteerd en nu met Acornstar, die hem geruststelde door te zeggen dat het aan zijn moeder lag en niet aan hem. “Zijn er veel kittens zoals mij?” vroeg hij op een zachte toon. “En zouden er in de andere Clans ook kittens zijn die net zoals mij zijn?” En toen viel hem nog iets te binnen. “Een kitten zoals mij zal wel nooit de ambitie hebben om hogerop te komen.” Zijn stem klonk lichtelijk bitter. “Wie wil er nu een kat met vermoedelijk twee verschillende bloedlijnen als een deputy of leader hebben?”

Snakekit haalde zijn kleine schoudertjes op toen Acornstar aangaf dat er meer waren, maar dat er gewoon niet over gesproken werd. Hij snapte dat wel. Waarom zou je aan iemand van je eigen Clan of iemand van een andere Clan willen vertellen dat je niet voor de volle honderd procent de bloedlijn van de Clan waar je in zat door je aderen had stromen? Hij wist alleen één ding niet zeker en dat was of zijn vader echt in een andere Clan zat of dat hij in ShadowClan zat, maar gewoon niet naar Snakekit om wilde kijken. Hij had nog geen kater gezien dat echt op een speciale manier naar hem keek en hij zag zijn moeder er wel voor aan om dat soort dingen verborgen te houden, dus hij ging er eerlijk gezegd van uit dat zijn vader niet in zijn Clan zat. Hij trok verrast met zijn oortjes toen Acornstar aangaf dat Settleddust RiverClanbloed door zijn aderen had stromen. “Maar heeft Settleddust zich dan niet harder moeten bewijzen dan een kat die Clangeboren is?” vroeg Snakekit op een licht nieuwsgierige toon. “Ik wil graag hard werken voor mijn Clan, maar het voelt nogal als een druk op mijn schouders als ik me harder moet bewijzen aan zowel mijn moeder als heel de Clan. Ik wilde dat ik antwoorden van haar kon krijgen.” Zijn schouders zakten moedeloos naar beneden en hij richtte zijn blik weer naar de grond.

Snakekit keek op naar zijn leader. Het was allemaal wel heel mooi en aardig dat Acornstar die instelling had, maar dat wilde nog niet zeggen dat de rest van de Clan hem niet vuil aan zou kijken. Het was waar dat Settleddust ook hogerop was weten te komen, maar wie weet wat voor een druk de kater wel niet op zijn schouders zou voelen. Hij wist niet of hij die druk zou willen hebben en of hij dat aan zou kunnen. “Ik weet dat dat jouw mening is en dat respecteer ik, maar ik zou gewoon graag willen weten of…” Hij haalde zijn schouders op. “Of dat het echt zo is. En van welke Clan mijn vader dan zou komen. Niet dat ik hem wil ontmoeten, maar dan heb ik meer rust in mijn kopje.” Hij keek naar zijn pootjes en onderdrukte een zachte zucht. Hij zou het natuurlijk zelf aan zijn moeder kunnen vragen, maar voor de één of andere reden durfde hij niet zomaar op haar af te stappen. Hij zou het aan Acornstar kunnen vragen, maar hij was bang dat ze een heftige straf zou krijgen als bleek dat het echt een verkeerd antwoord zou zijn. Wat moest hij doen?

Snakekit hield nog net op tijd de sarcastische reactie in dat het hem wel duidelijk was dat Acornstar niet wist wie zijn vader was. Hij hield zich in omdat hij tegen een leader aan het spreken was en die wel meer respect verdiende dan een boze kitten die gefrustreerd was door zijn persoonlijke situatie, maar hij zou soms willen dat zijn leader wél alle antwoorden had. Hij keek naar boven toen Acornstar aangaf dat het misschien wel beter was om het niet te weten en hij schudde zijn kopje. “Zou jij daar vrede mee kunnen hebben?” sprak hij op een zachte toon. “Om niet te weten van wie je je genen hebt? Om ergens wel een vermoeden te hebben dat je vader in een andere Clan zit, maar nooit zeker kunnen weten of het waar is of niet?” Hij onderdrukte een zachte zucht. “Als het maar geen BloodClan is. Dat trek ik écht niet,” mompelde hij onder zijn adem door. Hij kon zijn pootje er niet precies op leggen waarom die opmerking hem ontglipte, maar het was gewoon een gevoel dat hij had.

Zijn leader leek zo erg overtuigd te zijn dat het geen BloodClanner kon zijn dat het onrustige gevoel in zijn binnenste voor heel even weggenomen werd. Zijn blik gleed naar zijn leader toen hij zei dat geen enkele ShadowClanner kittens zou willen met een BloodClanner en hij trok kort met zijn oortje. Hoe kon hij daar zo overtuigd van zijn? Niet iedereen had dezelfde mindset als hem. Als dat zo was, dan zouden waarschijnlijk de komende generaties van ShadowClan kittens allemaal van puur bloed zijn en Snakekit kon zich niet inbeelden dat dit echt zo was. “Zou je anders naar mij kijken als mijn vader een BloodClanner zou zijn?” Hij haalde diep adem. “Ik herinner me nog wat je daarnet zei, maar dat ging over katten van andere Clans. Ik ken het fijne niet van de BloodClanovername buiten wat losse verhaaltjes, maar ik heb genoeg gehoord om te weten dat het voor velen echt een shock zouden zijn als ze zouden weten dat er een kitten in hun Clan rondloopt met BloodClanbloed.” Het idee maakte hem al ziek, maar hij probeerde zijn twijfels te onderdrukken terwijl hij wachtte op het antwoord van zijn leader.