To where and back again

Onderwerp: To where and back again vr 7 aug 2020 - 13:54

De zon straalde vandaag en er hingen bijna geen wolken aan de lucht. Ze slaakte een lange geeuw terwijl ze gewoon voor de apprentice den zat, eventjes te relaxen voor er wat anders zou gebeuren. Het was saai, maar even ontspannen was ook belangrijk, zonder ontspanning werd alles een chaos. De donkergrijze apprentice keek voor zich uit, haar blik gericht naar de prooistapel. Langzaam in en uit ademend dacht ze elke seconde aan alles dat ze zou kunnen bereiken in haar toekomst. De verre, stille toekomst die nu nog als een gesloten deur was en enkel zou openen zodra je zijn sleutel had. En dat zou nog lang duren. Haar pootjes schuifelden zachtjes over de grond terwijl ze haar staart er zachtjes omheen wikkelde.

[+Icesong]

Icesong lag lekker te doezelen op haar vaste plekje in het kamp, zo'n beetje tussen de Warriors- en Apprentice den in. Ze lag gewoon te dromen, over haar leven, over de jacht vanmorgen, en over het mooie weer. Ze keek een beetje loom rond, en ontdekte Hollypaw die voor de Apprentice Den zat. Zoals altijd begon Ice gelijk te denken aan van alles om terug te zeggen mocht Hollypaw haar iets willen vragen, maar dat gebeurde niet. Ice bedacht dat het best leuk zou zijn om met iemand te praten, en het was nog niet zo héél lang geleden dat ze zelf Apprentice was geweest. Langzaam stond ze op en liep in de richting van Hollypaw. Icesong probeerde vriendelijk te kijken, iets wat haar niet altijd even goed afging. Maar vandaag was ze in een goede bui, en dus miauwde ze gelijk maar zacht tegen Hollypaw: 'Hey!' 'Mooi weertje vandaag hé?

En zo bleef ze, gewoon proberend te relaxen na al het gedoe. Toen kwam er een kattin die begon over het mooi weertje. “Yes, mooi weertje inderdaad”, reageerde de de poes zachtjes terwijl ze haar ook vriendelijk probeerde aan te kijken. Haar pluizige staart zat nog steeds rond haar poten gewikkeld zelfs al was het erg warm. De donkergrijze poes haar groene ogen gleden toen naar de lucht, de lucht die geen wolken bevatte en gewoon mooi blauw was. Erg blauw. Veel te veel blauw. “Alhoewel een paar wolkjes in de lucht niet slecht zou zijn”, voegde de apprentice nog stilletjes toe.

De poes antwoordde dat het ook mooi weer was. Verder hoorde Ice haar nog net zeggen 'Een paar wolkjes zouden ook niet slecht zijn'. Icesong dacht na over een antwoord, en miauwde toen: "Ja, het is alweer een hele tijd geleden dat er regen is geweest". 'Het zou voor het hele bos goed zijn als er weer eens regen is.' "Vind je het trouwens vervelend als ik met je praat?" voegde Ice er nog aan toe, en ze stond bijna versteld van zichzelf over zoveel zin om te praten. Ze ging er maar weer bij liggen, met haar ogen half op de grijze apprentice en half op de lucht.

De donkergrijze poes knikte op wat de kattin zei tot het laatste. “Nee, ik vind het niet vervelend”, antwoorde ze met iets minder emotie dan de vorige antwoorden die ze gaf. Diep vanbinnen had de jonge apprentice wel een gesprekspartner nodig, iemand die naar haar eigen problemen wilde luisteren. Ze luisterde altijd naar die van anderen en hielp ze daarmee maar zij kreeg nooit wat aandacht. Altijd maakte de poes nieuwe vrienden maar ze lieten haar grotendeels van de tijd toch alleen. Haar groene ogen gleden naar de grond en daar keek ze ook aandachtig naar.

De donkergrijze apprentice antwoordde dat ze het niet vervelend vond, en misschien was dat ook wel niet zo. Normaal was Ice nooit zo sociaal, maar lekker weer doet vreemde dingen met een kat, vond ze zelf. Icesong bekeek de poes eens goed, en bedacht dat ze misschien ergens mee zat, zo zag ze er wel een beetje uit. Na enig aarzelen mauwde ze: "Zou je nog verder willen praten? Want weet je, ik heb soms ook wel eens iemand nodig om gewoon eens mee te praten" Zo. Dat was eruit, de donkergrijze apprentice leek Ice wel vriendelijk, anders had ze nooit zo veel durven zeggen. Ze richtte haar ogen ook maar weer op de grond voor haar.

De mooi gekleurde kattin vroeg aan haar of ze nog wat verder wou praten. Toegevend dat zij ook soms iemand nodig had om tegen te praten. “Dat zou ik appreciëren”, mauwde de donkergrijze apprentice met een kleine glimlach op haar gezicht te zien. Het gevoel dat er eindelijk iemand was waar ze mee kon praten, misschien zelfs haar hartje kon luchten. Het gevoel maakte haar al wat blijer. Haar groene ogen richtten een vriendelijke blik naar de warrior toe terwijl de zonnestralen die op haar vacht kwamen wat feller werden en daarmee ook warmer. "Het is wel heel erg warm".

Onderwerp: Re: To where and back again zo 9 aug 2020 - 2:24

De Apprentice miauwde dat ze het zou appreciëren als Ice verder met haar wilde praten. Icesong keek op van de grond bij dit antwoord, en zag dat de poes haar vriendelijk aankeek. Ze ontspande zelf ook meer en mauwde: 'Ja, het is wel erg warm! Maar het is ook maar één keer per jaar Newleaf.' Ice voelde zich opeens vrolijk nu, met eindelijk weer iemand om goed mee te praten, en mooi weer. Ze keek vriendelijk terug naar de apprentice, en sloeg haar staart ook netjes om haar poten hen.

De poes gaf toe dat het ook maar één keer per jaar greenleaf was. “Daar heb je wel gelijk in”, gaf ze toe terwijl haar blik was gericht op de helder blauwe lucht. Het was wel bijzonder hoe de hemel zo mooi blauw kon zijn zonder enig wolkje aan de lucht. Soms kleurde de lucht zwart en waren er allemaal mooie sterren te zien. De lucht en de natuur zaten vol wonderen, daar hield de donkergrijze apprentice wel van. “Hoe voelt het eigenlijk om een warrior te zijn?”, vroeg de jonge kattin daarna terwijl ze haar groene ogen weer richtte op de warrior, want ze was eigenlijk wel nieuwsgierig.

Onderwerp: Re: To where and back again