I am beauty I am grace

Er was een ding waar hij eigenlijk wel van hield, waar hij ook behoorlijk goed in was, al zei hij het zelf. En dat was bomen klimmen. Natuurlijk, hij was een Thunderclankat, dus dat was misschien niet zo wonderbaarlijk, maar hij had het echt wel tot een specialiteit gemaakt. Voornamelijk omdat jezelf even verstoppen in een boom vaak handig was. Met gemak klom hij zo de hoogste bomen in, je zou bijna denken dat hij Skyclanbloed in zich had. Misschien wel zelfs, wie wist het. Wel deze boom was niet de boom waar je te ver in ging, want anders stoorde je meneer de uil nog. Maar tot de eerste tak, wat al ver genoeg was, kon wel. Dus daar was hij ook nu op weg naar toe. Zijn klauwen in het schors en er weer uit, terwijl hij zich verticaal voortbewoog. Het duurde niet lang voordat Smouldertongue dan ook daadwerkelijk op die betreffende tak was en zich daar eens lekker installeerde. Met een voorpoot als kopondersteuning en de andere bungeled naar beneden, had hij een prima slaapplekje gevonden. Nu was hij niet iemand die meteen in slaap viel, dus keek hij eerst nog de verte in, door de bomen heen. Oh, daar kwam wat aan trouwens. Welke kat betrefte het hier? Hij keek eens beter en kwam tot de conclusie dat het Briarrose moest zijn. Eens kijken wat zij ging doen op deze prachtige dag.

-Briarrose

Briarrose kwam graag in het bos, ze hield van de vertrouwde geuren van de bomen, het mos en alle andere geuren. De omgeving voelde zo vertrouwd aan. Door al die verschillende geuren proefde ze de niet meer zo verse geuren van verschillende prooidieren. Het mooie aan Newleaf: alle diertjes kwamen uit hun hol en er was weer voldoende te eten. De rosse poes trippelde verder, tot ze in een lage tak een koolmeesje zag. Automatisch reageerde haar maag verlekkerd door te grommen. Ze zakte door haar poten en sloop vooruit. De vogel zat wel in een lastige positie om gevangen te worden, als ze een beetje oplette kon ze Briar zo zien kruipen tussen de struiken door. Geruisloos zette ze pas na pas verder, haar ogen gericht op haar prooi. Met een flinke afzet sprong ze tegen de boom en sloeg zo hard als ze kon met haar klauwen tegen het zwart-wit hoofdje van de vogel. Ze had voldoende ervaring in jagen om het zo te doen dat de nek meteen brak, en als dat toch niet zou gebeuren door een ongelukkige fout, zouden haar nagels voldoende schade moeten brengen aan het diertje zodat het niet meer kon wegvliegen. Maar zoals verwacht brak het nekje direct en viel de vogel op de grond, tegelijkertijd met Briarrose die vlotjes zich weer afzette tegen de boom en mooi op haar pootjes belandde. Ze pakte het beestje bij de gebroken nek en trippelde verder. De heerlijke geur van het bloed van haar prooi drong haar neus binnen en haar maag begon weer te grommen, deze keer wat harder. Ze zocht een klein open plekje in het bos, zodat ze in het zonnetje kon gaan liggen. In de buurt van Owltree stopte ze plots, ze had het gevoel van brandende ogen in haar rug. Ze keek om zich heen, maar zag niemand. Verward draaide ze zich terug om, midden in haar draai zag ze een rood-wit pootje van een tak hangen. Ze keek naar de kat van wie de poot was. Smouldertongue zat lekker te liggen op een brede tak in Owltree. "Goedemiddag Smouldertongue!" riep ze vriendelijk naar de kater. "Van het mooie weer aan het genieten, zie ik."

Oh, kijk eens aan, het leek dat ze hem door begon te krijgen.Zachtjes grinnikte keek hij hoe de poes duidelijk zocht naar hem en zodra haar kopje zijn kant op ging moest ze zijn poot zien hangen. Een plus een werd snel bij elkaar opgeteld en hij was ontdekt in de boom. Niet dat hij nou zo verstopt lag, dus het was geen grote verrassing. De afstand tussen hun twee was te veel om normaal te kunnen praten blijkbaar, want hij kreeg een begroeting toegeschreeuwd. Nou, misschien meer gewoon roepend. Schreeuwen klonk altijd zo heftig als je het hem vroeg. ''Ja! Inderdaad!''riep hij terug naar beneden. Het was een heerlijk weertje en hierboven op de tak kon hij genieten als de beste en natuurlijk nietsvermoedende katten in de gaten houden. Briarrose was er zonet nog eentje geweest, maar zij had hem gespot. ''Jij niet dan?''vroeg hij, zijn stem nog steeds luid maar iets minder dan net. Ze zou hem vast wel verstaan. Anders zou dit een leuk gesprek worden, lekker roepen naar elkaar. Straks had je de hele clan hier, afvragend waar dat nou weer goed voor is. Al zijn ze dat gewend met Smouldetongue. ZIch afvragen waar het goed voor is.

De kater riep luidkeels terug, wat Briar deed beseffen dat hij misschien dichterbij lag dan ze had ingeschat. Ze had dus niet zo luid hoeven roepen, dacht ze lachend in zichzelf. "Jawel hoor, ik was net een zonnig plekje aan het zoeken om deze hier op te eten," mauwde ze, gebarend naar het vogeltje dat aan haar poten lag. "Zullen we hem anders delen?" vroeg ze toen vriendelijk. Ze had eigenlijk best veel honger, maar dat vond ze niet zo erg, ze deelde graag met anderen. Briarrose twijfelde om naar boven te klimmen, maar dat deed ze eigenlijk niet zo graag. Ze had ooit leren klimmen van Salmonleap, en dat was geëindigd in een klungelige val en een verzwikte enkel. Sindsdien vermeed ze het liefst. Tenzij het ging om lekkere honing, dan durfde ze wel eens in een boom te klimmen om wat te stelen van de bijtjes. Al vond ze ook wel dat ze er meer op moest oefenen. Een Thunderclanwarrior die bang was van klimmen, wat een lachertje, dacht ze. Maar voor ze op de boom zou klimmen, besloot ze te vragen aan de kater wat hij wou doen, wie weet was hij van plan om naar beneden te komen. "Kom jij naar beneden, of kom ik naar daar?" Haar blauwe ogen bestudeerden de boom, op zoek naar goede plaatsen voor houvast, in afwachting van het antwoord.

De poes beantwoorde zijn vraag positief en verwees daarbij naar een vogeltje wat voor haar poten lag. Ah, etenstijd voor Briarrose begreep hij. Ze opperde om het te delen tussen de twee van hun, waar Smouldertongue even over na moest denken. Hij moest nog jagen tenslotte, de clan was nou niet persé gevoedt door hem vandaag. Hij zwiepte met het puntje van staart als hij eens diep nadacht over de kwestie. Een vogeltje delen en samen zijn met een andere was natuurlijk ook een goeie zaak. Hij kon natuurlijk daarna nog jagen, alleen dan hopen dat niemand aan zijn bek ging ruiken later. ''Is goed hoor''besloot hij en Briarrose vroeg aan hem of hij naar beneden zou gaan of zij omhoog. Smouldertongue stond op en ging naar de stem, om zich vervolgens naar beneden te laten glijden. ''Kom wel naar jou toe, is gemakkelijker''zei hij terwijl hij de grond naderde. Het laatste stukje sprong hij, zodat hij mooi voor de andere stond. Yummie, een lekker vogeltje. Even dacht hij erover na om het af te pakken en ermee weg te rennen, maar dat deed hij toch maar niet. Eens laten zien dat hij ook manieren had, zij mocht eerst natuurlijk, want zij had het gevangen.

Smouldertongue sprong elegant van de boom, Briarrose keek gefascineerd toe. Ze glimlachte verlegen toen hij subtiel liet merken dat zij als eerst een hap mocht nemen. Met haar klauwen duwde ze de borst stevig tegen de grond, zodat ze met haar bek de rechtervleugel af kon scheuren. Ze likte het bloed van haar mond en knabbelde aan het vleugeltje. Ze was beleefd genoeg om niet meteen het beste deel van de vogel te grijpen, de borst en buik met al het lekker vlees aan. Met haar vrije poot schoof Briarrose de prooi naar de kater toe. Het liet een klein spoortje bloed achter op het gras, wat verrukkelijk rook. "Er is toch niets beter dan verse prooi hé," zei ze smullend. Haar vleugel was inmiddels volledig afgeknaagd, ze had wel zin in nog wat lekkers.

Ze likte haar pootjes, waar nog restjes bloed aan hingen. De heerlijke smaak vulde haar mond. "Bedankt voor de maaltijd," zei de kater. Briarrose lachte zachtjes. "Graag gedaan hoor," giechelde ze. Stiekem was ze blij dat hij al klaar was met eten, want dan was er meer over. Ze trok de vogel bij zich en nam een flinke hap. Het vlees smaakte verrukkelijk en was nog tamelijk warm, des te beter. Kauwend keek ze op naar Smouldertongue. "Zullen we anders even op patrouille gaan?" vroeg ze. De grenzen moesten nog eens gecontroleerd en markeerd worden, vond de kattin. Zeker de grens met Shadowclan, nu die volledig hun verstand hadden verloren en in het bootje waren gestapt met Bloodclan. "De grens aan het Thunderpath zou echt gecontroleerd moeten worden, ik wil geen Bloodclanners op ons territorium, en al helemaal niet gecombineerd met Shadowclanners.", zei de kattin toen. Ze had Shadowclan nooit gemogen, en bleek nu dat dat volledig terecht was. Bloodclan was niet eens een clan te noemen. Het was een zootje ongeregeld dat naar het gebied van de clans was gekomen om terreur te brengen. Bovendien respecteerden ze de warriorcode niet en vermoordden ze voortdurend clankatten, wanneer ze maar de kans kregen. Het maakte haar verdrietig om te denken aan de levens van de clankatten die door Bloodclanners waren beëindigd. En daarmee had Shadowclan een verbond, of iets in die aard, vermoedde ze, gesloten. Dus ja, ze konden niet vaak genoeg die grens controleren.

De prooi was volledig opgegeten, dus Briar was klaar om te vertrekken. "Inderdaad," reageerde ze snuivend op de kater. Elke Bloodclanner of Bloodclannerlievende Shadowclanner die ook maar een halve poot op het Thunderclanterritorium durfde zetten zou ze zonder twijfel in mootjes hakken. Beiden waren een schande voor het woud. "Lead the way," klonk het toen. Met een glimlach reageerde Briarrose: "Bedankt!" Elegant stond ze op en vertrok naar het Thunderpath. Na eventjes lopen vulde plots de verse geur van verse prooi haar neus. Ze stopte snel met lopen. "Zullen we anders onderweg even wat jagen, dan vangen we twee vliegen in één klap," stelde ze voor. Het zou al de tweede keer die dag zijn dat ze wat aan de prooistapel toevoegde, maar dat kon geen kwaad, natuurlijk. In de verte hoorde ze bladeren ritselen op de grond. Ze spitste haar oren om het geluid beter op te vangen. De rosse kattin zakte door haar poten en sloop door de struiken op het geluid af. Dichterbij gekomen zag ze een muis voedsel zoeken tussen de bladeren. Briarrose grijnsde, het beest zag er goed uit. Voorzichtig draaide ze haar hoofd in de richting van Smouldertongue en lachte eens naar hem, waarna ze zich terug omdraaide, op de muis afsprong en met een simpele haal van haar klauwen het leven van haar prooi beëindigde. Ze bedankte Starclan en trippelde terug naar de kater, met een vers muisje tussen haar tanden.

Ach, weet je, gezellig een patrouille lopen en kletsen met elkaar was zo slecht nog niet. Effe lekker de tijd nemen om een grensje te checken en intussen wat roddels doorkrijgen of doorgeven. Al had hij zelf niet echt iets vandaag. Rustig liepen de twee richting het Thunderpath en wat dromerig keek hij eens om zich heen. Plotseling stopte Briarrose en hij botste tegen haar flank aan. Wat was er? Ze waren nog niet bij de grens, of hij was blind geworden. Nee, mevrouw had nog een ander plan. Tussendoor effe jagen, want extra prooi kon nooit kwaad. Wel, voor haar zou het extra gevangen prooi zijn. Voordat hij kon antwoorden was ze al iets in de struiken aan het besluipen. Oké dan. Niet veel keuze dan. Niet heel veel zin hebbend keek hij eens om zich heen, luisterend naar de geluiden. Lekkere diertjes, waren zaten jullie. Achter hem kwam Briarrose aanlopen met haar vangst en hij draaide zich om. ''Mooie vangst''complimenteerde hij haar, want hij was niet zuinig met complimentjes vaak. Meestal was het zo dat anderen katten het minder vervelend vonden dat je te weinig uitvoerde als je hun werk prees. "Wel, mijn beurt, I guess''hij geeuwde, opeens verlangend naar zijn tak weer. Waar hij trouwens ook niet heel lang op had kunnen liggen. In zijn ooghoek zag hij een merel een stukje verderop landen. Meteen ging hij in sluiphouding en ging voorzichtig op de vogel af. Vogels waren lastig, zij waren zo de lucht in als ze je ontdekte. En hij kon dan nog zo goed bomen klimmen, vliegen zat er helaas niet in voor hem. Geluk bij een ongeluk, de merel was bezig takjes te verzamelen. Vogels die druk bezig waren letten vaak wel iets minder goed op. Toen hij dichtbij genoeg was om de sprong te nemen waagde hij het erop. Even de kontwiggel doen voor de sprongberekening en hup, afzetten met die achterpoten van hem. Met twee poten landde hij op zijn slachtoffer en beet deze de nek door. Een vlug bedankje naar Starclan, al had hij zelf het werk gedaan, en weer terug naar Briarrose.

Smouldertongue leek niet echt enthousiast op het vooruitzicht om te gaan jagen. Ach, het kon geen kwaad om jezelf eens nuttig te maken, hij kon later wel terug gaan liggen in zijn boom. Toen ze terugkeerde gaf hij een complimentje op haar vangts. Briarrose knikte als reactie. Vervolgens geeuwde de kater en begon zelf een merel te besluipen. Briarrose keek geduldig toe hoe hij op de merel afging. De merel was niet aan het opletten, dom van het beestje. Te druk bezig om de rood-witte gedaant die op hem afkwam in de gaten te krijgen. Twee tellen later bevond het zich in de klauwen van Smouldertongue, en was het niet veel meer dan voeding voor de clan. Briarrose legde de muis aan haar poten. "Goed gevangen," mauwde ze. "Zullen we dan verder gaan naar de grens?" Ze pakte haar prooi terug op en richtte haar felblauwe ogen op Smouldertongue.

Voor wat hoort wat, zo wisten veel katten en ook hij kreeg een complimentje voor zijn vangst. Even snorde hij blij, want hij hield echt wel van complimentjes. Al kreeg hij ze niet zo vaak, het maakte zijn dag altijd nog een stukje beter. Kijk, hij had gejaagd. Men kon weer tevreden zijn hoor. Dan moesten ze nu ook nog verder met de patrouile, hopelijk geen verdere onderbrekingen dan. Briarrose pakte haar prooi op en hij deed maar hetzelfde, want wat moest je anders. Euh, dan wel zijn eigen prooi. Haar prooi oppakken ging wat lastig, aangezien die zich al in opgepakte positie bevond. ''Lesgo''sprak hij met een volle bek, want praten ging zo verdraaid lastig met een vogel in je muil. Hij nam aan dat ze wel meekwam, tenslotte was dit haar plan geweest en ging zelf alweer lopen. Grens, here we come. Eventuele Bloodclanners opgepast, de schrik van het woud kwam eraan.

Met een gedempte "Let's go", door de prooi in zijn bek, vertrok Smouldertongue. Briarrose beende hem vlug bij. Zo liepen ze naast elkaar verder, allebei met een prooi in hun bek, waardoor ze niet konden praten. Onderweg naar de grens kwamen oude herinneringen terug op bij de rosse poes. De terreur die Bloodclan had gebracht, Silverstars verdwijning, de Bloodclanner die ze had proberen verwonden... Wat was ze toch dom en naïef geweest. Briar mocht van geluk spreken dat de Bloodclanners haar hadden laten leven nadat Brat haar van haar slachtoffer had getrokken. Ze hadden voldoende keren getoond dat ze niet vies waren van het moorden van katten, zelfs onschuldige, jonge, speelse kittens waren niet veilig. Die periode was zonder twijfel het ergste wat Briar had meegemaakt. Ze had zichzelf toen uitgehongerd van de stress, het was niet gezond geweest. Het was een tijdje dat ze het leven niet meer zag zitten, wat voor veel Thunderclanners zo was geweest. Maar goed, dat was ondertussen al vele manen geleden en ze was er al helemaal bovenop gekomen. De Bloodclan was verjaagd en alles was goed, behalve dan dat ze nu aan de overgang van het Thunderpath zaten.

Onbewust begon Briarrose trager te lopen, ze rook door de sterke geur van haar prooi de indringende stank van het Thunderpath. Al was ze 40 manen oud, de monsters die erover heen raasden bleven haar de stuipen op het lijf jagen. Tussen de bomen door kon ze in de verte het pad zien, waar net een monster overheen raasde. Briar keek opzij naar Smoulder, die op hetzelfde moment naar haar keek. Ze legde haar prooi op de grond om goed te kunnen ruiken. "We kunnen misschien best ruiken of er Bloodclanners in de buurt zijn," zei ze aan Smoulder, om uit te leggen waarom ze was gestopt. "Ik loop liever niet onbewust in één van hun hinderlagen." Want als ze Shadowclan hadden, wat weerhield hen ervan om Thunderclan ook over te nemen? Ze huiverde kort.

Briarrose legde haar prooi neer op de grond zodat ze met hem kon praten en had het handige idee om eerst te ruiken. Hij hoopte dat ze genoeg zouden ruiken boven de sterke geur van het Thunderpath. ''We zullen eens zin wat we tegenkomen''zei hij nadat hij ook zijn prooi op de grond gelegd had. Misschien hadden ze die gewoon moeten begraven, scheelde wat gesjouw en volle bekken. Hij deed zijn mond open om het orgaan van Jacobson in werking te stellen en nam de geuren om hem heen goed op. Bos, planten, dieren, clanleden en natuurlijk het Thunderpath. Meer kon hij niet opvangen. Hij keek opzij naar zijn metgezel, misschien had die wel iets opgemerkt.