Show no pain, show no fear.

Loudpaw keek met een geërgerde blik naar de wond, waar bloed uit begon te druppelen. Hij had blijkbaar vannacht geschoven in zijn slaap en toevallig had er, waar zijn flank lag en waar de wond zich ook bevond, een doorn gelegen. De doorn was achter de wond blijven haken en Loudpaw was wakker geworden door de pijnscheuten die door zijn flank gingen en de geur van bloed. Aangezien de meesten al vroeg op patrouille op of training vertrokken waren, hadden ze het niet gezien en Loudpaw was blij dat hij enkel met een paar slapende apprentices in zijn den had gelegen. Hij had immers niet veel zin in heisa. Hij gedroeg zich liever stoer en nonchalant en deed liever alsof er niks gebeurd was, maar hij wist dat hij zijn wond moest laten controleren bij de medicine cats en keek er niet echt naar uit. Hij duwde zichzelf moeizaam overeind en keek over zijn schouder, maar hij kon zijn flank niet goed zien en had ook moeite om het bloed op te likken. Met een geïrriteerde grom draaide hij zijn kop weg van de wond en liep naar de medicine cat’s den, waar hij zacht mauwde om de aandacht van Newtpaw of Pepperpaw te trekken. Het was nog steeds vreemd dat Acefray er niet meer was, maar Loudpaw was blij dat Pepperpaw haar plekje in de Clan had gevonden en hij was tevreden dat ze dit samen kon doen met Newtpaw. Hij aarzelde dan ook niet om zijn gesteldheid in hun poten te leggen en liep dus op een kalme manier naar binnen. “Hé, Newtpaw,” zei hij op een zachte, vriendelijke toon. “Zou je eens naar mijn souvenir van BloodClan kunnen kijken?” Het was grappig bedoeld, maar Loudpaw klemde nog altijd zijn kaken nijdig op elkaar als hij dacht aan de ontmoeting die hij had gehad met die vuile BloodClanner.

+ "@Newtpaw"

_{De den waar ze nu in moest slapen voelde nog niet als thuis. Ze miste haar nest naast Twistedpaw die haar gesteund had tijdens de overname van Bloodclan en aan wie ze als eerste het nieuws verteld had. De kater was in een korte tijd haar beste vriend geworden en ze vond het dan ook lastig om nu hier te liggen. Van Pepperpaw had ze geleerd wat zij wist. Zelf wist ze namelijk nog veel te weinig, maar als ze alles met elkaar deelde dan zouden ze een goed duo kunnen vormen later. "Hé, Newtpaw" hoorde ze en haar kop schoot omhoog, weg van waar ze mee bezig was. Al was dat alleen een nest een beetje netjes maken. Iets wat ze ook met die van haarzelf nog moest doen. "Zou je eens naar mijn souvenir van bloodclan willen kijken?" Met een frons keek de kattin naar de wond op zijn flank en knikte. "Tuurlijk. Ga liggen, Loudpaw" miauwde ze zachtjes. "Waarom ben je hier niet eerder mee gekomen?" Haar stem bleef zacht, onzeker, maar bleef altijd vriendelijk en beleefd. Ook naar haar leeftijdsgenootjes. Misschien, als het heel stil was geweest had de kater haar hersenen wel horen kraken toen ze moest bedenken wat ze op de wond moest smeren. Het feit dat het aan het bloedden was betekende wel dat het grootste gedeelte van de viezigheid eruit stroomde, maar het kon moeilijk voor altijd door blijven bloedden. "Kom je erbij om het schoon te likken?" Vroeg ze daarna terwijl ze de plantjes van de bloemetjes pakte waarvan ze bijna 100% zeker wist dat het de goede zouden zijn, maar ja, als Loud nou nee antwoorden? Moest zij dan aan die wond van hem gaan likken?}

Newtpaw leek zijn opmerking niet grappig te vinden, maar dat had Loudpaw ook ergens wel verwacht. Het was immers ook niet grappig dat bijna de hele Clan zwaar getroffen was door BloodClan en dat er zelfs katten waren die dood waren gegaan door die vuile bloedhonden. Loudpaw zou hard trainen om hopelijk op een dag terug te kunnen betalen wat BloodClan hun had aangedaan. De volgende keer dat hij BloodClan zag, hoopte hij dat hij sterk genoeg was om één van hun te doden. Iemand belangrijk. Iemand die ze zeker zouden missen. Hij klemde zijn kaken weer op elkaar en concentreerde zich snel op de woorden van zijn medicine cat’s apprentice voordat hij te veel op zou gaan in zijn eigen woede en dit duidelijk zou worden voor de she-cat. Hij haalde zijn schouders op op haar vraag, wat ervoor zorgde dat er een pijnscheut door zijn lijf ging. “Omdat er andere katten waren die dringendere hulp nodig hadden. En omdat ik dacht dat het niet zo erg was.” Hij had natuurlijk vanaf het begin geweten dat het serieus was, maar hij ging Newtpaw niet opzadelen met die kopzorgen. “Ik ben er nu toch?” vroeg hij op een schaapachtige toon aan haar. Hij knikte op haar vraag en begon aan zijn flank te likken. Hij kwam slechts bij enkele delen van de wond en keek naar het gedeelte waar hij niet aan kon, maar geen haar op zijn pels dat Newtpaw om hulp zou vragen. Het was al heel wat dat hij zijn gezicht hier liet zien. “Hoe gaat het met mama en met Roughpaw? Heb je daar nog iets van gehoord?” vroeg hij op een zachte toon aan haar. Als beschermengel van de familie zijnde, moest hij hun zorg nu op zich nemen. Dat was hij ze wel verschuldigd nadat hij hun niet had kunnen beschermen tegen BloodClan.

_{Natuurlijk was ze bang om fouten te maken, maar aan de andere kant wist ze ook dat fouten maken erbij zou horen. Ze had geen mentor en de meeste van de kruiden die er in de den lagen kende ze niet. “Omdat er andere katten waren die dringendere hulp nodig hadden. En omdat ik dacht dat het niet zo erg was.” Met een zachte zucht keek ze naar de kater die net een moon ouder was dan zij was. “Ik ben er nu toch?” Miauwde hij daarna schaapachtig en ze rolde met haar blauwe ogen. "Kom de volgende keer alsjeblieft eerder, Loudpaw." De poes keek naar de goudsbloem bladeren voor haar poten en begon er op te kauwen terwijl hij haar vroeg of zijn moeder nog langs gekomen was. Newtpaw schudde met haar kop als antwoord terwijl ze op de plantjes bleef kauwen.}

Newtpaw leek het niet zo leuk te vinden dat hij niet eerder gekomen was, maar dat was een gevoel dat Loudpaw niet echt met haar deelde. Hij had andere, belangrijkere zaken aan zijn kopje gehad en dit had hem gewoon niet zo belangrijk geleken, maar zijn medicine cat apprentice leek daar anders over te denken en Loudpaw trok kort met zijn oortje toen ze haar opmerking maakte. “Zal ik doen,” zei hij, maar meer om haar een geruststellend gevoel te geven dan dat hij echt van plan was om dat advies op te volgen. Hij was immers nog altijd een vrij trotse tom cat die niet snel hulp ging zoeken voor dit soort dingen. En daar moest ze het dan maar mee doen. Ze schudde ontkennend haar kopje op de vraag over zijn moeder en Loudpaw gaf een knikje, maar besloot dan om het onderwerp over een andere boeg te gooien. “En hoe is het voor jou zo?” vroeg hij op een vriendelijke toon. “Je hebt je rang vrij plotseling kregen, dus ik kan me voorstellen dat het nog steeds erg wennen is.” Hij had immers toch niks te doen buiten wachten tot zijn wond verzorgd zou zijn, dus dan kon hij net zo goed even een gesprekje doen met zijn Clanmate. En ergens was hij ook wel oprecht benieuwd naar hoe ze zich voelde.

_{Met een zucht keek ze hem aan toen hij vertelde dat hij de volgende keer wel eerder zou komen. Beide wisten ze dat hij daar te trots voor zou zijn. Echter kon ze niet reageren omdat ze op de bloemen aan het kauwen was en het aantal keer dat ze kauwde probeerde te tellen. Het was een gewoonte die ze al snel opgepakt had om een even aantal keer ergens op te kauwen. Of dat nou kruiden waren of dat dat haar ontbijt was. Toen het eenmaal goed was spuugde ze het uit en smeerde ze het voorzichtig op de wond. "Met mij gaat het prima hoor" beantwoorde ze zijn vraag, al wist ze het nog niet zo zeker, maar dat was het antwoord wat iedereen wilde horen toch? Dat het goed ging zodat je door kon met het gesprek?}

Loudpaw draaide zijn kopje kort naar opzij en kneep zijn ogen samen toen Newtpaw aangaf dat het goed met haar ging. Waarom geloofde hij dat voor de één of andere reden niet? Ze had haar rank vrij plotseling gekregen en heel ShadowClan verkeerde nog in de nasleep van wat BloodClan had aangericht, inclusief hijzelf. Newtpaw en Pepperpaw waren waarschijnlijk diegenen die alle shit op zich hadden gekregen en Loudpaw kon zich niet voorstellen dat ze zich daar relaxt onder zou voelen. “Newtpaw,” zei hij op een zachte toon tegen haar, zijn blik op de hare richtend en proberend om haar ogen te ontmoeten met de zijne. “Is dat iets dat je zegt om me gerust te stellen of is het ook wat je daadwerkelijk voelt?” Hij deed geen moeite om de zorgelijke blik in zijn ogen te onderdrukken, noch om zijn blik van haar af te wenden.

Onderwerp: Re: Show no pain, show no fear.