Give me a sign

Onderwerp: Give me a sign do 5 jan 2012 - 17:22

De open plek is verlaten. De hoge rots, die eens trots afstak tegen de helblauwe hemel, lijkt nu kaal en afgezondert. Overal hangt een muffe geur in de lucht en de donkere hemel vult de omgeving met een dichte mist. Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Waar is mijn clan? Paniek rijst op in het binnenste van zijn geest en dringt sluipend zijn lichaam binnen. De felle bliksem komt uit het niets en doet hem alleen nog meer schrikken. Vanuit het duister tussen de struiken knipperen tal van gele ogen die hem recht aanstaren. "Je liet haar in de steek," weerklinken ijzige stemmen. Spookachtig gemiauw weergalmt langs de nursery, de apprentices den en de rest van het kamp. Een lucht van verrotting vult zijn neusgaten. "Wat? Maar... Ik heb niks gedaan! Ik was het niet!" met angstig wijdopengesperde ogen deinst hij achteruit, maar de schaduwen halen hem in en hij voelt dat ze kwaad zijn en niet akkoord gaan. Hij is niet meer welkom op deze plaats, en hij weet het. Met een luid bonzend hart herinnerd hij zich alles wat niet werkelijk leek, alles wat hij had achtergelaten. Alle hoop vervliegt wanneer hij wegrent, de duisternis in. "Je liet haar in de steek," klinkt het weer bot.

Abrupt veerde hij overeind. Hijgend keek hij met wilde schokken van zijn kop om zich heen. Hij lag in het bos. Ongelovig knipperde hij met zijn ogen. Het bos? Niemand sliep in het bos, en al zeker niet op klaarlichte dag. Met een naar gevoel dacht hij terug aan zijn droom. Dit was bijzonder ongewoon. Een medicijnkat en een clanleider waren het gewend om dromen van Starclan te ontvangen. Maar hij was slechts een ordinaire apprentice die geen enkele verbinding had met het hiernamaals. Wat betekende het? Kon het van belang zijn voor de clan? Hij zuchtte diep en besefte al waar het om draaide. Bedroeft keek hij omhoog naar de grijzige hemel waar nog geen sterren aan te zien waren. Zijn mentor Dewstream en hij jaagden al heel lang niet meer samen. Hij wist niet waarom en hoe het kon gebeurd zijn, maar sinds die ene jacht was niks nog hetzelfde tussen hen. Al haar zelfvertrouwen was in één slag weggerukt. Ze was niet meer de nobele warrior die ze eens was nadat ze het hadden gevonden. Het lichaam van de dode warrior. Verrotting. Bloed. Angst. Was het zijn schuld? Wat had hij verkeerd gedaan? Was hij niet goed genoeg voor haar geweest? Glazig van verdriet staarde hij naar zijn trillende poten en hield zichzelf voor om hem sterk te houden. Tevergeefs.

End song

Steelheart | Lionpaw | Poisonrose

My Drawings =3
Best song ever.

Onderwerp: Re: Give me a sign zo 26 feb 2012 - 19:52

Dewstream sjokte door het bos. Ze was helemaal alleen. Normaal zou ze hier met haar zus lopen. Weer beleefde ze het vreselijke moment. Ze kwam aangerend, en daar lag ze, roerloos. Dewstream stopte en stond stil. Ze probeerde er niet aan te denken, maar het was onmogelijk. Haar schuld, haar schuld, haar schuld... Het herhaalde zich steeds in haar hoofd. Hoe kon Honeyfeather nu sterven? Ze verdiende het niet. Hoe ze daar machteloos stond terwijl haar zus stierf... Dewstream gilde van verdriet. Alle prooi had haar gehoord, maar ze ging toch niet jagen. Met pijnlijke poten ging ze weer verder. Zo kon ze niet naar het kamp. Met veel moeite probeerde ze zich te concentreren op het bos voor haar. Alle geluiden, geuren, beelden probeerde ze tot zich door te laten dringen. Het was een mooie dag, dat had ze nog niet opgemerkt. Na een tijdje hoorde ze een klein muisje scharrelen tussen de bladeren. Nu was het enkel haar jachtinstinct dat telde. Met stille stappen kwam ze dichterbij. Het muisje had haar gezien. Ze maakte een grote sprong en belandde op het diertje. Snel doodde ze haar prooi en nam hem in haar bek. Met een stevige tred liep ze door het bos. Dan rook ze een bekende geur. Lionpaw. Even aarzelde ze nog. Maar ze had iets goed te maken. Voorzichtig kwam ze dichterbij. 'Dag Lionpaw,' zei ze stil. Ze hoopte maar dat hij het gehoord had.

So cute!: