The caterpillar and the butterfly

Met hervonden enthausiasme keek hij toe hoe het kleurvolle airborne beestje door het kamp heen vloog. Het was zo mooi, je zou er bijna niet bij stil staan dat het ooit een simpele rups was geweest, een rups met haartjes die je ogen altijd deden prikkelen. Nu deed deze dat echter met zijn schoonheid. De kater wist wel dat hij er niks achter moest zoeken, het was de natuur, maar hij kon het niet helpen om het toch als een soort symbolisme te zien. Hoe slecht de situatie ook was, hoe lelijk deze ook was, uiteindelijk zou er wel wat moois van komen, het leven was gek zoals dat. Soms kwamen er zelfs uit de stomste dingen iets moois. Shadowclan zou wel weer terugkomen, en dit keer sterker dan eerst. De samenhorigheid groeit immers waneer deze van je af gepakt word, het werkt altijd averechts zoals dat. Zodra iemand anders je clan probeert af te pakken besef je pas hoe sterk de banden zijn binnen de clan, merk je pas hoe gehecht je eraan bent, de sociale cohesie groeit, boem, Butterfly effect.

+Flutterkit

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Flutterkit had zo zijn momenten waarop hij... Zijn stralende ogen verloor. Als iemand ooit zijn ogen als stralend zou noemen, de onschuld was er nog in te lezen, maar ook de lichte duisternis, de kwelling. Hij was opgegroeid zonder ouders, zijn moeder was binnen een Moon na de bevalling overleden door complicaties en zijn vader had geen aandacht voor hem gehad voordat ook hij overleed. Het betekende dat hij voordat Bloodclan was gekomen, de werkelijkheid al iets had mogen proeven. Het leven was niet alleen de stralende zon, het was hard en bitter en koud. Al zou de kitten er nooit op die manier over praten, hij sprak niet over dingen waar hij toch niets aan kon doen. Zijn passen waren kalm, terwijl zijn oren gespitst raakten bij het geluid van andere poten. Het bleek al snel een clangenoot te zijn, grote opluchting, waardoor hij zich zichtbaar ontspande en zijn blik naar de vlinder gleed die in de lucht dansde. Hij was genoemd naar de beweging die de vleugels maakten, vlinders deden altijd zijn ogen stralen, dan voelde hij zich dichter bij zijn mama. Dansend op zijn poten sprong de kitten op de Warrior af voordat hij speels naar diens snorharen hapte. 'Bluejay! Bluejay! Kijk die vlinder!' Soms was hij ook net een klein kind, even in alle drukte. Een klein kind die ook liefde wilde.

Een plotselingen hap naar zijn geliefde snorharen deed de kater een beetje opspringen, zijn blik vallend op flutterkit. Een aantal keren eerder had hij de kitten al gezien, momenteel deelde ze immers de nursery, maar echt goed kende hij het weesje niet. 'Bluejay! Bluejay! Kijk die vlinder!" mauwde het kind enthausiast, Bluejay snorde geamuseerd voor hij zijn blik weer op het vliegend beestje legde, haar mooi gekleurde vleugels reflecterend in het licht dat het kamp om hen heen oplichten. "Aaaah jaa ik zie em Flutter" mauwde de kater met een grinnik "Mooi he, je zou bijna vergeten dat het ooit een rups is geweest". Zijn blik viel weer op het kleintje, de arme wees, hij had het wel met em te doen hoor. Hijzelf had het moeten doen met enkel een moeder, een moeder die nooit echt veel van d'r liet weten maar het was wel altijd beter dan geen moeder hebben niet waar?

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

De gestreepte kater leek hem niet aan te zien komen, ergens was het apart dat hij niet alert was, was hij moe? Had hij nog geen aanvaring gehad met Bloodclan? Hij kon zich niet voorstellen dat er geen katten waren die geen vrees hadden voor de katten die het kamp op de kop hadden gezet en waardoor de meeste Warriors niet konden jagen, laat staan eten. Ze waren wreed, hij voelde dan ook geen medelijden of medeleven met de gestoorde katten. De kater snorde geamuseerd bij de woorden van de vijf Moons oude kitten. Het was een prachtige vlinder, een die de jonge kater opgewekt volgde met zijn ogen. 'Aaaah jaa ik zie em Flutter,' Mauwde de oudere kater met een grinnik. 'Mooi he, je zou bijna vergeten dat het ooit een rups is geweest,' de kitten knikte terwijl hij energiek met zijn staart zwiepte. Voorzichtig stapte hij naar de kater toe en zuchtte hij. 'Worden wij ook zoals de vlinder?' In andere woorden, was er nog hoop? Kwamen ze nog vrij uit deze dictatuur? Uit deze wreedheid... Uit deze angst? Hij wilde het goede doen, voor de Clan en wist niet of het goede ooit weer terug zou komen.

The caterpillar and the butterfly Pixl_b10

'Worden wij ook zoals de vlinder?' mauwde de kitten nadat hij langzaam naar de kater was toegelopen. Verrast keek de zilveren kat op zijn blik nu op de kitten rustend. Moeite had hij, moeite met het plaatsen van de kittens woorden, immers bleken ze behoorlijk volwassen voor een kat van zijn leeftijd, met zijn levens ervaring. Een zachte glimlach wist hij er toch wel vanaf te brengen voor hij zijn blik weer op het insect legde en deze ambitieus volgde terwijl ze heen en weer dwarrelde "Hm" begon hij kalm "Tuurlijk zijn wij als de vlinder kit, alles komt wel weer goed zolang wij elkaar hebben" stelde hij het jonkie gerust voor hij zijn dikke staart om hem heen wikkelde en weer op hem neer keek "Maak je niet te veel zorgen okay?"

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Flutterkit kon soms anderen overrompelen met zijn vragen, vragen die de meeste kittens van zijn leeftijd wellicht niet zouden stellen. Het was niet dat hij wijs was, zeer zeker niet, maar hij had het kittenachtige al snel leren onderdrukken omdat de wereld hard was geweest. Zeker toen Bloodclan ook nog eens het kamp had over genomen en hij weinig katten kende die nog extra voor hem uit konden kijken, het was al lastig genoeg om zelf onder de radar te blijven en niet verstrikt te raken in de slechte manipulaties van de vreselijke groep katten. De elite, de elite in pesters. In zijn ogen waren ze niets waard, maar dat betekende niet dat hij erover kon stoppen met denken, ze waren te eng, zijn gedachten kwamen altijd weer uit op hen. 'Hm,' begon Bluejay kalm nadat hij een zachte glimlach op zijn gezicht had gezet. 'Tuurlijk zijn wij als de vlinder kit, alles komt wel weer goed zolang wij elkaar hebben,' stelde hij de jongere kater gerust die net zoals de Warrior het insect met grote ogen volgde, ergens miste hij het dat hij niet vrij rond kon rennen en spelen zonder angst. Zonder de angst dat Brat ineens op zou duiken of Orchis, of een van de andere katten die hij nog niet had ontmoet maar ook niet wilde ontmoeten. 'Maak je niet te veel zorgen okay?' Vroeg de oudere kater terwijl hij zijn staart om hem heen wikkelde. 'Ik probeer het,' Fluisterde de kitten terwijl hij zijn tweekleurige ogen op het vliegende insect hield, die ongetwijfeld een bloem zocht. Zouden ze ooit nog een nest kunnen versieren met bloemen? Hij wilde andere dingen doen dan in angst leven en bloemen zagen er zo mooi uit, maar het krijgen van bloemen was vrijewel onmogelijk in deze tijd.

'Ik probeer het,' piepte de kitten terwijl de kater nog altijd beschermend zijn dikke staart om hem heen had geslagen, alsof dit alle drama erbuiten ervan weerhield hem te zien. "En meer kun je ook niet doen kiddo" mauwde hij met een vriendelijk knikje. Hij kon zich maar al te goed voorstellen dat het jonkie bang was, maar toch kon hij het helpe ervan onder de indruk te zijn hoe volwassen het kleintje soms kon overkomen, alsof vrijwel zijn gehele jeugd hem ontnomen was met een enkeling gebeurtenissen, ja , hij had het wel met het kleintje te doen.

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Flutterkit probeerde dapper en rustig te blijven. Hij zou niet zomaar opgeven, maar dat betekende niet dat hij niet bang of onzeker was. Zijn doorzettingsvermogen kwam voornamelijk omdat weinig hem aan was komen waaien. Hij had al vroeg geleerd dat hij niet de zoon van zijn vader was, zijn vader had hem nooit gemoeten, niet nadat zijn moeder binnen een Moon na zijn geboorte was overleden aan complicaties. Niet heel veel ouder was hij geweest toen zijn vader was vermoord door een vos. 'En meer kun je ook niet doen kiddo,' Mauwde de kater met een vriendelijk knikje terwijl hij hem beschermend tegen zijn grotere lichaam aan hield. Gedeeltelijk verborgen in de staart, de warmte deed de kitten iets ontspannen terwijl zijn aandacht bij het insect bleef tot het weg vloog te ver boven zijn kopje. 'Ik mis het zien van bloemen en andere dingen die de Warriors soms mee brachten.' Fluisterde hij zachtjes, hij miste het enorm. Hij miste het echter meer om niet veilig te zijn, maar dat kon hij niet onder de juiste woorden brengen, al zou die zin dat ook wel duidelijk maken.

'Ik mis het zien van bloemen en andere dingen die de Warriors soms mee brachten.' piepte de kitten zachtjes waarna Bluejay hem een zachte blik oplegde "Weet je wat". De kater knikte verberaden, een grote glimlach op zijn gezicht "Zodra dit alles over is zoek ik de a l l e r mooiste bloem voor je uit, zo mooi, je hebt nog nooit zo'n mooie bloem gezien!" een speelse en jeugdige glinstering ontwaakte in zijn terwijl hij deze op het kleintje gevestigd hield. Zelf had de kater in zijn jongere dagen ook van alles verzameld, zolang het maar schitterde, dat was de enige criteria die hij eraan gesteld had, maar een mooie bloem uitkiezen zou zeker geen grote uitdaging zijn, toch?

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Het was niet vaak dat hij zijn zachte wensen, zijn gemis zou tonen. De kater was gegroeid tot een gesloten persoonlijkheid, die ergens diep om begrip in alle stilte van de woorden die hij niet zou spreken. In de hoop dat hij ooit waardevol zou blijken, als waardevol zou worden gezien. Zijn tweekleurige ogen droegen een blik van een oudere kater, ook al was er nog steeds de onschuld en naïviteit van een jonge kat in te zien. 'Weet je wat,' sprak de oudere kater met een zachte blik en grote glimlach op zijn lippen. 'Zodra dit alles over is zoek ik de a l l e r mooiste bloem voor je uit, zo mooi, je hebt nog nooit zo'n mooie bloem gezien!' Een speelse en jeugdige glinstering verscheen in de blauwe ogen van de kater terwijl hij zijn blik op de kitten gevestigd hield. Dankbaar knikte de kitten voordat hij zijn neusje in diens vacht drukte. 'Als ik tegen die tijd al niet Apprentice ben. Denk je dat een mentor trots op mij kan zijn.... Ooit?' Vroeg hij alsof er weinig hoop voor hem was, alsof hij nooit de Warrior Code hoog zou houden. Iets dat al vanaf kleins af aan met de paplepel werd ingegoten. Hem werd geleerd in zijn hart te houden. Zorgvuldig, belangrijk.

'Als ik tegen die tijd al niet Apprentice ben. Denk je dat een mentor trots op mij kan zijn.... Ooit?' vroeg de kitten toen. Verward keek de kater het ventje aan, dat waren wel heel gekke gedachtengangen daar in dat koppie. Zou een kitten niet alleen enthausiast moeten zijn eindelijk apprentice te worden? Echter echte schok zat er niet in bij de grote kater, de kitten bleek al vabnaf het begin van het gesprek behoorlijk volwassen voor zijn leeftijd te zijn, maar of dit wel zo gezond was wist de kater nog net zo goed nog niet. "Tuurlijk jon, jonge je maakt mij nu al trots en ik ken je nog niet heel goed" prees hij het grote kleintje een zachte glimlach nog altijd op zijn zorgzame kop geschilderd "Ik weet zeker dat je het goed gaat doen."

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Het leek erop dat de ander zijn vraag apart vond, waardoor de kitten niets anders kon dan onhandig naar zijn eigen poten te kijken en diep in te ademen. Lieve help, had hij iets gezegd dat hij niet had moeten zeggen? Was hij echt vreemd, was het daarom dat zijn papa hem niet had gemoeten? Zijn ogen gleden al snel onhandig naar zijn poten, het was niet dat deze bijzonder interessant waren, want hij had al zijn hele leven dezelfde poten gedragen. 'Tuurlijk jon, jonge je maakt mij nu al trots en ik ken je nog niet heel goed.' Prees de Warrior hem met een zachte glimlach op zijn zorgzame kop waardoor er kort een jaloerse vlaag door hem heen trok. Bluekit had immers wel een ouder die van haar hield, ondanks het feit dat diens mama er ook niet meer was. 'Ik weet zeker dat je het goed gaat doen.' Hij was er zelf nog niet zo zeker van, hij was anders, hij had andere normen en waarden mee gekregen ook al stond de Warrior Code nog steeds hoog in het vaandel. Zijn tweekleurige ogen ontmoetten die van de oudere kater voordat hij onhandig knikte en zijn schouders iets probeerde te rechtten. 'Dankjewel, Bluejay,' sprak hij respectvol uit ook al klonk zijn stem nog zwakjes en onhandig. Het was niet alsof hij een kitten met een volwassen karakter was, al leek het af en toe zo. Hij bleef nog steeds het zachte, het zwakke, het onschuldige dat elke andere kitten beter toonde, het was dikwijls meer een masker dat hij had leren dragen, zichzelf verloren zijn geraakt in het harde leven dat op dit moment de Clan beheerste. Ooit zou hij wellicht zichzelf beter leren kennen maar tot dat punt zou de kitten enkel de meest rare vragen stellen aan hen die hem wat beter probeerde te leren kennen, hen die hem op pad probeerden te helpen. Hij hoopte echt dat zijn mentor zich niet zou schamen voor zijn onkunde in het begin, het feit bleef echter dat hij nog fouten mocht maken, ook al wist hij niet hoe.

'Dankjewel, Bluejay,' mauwde kitten vervolgens. Met een zacht knikje antwoordde de kater terwijl hij zijn dikke staart nog wat strakker om de kitten heen sloeg. En hoewel de woorden die er uit het kittentje kwamen vaak wat volwassener klonken gold datzelfde niet voor het zachte, onhandige stemmetje van het jonkie, en dankzij die ene hint naar zijn daadwerkelijke leeftijd was de kater toch behoorlijk blij het kleintje even troost te kunnen bieden, voor eventjes een kitten te kunnen laten zijn. Bluekit en Rudekit hij zou het stuk ongeluk bijna zijn eigen kunnen noemen, waarom zoveel anders dan dit kind, ze waren hoewel ze dit zelf nooit zouden toegeven nog echt jong, zowel in woorden als in stem als in daden. Misschien was het hierdoor dat hij niet echt goed wist wat hij precies met dit kind aanmoest behalve er voor hem zijn op de één of andere manier, zeker nu dat alles was wat ze nog hadden, elkaar. "Maar even, over die bloem, heb je favorietjes of maakt het niet uit?" vroeg de kater dan toch eindelijk om ze beiden even van de wat zwaardere gedachtes af te halen.
.

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Het bedankje werd goed ontvangen, de staart werd dichter om de kitten heen gekruld waardoor hij veilig verstopt zat, of gedeeltelijk tenminste, tussen de pluizige haren die heerlijk zacht voelden als hij zijn kopje er iets op legde. De warmte was ook prettig, wellicht omdat hij dit soort gebaren niet gewend was. De geborgenheid niet, alsof er op dit moment vrij weinig was dat met hem kon gebeuren. 'Maar even, over die bloem, heb je favorietjes of maakt het niet uit?' Vroeg de grotere kater waardoor de kitten zijn kop even schuin hield. 'Blauw, zoals je ogen,' Sprak hij uiteindelijk, zijn stem vrolijk en ondeugend, want die ogen waren wel mooi. Al waren die van hem waarschijnlijk nog mooier met de amber en het groen dat in elkaar over liep. Aparte ogen, voor een aparte kitten. Wellicht dat het bijna letterlijk gezien kon worden, ogen waren de spiegels en vensters van de ziel. Hij vroeg zich ergens ook af of er planten waren die de kleuren van zijn ogen droegen. Het groen konden ze wellicht al vinden in de steel, het amber wist hij niet. Hij hoopte dat hij het niet al te lastig maakte voor de ander om een goede bloem te vinden, immers kende hij het territorium en de planten die daar groeiden niet.

'Blauw, zoals je ogen,' een hint van ondeugendheid was te vinden in zijn stem, iets waar de grotere kater zich wel ik kon vinden. Een kleine grinnik verliet dan ook zijn bek bij het kleintje zijn request, een blauwe bloem huh. Laat dat nou precies ook Zijn en bluekit's favoriete bloem zijn, ja die kon hij wel opspeuren hoor, kon hij meteen voor Bluekit ook een enkeling van de kleine blauwen verschijningen vinden, oh wat was het poesje daar dol op. "Komt goed kiddo, die weet ik wel te vinden!" mauwde de kater trots, zijn ogen op het kleintje naast hem gevestigd.

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Het feit was dat hij een kitten bleef, net zoals alle anderen. Zelfs al sprak hij soms als een volwassene, hij was nog steeds een kitten en dacht vaak ook nog als een kitten. Het was meer een werkelijkheid geworden doordat hij geen andere keuze had gehad dan op te groeien en niet altijd de tijd en ruimte, genegenheid en gelegenheid had gehad om geheel als kitten te gedragen. Een klein gegrinnik verliet dan ook de mij d van de oudere kater, hij had waarschijnlijk wel door waarom hij om blauw had gevraagd. 'Komt goed kiddo, die weet ik wel te vinden!' Mauwde de kater trots voordat de blauwe ogen op hem werden gevestigd. De bruine kitten grijnsde vrolijk. 'Het staat vast prachtig bij je ogen, heb je ze al eens achter een oor gestoken?' Misschien kon hij de jonge Bluekit wel zo ver krijgen om haar papa met blauwe bloemen te versieren, dat zou wat zijn! Zelfs al vond ze hem eng en apart, wellicht zou dat haar wel wat doen opwarmen.

. 'Het staat vast prachtig bij je ogen, heb je ze al eens achter een oor gestoken?' vroeg de kitten plots. Verrast keek hij de kitten aan, achter zijn oren? Een bloemeke? pfff daar was hij toch veel te mannelijk voor, hoewel het hem natuurlijk wel geweldig zou staan als de kater eerlijk moest zijn. Met een kleine grinnik schudde hij dan ook zijn kop "Nehhh, het zou me wel geweldig staan daar niet van maar neh nog nooit aan gedacht kiddo". Zacht glimlachend keek hij het jonkie weer aan, echter al gouw weer vervangen door een speelse grijns dat vaak zijn trotse karakter typeerde, duidelijk liet merken aan de buiten wereld. Het was een grijns die moeilijk van zijn kop af te slaan was, een grijns die voor hem zijn gehele persoonlijkheid betekende.

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Zijn vraag had de oudere kater wat verrast naar hem doen kijken. Met een kleine grinnik schudde Bluejay dan ook zijn kop. 'Nehhh, het zou me wel geweldig staan daar niet van maar hey nog nooit aan gedacht kiddo.' Zacht glimlachend keek hij de bruine kitten aan voordat deze vervangen werd door een speelse grijns. De kitten keek hem nadenkend aan voordat hij zocht naar iets om aan de kater te geven. Het duurde niet lang voordat hij terug trippelde met een wit veertje en deze onhandig achter de oor van de ander probeerde te steken. Een ondeugende grijns op zijn snoet. Af en toe moest het wel kunnen toch? Al leek hij wel weer snel onzeker te worden, had hij een grens overschreden of niet? 'Dit staat vast ook prachtig!' Mompelde de kitten onhandig.

They think of me and my wandering

But I'm never what they thought

Verbaasd en verward had de kater er even vanop gekeken toen de kitten plots weggestapt was, het mocht dan ook van geluk spreken dat de grote kater niet weg was gelopen voor dat de kitten terug kon komen met een veertje. Met een kleine grijns had de kater algouw door wat de bedoeling was een boog hij zijn kop iets wat naar beneden om zijn trot maar eventjes in te slikken. Ach ja, het was ook maar een veertje toch? Met een zachte glimlach keek de kater op, zichzelf proberen in te houden rond de kitten die behoorlijk gevoelig had geleken. 'Dit staat vast ook prachtig!' mompelde de kitten, duidelijk moeite hebbend met het zeggen van zijn woordjes. Glimlachend knikte de kater waarna hij de jonge kat een zacht zetje gaf "Hm dat geloof ik zeker wel Flutter" stemde hij geämuseerd in, blij te zien dat de kitten iets wat uit zijn schelpje was gekropen.[/size]

To: TAGS || Words: ### || Notes: HELLO!

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Het was maar goed dat de ander niet meteen weg gelopen was. Immers had de kitten hem niet gevraagd om te wachtten tot hij terug kwam uit de Nursery met een veertje dat hij achter het oor van de grotere kater wilde steken. Het was iets kleins maar wellicht een gebaar voor een vriendschap, immers had de jonge kater wel meer katten nodig waar hij op terug kon vallen, die hem begrepen of tenminste in zijn waarde zouden laten. Die door hadden dat hij sociaal wilde zijn, alleen niet wist hoe. Met een kleine grijns had de grotere kater zijn kop naar voren gebogen zodat de kitten erbij kon en het veertje in zijn vacht kan steken achter het oor. Een zachte glimlach sierde zijn gezicht terwijl Flutterkit hem een tikkeltje onhandig aan keek. Was het goed zo, of was hij een onzichtbare grens over gegaan? Doordat hij zo onzeker was sprak hij zijn volgende woorden een beetje ongemakkelijk uit voordat de kater reageerde en hem daarmee gerust stelde. 'Hm, dat geloof ik zeker wel Flutter,' stemde de kater geamuseerd in nadat hij de kitten een zacht setje had gegeven. De kitten grijnsde. 'Pas wel op dat hij niet weg waait of er uit valt.' Sprak hij half serieus, half ondeugend voordat de kitten tevreden naar de kater op keek. Het was duidelijk aan de blik in zijn ogen dat hij eindelijk zijn ongemak wat los liet en gewoon Flutterkit was zonder de honderd en een zorgen die altijd in zijn kopje rondspookten.

Onderwerp: Re: The caterpillar and the butterfly