Latitude

Hoelang was het geleden dat iedereen het kamp uit was geweest? Het leek alsof iedereen het woud inmiddels alweer gevonden had, inclusief wat avontuurlijke kittens. Maar één iemand twijfelde hij nog over. Beechresin lag al eeuwen in de nursery, in de medicine cat den voor haar kitten te zorgen. Maar zorgde ze wel voor zichzelf? Haar kittens waren inmiddels al oud genoeg om even zichzelf te redden, toch? Hij dook de medicine cat den binnen, kijkend naar de dochter van hun leider. Hij wilde haar ook het één en ander vragen, hopelijk kon ze hem helpen met die hele.. Acornstar gedoe. ‘Beechresin?’ miauwde hij toen ook zachtjes, niet de rest in de den storende willende. ‘Zin in een ommetje? We hoeven niet ver weg,’ miauwde hij vervolgens. Ze hadden nu medicine cats die op haar kittens zou kunnen letten. Of andere katten. Zijn groene ogen schitterden wat ernstig toen hij naar haar keek.

+ Beechresin eerst

Ze was nog steeds niet veel buiten het kamp geweest, zelfs niet nadat Bloodclan weg was. Ze wilde haar kittens niet alleen laten, maar ook was ze ergens nog steeds kwaad op haar vader en probeerde hem zo min mogelijk tegen te komen. Hij was de reden dat haar kittens dit overkomen was en dat zou ze hem nooit vergeven. Bij het horen van haar naam, richtte ze haar blik op de kater die nu deputy was, Settleddust. Ze hoopte maar dat hij hier niet was voor Acorndust, want dan kon hij weer vertrekken. "Als je hier namens mijn vader bent, dan ga ik niet met je mee." Sprak ze, terwijl ze de laatste passen naar hem toe zette om geen van de andere katten hier mee lastig te vallen.

Settleddust keek de poes aan, maar ze was veel vijandiger dan hij had gedacht. Hij fronste en nam een stap terug. Hij had verwacht dat ze blij zou zijn dat alles weer als normaal was, nu haar vader leider was en alles gewoon weer beter zou worden. Maar ze spuwde de naam van haar vader uit alsof het vergif was. ‘Nee, ik... Nee, natuurlijk niet!’ pruttelde hij tegen, waarbij hij nog eens een verbaasde blik naar haar wierp. ‘Ik wilde gewoon weten hoe het met je ging,’ miauwde hij. Ja, hij hoefde het onderwerp Acornstar duidelijk niet meer aan te snijden. Hij had geen idee dat dat zo gevoelig lag. Beter niet naar vragen dus. Hij zuchtte en keek haar eens onderzoekend aan. Wat speelde er tussen hun?

Misschien had ze iets te vijandig gereageerd, maar hij was nu toch haar vader's deputy? Wat voor een andere reden dan dat zou hij hebben om met haar een ommetje te willen maken? Maar toch beweerde hij hier niet te zijn vanwege haar vader, maar omdat hij wilde weten hoe het met haar ging. Ze liet haar blik kort naar de kittens gaan voor ze Settleddust weer aankeek. "Oke," Sprak ze uit. "Als je niet door hem hier bent dan kunnen we best een ommetje maken." Maar niet te lang, want ze wilde hier wel weer terug zijn voordat er misschien iets mis kon gaan. Het was tenslotte iets waar ze nog steeds af en toe bang voor was, ondanks dat ze dat niet zo liet merken.

Oké, die kogel had hij ontweken. Ze leek nog steeds niet helemaal overtuigd, maar hij had haar zover gekregen om met hem in te stemmen. Hij glimlachte vrolijk. ‘Ja, je zult het leuk vinden! Even een frisse neus, verandering van de omgeving,’ begon hij dan ook wat ongemakkelijk te ratelen. Hij stapte uit de den en hoopte dat de forse poes haar zou volgen. Hij stapte de den uit en dacht even na. Acornstar was echt een gevoelig puntje. Misschien moest hij toch gewoon maar eventjes een normaal gesprek met haar proberen te houden, niet advies vragen hoe hij die eikel moest kraken. En bovendien, Beechresin was ook haar eigen persoon. Ze was niet enkel de dochter van haar vader. En misschien probeerde ze dat maar al te duidelijk te maken met haar vurige karakter.

Misschien was het geen slecht idee om even weg te zijn uit het kamp en een tocht door het territorium te maken. Toch was ze niet van plan om te lang weg te blijven, ze had het gevoel dat haar kittens nog niet zonder haar konden. In ieder geval niet voor ze apprentices zouden worden. Ze volgde de kater dan ook de den uit en uiteindelijk ook richting de doorntunnel. Alleen zelf kon ze zien dat een spin had besloten om precies in de doorgang een web te gaan spinnen. Toch hield ze haar mond om te zien of Settleddust het ook gezien had of dat hij er doorheen zou lopen. Dit zou nog eens een grappig gezicht kunnen worden en haar humeur misschien wat beter maken.

Geen reactie. Oké, dan moest hij nog even doorzetten. Al kon Settleddust een zucht niet onderdrukken en hij wandelde gewoon door. Gewoon praten, over niets, over Beech zelf, misschien was dat een idee. Nadenkend beet hij een keer op zijn lip, waarna hij de tunnel inliep. Hij realiseerde zich natuurlijk niet dat er een obstakel in het pad was en omdat hij zijn kop keerde om te kijken of Beechresin hem nog wel volgde, liep hij met zijn wang frontaal in een spinnenweb. Abrupt duwde hij zijn hakken in het zand en snoof een keer, bijna verontwaardigd dat een spin zijn pad had versperd. ‘Ah, gatver,’ mopperde hij, terwijl hij met een voorpoot én het spinnenweb probeerde weg te halen, én zijn kop weer schoon te vegen.

Ze had bewust haar eigen pas wat ingehouden, maar Settleddust leek daardoor niet voor zich te kijken en liep daardoor recht het spinnenweb in. Ze moest haar best doen om niet te proesten van het lachen, maar een twinkeling was zeker in haar ogen te zien en een glimlach viel ook niet te onderdrukken. "Het staat je goed." Sprak ze met een lichte plagende toon. Misschien had ze hem moeten waarschuwen, maar dit was interessanter.

Settleddust wist dat hij eruit moest zien als een complete idioot, maar ergens hoorde hij verandering in Beechresin haar stem. Hij keek achterom en probeerde nog ergens zijn kop te bevrijden van al het spinrag. Het stond hem goed? Hij rolde zijn ogen en grinnikte. ‘Ik draag het met swag,’ miauwde hij, duidelijk aan het overdrijven, waarna hij verder door de tunnel liep. Zijn zicht was vrij, het boeide niet dat het spinrag nog aan zijn oren hing. Hij wiebelde ze wat, omdat het de haren in zijn oren kietelde, en toen ze eenmaal buiten het kamp stonden schudde hij nog eens flink met zijn kop. Oké, tijd om nu eens tot het punt te komen. Ergens, uiteindelijk, als het moment daar was.

Het stond hem eigenlijk niet, maar dat maakte het daardoor juist leuker. Ze probeerde haar lachen in te houden, terwijl ze achter hem het kamp uit liep, de tunnel nu vrij van spinnenrag door de deputy. "Ik kan je helpen het laatste eraf te halen?" Vroeg ze eenmaal ze aan de andere kant waren. Tenzij hij er echt mee wilde rond blijven lopen, maar dan vroeg een kitten of apprentice straks wat er met hem gebeurd was. Het zou wel een grappig gezicht zijn, maar misschien maar beter om het er nu af te halen.

Hij deed eerst nog wel heel stoer, maar eigenlijk was het natuurlijk super irritant. Maar één ding was duidelijk, hij was hier met een doel, en dat was een beetje erachter komen hoe Acornstar nou precies functioneerde. Maar toen hij dacht dat het perfecte moment was aangebroken, vroeg Beechresin of hij haar hulp nodig had. Hij zuchtte en toen keek hij met een scheve grijns de poes aan. ‘Ja, graag,’ gaf hij toen toe. Hij bleef stilstaan en keek de poes aan en bleef recht voor haar staan. Nu was hij volledig overgeleverd aan haar genade. Erg mannelijk, super stoer.

Ze wachtte af wat hij als antwoord zou geven. Hij kon er tenslotte voor kiezen om stoer te blijven doen en ermee rond te blijven lopen of om haar hulp te accepteren. In dit geval bleek het het laatste te zijn. Ze stapte naar voren en hief haar poot omhoog en begon voorzichtig met haar nagels de spinrag weg te halen. "Hou je kop stil." Waarschuwde ze nog wel, want anders zou ze hem straks nog raken met haar nagels en dan kon ze de spinrag meteen nuttig toepassen.

...

Wow, hij kreeg zelfs nog orders van de poes. Hij rolde zijn ogen en bleef braaf zitten, zijn ogen al halfdicht. Hij had geen zin haar klauwen in zijn ogen te hebben. Hij blies nog eens lucht tegen een van de draden die voor zijn mond bungelden. Oké, dan kon zij mooi haar lol even hebben en daarna zou hij misschien iets terugkrijgen nadat hij zichzelf voor schut had gezet. ‘Schiet nou maar op, ik word zenuwachtig van je,’ grapte hij een beetje. Ja kom op, je had niet elke dag poten van een ander in je gezicht.

Oh? Ze moest opschieten? Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze het laatste beetje spinrag van hem af haalde en een stap achteruit nam. "Snel genoeg voor je?" Het was niet een serieuze vraag, maar meer een reactie op wat hij gezegd had. Ze keek hem kort bedenkelijk aan. Er moest iets zijn waarom hij haar mee had willen nemen het kamp uit naast een wandeling. Dat kon bijna niet anders, maar ze ging niet degene zijn die vroeg wat hij van haar moest. In plaats daarvan wachtte ze voor nu af wat hij te zeggen had.

Settleddust sloot zijn ogen toen ze de rest bij zijn kop weghaalde. Hij zou het bijna mee kunnen nemen voor de medecine cats, maar zo ijverig was hij nou ook weer niet. Toen ze vroeg dat het snel genoeg was, grinnikte hij even en knikte tevreden. Settleddust ging toen eindelijk verder met hun ommetje, weer het woud in, de geur van de dennen opnemend. Toen schraapte hij toch een beetje ongemakkelijk zijn keel. ‘Dus uh, jouw vader, hè?’ begon hij. Starclan, wat moest hij nu weer zeggen. ‘Hoe.. "werkt" hij?’ Wauw, goeie, geweldige woordkeuze weer.