De regen viel onverstoorbaar uit de hemel naar beneden en kleurde de hele wereld grijs. Daylight richtte even haar blik op naar de lucht; ze moest haar ogen toeknijpen voor het water dat erin droop. Ze schudde even haar vacht uit en versnelde haar pas. Ze hield niet van het donker dat de regen veroorzaakte. Het bracht een rilling over haar ruggengraat; ze voelde zich steeds bekeken, alsof iemand haar achtervolgde. Daylight had nooit van het donker gehouden. Ze had aan die kittenachtige angst zelfs haar suffix verdient - maar ze had dat lang geleden al geaccepteerd. Het was nu eenmaal wie ze was. Plots hoorden haar gevoelige oortjes pootstappen op de stenen waar ze zich over haastte. Plotsklaps kwam de rosse kattin tot stilstand. Ze spitste haar oren; haar doorweekte vacht deed zijn best zich op te zetten. Ze voelde zich alles behalve op haar gemak. Haar gouden blik gleed over de omgeving, tot helemaal achter zich. Niets.

Maar ze richtte haar blik naar voren en zag plots een gedaante staan, tussen de regen. Daylight schrok, slaakte een geluidloze gil en krabbelde naar achteren. Haar poten schoven weg op de natte stenen van de snakerocks en met een klap kwam ze op de grond terecht; de vreemdeling hing al snel boven haar, alsof het een gedaante was van Darkforest maar dan tot leven gekomen. De kattin rilde, van kou en van angst - al voelde ze plots de kou niet meer, nu haar hart zo hard bonsde in haar keel. Ze werd meegetrokken, een slangennest in; ze probeerde weg te krabbelen, maar haar poten vonden geen grip op de stenen. De slangen maakten natuurlijk meteen gebruik van hun maaltijd.

Ze werd compleet overbeten; de eerste beet deed zo'n ontzettende zeer, maar elke beet daaropvolgend leek ze minder en minder te voelen. Haar zicht werd steeds duisterder; haar lichaam maakte stuiptrekkingen, maar nog altijd verliet geen enkel geluid haar snuit. Haar bek begon te schuimen, haar ogen rolden weg in hun oogkassen, haar klauwen gleden volledig uit hun hulzen terwijl ze haar poten aanspande en daarmee haar eigen pootkussentjes openreet. Uiteindelijk ging haar lichaam ten onder aan het gif. Haar gevoel werd minder en minder.. Tot ze opeens warmer was dan ooit tevoren.

Toen ze haar ogen weer opendeed, was de regen weg. Haar vacht was droog en pluizig en bezaaid met sterren. De omgeving om haar heen was haar vreemd, maar voelde zo bekend; en toen ze haar bekje opendeed, maakte ze nog steeds geen enkel geluid.

Zelfs in de dood was ze gedoemd voor altijd te zwijgen.

Dustpaw was nerveus, al deed ze haar best om dat niet te doen blijken. Ze trippelde achter Rosepaw en Lionpaw aan, gloeiend van trots dat ze haar hun vriendin noemde, maar ook doodsbang om iets verkeerd te doen waardoor ze haar plots niét meer leuk en cool zouden vinden. Plots viel hun jaagpartij echter in het water; letterlijk, want de hemel brak los in een stortvloed van regen. De kleine kattin zette haar vacht dik op, maar dat kon niet voorkomen dat ze doorweekt werd. Ze versnelde haar pas en probeerde de rood-witte she-cat voor haar zo goed en zo kwaad als het kon te volgen. Tot, tot overmaat van ramp, Lionpaw plots verdween bij de snakerocks. Dustpaw haastte zich hijgend achter haar aan, op de plaats waar ze haar laatste gezien had. Haar poten voelden onvast op de gladde stenen, en ze deed voorzichtig, waardoor ze als laatste maar aankwam op de plaats waar haar zus en de andere kattin al was. Met grote blauwe oogjes durfde Dustpaw eindelijk op te kijken van de stenen onder haar poten - al had ze gewenst dat ze dat nooit gedaan had. Haar blik viel op een lichaam. Het lag er macaber bij; haar oplettende blik zag elk detail terwijl ze probeerde te vechten om haar blik weg te trekken. Daylight's poten lagen verkromd; haar vacht was doorweekt van de regen, in haar mond stond het schuim nog. En.. Was dat.. Dustpaw zette een stapje vooruit, zo in shock dat ze vergat dat dit een dood lichaam is en dat ze misschien beter weg moest rennen voor de slangen haar als volgende maaltijd zouden nemen. Maar in Daylight's mond zag ze een bloemetje, een anjer als ze het goed had.. En op de schouder van de rosse kattin was een beetmark te zien - vers, zo te zien, na haar dood misschien? Dustpaw begon te trillen, maar haar blik bleef vastgepind op het lichaam en die onnatuurlijke tekenen van een moordenaar, haar poten stevig aan de grond geplakt alsof iets of iemand wou dat ze hiernaar blééf kijken, tot ze elke detail op haar netvlies gebrand had en ze het nog haarscherp zou zien als ze haar ogen sloot en gewoon dit beeld probeerde te vergeten.

Het was Lionpaw's stem die haar uit haar trance haalde. Ook de oudere kattin kwam dichterbij; Dustpaw schuifelde eindelijk wat achteruit, na veel te lang bijna op het puntje van de put gestaan te hebben. Rosepaw kon haar maaginhoud niet meer binnenhouden. Normaal zou de kattin iets doen om te proberen helpen - maar plots begonnen haar poten onstopbaar te trillen en dus richtte ze simpelweg haar blik weg terwijl ze heel hard probeerde om het overgeefsel niet te ruiken. Ze wou eigenlijk Lionpaw stoppen, zeggen dat ze het lichaam niet boven konden halen, dat het te gevaarlijk was - maar ze zette zich enkel aan de andere kant van de rood met witte kattin en klemde haar pootjes rond diens achterpoot, in de hoop dat ze niet zou loslaten. Haar hart klopte in haar keel en adrenaline stroomde door haar aderen. Konden ze niet gewoon teruggaan naar het camp? Iemand anders zou haar vast wel vinden toch, en dan moesten zij hun leven niet riskeren? Daarbij had ze ook weinig zin om het lichaam van Daylight van zo dichtbij te moeten zien, zelfs te moeten dragen.. De warrior was dan misschien niet al te groot geweest, ze zouden de kracht nodig hebben van hen alledrie om de volwassen kattin terug naar het camp te dragen.

Gelukkig kreeg Lionpaw het lichaam zonder problemen boven. Bevend liet Dustpaw de oudere apprentice los, achteruitkrabbelend bij het zicht van het lichaam. Maar de rood met witte apprentice had gelijk, ze moesten terug naar het camp - de regen zag er niet uit alsof die snel zou stoppen. Hoewel ze niet groot en niet sterk was, zette Dustpaw zich toch aan de andere kant van Daylight om haar op te tillen. Lionpaw kon het toch niet helemaal alleen dragen? Een rilling gleed over haar ruggengraat bij het gevoel van het levenloze gewicht op hun rug. "Laten we gaan dan..", mompelde Dustpaw zachtjes. Hoe sneller ze terug waren in het camp, hoe beter.