A series of unfortunate events

“A moment later the boy whispered, "I don't think
you're ugly." "Shhhh!" the girl hissed. But hidden by
the deep shadows of the cupboard, she smiled”

Met grote blauwe ogen had ze voor zich uit gestaard over het ravijn. Man wat was dit diep. Maar zo cool, ze moest dit wel gaan onderzoeken. I mean, hoe kan je een plek niet onderzoeken die er zo avontuurlijk uit ziet. Dus wat doe je dan als zeer slimme apprentice, juist. Je weg er omheen maken waar je denkt dat je een kleine afdaling ziet. Waar je naar beneden kan en vervolgens komt vast te zitten.

Klagelijk miauwde Dreampaw terwijl ze rond keek, haar brede lichaam vast op de richel. Zou ze hier sterven? Mogelijk, dit was niet een van haar meest slimme ideeen. Maar als ze hard genoeg miauwde hoorde vast wel iemand haar. Op dit moment maakte dat ook geen zak uit of dat nou een windclanner was of riverclanner. Hell, zelfs bloodclan was op dit moment gewild, behalve als ze stenen naar haar kop gingen gooien, oke misschien niet bloodclan..

@Falconpaw first

My mercy prevails over my wrath
♡

De grenzen waren plekken waar hij sinds een tijdje niet al te vaak meer kwam, alleen als hij er tijd voor had en hij er zin in had ook vooral. Als hij zijn gedachten moest verplaatsen. Hij had er nog niet eens helemaal goed over na gedacht, hoe zijn adoptiemoeder weg was. Weg, gewoon weg. Niemand wist waar ze was. Maar Falcon wilde er niet te openlijk over zijn. Het was simpel, het was niet zijn échte moeder. Als het heel feitelijk bekeken werd was hij niets meer dan een clangenoot waar ze bezorgd om was geweest. Hij had haar wel als een moederfiguur gezien, het deed hem pijn. Maar hij had een taak op zijn schouders, om voor de clan te zorgen. Wie weet kwam ze wel terug? Wie weet wanneer ze weer terug kon komen. Zolang haar… haar lichaam niet werd gevonden? Was het nog veilig. Toen een klagelijke mauw zijn oren bereikte schoten deze omhoog. Was dat nou iemand? Hij trippelde vrijwel meteen naar waar het geluid vandaan kwam, verward maar ook geïnteresseerd. Zijn blauwe ogen keken rond, tot hij een gevlekte poes zag. Vast op een richel aan de overkant. Gescheiden door een kolkende rivier tussen hen in. ”Hey!” riep hij hard en bezorgd naar de overkant, terwijl hij met zijn ogen naar de poes keek. ”Gaat het goed? Ben je gewond?” Dat was de eerste vraag. Als ze gewond zou zijn zou ze nog lastiger daar weg kunnen komen. Wie weet was ze gevallen? En had ze haar pootje verzwikt? En anders kon hij haar misschien helpen, begeleiden naar de plek waar het er stevig uit zag. Vanuit die positie was het immers moeilijk om te zien of ze daar op kon springen ja of nee.

Ɓσ

I'm sorry it took me so long to see you

Ze had het gevoel alsof ze hier uren lang stond. De tijd tikte gestaagd verder terwijl het water geweld zo dichtbij door raasde. Het koste dan ook moeite voor haar om een stem te herkennen. Maar ze hoorde iemand miauwen en toen ze opkeek zag ze de gestalte van een kat aan de windclan zijde. Oké, ze had een hekel aan windplanners, ze waren vijanden. Al generaties lang. Maar op dit moment was de kat in de verte het beste wat ze ooit gezien had. Ze hief haar kop op haar nagels in de grond duwend om houvast te houden. ”Ik..ik ben ok!” riep ze hard terug naar hem. Tegen de zon in niet kunnen zien wie het was maar hij klonk jong. Ze slikte. Hoe gingen ze haar hieruit zien te werken.. Behalve niet? Wel een mooi einde, iemand wist tenminste waar ze was, hoewel.. als de windclanner tegen haar familie zou vertellen ja ik zag een gevlekte kat en toen viel ze dood.. zou alsnog niet veel opleveren. Daarnaast wou ze ook nog helemaal niet dood dankjewel.

But I see you now

xoxo

Hij had geen idee hoe de poes daar beneden vast was komen te zitten, hoe ze daar was gekomen. Maar dat waren dingen die hij later maar moest gaan vragen, het was eerst een vereiste dat ze daar weg zou komen. Maar dan moest hij wel eerst weten of ze gewond was, dat kon het proces namelijk moeilijker maken dan dat hij zou willen. "Ik..ik ben ok!" klonk er van de gevlekte poes af, waarop hij even opgelucht adem haalde. Gelukkig, dan was het alleen nog maar nodig om haar goed te begeleiden, als ze hem vertrouwde dan tenminste. "Oké, mooi!" riep hij even naar haar toe, waarna hij de omgeving in zich op nam. "Mijn naam is Falconpaw, ik ga je proberen te helpen, goed?" Vervolgde hij naar de overkant te roepen. Hij kon niet veel, niet meer dan wat hij hier kon doen. Maar als dat haar kon helpen, dan had hij dat er zeker voor over. Dan kon hij tenminste nog haar helpen. Want weglopen is geen optie. Als het moest zou hij er wel bijschreeuwen dat hij de medicine cat apprentice van WindClan was, wat haar misschien meer vertrouwen in hem zou geven dan één of andere random apprentice van WindClan. Hij wist niet hoe erg ze WindClan wantrouwde immers. "Daarvoor moet je me vertrouwen, oké? Ik ga vanaf hier kijken welke plekken stevig genoeg zijn voor je om op te springen!" Riep hij naar haar, hopende dat ze misschien nog lichtjes in hem geloofde en hem vertrouwde.

I'm sorry it took me so long to see you

Haar hartje zat nog altijd in haar keel. Maar de kater riep dat hij haar ging helpen. Falconpaw was zijn naam. Het was een windclanner, dat wist ze zeker. En ook geen volwaardig warrior die haar zou kleineren zometeen. Dat was fijn. Ze keek op naar de kater en knikte, hoewel ze twijfelde dat hij dat zou zijn. ”Dreampaw!” Riep ze terug. Beste kennismaking ooit. De woorden die hij vervolgens riep waren met vlagen te begrijpen. Maar ze snapte waar hij heen wou. Hij zou roepen waar ze moest springen en zij moest hem maar met haar leven vertrouwen. Thank Starclan dat zij snel van vertrouwen was. ”O..oke!” Ze haalde diep adem. Dit konden ze, dit konden ze samen. ”Laat me niet verdrinken!” Riep ze de kater bemoedigend toe. Het niet kunnen laten om even te gniffelen om haarzelf. Heel volwassen Dream. Echt, de juiste plek om dat nu te gaan roepen.

But I see you now

xoxo

Hij smeekte StarClan dat dit goed zou komen, dat hij de goede dingen zou zien en dat ze niet naar beneden zou gaan vallen in het water. Want de kans dat ze dat zou gaan overleven? Was miniem. En dat was beangstigend om aan te denken als hij heel erg eerlijk was. "Dreampaw!" klonk er terug van de gevlekte poes af, waarop hij even zachtjes glimlachte. Goed, ze hadden elkaar nu leren kennen. Elkaar op naam basis kennen was meestal een goed begin van vertrouwen. Nu moest hij alleen maar hopen dat ze hem echt vertrouwde en dat ze niet aan hem zou gaan twijfelen. En hij hoopte ook dat hij goed verstaanbaar was voor de poes die daar vast zat. "O..oke!" riep de poes naar hem toen hij had uitgelegd wat het plan was. Het was wel een druk die op zijn schouders lag. Één foutje en het zou meteen in kunnen storten, zou ze naar beneden vallen. "Laat me niet verdrinken!" klonk er van de poes af, waarop hij even diep inademde. Oh, ja, joh. Natuurlijk laat het hem nog een keertje weten. Hij slikte even en keek naar de richels om haar heen. "Rechts schuin boven je! Daar is een stevige richel. Als je tijdens het springen dichtbij de wand blijft zou je er op moeten komen!" Riep hij haar bemoedigend toe.

I'm sorry it took me so long to see you

Ze had vertrouwen in hem. Hoe kon ze niet, hij was alles wat haar van de dood zou behoeden nu, dus ja, dan maar vertrouwen hebben. Ze leefde liever nog wat langer dan vandaag. De kater riep iets over de richel schuin boven haar. Dream keek op en focuste haar blik op de richel voor ze langzaam knikte. ”Ja oké.. Dat kan ik!” Riep ze terug. Diep adem halend voor ze haar spieren aanspande in haar achterpoten en schuin omhoog sprong. Proberend haar evenwicht zo veel mogelijk richting de muurkant te sturen. Ze was doodsbang dat ze het niet zou redden, maar haar nagels krabte de harde ondergrond van de richel en met haar voorpoten hief ze zichzelf behendig op de richel. Hijgend keek ze op naar de kater en vervolgens naar de plek waar ze net nog gezeten had. Oké, oké, ding gingen ze redden.

But I see you now

xoxo

Gelukkig leek de poes hem te vertrouwen. Dat was al een hele opluchting, aangezien het al moeilijk zat was soms voor sommige katten om elkaar te vertrouwen in een tijd zoals deze. Ze keek op naar de richel boven haar, die hij had aangegeven. Sommige richels zaten los en zou je zo naar beneden vallen, maar hij hoopte dat doordat hij hier stond hij een beetje kon zien welke goed haalbaar waren voor de riverclanner, maar die ook niet los zaten waardoor ze naar beneden zou gaan vallen. ”Ja oké.. Dat kan ik!” riep de gevlekte poes terug naar hem, waarop hij even knikte en hoopvol keek naar de poes die omhoog sprong. Hij hield zijn adem even in spanning in terwijl ze zich afzette en krabbelend op de richel kwam. Opgelucht kon hij weer uitademen en begon meteen daarna weer te scannen naar een volgende richel. ”Goedzo! Je bent goed bezig!” complimenteerde hij haar, ook deels om de moed bij haar er goed in te houden, zodat ze kon zien dat het goed ging en hopelijk iets meer vertrouwen in de situatie zou gaan krijgen. ”Volgende! Rechts van je zit een richel, daarna kan je nog een keer rechts omhoog! Die zal meer richting het pad gaan!” riep hij haar bemoedigend toe. Nu moest alles alleen nog maar goed gaan, maar hopelijk zou ze daarmee steeds dichterbij het pad komen waar RiverClanners vaker kwamen. Het was al een hele opluchting dat ze niet meer zat waar ze had gezeten.

I'm sorry it took me so long to see you

Haar hartje bonste in haar keel. Onzekerheid in haar hart. Maar ze moest vertrouwen hebben in Falconpaw. Als hij haar dood had willen hebben had hij haar daar kunnen laten zitten zonder haar te helpen. Dus de realiteit moest zijn dat hij haar niet dood wou. Dat moest ze gewoon maar aanhouden. Hij wou haar niet dood. Ze knikte op zijn woorden. Focuste haar blik op de richel, haalde diep adem en sprong die kant op. Ze krabbelde met iets meer behendigheid dit keer er op en haalde diep adem voor ze vrijwel direct de volgende sprong maakte. Deze plaatste ze echter iets verkeerd en gleed van de richel af. Met een flinke val een stuk lager uitkomend. Maar ze had nog aarde onder haar poten. Hijgend met uitgepuilde ogen staarde ze even recht voor zich uit. Hoe.. Hoe erg was die val geweest? Ze had geen pijn.. Maar.. Ze staarde omhoog en slikte. Ze was nog lager dan ze oorspronkelijk was geweest en het water begon gevaarlijk hard in haar oren te klinken.

But I see you now

xoxo

De eerste sprong ging perfect. Het ging een stuk beter dan eerst, gelukkig. Thank StarClan voor dit alles. De poes sprong naar de andere richel, die ze niet goed had ingeschat zoals de rest. Falcon’s blauwe ogen werden groot terwijl de gevlekte poes naar beneden viel. ”Nee!” riep hij dan ook wat verloren toen de poes viel. Tot ze op een andere richel belandde en Falcon opgelucht adem kon halen. StarClan danku. Zijn hart bonsde in zijn keel en zijn vacht die overeind was gaan staan ging weer rustig liggen. Ze waren nu wel weer terug bij af, of nog erger, ze was nog dieper gevallen. ”Dreampaw! Alles oké? Heb je pijn?” riep hij naar beneden naar haar met bezorgde blauwe ogen terwijl hij over de rand heen naar beneden keek. StarClan, hij had geen ander plan dan hetzelfde plan opnieuw uitvoeren. Of hij moest hulp gaan zoeken, maar zelfs dan? Dan wat? Dan kon hij wel doodleuk hulp halen maar zelfs dan moest ze de richels omhoog kunnen.

I'm sorry it took me so long to see you

Gedesoriënteerd stond de calico cat genageld aan de grond. Het duurde enkele seconden langer dan normaal voor haar om de woorden van Falconpaw op te vangen en zich te focussen op zijn stem. Hij riep iets tegen haar. "Alles is nog heel!" Was het shaky antwoord wat de poes kon geven. Ze was nog heel, geen gebroken poten, alleen een gebroken ego. Haar blauwe ogen staarde om haar heen, zochten houwvast maar waar ze net nog iets van idee had gehad leek ze nu wat verloren. Slikkend keek de kattin terug naar de kleine vlek die de windclan apprentice moest voorstellen. "Ehm.. nieuw plan?" Riep ze zijn kant op. Haar oren in haar nek. Nog zo'n val zou niet zo gelukkig aflopen. Iedereen wist dat dat het lot teveel zou tarten.

But I see you now

xoxo

Oh starclan dit kon alleen nog maar fouter gaan aflopen, niet waar? Hij kon niet zomaar RiverClan territorium in komen zonder helemaal om te lopen en dan nog maar afwachten of hij überhaupt niet halverwege getackled zou worden en aan zijn nekvel mee gesleurd zou worden. ”Alles is nog heel!” klonk er heel zachtjes bij hem aangekomen, waardoor hij even opgelucht adem haalde. Hoe ze er nog steeds mee weg kwamen was echt een wonder, hij wist niet wat ze hadden gedaan om dat te verdienen, maar hier stonden ze dan gelukkig nog. ”Ehm.. nieuw plan?” klonk er nog maar zachtjes van haar af naar hem toe, waarop hij even een zacht bezorgd geluidje maakte. Zelfs hij wist niet goed meer wat te doen, het was niet dat hij even snel naar haar toe kon gaan ofzo… ”Ik kan hulp halen bij RiverClan?!” riep hij zo luid als hij kon naar beneden, in de hoop dat ze hem goed kon verstaan. ”Maar dan ben ik wel lang weg!” Het was hun territorium dus… die moesten vast wel weten hoe ze in dat soort situaties weg te gaan komen? Hij kon moeilijk naar beneden gaan met het kolkende water tussen hen in. ”Of heb jij nog een ander plan?!” Het deed zijn keel nu al pijn, al dat schreeuwen, maar goed hij moest wat of niet dan?

I'm sorry it took me so long to see you

Had zij nog een plan. Ha.. hij moest eens weten.. ze had nooit een plan. Ze leefde in the moment zonder plan of idee.. Dit was tja.. het resultaat daarvan.. Ze slikte en schudde langzaam haar kop naar hem. ”Ik ehm.. Denk niet dat we hier uitkomen zonder hulp.. of nou ja.. dat ik hier uitkom zonder hulp.. Ze keek op naar de kater met een bijna schaapachtige smeekbede. [b]”Als je zou willen.. om mijn clangenoten te halen.. Geloof me.. ze zouden niet raar opkijken als je zegt dat ik mijzelf in de penarie heb geholpen... Sorry.. voor al dit gedoe..” Ze moest zichzelf wel verontschuldigen maar ja.. tja...

But I see you now

xoxo

Hij had het geprobeerd om het zo goed mogelijk op te lossen maar.. Het was uiteindelijk alleen maar erger dan dat hij had gedacht. Ze was nog verder belandt dan waar ze waren begonnen, dus het was misschien alleen maar beter geweest om gewoon meteen hulp te hebben gehaald in plaats van dat hij haar probeerde te helpen. Ze hadden al geluk dat ze niet ernstig gewond was geraakt.. ”Ik ehm.. Denk niet dat we hier uitkomen zonder hulp.. of nou ja.. dat ik hier uitkom zonder hulp..” klonk er van de poes beneden hem af terwijl ze hem zowat smekend aan keek vanaf een aardige afstand. ”Als je zou willen.. om mijn clangenoten te halen.. Geloof me.. ze zouden niet raar opkijken als je zegt dat ik mijzelf in de penarie heb geholpen… Sorry.. voor al dit gedoe..” Hij keek haar met een zachte glimlach aan en schudde zijn kop. ”Geen zorgen! Je moet je vooral niet verontschuldigen, het kan gebeuren! Dan ga ik richting RiverClan territorium, ik kom terug!” sprak hij duidelijk tegen haar. Hij was het zelfs verplicht volgens de regels om iedere kat te helpen die hij tegenkwam, dus hij mocht haar sowieso niet laten stikken. Hij kon alleen maar hopen dat ze oké was tegen de tijd dat hij weer terug was en hij een RiverClanner had kunnen aanspreken.

Hij moest even omlopen, maar hij was eindelijk bij een fysieke grens van RiverClan gekomen die hij ook echt kon oversteken. Het was een aardige sprint geweest voor hem en hij was zeker al door ThunderClan territorium gerend om een plek te vinden om bij RiverClan te komen. Hij sprong over de stenen heen, waarna hij dieper en dieper het RiverClan territorium in begon te rennen. ”Hallo? Ik heb hulp nodig!” riep hij door het territorium heen, hij kon alleen maar hopen en smeken dat hij niet het kamp in hoefde te sprinten, dat hij niet allemaal riverclanners bovenop hem zou gaan krijgen. Toen hij iemand in het vizier had kwam hij glijdend en slippend tot stilstand, hijgend voor de RiverClanner. ”Dreampaw, van jullie clan, zit in de problemen. Ik probeerde te helpen maar- ik kan niet helpen. We hebben hulp nodig. Volg me alsjeblieft.” sprak hij hijgend, nog niet eens afwachtend op het antwoord van de andere kat begon hij weer richting de gorge te rennen. Dit keer aan de kant van RiverClan, want ze moesten wel weten waar Dreampaw was, natuurlijk.

Hij had geen idee hoelang hij er in totaal over had gedaan, maar het was niet het meest snelle, dat wist hij wel zeker. Hijgend keek hij naar beneden bij de Gorge, hopende om nog steeds de gevlekte vacht te zien van de poes. ”Dreampaw! Ik heb hulp bij me, alles komt goed!” riep hij naar beneden, in de hoop dat ze er nog wel überhaupt zou zijn.

Open voor RiverClanner(s)

Onderwerp: Re: A series of unfortunate events