Memories buried in the ground.

Het beloofde een ontzettend warme dag te worden en Timberpaw had nu al geen zin in de taken die ze hem voor zouden schotelen. De tom cat liep dan ook met een grote boog om de nursery en de elder’s den heen en rende gauw het woud in voordat ze hem zouden roepen om hem weer één of andere stomme taak te geven. Zijn blik gleed kort naar het graf waar zijn vader zou liggen en een plotselinge, nauwelijks te onderdrukken nieuwsgierigheid kwam in hem op. Hij had het de eerste dagen na de dood van zijn vader weten te negeren, maar nu begon hij zich toch wel af te vragen hoe de mysterieuze omstandigheden van zijn vaders dood precies in gang waren gezet. Ze hadden gezegd dat ze op de plaats delict niks hadden geroken en dat er geen sprake van een hevig gevecht was geweest, dat zijn vader zich niet goed had kunnen verdedigen. Het boeide Timberpaw niet hoe de kat om het leven was gekomen. De klauwsporen van zijn vader op zijn flank herinnerden hem eraan hoe de tom cat werkelijk was en niemand kon hem wijsmaken dat hij zijn vader moest missen. De tom cat liep in de richting van de grens van het territorium, waar het allemaal vermoedelijk gebeurd was. Als er al geuren hingen, waren die natuurlijk door de regen al verdreven en zou hij niet veel aanwijzingen vinden. Toch hield hij zijn neusje laag tegen de grond en begon vervolgens naar voren te lopen. Hij schramde zijn neusje kort aan enkele takjes, maar besteedde daar geen aandacht aan en fronste toen hij een miniem stukje vacht aan een takje zag hangen. Toen hij dichterbij kroop, merkte hij de vage geur op van zijn vader en verdwaasd stamelde hij naar achteren. Hij schudde zijn kop en bewoog met zijn oortje. Hij zocht naar andere aanwijzingen, maar kon niks vinden en de onrust begon zich opeens in zijn maag op te bouwen. Want wat was hier werkelijk gebeurd?

Een andere geur kwam hem tegemoet en Timberpaw draaide zijn kop om te zien dat het Crowflight was. Het was de tweede keer dat ze elkaar ontmoetten en hoewel hun eerste ontmoeting niet bepaald goed verlopen was, was Timberpaw nu te verward om boos op de tom cat te zijn. Hij bewoog zijn oren naar voren en keek naar de aanwijzing die op de grond lag. De vacht van zijn vader. Het verbaasde hem dat het er nog lag nadat er al enkele weken verstreken waren sinds dat het was gebeurd. De tom cat boog voorover en ademde nogmaals de geur van zijn vader in. Het was een geur waar hij onrustig van werd en weer bewoog hij kort naar achteren. “I wonder what happened to him,” mompelde hij, al was het niet zeker of hij het tegen Crowflight had of tegen zichzelf. Hij liet zijn blik over het gras glijden, maar niks anders wees op een gevecht of een andere kat die bij hem in de buurt was geweest. En misschien was het beter als hij het verleden gewoon zou laten rusten. Als hij deze plek de rug toekeerde en alles achter hem liet, maar dat kon hij niet voor één of andere reden. “Do you know what happened to him?” vroeg hij verward aan Crowflight. Alsof de tom cat ook maar enig idee zou hebben, maar het was altijd het proberen waard.

De tom cat antwoordde en condoleerde hem en Timberpaw wierp een korte blik over zijn schouder naar de kat. Was de kat hem gevolgd of was hij hier toevallig uitgekomen? Timberpaw zou de tweede optie eerder vermoeden. Ze waren niet bepaald op een goede manier uit elkaar, dus Timberpaw had niet echt het idee dat de tom cat opzettelijk contact met hem zocht. “You don’t have to be sorry,” antwoordde hij bot. “I don’t care that he’s dead. We didn’t have such a good bond anyway.” Hij wilde eigenlijk hardop lachen nadat hij die woorden had gesproken, maar wist dat dat raar over zou komen. Zijn vader had tegen hem gezegd dat het een geheimpje moest blijven dat hij Timberpaw bijna dagelijks afranselde en Timberpaw had te veel angst gehad om niet naar die woorden te luisteren. Nu was zijn vader dood en dacht Timberpaw nog steeds dat zijn vader neer zou komen van StarClan als hij er ook maar iets over zou vertellen. Zijn Clanmates stonden er blijkbaar ook niet bij stil dat hij vlak nadat hij apprentice werd een litteken op zijn schouder had, maar dat verbaasde hem eigenlijk ook niks. Zijn Clanmates hadden niet eens in de gaten gehad dat zijn vader hem pijn had gedaan, dus Timberpaw kon er sowieso niet te veel van verwachten. “Let’s just go,” murmelde hij. “This is depressing.” En hij draaide zich om waarbij hij de plek de rug toekeerde. Hij vermoedde dat Crowflight hem toch niet meer zou volgen en dus liep hij de grens met ThunderClan tegemoet.

Timberpaw wist ook zonder over zijn schouder te kijken dat Crowflight hem volgde. En was niet zeker wat hij daarvan moest vinden. Het was immers niet alsof hij de kat heel erg irritant vond. Ze hadden een soort van meningsverschil gehad, maar Crowflight probeerde in elk geval niet zo heel erg aanwezig te zijn als sommige andere katten. Het had hem op dat moment gewoon niet bevallen hoe losjes Crowflight over zijn eigen gedrag had gedaan en het feit dat hij misschien al wel vader was, maar voor de rest was hij aardig meegevallen. De volgende woorden van de donkere tabby tom lieten hem echter doodstil zijn en met zijn oortje draaien. Hij keek over zijn schouder en kneep zijn ogen wantrouwend samen naar Crowflight. “I do, actually.” Hij vroeg zich af waarom Crowflight interesse toonde in dit onderwerp. En hij vroeg zich ook af of de tom cat toevallig niet meer wist dan dat hij voor liet komen. Het was wel heel toevallig dat ze elkaar hier net troffen, bedacht hij zich. Verward schudde hij zijn kop, maar daarna deed hij een paar stappen naar de warrior toe zodat ze zowat neus aan neus stonden en keek de tabby strak aan. “Do you know something about it, by any chance?” siste hij de kat toe, zijn blik strak gericht op de warrior en in de gaten houdend of iets in zijn blik of houding veranderde.

Timberpaw hield zijn blik strak op Crowflight gericht zodat hij de minste aarzeling, de minste emotie en de minste gelaatstrek kon zien. Hij zag echter niets, behalve dan dat zijn blik kalm bleef en dat niks verraadde dat hij meer wist. De donkere tabby keek hem al even indringend aan als Timberpaw dat bij Crowflight deed, waardoor Timberpaw onmogelijk kon zien wat de tom cat voelde of dacht. En toen sprak hij zijn woorden. Timberpaw trok kort met zijn oortje terwijl hij de woorden probeerde te ontcijferen. Wat bedoelde de tom cat in StarClan’s naam hier weer mee? Hij klemde zijn kaken op elkaar en dacht diep na… en toen drong het tot hem door. Crowflight wist niks van de dood van zijn vader, maar wél over waar Timberpaw doorheen had moeten gaan. De warrior liet hem inmiddels achter, maar binnen enkele seconden had Timberpaw hem ingehaald en blokkeerde zijn pad door dwars te gaan staan. “How?” vroeg hij op een haast kille toon. “And when?” Dat waren voor hem de twee belangrijkste vragen. En daar wilde hij antwoord hebben. De tom cat had hem de beet gegeven en Timberpaw had toegehapt. Nu kon hij ook niet meer op zijn schreden terugkeren.

Timberpaw probeerde zichzelf niet van zijn stuk te laten brengen toen hij de doordringende blik van Crowflight zag. Voor iemand die vaak een nuchtere houding aannam en die reageerde met een air alsof het hem weinig kon schelen, kon Crowflight wel bijzonder krachtig overkomen als hij dat wilde. Timberpaw luisterde naar de woorden die de donkere tom cat sprak en hij trok kort met zijn oortje. Het was waar dat de littekens die hij had gekregen niet normaal waren voor een normale training, maar hij had altijd gedacht dat het de katten in zijn Clan ontgaan waren. Het leek erop dat Crowflight zijn vader persoonlijk had gekend en kort keek hij naar zijn poten. “At least now I know I’m not the problem,” zei hij schamper. “Although he always wanted me te believe that.” Hij keek weg van Crowflight. “He made me believe it was my fault that my mother and my unborn brother died when my mother gave birth to us. I thought it was because of that that he became so full of hate.” Hij keek nijdig. “But then again, I never knew him before I was born, so I didn’t know he was like that when I wasn’t around.” Of dat het allemaal veel beter maakte? Hij had geen idee.