Bitter taste

Op een drafje kwam ze het kamp in, in haar bekje slechts één mager muisje. Ze was nog niet heel goed in jagen, maar ze vond het wel leuk dus dat telde ook ergens voor. Stil legde ze het muisje snel op de stapel. Zelf nam ze niets, liever was de kattin onbekend en met alle nieuwe regels wist ze niet zeker wanneer ze iets overtreedde. Geluidloos en klein liep ze door naar een grote plek met schaduw. Daar plofte Ashpaw neer en begon ze driftig haar vacht schoon te maken. Er was verder toch niet veel te doen en dit vervelende klusje moest ook ooit gebeuren. Haar ijzige blauwe ogen keken soms schichtig richting het kamp en de andere katten die daar rond liepen. Sinds Bloodclan was er veel veranderd vond ze. De apprentice was altijd al een beetje gespannen geweest, maar nu durfte ze bijna niet meer te kuchen of gapen. Ademen kon nog net. Was ze maar ontzichtbaar, dan kon ongezien overal zijn en niet zijn.

Ze was klaar met schoonmaken en legde haar kop op haar voorpoten neer, met een ijzige blik keek ze over het kamp heen. Het was niet alsof ze verlegen was, ze was ook niet bang, maar ze had al genoeg commentaar gekregen en beet ze eigenlijk van zich af, niet dat het haar kon schelen, ze was prima gelukkig op deze manier. Tot haar schrik kwam er een kleine zwarte kat naar haar toe. Vanuit haar ooghoeken hield ze het magere ding in de gaten, haar staart zwiepte zacht achter haar heen en weer. “Waarom ben je toch zo bang?” Haar ogen schoten open en haar wenkbrauwen omhoog. Ashpaw keek naar de kitten en snoof door haar neus. “Je beseft toch wel dat als je zulk soort gedrag gaat vertonen dat iedereen dadelijk over je heen loopt?” Haar blik gleed naar hem en ze hief haar hoofd van haar zwarte poten op. Wat een brutaaltje. "Ha! Ik ben degene die loopt!" De poes had een venijnige blik op haar snoet en haar staart mepte de grond. Het was wel een probleem dat ze bang overkwam op andere. Ze was gewoon volledig ongeinteresseerd in andere, maar hechte wel waarde aan de clan. Ashpaw wist al genoeg van veroordeelde opmerkingen, zij koos er slechts voor om dat al meteen te ontwijken door elke interactie te ontwijken. Maar voor zichzelf opkomen kon ze wel, en dit kleine mormel had dat even fout ingeschat.

Pff, het ventje had ook nog eens een grote mond. Ze grinnikte en krabbelde omhoog om vervolgens voor hem te gaan zitten. Ashpaw haalde haar schouders op en trok een wenkbrauw op. " Ik toon het nu toch?" Miauwde ze uitdagend naar het kleintje. Ze kon zien waar hij vandaan kwam, ze was inderdaad wat oplettender met haar doen en laten sinds het hele Bloodclan incident. “Het leek er net namelijk op alsof je als één of andere bange kikker weg kon vluchten!” De poes lachte kort en trok nogmaals haar schouders op. "Ik ben niet bang, als je dat dacht, maar ik blijf liever uit het vizier van ongewilde aandacht." Ze keek hem met haar blauwe ogen aan en er ontstond een kleine grijns op haar snoet. "Die ongewenste aandacht, betreft jou.' Vervolgde ze plagend. Een kitten kon geen kwaad natuurlijk, ze was vooral op haar hoede voor blikken die haar veroordeelde zonder dat ze degene kende. Waarschijnlijk overdreef ze gewoon, en was ze pessimistisch geworden sinds het ongeval van 4 maanden terug.