Sneaky

Zou ze eigenlijk in de medicine cat's den moeten blijven? Ja, misschien wel. Maar ze had er gewoon écht geen zin meer in. Het was laat in de avond en iedereen in de den sliep - haar moeder, Scarletkit (maar die sliep altijd..), Bloodpaw.. Ze had dus schoon haar kans gezien om met snelle pasjes naar buiten te trippelen. Haar wonden waren aan het helen, of toch alle wonden behalve die beetmark in haar nek die zo moeilijk deed om te genezen. Maar in ieder geval had ze elke dag minder kneuzingen.. Ze was immers nog jong, ze genas snel. Haar blauwe oogjes keken schichtig om zich heen, bang om ontdekt te worden; al deed ze eigenlijk niet écht iets verkeerd. Maar zo voelde het wel, en ze had geen zin in confrontatie. Ze was nu net bijna genezen..

+Bluekit

Bluekit had inmiddels wel geleerd om weg te blijven van die vieze BloodClanners, maar dat betekende niet dat ze alsnog alleen door het kamp mocht rondlopen. Haar vader had het in ieder geval niet verboden en zelfs al zou hij, Bluekit zou er nooit naar luisteren. Zo koppig was ze wel. Toen ze dus een gevlekte kitten zag in het kamp, die jonger was dan haar, sprong ze er enthousiast naar toe. Ze had het kleine ronde bolletje kitten wel vaker gezien, maar de laatste paar dagen was ze niet meer te vinden in de Nursery. 'Plumkit! Hey!' miauwde ze, trots dat ze haar naam nog wist. 'Wat dooeee je?'

Plumkit schrok zich een ongeluk toen plots een vrolijke stem haar begroette; ze sprong op, wat niet al te aangenaam voelde op de kneuzingen op haar zij. Ze landde soepel zo'n staartlengte van Bluekit af, hart kloppend in haar keel, blauwe oogjes groot terwijl ze het oudere poesje aankeek. "Uh- uh, hey..", antwoordde ze zachtjes, de vraag vooral negerend.

Ze was wel benieuwd waarom Plum zo geheimzinnig deed. Het werd nóg interessanter toen het jongere poesje opschrok en haar geschrokken aan keek. 'Uh- uh, hey..' antwoordde ze, maar ze antwoordde niet op Blue's vraag. Bluekit glimlachte. 'Hey! Wat doe je?' vroeg ze nogmaals. Ze wilde het wel weten. Was ze op pad? Op zoek naar iets? Ging ze iemand ontmoeten, laten schrikken? Spannend allemaal!

Maar Bluekit stelde de vraag opnieuw, wou schijnbaar wel heel erg het antwoord weten. Plumkit ontweek de ander haar blik en keek naar overal, behalve naar het andere poesje. "Ik uhm, niks, gewoon, lopen?", stamelde ze, vragend, waarna ze even haar Bluekit weer aankeek - een seconde slechts, voor ze haar blik naar haar pootjes liet glijden. Was dat een goed antwoord, zou het andere poesje daar tevreden mee zijn?

Plumkit leek wel geen antwoord te willen geven op haar vraag. Het was toch niet zo moeilijk om te zeggen wat je aan het doen was? Maar blijkbaar was dat wel zo voor Plumkit, wie nerveus heen en weer keek. 'Ik uhm, niks, gewoon, lopen?' Ze antwoordde met een vraag. Ja, daar had ze niet zoveel aan, maar goed. Plum keek weer nerveus naar van alles en nog wat en Bluekit zuchtte. 'Lopen? Dat is best saai,' mauwde ze stellig. 'Wil je anders gaan rennen? Dat is veel leuker!'