I am confirmed the greatest dumbo that ever existed

Na geplet te worden, gekrabd te worden, gemept te worden, gebeten te worden en nog wat, zou hij niet meer durven young-ones lastig te vallen. Of ShadowClan kittens. No way. Misschien nog één keer proberen? Yes. De wit met grijze bloodclanner pakte een doelwit. De eerste kat die hij in beeld kreeg was Cheriey. Hij rolde z’n ogen. Echt waar, haar? Maar zij had hem nog geen echte pijn bezorgd. Enkel terug geplaagd met woorden. Deze kon hij wel nog eens uitproberen. Zijn grijze poten trippelden over de harde gronden, tot hij recht voor de young-one stond. “Hallo, kersje. Heb je me gemist?”, vroeg de kater al meteen met een plagende toon.

[+Cheriey]

“Hallo, kersje. Heb je me gemist?”, de oh zo bekende stem deed het poesje opkijken, haar uitdrukking niet meer dan enkel verwarring bij de opmerking van de kater, waarom zou ze hem nu weer gemist hebben? Natuurlijk had hetgesprek haar goed vermaakt en had ze er lol mee maar echt een connectie hadden de twee toch niet? "Niet meer dan ieder ander die ik 1 keer spreek en me meteen probeert te beledigen voor geen enkele reden" mauwde ze dan ook betweterig, een kleine grijns op haar ronde bolleke terwijl ze de kater strak aankeek. Ja, respect voor de oudere kat was behoorlijk ver te zoeken, maar om hem nou meteen uit te schelden of weg te lopen was ook niet echt gezellig.

Niet het antwoord dat hij in gedachten had. Natuurlijk had hij niet verwacht dat ze ja zou zeggen, maar het leek wel alsof ze een excuses verwachtte. Maar daar doet de elite toch niet aan. “Verwacht je nu echt een excuses van mij kers”, merkte de wit met grijze kater grof op. Zijn blik was gericht op de ogen van de young-one, die young-one die altijd zijn woorden verdraaide. Waarom zocht hij haar ook al weer op? Geen idee, zijn domme brein had hem weer al in de problemen geleid. “Dat was trouwens geen belediging, dat was een ‘soort’ van complimento inspirationelen-to”, ja, de kater had letterlijk net woorden verzonnen gemaakt uit bestaande woorden. Oepsie. Here we go.

“Verwacht je nu echt een excuses van mij kers”, merkte de kater tegenover haar grof op, zijn blik op de jongere poes gevestigd. Kort trok ze met haar staart, waarop ze de kater met een behoorlijk duidelijke expressie aan keek, had ze gezegd dat ze een excuses wilde? "Wie zegt dat ik graaf naar een excuses Coa, ik zou em niet eens accepteren. mauwde het poesje met een opgeheven kop, haar oogjes plechtig gesloten terwijl haar kalme woorden over haar lippen rolden "Een excuses maakt jou achterlijke gedrag niet goed, nooit niet" ze knikte "Daar is meer voor nodig" een kleine en speelse grijns verscheen op haar koppie, ze genoot hier veel te veel van. Echt het menen? Dat deed ze niet, voor haar was dit alles gewoon een spelletje, een beetje lopen jennen, daar was toch niks mis mee?
“Dat was trouwens geen belediging, dat was een ‘soort’ van complimento inspirationelen-to”, ging de zilver-witte kater verder. Het poesje grinnikte zachtjes, gevolgd door een speelse glinstering op haar oogjes, dit ging leuk worden. "Complimento inspirationelen-to?" ze knikte kort "Weer woorden aan het verzinnen Coa? Yaknow, ik ben trots op de moeite die je doet, en de creativiteit die je er in steekt. Echter kan ik het niet zien als een waardig argument, try again mate" zachtjes grinnikte het poesje, nieuwsgierig de kater zijn antwoord afwachtend.

Ah, de young-one was tenminste trots op hem. Ja, voor hem ging dit de goede kant op. Alleen maar om het weer te verpesten door te zeggen dat het geen waardig argument was. “dude, jij snapt gewoon niet wat Coalitische realistische complimentisme is”, vertelde de wit met grijze kater een beetje boos op haar, gebruik makend van een engels woord om eens cool te lijken zoals zij deed. Hij zou er een hele battle van kunnen maken. Van woorden, ja woorden. Dat die young one engelse woorden gebruikte wilde niet zeggen dat zij cooler was dan hem. “Ik ben cooler dan jou en ik zal ’t bewijzen”, vervolgde de bloodclanner stoer. Dit zou voor geen meter werken, maar voor hem wel.

“dude, jij snapt gewoon niet wat Coalitische realistische complimentisme is”, zijn stem klonk boos, echter klonken de woorden als pure onzin. Een kitten van een halve maan oud zou nog beter te begrijpen zijn. Geïrriteerd snoof ze dan ook, haar onverschillige blik de zijne ontmoetend "Natuurlijk snap ik dat niet, het is niet eens een woord!" gefrustreerd schudde ze haar koppie, tot nu toe had ze lol gehad met de kater maar haar dom durven noemen? Dat was toch echt een stapje te ver. “Ik ben cooler dan jou en ik zal ’t bewijzen” beweerde de oudere kater toen. Kort trok ze haar winkbrouwen op bij het horen van de kater's woorden, een lach door d;'r keel rollend "Het feit dat je het aan mij moet bewijzen toont al aan dat je het niet bent Coa" met een onschuldige knippering van haar ogen schudde ze haar kopje, krulde ze haar dikke staart over haar pootjes, dit gesprek kon nog wel eventjes duren, blijven staan zou te veel moeite zijn.

Maar… Maar… Maar… Hij was cool! “MAMA, DEZE POES ZEGT DAT IK NIET COOL BEN!!!”, klonk er plots uit de kater. Uhm oeps, hij bedoelde wat anders te zeggen. “Ik bedoelde uhh- IK zal het bewijzen! Ik ben cool hehe, zie je dat niet, Madame Word Twister?”, probeerde de wit met grijze bloodclanner het te corrigeren, maar waarschijnlijk zou de poes hem nu zo hard uit lachen. Grr, hij haatte zijn domheid soms zo erg. In zijn stem klonk verwarring en schaamte. Want wat moesten de anderen nu van ‘m denken? De kater schudde eventjes zijn kop. “Kijk, madame, dat wat ik net heb gezegd noem ik persoonlijk Coalitische Corrigatie Toepassings Modus 48”, vertelde de tom daarna wat stoerder. Moeilijke woorden maakten hem toch cool, right?

“MAMA, DEZE POES ZEGT DAT IK NIET COOL BEN!!!”, geschrokken door het onverwachtse volume dook het kleintje een beetje naar achteren, haar oortjes tegen haar pluizige nek aangevouwen om deze te beschermen van mogelijk gehoorschade. Bezorgd om zijn mentale gezondheid liet ze haar blik over de zijne heen glijden, bestudeerde ze zijn houding, wat was er toch mis met de kater? “Ik bedoelde uhh- IK zal het bewijzen! Ik ben cool hehe, zie je dat niet, Miss Word Twister?” ging de kater tegenover haar verder, gelukkig wel beseffend dat er iets mis met hem was, dat was immers deel 1 van iedere behandeling, zelf besef ontwikkelen, een stap naar het goeie dus. "Ik twist geen woorden van jou mate, das onmogelijk, er komen nooit echte woorden uit jou bek" plechtig knikte ze, haar stem had kalm geklonken, een beetje afwezig zelfs, echt was dat behoorlijk ver van de waarheid, de kater had haar volledige aandacht, hij was grappig. “Kijk, madame, dat wat ik net heb gezegd noem ik persoonlijk Coalitische Corrigatie Toepassings Modus 48” bewees de kater haar vorige stelling, waarop cheriey hem een vriendelijk klopje op de schoft gaf "Dankje voor het bewijzen van mijn woorden Coa" snorde ze geamuseerd, haar oogjes op de van de kater gevestigd.

Deze poes was moeilijk om mee om te gaan. In het begin schrok ze van zijn opeense woorden, vervolgd om hem binnenin weer uit te lachen. Ook nog toe te geven dat zijn woorden nooit echt waren en dat ze daarmee zijn woorden niet eens kon twisten. “Jij bent zo… zo… zo…. ZO….”, haperde de wit met grijze kater woedend, net op het punt om een weer een verzonnen woord in te voegen maar hij liet dat vallen. Zijn blik zocht naar het perfecte puntje in de poes haar ogen om woedend in haar ziel te gaan staren. “Als m’n prachtige woorden een bunch van nonsense zijn, dan kan dat me toch niet schelen. Ze klinken cool, zijn mooi, rollen goed over je tong en ze zijn perfect, en als je een probleem hebt met mijn Coacaze’s professionele vocabulaire, dan moet je maar zelf zien wat je daar aan gaat doen want je innerlijke gelach kan me echt niets schelen, grr”, vervolgde de bloodclanner kalm, eindigend met een kleine zachte grom. Hij wist dat er iets mis met hem was; elke ademhaling probeerde hij het te vergeten. Iedereen dacht dat hij hulpeloos was, en een lachtertje. It was destiny who made him like this. Maar op een dag zal de kater het wel bewijzen, hij zal het bewijzen aan heel de Elite en aan die ‘mr. De commandant die denkt dat hij zijn rol kan gebruiken voor luxury’, dat hij niet een dommige loser is. Hij zal rijzen naar volle glorie, het enigste ding waar hij echt in gelooft.

“Jij bent zo… zo… zo…. ZO….” haperde de kater woedend. Benieuwd keek ze op naar hem, wat was ze? Wat voor onzin was ze nu weer? “Als m’n prachtige woorden een bunch van nonsense zijn, dan kan dat me toch niet schelen. Ze klinken cool, zijn mooi, rollen goed over je tong en ze zijn perfect, en als je een probleem hebt met mijn Coacaze’s professionele vocabulaire, dan moet je maar zelf zien wat je daar aan gaat doen want je innerlijke gelach kan me echt niets schelen, grr”, ging de kater woest verder, blijkbaar ineens geheel van houding verandert, probeerde hij haar niet zojuist te bewijzen hoe cool hij was? Toen leek haar mening over hem nog zo zo belangrijk? Zacht giechelde het poesje en gaf de kater een speelse blik "oh dus nu maakt mijn mening in eens wel uit?" zachtjes porde ze grotere kater uitdagend "Dan hoef je mij toch ook niks te bewijzen big brain?" ach wat kon ze genieten van deze gesprekken, ze bedoelde het echt niet gemeen of zoiets , het was gewoon grappig en leuk.

De poes zei allemaal nonsense tot hij het hoorde. Ze noemde hem een big brain. Vanbinnen in zat hij nu vol regenbogen. “Geef me een klein momentje”, zei de wit met grijze kater en trippelde een klein afstandje weg van de poes. “Ze noemde me een big brain yeeeeesss!!!”, de bloodclanner was eventjes op zijn blije kant. Enthousiasme stroomde door zijn aderen, het voelde alsof hij een compliment had gekregen. Z’n eerste echte compliment, totaal negerend wat de poes daarvoor had gezegd. Maar toen schudde hij z’n kop, herinnerend dat het Madame Word Twister was die het zei. Hij keerde weer terug en keek haar weer aan. “Je hebt niets gezien van m’n enthousiasme oké?”. Niet de bedoeling dat ze dat zou door vertellen aan de andere elite members. Wat zouden ze dan over ‘m denken. Brr. De fluffy young-one had maar geluk dat ze zo schattig was, anders had hij haar allang verslonden met zijn klauwen en zijn coole grammatica.

“Geef me een klein momentje”, mauwde de kater voordat hij van haar wegstapte. Verward draaide het poesje met haar oortjes terwijl haar blik de kater volgde. Hij leek blij te zijn? zoals een young one blij was met zijn eerste prooi. Een kleine grinnik verliet haar bekje, het was eigenlijk best wel lief , de kater zo blij te zien om een compliment die niet eens als een compliment bedoeld was, alhoewel nog altijd best wel zielig. Na een tijdje kwam de kater terug om Cheriey's brede glimlach tegemoet te komen. “Je hebt niets gezien van m’n enthousiasme oké?” mauwde de norse member, zijn oog de hare ontmoetend. Lief grinnikte het poesje, schudde ze kont haar ronde koppie "Hoezo mag niemand weten dat je enthausiast was coa, bang je slechte reputatie als gevoelloze domme idioot kwijt te raken?" kaatste ze speels terug waarna ze de kater uitdagend aankeek, haar blik echter iets wat minder scherp als die ervoor was geweest.

De kater keek recht in haar ogen nadat ze een opmerking gaf dat hij bang zou zijn voor zijn slechte reputatie te verpesten. “Ik ben niet gevoelloos! Als ik gevoelloos was, had je me net niet zien hypen, en als ik gevoelloos was, dan had ik je allang verslonden”, begon de bloodclanner, proberend haar slim af te zijn met zijn facts. “E-en ik ben niet bang om m’n reputatie te verpesten. Niet dat ik er een heb ik bedoel, nou ja, uhh”, vervolgde hij toen. Op het einde even wegkijkend, nadenkend over wat hij wilde zeggen. Hij wist niet- hij wist niet wat hij moest zeggen. Madame Word Twister zou het toch allemaal verdraaien. Haar glimlach maakte hem verward. Ze was eigenlijk veel te schattig- eng. Eng was het woord. De wit met grijze kater moest haar te slim af zijn, hij wilde eens diegene zijn die zou lachen om een ander. Een keertje niet het lachertje zijn van BloodClan. Maar hoe dat te fixen wist hij nog niet.