.:Again a boring training:.

Schimmen verzamelde zich in het duister. Darkfire liep chagereing door het bos, het begon al donker te worden. Hij had afgesproken met Brightpaw om te trainen. Zijn poten liepen over de dorre natte bladeren. De grond was koud nat en luguber. Het was koud, regen tikte zachtjes tegen de bladeren aan. Er lag een zacht laagje vocht op Darkfire,s pels. De zon begon onder te gaan. Hij was chagereinig als altijd. Maar genoot van het bijtende weer, hij gniffelde geniepig om een zelfzuchtig binnen pretje. Zijn grote poten zette zich voort over de bladeren, tussen de bomen door. Hij keek omhoog, en zag een dreigende lucht aankomen. Van die lucht werd je toch ter plekke depresief. Hij rolde met zijn ogen en liep verdr. Uiteinlijk kwam hij aan bij de Zandkuil. In bladgroen was het een heerlijk warm zand vlak, verwarmd door de zon. Maar nu lag het in de schaduw van de bomen. Het zachte was weg door de regen die er op gevallen was. Hij liep rustig de zandkuil in, zijn voelde het door zijn poten kruipen. Het maakte een irriterend geluid. Aan de andere kant ging hij zitten, met zijn kop op zijn schouders gehangen. Hij dacht, dacht aan vroeger? Het was een tijd geweest vóór Brightpaw. Zijn gedachten gingen naar Schadowrose. Een poes die hij had ontmoet toen hij leerling werd, hij had har uitgescholden voor poesiepoes. Maar dat kwam omdat ze dat was, ze kwam bij de tweebenen vandaan. Hij zuchtte er van. Ze was de gene die hij het beste kon, en zij kon hem het beste. Maar nu, ze had niks meer van haar laten horen. Hij had haar manen niet gezien, mischien terug gegaan? Hij wist het niet. Hij was altijd boos op haar, maar dat was geweest om haar te plagen. Aktijd ruzie, altijd conflicten. Maar dat was geweest wat hem aantrok tot haar. Een eerdere tijd geleden, had Darkfire last gehad van Dark forest cats. Ze had hem daar bij geholpen. Een paar manen daarna, had hij het gevoel gehad dat ze hem in de steek had gelaten. De eerste keer dat ze hem sprak was hij uit zijn slof gescoten, nooit eerder hadden ze zo,n ruzie gehad.Maar hij had er niet pijn kunnen doen. Iets had hem ervan weerhouden. Was hij verliefd geweest, kon de duistere kater liefde? Nee, dat wilde en moest hij niet. Maar toch vond hij het wonderlijk. Dat hij nu Partners was met Summerbreeze, was maar een act. Hij had haar nodig voor zijn kits. Die hij vast en zeker ook zou verwaarlozen, dus wist hij ook niet goed waarom hij het deed. Hij vond het wel leuk om Summerbreeze te bedriegen. Winterstorm was zijn mentor geweest, de moeder van Brightpaw. Darkfire mocht haar nooit, net als haar dochter. Te schijterig om echt te zeggen waar dingen op staan. Brightpaw? die was jniet goed wijs. Hij had liever een andere leerling gehad, een beetje brutale kater. Of een leuke opschepper waar hij het mee zou kunnen vinden. Dat leek hem een stuk leuker dat dit stuk verdriet. Opeens hoorde hij geritselvan pootstappen, alsof je het over de duivel hebt. Hij grinnekte, een duivel? Ze was het schijterige tegenovergestelde.

>Brightpaw. *ik dacht wel leuk, weer een topicje ^^ *<

'Morgen zie ik je bij de Zandkuil,' waren Darkfires woorden geweest vlak voor de té kleine apprentice, - en de oudste apprentice - zich naar de apprentices den kon bewegen. Haar nek haren gingen overeind toen hij dat had ge zegt. Brightpaw keek om en knikte naar Darkfire, daarna bewoog ze zich vrij snel naar de den waar ze zich meteen als een balletje op rolde met haar staart over haar snoet. Ze keek naar de plek waar Moonstripe als apprentice had gelegen. Daar lag nu een andere kat. Marvelpaw, een wit poesje, maar ze mocht haar wel. Al miste ze de geur van de knappe maan gekleurde kater. Hoe erg ze hem nu ook haatte. Deze avond droomde ze ook over hem, ze droomde dat ze verliefd waren. Maar toen kwam die verschrikkelijke Riverclan poes. Ze waren in hun droom nog apprentice. Ze keek naar de poes, en daarna naar Moonpaw. En toen ze allebei hun blik op haar richtte zag ze woedde en haat. Ze katten besprongen haar, en toen liet Brightpaw een gil horen. En meteen opende ze haar ogen. Ze zag enkele katten haar meelevend aan kijken. En andere katten haar geïrriteerd aan kijken. Brightpaw zuchtte en ging zitten om haar vacht op orde te stellen. Daarna liep ze de den uit. Ze keek naar de prooi stapel. Ja, ze moest weer eens wat eten. Ze liep er naar toe en nam een konijn. Die at ze rustig op. Daarna liep ze naar de clan uit gang. De zandkuil was niet ver weg, ze liep er dus ook rustig en niet be haast naar toe. En niet vee later kwam het beeld van de duivel. Darkfire. Kort flitste er haat in haar ogen, maar die ging weg toen ze wist dat de kater sterker was. Ze had nog steeds niks gezegd over Whiteleaf, de Windclan poes die hij had vermoord. 'Én, wat gaan we doen?' Vroeg Brightpaw op een normale toon. Ze wenste een jacht training, en ze wou beslist geen vecht training. Want dan moest ze het tegen Darkfire op nemen! En de kater was niet zacht handig.

Darkfire zat nog steeds op zijn plek. Zijn staart lag over zijn poten, maar tikte ongeduldig en geiriteerd. Hij grouwde wat, maar zag toen Brightpaw verschijnen. Hij hief zijn kop hoogharig op. Brightpaw,s reactie was koel, vergeleken vele manen terug. Hij liet een diep gebrommel horen. et gaf aan dat hij er voor de zoveelste keer geen zin in had. Darkfire had manen geleden een witte Windclan poes vermoord. Zonder moeite, het was zijn eerste moord. Maar het deed hem nu niet veel meer. Later had hij Quickfur te pakken gehad. Daarna Honeyfeather, ze was erg populair geweest. Wat Darkfire alleen maar leuk vond, want nu hadden alleen maar meer katten er verdriet om.

*srry. Ik maak deze post morgen, of later af. Ik heb nu geen tijd meer, het is zonde om de post weg te gooien. Ik heb nu ook geen word -_-''*