I'm bored but also so alone...

het was een typische dag voor de tijd van het jaar en een witte apprentice zat in de schaduw te kijken naar de wereld wat ze nog niet zo lang geleden voor de eerste keer had gezien. dat was geen fijne herinnering dus ze schudde het snel van zich af. Magicpaw had toen ze wakker werd het kamp nog wat beter verkent, maar nu was er niet zo veel meer te doen en ze verveelde zich. de witte poes was nog niet zo lang apprentice en haar mentor Butterbell had haar nog niet veel geleerd. ze zuchtte en ging liggen. ze zag andere katten komen en gaan vrolijk met elkaar kletsend of met prooi terugkomend. niemand merkte haar op omdat ze te druk bezig waren met hun verplichtingen. ze wilde niet nutteloos zijn! ze wilde ook kunnen jagen en de rest van de clan helpen en geaccepteerd worden. Magicpaw zou zelfs dolgraag willen leren zwemmen en de koelte op haar vacht voelen. water... en opeens kwam de herinnering die ze had geprobeerd weg te drukken weer in haar op. het dode lichaam van haar moeder, verdronken. ze was nog steeds niet echt over de dood van haar moeder heen, maar ze zal haar nooit vergeten! maar ze moest doorgaan met haar leven en dus was nu haar nieuwe doel in haar leven om een van de beste warriors te worden. ze zou wel willen proberen te jagen dan kan ze alvast oefenen en houdt ze Rainpaw en Butterbell niet zo op met haar onwetendheid. maar zou dat wel mogen? zou je zomaar het kamp uit mogen zonder begeleiding? Magicpaw wist nog niet zoveel van het apprentice-zijn en ze had zich dan gezegd dat ze minder laf en zenuwachtig zou zijn toch ging die verandering erg langzaam. had ze maar een goede vriend die haar kon helpen, tegen haar zou zeggen dat ze niet zo zenuwachtig hoefde te zijn en waarmee ze lol kon trappen. iemand die haar zou begrijpen. ze voelde zich opeens zo alleen in die grote wereld...

[iedereen die een poesje gezelschap wil houden]

De wit met grijze poes opende haar blauwe ogen weer. Ze geeuwde eens luid en staarde naar de omgeving. Het was een nieuwe dag voor de riverclan. Nieuwe patrouilles, nieuwe trainingen, nieuwe jacht. Ze had spijtig genoeg nog geen apprentice om te trainen, maar er was vast wel iets om te doen. Ze sprong uit haar nest en rekte een voor een haar pootjes uit. Ze krabde in haar nest om deze mooi te leggen en trippelde de warriors den uit. Alles was weer in orde. Ze was rustig en weer de normale kat. Ze keek nieuwsgierig om haar heen. Katten vertrokken om te gaan patrouilleren of te gaan jagen. Leerlingen werden meegenomen door hun mentor. Kittens speelden met elkaar en moederkatten rusten samen. Ze glimlachte zacht bij het zien van alles om haar heen. Ze vond het best leuk hier. Ze was er nog niet super lang, maar ze had wel al een dienst bewezen. Ze zwiepte met haar staart heen en weer en merkte opeens in de schaduw een witte apprentice op. Magicpaw. De witte poes met groene ogen was goed op te merken, zelfs in de schaduw. Ze had de poes vaker alleen zien zitten. Ze had vast nog geen mentor en daarom was ze vaak alleen en had ze niets te doen. Net zoals zijzelf eigenlijk, maar zij kon al goed jagen. Ze zuchtte even en liep maar naar de witte poes. Ze glimlachte naar haar en ging bij haar zitten. "Hallo, Magicpaw." Ze snorde zacht en haar blauwe ogen had ze op de poes gericht. "Hoe gaat het?" Haar stem was zacht en vriendelijk. Ze wist niet goed hoe de poes haar voelde en daarom stelde ze de vraag maar.

Ik had beloofd bij je te posten ;D

Opeens kwam er een poes aangelopen. Ze lachte vriendelijk ''Hallo, Magicpaw.'' Magicpaw kon even niet op haar naam komen. Wat was het nou ook alweer? voordat ze op haar naam kon komen vroeg ze Magicpaw hoe het ging. Wat kon het deze kat nou weer schelen hoe het met haar ging? Had ze geen belangrijkere dingen te doen, want ze moest zich wel erg vervelen dat ze bij haar ging zitten. de witte apprentice had toch niet zoveel te doen dus antwoordde ze maar ''Het gaat wel goed, alleen ik heb zo weinig te doen. Ik heb nog niks geleerd, maar ik wil ook de clan helpen.'' en geaccepteerd worden, dacht ze er achteraan. ''Ik zou ook graag een vriend willen hebben, iemand die me begrijpt en waar ik leuke dingen mee kan doen.'' Ze had geen idee waarom ze dat allemaal vertelde aan deze poes waarvan ze de naam niet eens wist. Ze kon haar toch niet helpen. ze kon Magicpaw niet veranderen, ze kon het zelf niet eens. ''Mag ik je wat vragen? waarom zit je hier bij mij? heb je geen verplichtingen die je moet vervullen?'' dat spookte al een tijdje in haar hoofd rond. Magicpaw zou er veel voor over hebben om in alle vrijheid rond te rennen, prooi vangen en te zwemmen. Het enige probleem was dat ze het niet durfde en deze poes zou haar vast ook niet meenemen naar buiten. Zou ze het vragen? Nee, ze zou haar vast niet willen meenemen. Of toch wel? Ze keek de poes in de ogen. Zou ze haar begrijpen? Ze verwachte eigenlijk te veel van deze poes en ze wist haar naam niet eens. Uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid het. ''Wat is je naam eigenlijk?'' vroeg ze onzeker.

De wit grijze poes keek naar de jonge apprentice die eindelijk antwoordde. Ze leek wel na te denken of ze wel zou antwoorden. Of ze had het mis en dacht de poes aan iets anders. Lotusleaf zuchtte zacht en hoorde de woorden even later in haar oren klinken. Ze spitste haar grijze oren en keek weer naar de witte poes. Ze vertelde haar dat het goed ging, maar dat ze weinig te doen had en zo graag de clan zou helpen. Lotusleaf knikte even begrijpend en luisterde naar de rest dat ze te vertellen had. Ze vertelde nog dat ze graag een vriend had waar ze alles aan kon vertellen, iemand die haar begreep en waarmee ze dingen kon doen. De poes knikte opnieuw en dacht even na. Ze wilde net antwoorden toen de jonge poes opnieuw een vraag stelde. Deze keer ging het over wat ze kwam doen. Ze vroeg ook of ze geen verplichtingen had. Lotusleaf schrok wel even van de vraag, maar verder zei ze er niets op. De poes voelde haar duidelijk erg eenzaam en onbelangrijk. "Ik snap heel goed hoe je je voelt. Zo voelde ik mij een paar weken geleden ook hoor. Ik was alleen en kende nog niemand, maar nu heb ik vaker gevraagd of ik mee mocht gaan jagen en patrouilleren en nu ken ik redelijk veel katten. Misschien kan jij dat ook eens proberen. Ik kan je altijd meenemen." De poes glimlachte even en vervolgde haar antwoord: "En ik heb nu nog geen verplichtingen, nee. De patrouille is net terug en die heb ik dan ook gemist. Daarom dacht ik om jou even gezelschap te komen houden." De poes gaf even een knipoog naar haar en liet terwijl haar blauwe ogen even over de omgeving glijden. Het was té rustig vandaag. Ze rekte haar pootje even uit en likte deze schoon. Een bekende vraag kwam in haar oren en meteen gaf ze vriendelijk antwoord: "Mijn naam is Lotusleaf." Ze snorde zacht en zwiepte een keer met haar staart.

"Ik snap heel goed hoe je je voelt. Zo voelde ik mij een paar weken geleden ook hoor. Ik was alleen en kende nog niemand, maar nu heb ik vaker gevraagd of ik mee mocht gaan jagen en patrouilleren en nu ken ik redelijk veel katten. Misschien kan jij dat ook eens proberen. Ik kan je altijd meenemen." Magicpaw luisterde rustig naar het antwoord. Deze poes was best aardig tegen haar en ze wou haar meenemen! dat zou ze super vinden. Ze keek hoopvol naar haar op. Wat haar betreft konden ze dat nu doen, toen gaf ze antwoord op de vraag wat haar naam was. ''Mijn naam is Lotusleaf.'' ze snorde zachtjes en zwiepte met haar staart. ''Ik zou het super vinden om met jou mee te gaan!'' zei ze met herwonnen vrolijkheid. Ze voelde zich opeens niet meer zo alleen, dankzij deze poes. Ze zou haar moeder trots maken en ze zou laten zien dat ze niet een mislukkeling was! Ze was ook erg blij met wat Lotusleaf tegen haar had gezegd. Ze voelde zich nu stukken beter. ''Dank je, Lotusleaf. Voor wat je zei en dat je hier kwam zitten. Ik voel me nu stukken beter. Bedankt.'' miauwde ze dankbaar. Ze zwiepte vrolijk met haar staart en ze rekte zich uit van het lange stil zitten. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om haar eerste prooi te vangen. Ze kon niet wachten tot Lotusleaf haar meenam naar buiten, maar ze zou vast te gemotiveerd overkomen. Het zou vast wel een tijdje zijn totdat ze ook echt mee zou worden genomen. Deze poes had vast wel andere belangrijkere dingen te doen. Magicpaw veranderde weer in haar onzekere en eenzame zelf, wat haatte die kant van haar toch. Zelfs deze aardige poes had haar niet kunnen veranderen. ''Waaneer zou je me willen meenemen?'' om nu maar alvast het antwoord te weten en niet straks teleurgesteld worden. ze keek een beetje naar de grond naar een insectje die rondliep met iets op zijn rug. helemaal alleen, zonder vrienden. Net zoals haarzelf. Toen kwam er nog zo'n insect die hem hielp met dragen. Was zij dan de enige zonder vrienden?

De blauwe ogen van Lotusleaf had ze op de kleine poes gericht. Deze luisterde duidelijk en rustig op wat ze te zeggen had. Ze zag ook een hoopvolle blik in de groene ogen. Ze vond het fijn om de apprentice zo te zien. Eerst zag ze geen glans, maar nu leek ze een echte blije glans bij de kat te zien. De poes antwoordde dan ook enorm blij dat ze mee wilde gaan. Ze zou het super vinden. Lotusleaf knikte. "Afgesproken." Ze gaf de poes een knipoog en keek kort naar het kamp. Meerdere katten werden wakker en trippelden heen en weer. Sommige katten gingen naar hun jongen of begonnen aan hun trainingen met de leerlingen. Kittens begonnen te spelen met elkaar of kropen dicht bij hun moeder. Patrouilles werden georganiseerd en vertrokken een voor een. Het was heerlijk druk. De poes werd duidelijk heel blij en bedankte haar dat ze erbij kwam zitten. Ze gaf zelfs toe dat ze haar beter voelde. "Dat is graag gedaan, Magicpaw. Ik vind het leuk dat je je beter voelt. Je bent een hele lieve poes en ik weet zeker dat je een super apprentice zult worden." Ze zuchtte zacht en tevreden. Weer iemand vrolijk. Dat vond ze super. Plots, heel snel. De poes veranderde meteen in de vorige kat van daarnet nog. Ze werd weer onzeker alsof ze alleen was. De witte met grijze poes schrok enorm en keek haar aan. De reden van dat kwam al snel en de poes vroeg wanneer ze mee mocht. Voorzichtig glimlachte ze een keer. "Zo snel mogelijk. Vandaag zal nog niet echt gaan. Ik denk dat ik straks met een patrouille mee mag. Maar als het zover is zal ik je komen halen. En ik zorg dat het niet lang duurt, ik beloof het je." Ze zwiepte zacht met haar staart en haar blauwe ogen waren vrolijk en toch voorzichtig op de apprentice gericht.

De aardige poes antwoordde dat ze blij was dat de kleine witte poes zich beter voelde en dat ze haar zo snel mogelijk zou meenemen, maar dat dat nu niet zou gaan. Ze zou Magicpaw ophalen als het zover is, daar was ze blij mee. Magicpaw had gezien dat ze nogal geschrokken reageerde toen ze opeens weer ''haarzelf'' werd, maar de wit/grijze poes bleef aardig. Zou dit nou de vriendin zijn waar ze op had gewacht? Het zou raar zijn om het te vragen, maar ze deed het toch. ''Lotusleaf, wil jij me vriendin zijn?'' vroeg ze aarzelend en voorzichtig. Deze poes was er voor haar en Lotusleaf gaf haar het gevoel dat ze erbij hoorde. Zou ze ja zeggen? Ze voelde zich weer wat beter na haar antwoord, maar tegelijkertijd ook aarzelend. Aardigheid is op een gegeven moment op. Ze dacht aan de insectjes die ze net had gezien. Zou deze warrior haar vriendin willen zijn die haar helpt? Ze keek even om haar heen, naar het rustige kamp. Wat je toch allemaal wel niet ziet als je andere katten bekijkt zoals zij had gedaan. Je ziet dat verwaande katten eigenlijk heel verlagen zijn, dat aardige katten achterbaks zijn en zoveel meer dingen. Niemand is zoals hij of zij lijkt, maar gold dat ook voor haar? voor zover zij wist was ze altijd haar onzekere, laffe, zenuwachtige zelf, maar hoe zouden andere katten daar over denken? Maar nu drijfde ze af, maar het bleef nog even in haar hoofd ronddwalen. Ze wachtte hoopvol op Lotusleafs antwoordt, maar ze probeerde te verbergen dat ze zoveel liet afhangen aan deze poes. Als ze niet haar vriendin wou zijn zou ze dat begrijpen en proberen een iemand te vinden die haar wel wou.

Haar blauwe ogen gleden over de witte poes heen. Ze was jong en kon een goede warrior worden. Lotusleaf dacht even diep na. Haar blik gleed even naar het kamp en ze hoorde haar naam. "Ik ben zo terug." Ze stond op, schudde haar vacht een keer uit en trippelde naar de poes die haar geroepen had. Er werd gevraagd of ze de avondpatrouille wilde doen. Lotusleaf knikte even en fluisterde een paar dingen tegen de poes. Deze haar blik gleed even naar de witte apprentice en knikte. Lotusleaf glimlachte en draaide haar weer om. Ze trippelde terug naar de witte leerling die bij haar zat. Deze stelde meteen een vraag, of ze haar vriendin wilde zijn. Lotusleaf ging zitten en keek de jonge poes vriendelijk aan. "Tuurlijk wil ik dat, Magicpaw. Er zijn veel katten die dat willen, maar je moet vaker beginnen praten. Ga naar katten toe die op een ochtend ergens zitten. Gewoon doen zonder na te denken en dan ben je sneller thuis." Ze gaf de kleine poes een knipoog. Ze zwiepte een keer uitdagend met haar staart en keek weer naar de kleine poes. "En weetje? Ik heb eens met iemand gepraat en ze vond het een goed idee om je mee te nemen. Deze avond heb ik een patrouille, maar morgen doen we wel wat. Goed?" Ze glimlachte naar de witte apprentice en wachtte een beetje ongeduldig op antwoord. Ze wilde weten hoe blij ze zou worden.

"Tuurlijk wil ik dat, Magicpaw. Er zijn veel katten die dat willen, maar je moet vaker beginnen praten. Ga naar katten toe die op een ochtend ergens zitten. Gewoon doen zonder na te denken en dan ben je sneller thuis." Ze gaf de kleine poes een knipoog. Ze zwiepte een keer uitdagend met haar staart en keek weer naar de kleine poes. "En weetje? Ik heb eens met iemand gepraat en ze vond het een goed idee om je mee te nemen. Deze avond heb ik een patrouille, maar morgen doen we wel wat. Goed?" Ze glimlachte naar de witte apprentice en wachtte een beetje ongeduldig op antwoord. ''Bedankt Lousleaf. Alweer. Je hebt me enorm geholpen en ik zou het super vinden om iets met je te doen morgen!'' antwoorde ze blij. ''Ik zal ook proberen je advies op te volgen en andere mensen aan te spreken.'' Ze zou het proberen, maar of ze het ook echt durfde? ''Hoe is het eigenlijk om een patrouille te doen?'' vroeg ze nieuwsgierig. De witte poes vroeg zich af als je warrior was. Vast veel drukker met al die dingen die je moet doen. Het zou vast nog lang duren voordat zij warrior zou worden, maar ze zou haar moeder trots maken en een van de beste warriors worden! beter dan haar irritante broertje Spotpaw. Hoe zou het met hem nu gaan? zou hij al veel hebben geleerd? Magicpaw schudde het van zich af. Hij deed er nu even niet aan toe. ze moest terug denken aan dat niet iedereen is zoals diegene zich voordoet en ze vroeg zich af hoe andere katten haar zagen. Hoe zou Lotusleaf haar zien? Er is maar 1 manier om daar achter te komen ''Zou ik je wat mogen vragen? Ik vroeg me af hoe jij me ziet, want ik zat net te denken aan dat niet iedereen is zoals ie voordoet. Dus vraag ik me af hoe jij me zit. Zeg maar eerlijk.'' vroeg Magicpaw. niet aarzelend of onzeker, maar gewoon. Het zou vast wel raar overkomen dat ze opeens iets totaal anders vroeg.

De poes spitste haar oren en keek naar de jonge leerling die al snel antwoordde. "Bedankt Lousleaf. Alweer. Je hebt me enorm geholpen en ik zou het super vinden om iets met je te doen morgen! Ik zal ook proberen je advies op te volgen en andere mensen aan te spreken. Hoe is het eigenlijk om een patrouille te doen?'' Lotusleaf glimlachte even en knikte even. Ze dacht ook na over haar vraag. "Graag gedaan hoor. En een patrouille is niet moeilijk. Je loopt langs de grenzen en je zorgt dat er geen indringers op je gebied zijn of gekomen want soms ruik je oude geuren. Daar moet je dan ook heel goed op letten. Soms in de terugweg kan je eens jagen." Daarna hoorde ze een hele rare vraag. Ze snapte de poes wel om die vraag te stellen, maar of ze het antwoord wel wilde weten. Ze zuchtte even en dacht aan de eerste keer dat ze de poes zag zitten. "Toen ik je nog niet kende en je zag zitten, leek je wat onzeker en alleen. Daarom dacht ik, ik heb niets te doen dus ik zal haar gezelschap komen houden. Nu heb je tips gekregen en een soort opdracht dus ik denk dat je er nu veel vrolijker gaat uitzien." Ze snoof zacht en zwiepte een keer met haar witte staart. Ze wist niet hoe de poes het zou opvatten. Ze hoopte maar dat er nu niets in haar kop kroop van een raar idee ofzo. Ze keek om haar heen en wachtte opnieuw op de antwoorden en reacties van de jonge apprentice voor haar.

Op de vraag hoe patrouille te doen antwoordde ze dat het niet zo moeilijk is en dat je er op moet letten dat er geen indringers op het gebied zijn gekomen. Toen antwoordde ze op de vraag wat ze wat de witte poes vond. "Toen ik je nog niet kende en je zag zitten, leek je wat onzeker en alleen. Daarom dacht ik, ik heb niets te doen dus ik zal haar gezelschap komen houden. Nu heb je tips gekregen en een soort opdracht dus ik denk dat je er nu veel vrolijker gaat uitzien." ze probeerde niet teleurgesteld uit te zien, want het was waar. Ze was onzeker en alleen, maar nu dankzij Lotusleaf voelde zich veel beter. Ze had nu een vriendin! en ze zou haar meenemen! Hoe zou het zijn om warrior te zijn? Ze droomde er van wat ze allemaal zou doen als ze eindelijk haar warrior-naam zou ontvangen. Ze dacht aan alle katten die ze dan zou kennen en wat voor leuke dingen Magicpaw met ze zou doen. Het zou alleen nog heel lang duren voordat ze warrior zou worden, maar ze zou haar hardste best doen en ze zal dan wel eerst het advies van Lotusleaf moeten opvolgen. De jonge poes keek de oudere dankbaar in de ogen. ''Je hebt gelijk dat ik nogal onzeker en alleen ben en nu ik dat ook eigenlijk weet kan ik er ook wat aan doen. Het advies dat je me hebt opgegeven zal ik proberen op te volgen.'' Ze zou zichzelf veel moed in moeten spreken, maar ze zou het proberen. Ze zou moediger worden. Het was haar al 1 keer gelukt, ze voelde zich moedig en en gewoon helemaal fantastisch. Ze voelde alsof ze alles aankon! Toen had ze ook het ren-wedstrijdje gewonnen van Spotpaw, maar toen ze de finisch haalde bleek dat Firepaw toen op een steen viel. Gelukkig was alles goed gekomen. Dat was de ene keer dat ze zich niet zoals haar ''normale'' zelf voelde en ze wou zich vaker zo voelen! misschien als ze het advies van Lotusleaf zou opvolgen zou het haar lukken. Haar moeder zou trots op haar zijn. Ze kon niet wachten tot het zover was!

(Sorry dat het zo laat is mijn moeder had m'n laptop afgepakt)

Onderwerp: Re: I'm bored but also so alone...