I might go to heaven

Elke dag was het de vraag of hij aan eten zou komen weer, of hij die honger in elk geval kon stillen. Met de ervaring die hij meegenomen had en zijn Windclanbloed was hij een prima jager op de juiste terreinen. Dit was een van die terreinen waar hij het meest succesvol was. Helaas was deze dag geen succesvolle dag en verwoest keek hij toe hoe de spitsmuis weer in zijn holletje verdween. Dat was voor zijn gevoel de zoveelste die aan zijn klauwen ontsnapte. Vandaag leek het antwoord op de vraag nee te zijn. Hij begon moe te worden en zoveel zin had hij niet meer. Wat was het waard? Om achter prooi te rennen en ze voor je ogen te zien ontsnappen. Helemaal niks. Geërgerd liep hij dan maar weer weg, zijn oren lagen plat naar achteren en alles wees erop dat hij niet in een vrolijke bui was. Niet dat hij dat ooit was. Hij was enkel in een nog slechtere bui dan normaal. In die slechtere bui wandelende hij licht mopperend door, totaal een langshuppend konijn negerend. Alsof hij die te pakken zou krijgen, als zelfs een simpel muisje hem niet lukte. Dit waren de dagen waarop hij zich nog meer dan ooit afvroeg wat hij deed met zijn leven. Zijn twijfels en wispelturige gedachtegangen waren niet bij te houden, je zou schrikken als je ze kon lezen. Maar niemand die dat kon, net als dat hij de gedachtes van die kat wat verderop niet kon lezen. Toen de andere in zicht kwam keek hij geïnteresseert op. De wind stond zijn kant op en hij rook al vlug dat het een Rogue was, net als hem. Wie weet kon deze dag nog iets interessanter worden dan. Hij zette zijn neutraal maar vriendelijke blik op en benaderde de andere rustig. ''Hallo daar''kondigde hij zijn aankomst aan, er was niks te merken aan zijn stem. Geen enkele emotie. Zulke dingen kwamen later.

-Rascal  

Rascal was hoger, hoger dan hij ooit eerder was geweest. Het beklimmen van de bergen was nog niet voor hem, hij voelde spieren die hij nog nooit eerder had gevoeld. Maar het was voor het goede doel. Hij begon steeds langzamer de bergen om hem heen te ontdekken, steeds verder dwaalde hij weg van de grot. Want ondanks alles, was hij nog altijd nieuwsgierig van aard, een avonturier in het hart. Deze reis viel dan ook precies in zijn straatje. Paden die bewandeld waren door al vele katten voor hem, en ook waarschijnlijk door vele katten na hem. Maar hij had het meegemaakt, voor het eerst, voor zichzelf, en het was ontzettend gaaf geweest. En het was een eer dat hij op die reis Vlinder had mogen ontmoeten. Maar blijkbaar was hij niet de enige eenling zo hoog in de bergen, op territoria die eigenlijk was bestemd voor een groep bergkatten. Geen clan, nee... volgens mij noemde men het een tribe. Maar deze vreemdeling, hij leek anders. Hij begroette hem, dwaler tot dwaler. ‘Ook hallo,’ miauwde Rascal vriendelijk terug. Hij kantelde lichtjes zijn kop en keek de zwart-witte kat aan. Hij wist niet of het herkenning was. Nee dat kon niet, hij zou vast zijn hele leven hier al wonen. ‘Jij bent niet van de Tribe, of wel?’ miauwde hij toen maar even voor de zekerheid. Het berggebied was groot en het was niet gemarkeerd met geuren zoals de clans dat deden. Waarom zouden ze ook? Ze hadden geen vijanden. En één of twee eenlingen op een territorium zo groot, wat deerde het?

De vreemdeling groette hem terug, er was vriendelijkheid in zijn stem. Iemand die wel emotie toonde bij de eerste ontmoeting. Even had hij het gevoel de vachtkleur van deze kater ooit eerder gezien te hebben, maar dat idee schudde hij van zich af. Hij kon zich geen enkele kat opbrengen, in elk geval geen volwassene kat. De andere vroeg of hij van de Tribe was, die 'clan' van de bergen. Silhouette schudde zijn kop, ''Nooit iets met ze te doen gehad''vertelde hij, ditmaal was zijn stem wat zachter. Een andere rogue ontmoeten hier was altijd wel interessant, ergens gaf hem dagen alleen lopen het gevoel verkeerd bezig te zijn. Vreemd, niet waar? Dat hij zo gefixeerd kon zijn op dat gevoel. Waarschijnlijk was het dat hij geen zin had in een paar katten in zijn nek en geen plaats om te leven. Een andere rogue verzekerde hem weer dat hij hier welkom was. ''De Tribe is..''hij stopte midden in zijn zin, nadenkend over het woord wat hij zocht. Vredelievend? Wel, zover hij wist waren ze de enige tribe hier en met die paar rogues ging je geen oorlog voeren. ''..niet erg vijanding'' besloot hij toen maar. Iets wat deze kat voor hem misschien ook al had opgemerkt.

De zwart-witte kater was waarschijnlijk echt een echt eenling. Hij leek zelfs een beetje vreemd. Nooit met ze te maken gehad, maar hij leefde wel in hun territorium? Rascal kantelde zijn kop. Hij had bijna vanaf het eerste moment met hen te maken gehad. Ze wisten van zijn gezin, regelmatig kwam eens iemand langs en hij trof ze ook vaak als hij aan het jagen was. Maar misschien was hij wel een kat die anderen vermeed. Of de Tribe, wie wist. Hij had hem wel aangesproken. Rascal hield zich nog even stil, waarna de vreemdeling sprak dat ze niet vijandig waren. Hij knikte. ‘Ze zijn zelfs er vriendelijk,’ miauwde hij. Ze hadden Vlinder geholpen. Ze hadden toegestaan dat ze onderdak hadden. Hij keek de kater nog enkele seconden aan. Wat moest hij met hem? Hij leek een beetje lastig te peilen. Hij ging zitten en sloeg zijn staart rond zijn poten. ‘Leef je hier al lang? Ik ben hier niet zo lang geleden gekomen. Ik was niet van plan lang te blijven, maar ik vermaak me hier wel,’ miauwde hij terwijl hij toch maar wat small talk begon te creëren. Hij wilde geen vijanden op deze gronden. Zijn tijd van vechten was voorbij.

Twee katten niet van hier, hoe kwam het dat zij de twee waren die ontmoeten op deze plek. Het was ergens grappig, hoe toeval kon werken. Geen een die wist de overeenkomsten in hun geschiedenis, maar toch zo verschillend. Silhouette keek met zijn orange ogen de andere aan, luisterend naar zijn woorden. Zijn mening over de Tribe, waarvan zij het territorium betraden. Vriendelijk volgens hem, dus hij had er mee meegemaakt gehad. Silhouette had ze ontmoet soms en met ze gesproken, maar daarna waren hun wegen weer gescheiden. Als ze zo vriendelijk waren, waarom zou hij er geen gebruik van maken? Af en toe was een beetje geluk en een slimme zet alles wat je nodig had. Er werd aan hem gevraagd hoe lang hij hier al was en hij keek op van zijn gedachtes. ''Een tijdje, ben weggegaan van mijn oude leven''antwoorde hij naar de waarheid. Hij kon niet terugkeren naar zijn oude leventje, dus nu zat hij hier. Rust was hem toegekomen, maar geen tevredenheid. Nee, hij was bestemd voor meer dan dit. Hij keek eens om hem heen, deze plaats deed hem het meest denken aan de velden van Windclan. Misschien dat hij daarom graag hier was. Een verlangen wat hij niet kon onderdrukken. Terwijl zijn ogen over het gras heen gleden vielen ze op iets wits. Iets wat niet thuis hoorde hier. ''Er ligt iets in het gras daar''