Challenger

Jagen was maar saai. Zodra je iets vond moest je zo langzaam bewegen en dat vond Stormpaw maar niets. Ze had een nieuwe techniek bedacht. Haar plan was om zo hard mogelijk te rennen en omdat de prooi dan zou schrikken zou ze de tijd hebben om het in te halen en te pakken. Of nouja, dat was haar plan tenminste. Ze was nog niet erg goed in het vinden van prooi om mee te beginnen dus het duurde even voor ze de eerste muis in haar vizier kreeg. De bengaal zette zich schrap, wachtte tot de muis net de andere kant op keek, en sprintte zo hard ze kon richting het beestje. In haar sprint hoorde ze echter iets. Wat het was, kon ze niet plaatsen. Maar het was genoeg om haar af te leiden en haar kop in de richting van het geluid te draaien. Haar poten rende echter vrolijk door, waardoor ze head-first tegen een boom aan rende. Pof. Dat deed behoorlijk pijn. Met een pijnlijke blik in haar ogen wreef ze met een van haar voorpoten over haar kop. Damn.

[Eerste post voor Lionpaw]

Het was een rustige dag. Ze had haar ochtendpatrouille erop zitten en had zich nu gefocust op het jagen. Extra voedsel voor de Clan was namelijk nooit een slecht plan. Haar rosse vacht werd verwarmd door een zonnestraal die zich een weg door het bladerdak had gevonden. Voor een tel keek ze naar boven, haar goudkleurige ogen samenknijpende als bescherming tegen het felle licht. Newleaf was haar favoriete seizoen. Na een lange, koude winter brak eindelijk nieuw leven aan. De eerste dagen die warmer aanvoelden beschouwde ze als een gift van Starclan. Een tijd waarin alle problemen en zorgen van afgelopen manen even vergeten konden worden. Enkele seconden lang genoot ze van de warmte die haar gegund werd, waarna ze haar kopje schudde en eveneens haar filosofische gedachten aan de kant schoof. Ze was duidelijk goedgehumeurd vandaag, aangezien ze normaliter nooit zo'n gedachten of rare ideeën had. Lionpaw schrok echter op toen ze plots een knal hoorde. Nouja, een knal... Het was gewoon een hard geluid dan ervoor zorgden dat een hele hoop vogels de lucht in schoten. Lionpaw dook naar de grond en sloop verder, nieuwsgierig zijnde naar wie of wat dit had kunnen veroorzaken. Ze kon een lach dan ook niet onderdrukken toen ze Stormpaw zag staan, welke met haar voorpoten over haar kop wreef. Aan haar positie en uitdrukking nam ze aan dat de jonge apprentice tegen een boom was geknald. "En? Heb je je prooi kunnen vangen?" vroeg ze, een grijns op haar gelaat terwijl ze dichter kwam.

Het gelach dat plotseling klonk deed haar niet veel goed. Dit betekende dat het niet alleen fysiek pijnlijk was maar ook pijnlijk voor haar reputatie. Stormpaw keek snel in het rond om te kijken wie haar had gezien. Een oudere apprentice, Lionpaw. "En? Heb je je prooi kunnen vangen?" vroeg de rosse kattin met een grijns terwijl ze haar kant op kwam gelopen. "Als je de boom een prooi noemt dan wel. Anders eh niet, de muis is weg. Maar wat was dat geluid eigenlijk? Het was hard genoeg dat jij het ook had moeten horen. Maar waarschijnlijk zachter dan mijn kopstoot tegen de boom", ratelde Stormpaw aan een stuk door. Door dat geluid was ze tegen de boom aan gerend dus nu wilde ze weten wat het was ook. Het jagen werd daardoor binnen een fractie van een seconde op de tweede plaats gezet.

Het antwoord van de bruine poes deed haar grijns groter worden. Nu stond ze met een brede glimlach voor de jongere apprentice, haar goudkleurige blik op de boom richtende. "Als dat een prooi was, dan zaten we goed voor de rest van het jaar." miauwde ze, de boom van boven tot beneden bekijkende. Hierna richtte ze zich weer tot Stormpaw, haar schouders ophalende toen deze vroeg of zij ook een geluid had gehoord. "Nee, ik ben gekomen toen ik jou tegen deze boom hoorde lopen." gaf ze eerlijk toe, haar oortjes naar voren spitsende. Voor een tel keek ze in het rond, maar ze zag niks verdacht. "Wat had je gehoord dan? Misschien kunnen we er wel achter komen wat het was." vervolgde ze. Ze verveelde zich toch. Misschien kon dit nog spannend worden.

Haar antwoord deed de kattin voor haar grijnzen. "Als dat een prooi was, dan zaten we goed voor de rest van het jaar." Stormpaw grinnikte en bekeek net zoals Lionpaw de boom van boven tot onder. Dat zou inderdaad wel heel veel prooi zijn. "Nee, ik ben gekomen toen ik jou tegen deze boom hoorde lopen." Het antwoord dat ze op haar vraag kreeg was eigenlijk wel teleurstellend. Ze had gehoopt dat Lionpaw het ook had gehoord. "Wat had je gehoord dan? Misschien kunnen we er wel achter komen wat het was." Stormpaw haalde haar schouders op. Ze keek een paar seconden in de richting vanuit waar ze het geluid had gehoord. Alsof het dan nog een keer zou klinken. Zoals verwacht bleef het stil. "Ik heb geen idee, maar het kwam daar vandaan", zei ze terwijl ze richting de bron van het geluid knikte. Ze had het nog nooit gehoord en dat maakte haar enorm nieuwsgierig. "Zullen we gaan kijken?"

[justify]Lionpaw wiebelde met haar oortjes en keek in de richting die Stormpaw had aangeduid. Daar kwam het geluid dus vandaan? De rood-witte kattin wist dat het in de richting van de Twolegs was en overwoog het voorstel dat de jongere kattin vervolgens gaf. "Als we die richting gaan dan gaan we naar de twolegs." Haar amberkleurige ogen flikkerden even. Dat ze nieuwsgierig was, dat was nog maar een understatement. Een lach kwam tevoorschijn op haar snoet terwijl ze zich uitschudde. "Waar wachten we nog op?" vervolgde ze, de ander een geniepige blik toewerpende waarna ze al trippelende zich in de richting van de tweebenen bewoog.

Enthousiast zwaaide Stormpaw met haar staart terwijl Lionpaw in de richting die ze aangewezen had keek. "Als we die richting gaan dan gaan we naar de twolegs." Dus? De bengaal keek de andere apprentice vragend aan. Veranderde dat wat aan Lionpaw's nieuwsgierigheid dan. Twolegs waren gekke beesten en daarom vond ze het wel grappig om te gaan kijken wat voor vreemde dingen ze nu weer zouden doen. Ze was simpelweg nieuwsgierig. "Waar wachten we nog op?" zei Lionpaw met een geniepige blik op haar snuit. Er verscheen een grijns op Stormpaw's kop voor ze begon te rennen. "Race you there~" riep ze terwijl ze de roodwitte apprentice voorbij rende.

Het duurde lang. Te lang. Eigenlijk was het maar een fractie van een seconde maar voor Stormpaw leek het een eeuwigheid te duren. Haar tempo nam daardoor al snel een stuk af, net op het moment dat ze om wilde kijken om te zien waar Lionpaw bleef, kwam de rosse apprentice haar voorbij gestoven. "Kan je niet sneller?" Hey, dat was niet eerlijk! Stormpaw stak net zoals de ander haar tong uit voor ook zij gas bij gaf en sneller begon te rennen. Ze begon net een beetje in te lopen op het moment dat Lionpaw plotseling stopte. Door de schrik en de stofwolk, remde Stormpaw ook af. Net iets te hard waardoor ze haar evenwicht verloor en een korte buikschuiver maakte. "Dat is de grens met de twolegs." De bengal stond op, schudde haar vacht uit en ging vervolgens naast haar mede apprentice staan. "Is dat een reden om zo plotseling te stoppen dan?" vroeg ze met een uitdagende grijns op haar kop.

Kort keek Lionpaw haar kant op, haar ogen doordringend. "Heb jij ooit al eens twolegs gezien?" vroeg de kattin haar. De kattin schudde wat wild met haar kop maar de nieuwsgierigheid straalde duidelijk uit haar ogen. "Jij wel dan?" vroeg ze terwijl ze in hoog tempo op en neer keek tussen de kattin en het gebied waar de twolegs moesten zijn. Hoe zagen die dingen er eigenlijk uit? Uit de naam klonk eigenlijk alleen dat ze op twee poten stonden. Volgens de verhalen waren ze best groot en kropen ze soms in monsters. Wat eigenlijk allemaal best vreemd klonk. Ze wilde wel eens zien hoe twolegs er nou eigenlijk echt uitzagen. "Zullen we gaan kijken?" vroeg ze terwijl ze vrolijk met haar staart zwaaide.

Lionpaw schudde haar kop. Ze hadden beide nog nooit een twoleg gezien. Dat betekende maar een ding. Avontuur! Want waarom zouden ze niet naar een twoleg op zoek gaan als ze er nog nooit een hadden gezien? Dat was toch de logische reactie? "Ik zal wel eerst gaan." Stormpaw had weinig tijd om tegen het voorstel van de oudere apprentice in te gaan. Op een voorzichtig tempo volgde ze Lionpaw tot ze bij een hek aankwamen. De apprentice voor haar keek een keer naar haar om voor ze op het hek sprong. Stormpaw maakte zich recht klaar om de sprong te maken. "Stormpaw! Kom snel! Dit moet je zien!" zei Lionpaw net op het moment dat Stormpaw ze de sprong maakte. Het zorgde voor een wat onhandige landing. De bengal wiebelde onhandig op en neer voor ze eindelijk haar balans vond. Pas op het moment dat ze haar evenwicht had gevonden kon ze haar ogen uit kijken. "Huh? Hoe vallen die dingen niet om?" vroeg ze op een misschien iets te luide manier.

Elk kleine dingetje verbaasde haar. Er waren zo veel dingen die ze nog nooit had gezien hier. "Huh, wat is die van plan?" mompelde Lionpaw. De bengaal probeerde in de zelfde richting te kijken als de ander. Nog net zag ze een twoleg in een van de monsters verdwijnen. Het monster begon te brullen, bewoog en verdween even later de hoek om. Met grote ogen en haar oren een stukje richting haar nek had Stormpaw de gebeurtenis bekeken. "A-at dat monster nou die twoleg op?" vroeg ze vol verbazing en verwarring aan de rosse kattin. Ze begon zich vol op af te vragen of monsters voor iedereen gevaarlijk waren, inclusief twolegs. Zo veel vragen en zo weinig antwoorden.

Met grote ogen staarde Stormpaw naar alles wat er aan de andere kant van de hek bevond. Elke beweging nam ze in zich op. Wat waren er veel vreemde dingen! "Ga je mee?" vroeg Lionpaw haar. Natuurlijk! Enthousiast knikte de bengal voor ze net zoals de tabby van het hek af sprong. Er waren zo veel dingen te zien hier dat ze niet eens wist waar ze eerst naar wilde kijken, er waren zo veel opties. "Waar gaan we eerst kijken?" vroeg ze de rosse apprentice terwijl haar staart vrolijk op en neer zwaaide. Er waren die monsters, die stiekem nog wel eng waren. Er waren twolegs, andere dieren, gekke planten en nog veel meer. Ze keek haar ogen uit.