[Coyotespirit & Shrimppaw] Stomach heaves like you wouldn't believe

Het ging niet lekker. Ondanks dat haar buik opzwol, waren haar ribben wel te tellen. De stress rond de leugen rond haar kittens maakte haar zwangerschapsmisselijkheid alleen maar erger, waardoor ze het meeste voedsel wat ze binnen kreeg of weer uitbraakte, of gewoon niet opat omdat ze zich al zo beroerd voelde. Alle voedingsstoffen die ze kreeg, gingen naar haar kittens, die wel in een rap tempo aan het groeien waren aan de vorm van haar buik te zien. Ze had zich opgekruld tot een balletje en kwam de laatste tijd de nursery niet eens meer echt uit. Ze had er de puf niet meer voor.

[Coyotespirit en Shrimppaw]

_{Aangezien er een nieuwe queen in aantocht was -en er natuurlijk weer veel kittens in de nursery waren die zo nu en dan nagekeken moesten worden- liep Coyotespirit al neuriënd richting de geur van melk en zoete kitten geuren. Bovendien had een van de Queens gezegd dat ze even moest kijken bij Seamist, want er was iets niet helemaal goed. Maar om eerlijk te zijn maakte Coyo zich niet al te veel zorgen, het zou vast een verkoudheidje zijn ofzo. Hoewel ze natuurlijk daar zelf ook was geboren, had ze eigenlijk geen herinneringen meer aan de nursery als kitten. Dat kwam natuurlijk door de journey, waar ze toen ze nog maar een jonge kitten was meegenomen werd. Toch hield ze van de den, want het was daar altijd vrolijk en gezellig. Ze duwde haar kop tussen de sprieten die voor de nursery waren en keek om even om zich heen. Ze zag wat dieper in de nursery een paar kittens stoeien, maar toen ze haar blik even verder liet glijden bleven ze haken op een calico vechtpatroon. Ze kon de ribben van Seamist wel tellen en ze rook een beetje naar braaksel. Met een bezorgde blik benaderde ze de nieuwe Queen, waarbij ze met haar neusje het oor van Seamist aanraakte als begroeting. "Hey Seamist, hoe gaat het met je?" vroeg ze vriendelijk tegen de poes, waarna ze haar van top tot teen bestudeerde. En om eerlijk te zijn.. het zag er inderdaad niet al te best uit. Maar ze wilde eerst van de queen zelf horen wat er aan de hand was voordat ze zelf iets ging concluderen.}

_{Shrimppaw wilde na al dat kruiden stampen even een bezoekje brengen aan de Nursery. Wie weet of haar half pleeg siblings met haar wilde spelen, of misschien wel andere kittens. Ze dacht niet dat Coyotespirit het erg vond als ze even een pauze in laste. Wat ze echter niet wist was dat haar mentor hier al was. Maar waarom? Shrimppaw stapte nieuwsgierig en enigszins bezorgd naar haar mentor. De bezorgdheid werd al snel groter toen ze Seamist zag, die er totaal niet goed uit zag. Een beetje bangig keek ze naar Coyote. 'Wat is er aan de poot?' vroeg ze zachtjes. Snel richtte ze haar blauwe ogen op de Queen, peilend wat haar reactie zou zijn. Ze zou het toch niet erg vinden als zij zich er mee ging bemoeien?}

Ze krulde haar staart over haar neusje heen en probeerde een beetje weg te dromen, dat zou haar in ieder geval wat rust bieden. Maar uiteindelijk stonden beide medicine cats aan haar nest. Ze had het kunnen verwachten, ze zag er slecht uit. Maar toch wilde ze het niet, ze wilde die zorgen niet om zich heen. Ze voelde zich al zo schuldig en slecht. Vandaar ook dat ze probeerde zich eruit te praten. "Het gaat wel.. Heb me wel eens beter gevoeld, maar niets wat ik niet kan hebben," beloofde ze de medicine cat, waarna Shrimppaw nog vroeg wat er aan de poot was. "Oh niks hoor Shrimppaw.."

_{Het duurde niet lang voordat Shrimppaw ook binnenkwam, het bleek dat haar apprentice net zoveel hield van kittens als Coyo. Of Shrimp was haar aan het stalken, dat kon natuurlijk ook. Maar goed, dat deed er ook niet veel toe, wat er wél toe deed was dat Seamist er alles behalve goed uitzag, ook al beweerde Seamist dat het wel goed ging. Ze opende even haar bek en snoof Seamist's geur in. De zoete geur van de queen was vermengt met de zure geur van stress en kots. "Seamist, wat heb je de afgelopen dagen gegeten?" vroeg ze vervolgens tegen de queen. Ze wist in ieder geval wel wat ze voor stress kon doen, immers had ze daar zelf ook wel eens last van. Ze draaide zich even naar Shrimppaw en glimlachte even naar haar apprentice. "Shrimp, zou je voor mij lavendel, kamille, jeneverbessen, honing en zuurring uit de den kunnen halen?" miauwde ze op een zachte toon tegen haar apprentice. Hopelijk zou Seamist het niet horen, want ze wilde haar niet nog meer in de stress laten schieten.}

_{Seamist wilde duidelijk wegwuiven dat er niks aan de hand was. Maar zelfs Shrimppaw kon dat zien. Zelfs zij. Al zei dat op zich niet heel veel, want Shrimp had altijd wel een uitkijkend en bezorgd oog. Maar alsnog. Toen ze zag dat haar mentor begon te ruiken deed ze dat snel ook, maar daar had ze wel een klein beetje spijt van. Oof, dat rook niet best. Nee, het ging zeker niet goed met Seamist. Haar mentor vroeg of ze wat had gegeten afgelopen dagen. Daarna draaide ze om naar haar en vroeg ze of ze kruiden en plantjes en besjes wilde halen. Uh.. 'Natuurlijke Coyotespirit,' miauwde ze met een knikje voor ze omdraaide en de Den uitliep.

Hmmm... De bloemetjes waren makkelijk, die had Shrimppaw al vrij snel onthouden. Honing was ook makkelijk en uh... Jeneverbessen waren deze blauwe. Hoopte ze. Vast wel. Maar... Zuring. Uh.. Shrimppaw keek om zich heen. Misschien als ze het zou zien, dat ze dan zeker wist dat waar ze naar zocht zuring was. Maar.. Ze vond het niet. Oh wacht, deze misschien? Shrimp knikte en pakte de bladeren op. Niet wetend dat ze per ongeluk brandnetel bladeren meegenomen had. En dat was nou net niet wat ze wilde. Oops.. Shrimppaw kwam terug en legde de kruiden neer naast Coyotespirit. 'Uh, is dit allemaal goed?' vroeg ze. Je kon de spanning duidelijk horen in haar stem. Ze wist het niet 100% zeker, en ze voelde dat ze misschien iets fout gedaan had. Ze keek even snel naar de zwangere poes. Ze hoopte maar dat ze niet dingen erger had gemaakt.}

Seamist had haar oren naar achteren gelegd en ondanks dat ze zich hondsberoerd voelde, was er een duidelijke weerstand op haar slanke snoet te lezen. Ze was niet van plan om toe te geven aan de medicine cats dat ze iets nodig had of dat er wat mis was en haar gierende hormonen maakten haar alleen maar meer labiel. " Wat ze me gebracht hebben," reageerde ze. Het was geen leugen. Opeten was één, helemaal opeten was pas twee en het binnenhouden was drie. Haar oren gingen nog platter haar nek in toen Shrimppaw met kruiden binnen kwam. Ze leunde wat weg. Kruiden waren smerig en ze had ze niet nodig. Ze wilde bijna haar moeder roepen bij gebrek aan een Settleddust. "Oh jongens ik hoef geen kruiden.." sputterde ze tegen. En wat als de kruiden wat met de kittens deden? Wie weet wisten Coyotespirit en Shrimppaw wel dat ze halfclan waren.. En misschien was dit wel hun manier om daar een einde aan te maken.

_{Het antwoord van Seamist stelde Coyotespirit niet tevreden. 'Wat ze me gebracht hadden.' Ja, haha, wat een duidelijk antwoord weer. Gelukkig duurde het niet lang tot haar apprentice terugkwam met de kruiden die ze nodig had. Ze controleerde niet goed of ze wel het juiste mee had genomen, maar vertrouwde erop dat ze het meisje inmiddels wel wat had kunnen bijbrengen. Helaas zag Seamist de kruiden ook, en die vatte het helemaal verkeerd op. Coyo moest zichzelf even herpakken om de goeie, lieve medicine cat te zijn, want het was duidelijk dat deze patiënt zich niet zomaar liet behandelen. "Seamist, deze kruiden zijn zodat je wat kalmeert. Het is duidelijk dat je last hebt van stress, daarvoor heb ik Shrimppaw kamille en jeneverbessen laten halen. En voor een lekkere, rustgevende geur rondom het nest een paar takjes lavendel." miauwde ze zo rustig mogelijk, terwijl ze respectvol de afstand tussen haarzelf en Seamist hield. "Vind je het anders fijner als ik Arcticwolf erbij haal? Of misschien iemand anders?" vroeg Coyo vervolgens voorzichtig. Soms hielp het ook wel als er een dierbare van een patiënt erbij was, dan voelden ze zich vaak veiliger. Ze liet nog even zitten dat ze ook zuring had meegenomen zodat ze plezieriger kon eten en misschien weer wat kon aankomen. Ze liet haar blik glijden over de kruiden die nu naast haar lagen en even ging er een error 404 in Coyo's hoofd. Dat klopte niet.}

_{Seamist deinsde wat achteruit en zei dat ze geen kruiden hoefde. Shrimp wiebelde met haar oortjes. Kruiden waren niet altijd even lekker, nee. Maar ze hoopte wel dat ze ze uiteindelijk in zou nemen. Dan zou ze beter worden. Haar mentor vertelde haar vervolgens waarvoor ze waren. Shrimp zette een kleine glimlach op haar snoetje. Misschien hielp dat Seamist, als ze liet zijn dat het oké was. Toen Coyote vervolgens haar blik over de kruiden liet gaan keek Shrimp zenuwachtig toe. Ze vertrouwde haarzelf niet helemaal, en zo te zien was het niet goed. Zoals ze al dacht. 'Uh.. Is.. Is het goed?' vroeg ze zenuwachtig. 'Moet ik andere kruiden gaan halen? Ik.. Ik was niet zeker over de zuring dus uhm..' Oh, dit was echt vreselijk. Ze had zo hard geoefend, hoe kon ze dit nu weer vergeten. Seamist had hulp nodig en hier was zij, iemand die de verkeerde kruiden mee bracht. 'S-sorry..'}

Seamist haar keel schroefde zich alleen maar meer dicht en een nieuwe golf van misselijkheid ging over haar heen. Misschien wisten ze het wel echt.. Misschien wisten ze dat ze halfclan waren. Zo overtuigend had ze niet gelogen. Arcticwolf was de goede leugenaar.. niet zei. En toen het duidelijk werd dat ze niet goed wisten of de goede kruiden er waren, sloeg de kortsluiting helemaal door. Haar ogen werden rond en ze leunde weg van de twee medicijnkatten. "Ik hoef geen kruiden, ik hoef helemaal niks," miauwde ze verstikt terwijl haar angstgeur dik in de nursery begon te hangen. De stress werd haar maag ook teveel, waardoor Seamist begon te kokhalzen. Er kwam echter geen prooi meer mee, enkel bitter gal werd nog uit haar maag geduwd. De rest had ze er die ochtend al uit gegooid. Trillend en bevend staarde ze naar de twee medicijnkatten.

_{Coyotespirit wist dondersgoed dat de zuring geen zuring was, maar brandnetel. Toch kon ze nu echt niet zeggen dat dit niet klopte. Shrimppaw vroeg aan haar of het goed was en ze wilde al antwoorden dat het klopte (ook al was dat niet helemaal waar), maar Seamist zei nogmaals dat ze echt geen kruiden hoefde en haar angstgeur werd bijna ondragelijk. Het maakte zelfs Coyo een beetje misselijk, en toen de arme queen over haar nek ging en alleen maar gal uitkotste. Met een zachte sis keek de medicine cat even de andere kant op tot het arme dier klaar was, waarna Coyo weer naar Seamist keek. "Hee, hee, weet je wat? Kan je lopen? Dan lopen we samen even naar de drinkplaats, een frisse neus kan je goed doen." probeerde Coyotespirit. Damn, waarom was deze patiënt ook zo lastig? Was Seamist altijd al zo gestresst?}

_{Nog voordat Coyotespirit kon zeggen of het wel of niet de juiste kruiden waren klonk er een vreemd geluid van Seamist. Shrimp keek op en zag hoe de poes over haar nek ging. Shrimppaw keek snel weg. Op zich kon ze er wel prima tegen, maar het was toch niet zo smakelijk. De geur die in de Nursery hing was alles behalve prettig, maar ze moest er niet aan denken aan hoe Seamist zich nu voelde. De poes was zo gestrest, Shrimp had niet het idee dat dit erg goed kon zijn voor haar en de kittens. Had ze nou maar gewoon de goede plant gepakt. De Apprentice knikte lichtjes bij de voorstel van Coyote, maar wachtte verder af wat Seamist zou zeggen. Ze zou wel de goede kruiden gaan halen, maar ze had echt even geen idee maar wat het was.}

De kater maakte zich veel zorgen om zijn partner en beste vriend. Want als er wel iemand was waar hij veel om gaf was het haar wel. En ze voelde zich niet lekker, ze had stres en ze was gewoon niet gelukkig op het moment. Dat deel van de oorzaak de hormonen kon zijn maakte hem niet uit. Want hij wilde dat niet voor haar, hij wilde haar helpen maar dat kon hij niet. Hij was overvallen door een onmacht, waardoor hij enkel kon teren op zijn gedachtes en mogelijke oplossingen. Alle schuld werd naar de vader van de kits geduwd in zijn wereld. Want als hij niet Seamist had verleid en bedrogen was dit allemaal niet gebeurd. Boos zijn hielp ook niks. Dus hij haalde diep adem en bracht een klein, vers gevangen muisje mee naar de Nursery voor haar. Bij het zicht van de twee medicine cats en de geur van zowel angst als zuur werden al zijn grenzen overstreden. Hij liet de muis vallen en met enkele grote stappen zette hij zijn lichaam tussen Seamist en de andere, onvrijwillig was de haar op zijn schouder en rug opgezet. Arcticwolf was beschermend in natuur, vandaar ook zijn naam. En het was duidelijk dat deze twee katten, ondanks hun goede bedoelingen, zijn vriendin bang maakte. Zijn intens blauw met zilveren ogen hing strak op het gezelschap tot hij het voor zichzelf duidelijk kreeg en zijn rust terug bij de hand had. Hij moest voor zichzelf vaak herhalen dat deze dames enkel wilde helpen, maar zijn beschermende natuur kon er moeilijk vrede in vinden "Geef Seamist wat ruimte" Opperde hij beleefd, maar duidelijk zonder tegenspraak. Oplossingen. Ze moesten denken in oplossingen. Hij zuchtte diep en keerde zich om, om hierna voorzichtig zijn snuit tegen de wang van de calico te drukken. "Rustig meis, ik ben hier. We doen dit samen" Zijn zachte stem liet een zekere warmte toe die normaal niet te vinden was. Hij gaf veel om haar, zelfs al toonde hij dit niet altijd openlijk. "Zou je graag meewillen naar het water? Of wil je liever even alleen tot rust komen?" Hij gaf hierna ook wat meer ruimte, en wachtte tot Seamist haar eigen wensen hoorbaar maakte, met zijn lichaam als een fysieke blokkade tussen haar en de medicine cats. Ze mochten haar dan wel kunnen helen, enkel híj kon haar beschermen.

Ze wilden haar kittens vergiftigen.. Het halfclan eruit halen met kruiden. Vandaar dat ze zo vertwijfeld naar de kruiden keken. Ze kreeg het benauwd, heel erg benauwd. Waarom was Settleddust niet hier? Settleddust kon het allemaal beter maken, dat wist ze zeker. Ze had haar oren plat in haar nek gepind en schuwde weg van de medicine cat toen deze haar wat vroeg, de bittere smaak van gal nog steeds in haar bek. Ook Arcticwolf keek ze vol angst aan, Er was iets mis.. Hij hoorde hier niet te zijn.. Settleddust hoorde hier te zijn.. Toch liet ze hem haar aanraken, zijn snuit tegen haar wang drukken. "A-alles is mis.." prevelde ze, haar ogen rond, "S-straks vergiftigen ze de kittens Arcticwolf.. De kruiden.. de kruiden.." Haar angst maakte haar onredelijk, haar ziekte maakte haar bang, haar vermoeidheid maakte haar redenaties mistig. Ze wist het allemaal niet.

_{Coyotespirit stond er al om bekend dat ze niet bijster veel geduld had, en ze merkte dat dit ontzettend op de proef werd gesteld. Ze snapte oprecht niet waarom Seamist zo moeilijk moest doen. Had ze iets verkeerd gezegd? Was het te druk? Was er nog een andere reden waar de medicine cat niet van af wist? Ze liet dan ook een afkeurend geluidje horen toen Arcticwolf zich ermee ging bemoeien en beval dat Coyotespirit en Shrimppaw de Queen wat ruimte moesten geven. Ja hoor, waarom kon hij haar wel geruststellen en zij niet? Daar was zij toch medicine cat voor? Haar oren gingen in haar nek toen ze hoorde wat Seamist te zeggen had. Hallo, wat dacht zij nou, dat Coyo hier voor de lol was, dat ze dit uit vrije wil deed? Nou ja, eigenlijk wel, maar ze was écht niet van plan om de poes te vergiftigen. Echt niet. "Waarom zou ik in Starclan's naam jou proberen te vergiftigen, Seamist?" miauwde ze met een licht geïrriteerde toon, waarna ze haar staart iet wat gestrest heen en weer zwiepte. Ze wist oprecht niet wat ze moest doen om de situatie te verbeteren, en dat maakte haar boos. Als Seamist nou die verdomde kruiden in zou nemen, dan was ze zo weer opgeknapt. Ze wilden er nog een boze opmerking overheen gooien, maar hield zich in. Straks zou ze Seamist een hele zenuwzinking bezorgen en dan kon ze bijna wel wedden dat er dan een hele boze Arcticwolf op haar af zou komen. Liever niet.}

_{De gespannen en angstige sfeer die in de Nursery hing deed haar niet goed. Shrimp zette een stap opzij toen Arcticwolf erbij kwam. De ruimte geven, was dat nodig? Ze keek naar Coyotespirit maar haar blik ging al snel weer naar de zwangere poes, die mauwde dat ze haar zouden vergiftigen. Shrimppaw merkte dat dat Coyotespirit had geraakt en zelf werd ze er ook een beetje oncomfortabel door. Vergiftigen? Als ze iemand zou vergiftigen zou dat per ongeluk zijn. Maar niet met cicuta, want dat had ze geleerd. 'S-Seamist, we willen je echt niet vergiftigen,' miauwde ze zachtjes. 'We willen je juist helpen. Jij en je kittens.. Het zal goed voor ze zijn als je de kruiden inneemt.. Echt waar.' Tenminste, ze verwachtte van wel.}

De kater bleef een fysieke blokkade tussen de twee groepen. Een zijn doodsbange partner en de ander twee medicine cats die enkel hun werk probeerde te doen. Hij wist ook wel dat er iets mis was met Seamist, dat er iets aan de zwangerschap wat met haar hoofd deed. En hij snapte het ook niet, hoe een intelligente kattin ineens zo paranoïde gemaakt kon worden. Zelf wilde hij ook dat de medicine cats het op zouden lossen, maar het was duidelijk dat dit in deze staat niet zou gebeuren. Beschermen kwam eerst. Hij haalde diep adem. Eerst zorgen dat ze veilig was van haar eigen angsten. Alles aan hem was stabiel en rustig. “Kijk me aan Seamist en luister naar mijn stem” Hij was nooit goed geweest in andere troosten of kalmeren. De kater had zelf ook niet een onwijs goede band met emoties, maar hij deed zijn best hier. “Ze zullen de kittens niks aan kunnen doen, iedereen hier wilt gewoon dat je beter wordt” Arcticwolf gooide zijn oor naar achteren toen hij de geïrriteerde toon van de flamepoint hoorde, en gunde haar even een strakke en waarschuwende blik. “Als je zo ziek blijft is dat enkel gevaarlijk voor de kittens” Hierna zette hij zijn lichaam naast het hare, zodat de andere ook weer dichterbij konden komen. Hij had blind vertrouwen in hun medicine cats, iets wat hij ook overgaf, maar toch stond het beschermende gedeelte in hem strak.