[Wolfblood] Daughter of mine

Ze kon langzaam weer wat lopen, korte tochtjes, maar het ging gestaag. Deze verwonding had haar al veel te lang in de medicine cat den gehouden en ze vroeg het af hoe het met haar veel te grote ‘dochter’ ging. Dus Slatefur besloot op een missie te gaan. Ze hief zichzelf met moeite uit haar nest, waarna ze zichzelf met wiebelige pootstappen de medicine cat den uit bracht. Nu Bloodhound zelf in een nest lag, was het veel makkelijker om tegen adviezen in te gaan. Pepperpaw en Newtpaw kon ze well aan. Dat waren zulke scharminkels, aan hun pootstappen te horen. Ze moest even zoeken tussen de geuren van het kamp, maar al snel had ze Wolfblood gevonden. Het voelde als een wereldreis, maar ze kwam er. ”En hoe gaat het met de dapperste warrior van Shadowclan?” vroeg ze met een trotse glans in haar blinde ogen, haar stem krakerig maar vast. Ze voelde zich nu pas echt elder.

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Haar ogen waren in de verte gericht, open gesperd maar niet op iets specifiek gefixeerd. Het gebeurde haar wel vaker, dat haar gedachtes alle kanten op vlogen. Ze kon niets behalve stilzitten door haar verdomde poot, dat er veel te lang over deed om te genezen. De wonden op haar borst waren belemmerend, maar deden een draagbaar soort pijn. Haar poot was constant en belemmerde haar lopen de hele tijd. En starclan, ze verdiende het. Het was het minste dat ze zou moeten lijden door het nemen van andermans leven, dit keer amper uit noodzaak dan uit instinct. Een ongeluk, zo zou een lafaard het noemen. Net te hard gekrabd, maar de waarheid bleef dat ze haar buik had open gereten. Waarheid bleef dat Shade even dood was als haar moeder, en dat ze beide op haar naam stonden. ”En hoe gaat het met de dapperste warrior van Shadowclan?” haar stem haalde Wolfblood uit haar gedachtes. Onder andere omstandigheden zou ze zich verwarmd voelen door de trotse toon in haar woorden, maar nu leefde Wolf weer als vroeger in haar eigen wereldje. Ze snapte haar eigen emoties niet, wilde dat schuldgevoel niet dragen - dus reageerde ze dat op anderen af, vaak nog wel degene waar ze het meest om gaf. Toch streek ze haar staart ter begroeting kort tegen de ander. Heel kort. "Wat doe je buiten de medicine cat's den? Je bent nog helemaal niet volledig genezen," bromde ze wat nijdig, al was te merken dat ze zich in probeerde te houden. Zij had eigenlijk niets te zeggen, ze zou even goed daar moeten liggen. Maar Slatefur ook niet, want hoe kon ze ooit dapper zijn.

gemaakt door kiki