carry on, my wayward son

Oh, hoe heerlijk onverschillig hij altijd was geweest. Als je er al een tijdje was en van clangebied naar clangebied werd gesleurd enkel om weer verjaagd te worden, ja, dan boeide je het uiteindelijk ook allemaal niet zo veel meer waar je was. Alleen waren dingen nu anders. Voor goed anders, en dat wist hij. Het enige constante in zijn leven was Bloodclan geweest, voor jaren alweer inmiddels. De straten waar hij opgegroeid was, deze smerige stad waar hij al als kitten ronddwaalde werd hem nu zo plots ontnomen door dat rode kechje. Zijn zwerver waar hij jaren mee geleefd had was dood, zijn vrienden waren verdwenen en zijn kinderen inmiddels groot en volwassen. Alleen hij was er nog, nu verbannen van zijn laatste verblijf plaats, melancholiek liggend bij het graf van zijn vrouw. Hoe triest, eigenlijk. Als er een leven na de dood was - waar Jinx heel weinig hoop voor had - zou ze hem vast uitlachen, een sentimentele zak noemen omdat hij nog altijd verse bloemetjes bracht daar. Omdat hij na alle jaren nog altijd het onkruid wegkrabde en heel soms nog lieve woordjes fluisterde tegen haar dove oren. Sterker nog, hij had nog nooit deze plek aan een ander laten zien. Het was tussen verschillende tuinen verstopt, onder de grote boom waar hij vroeger altijd sliep, waar nooit Bloodclan kwam. Waar nooit niemand kwam, want zelfs zijn eigen kinderen had hij er niet over verteld. Het was het enige wat nog écht tussen hem en haar was, en daar wilde hij zo egoïstisch over zijn als hij maar kon.  Ja, ach, hij was een sentimentele zak. Maar zij was het enige waar hij ooit zo ontzettend veel van had gehouden, dus hey, liet hem lekker.

Alleen nu was het niet meer zijn plek. Hier kon hij niet voor altijd blijven, binnen nu en, uh, nu zou hij zijn dikke, zwarte kont deze stad uit moeten verplaatsen. De katten waar hij via een soort verschrikkelijk stockholm syndroom toch van was gaan houden zouden wedden op wie zijn strot het eerste door beet, ongetwijfeld. Hij mocht wel sentimenteel zijn, de rest van Bloodclan was daar zeker te jong en bloedlustig voor. Dus hij moest ophoepelen, alles hier achterlaten en verliezen. Alweer. Hij zou alleen nog zijn dochters opzoeken, hen gelukkig zien en dan kon hij rust vinden. Ja, alleen dat, en zijn zoon nog spreken. Jinx slikte een brok in zijn keel door en krulde zich met een zucht om het graf van Zira, hopend dat Pyre zou komen. Hij moest hem spreken, zeggen hoeveel hij van zijn jongen hield. Nog één zoete, laatste keer.


[gesloten, alleen voor Pyre]