But no such winds blow hither,

Hij was weggelopen bij zijn clan, had zijn rug toegekeerd, maar het was voor het plan en het plan was goed. Dit vertelde hij zichzelf niet zozeer, en of hij het echt geloofde was ook nog maar de vraag. Maar wat Tall zeker wist, was dat dit was hoe het had moeten gaan. Of hem dat slecht of goed maakte lag aan hoe de historie zou verlopen, en ongetwijfeld dat anderen hem gestoord zouden vinden. Toch kon de kater een licht gevoel van trots bij de voleinding van zijn werk niet onderdrukken, dus had hij een grijns op zijn gezicht terwijl hij Acorn de rug toekeerde. Tall kende geen angst. Zijn werk was klaar.

@Acorndust

In plaats van een schreeuw, of een boze opmerking, of zelfs het gewicht van een kat op zijn rug, hoorde Tall enkel een tamelijk zachte 'wacht'. En zijn naam natuurlijk. Het enige deel zelfs, van zijn naam, wat nooit veranderd was. Kort dacht hij over dat gegeven na, voor hij besloot dat dit tot later kon wachten, en hij zich kort omdraaide, maar achterwaards door bleef lopen. Een vragende blik op zijn gezicht. Wat wilde Acorn van hem? Wat moest hij hem geven, aangezien een uitleg hem in dit deel van het territorium niet handig leek.
Toch liep hij langzaam, zodat de gewonde kat kon volgen. "Waarom, Acorn?" Wat kon de ander hem bieden? Tall had alles gehad, en het moedwillig weggegeven. Waar dacht zijn deputy hem mee te kunnen paaien? Hij was niet om te kopen, Tall had geen interesse. Behalve dan in wat de kater voor hem precies dacht te kunnen bereiken.

Hij moest eerlijk bekennen: hij snapte het niet. Tall snapte niet wat Acorn hier aan het doen was, wat hij dacht te bereiken en hoe hij dat precies dacht te bereiken. Sterker nog. Tall snapte überhaupt niet waarom de kater hem in de eerste plaats gezocht had. Sure, Tall was de aanstichter van al het leed dat achter hen lag. Tall was het probleem achter alles wat er nu gebeurde. Maar waarom, als hij zichzelf al verwijderde, zocht Acorn hem? Vandaar ook dat hij even zijn hoofd schuinhield bij de vraag van de ander. "Waarom volg je?" Want dat was vreemd.
Alsof hij de vraag al had aan zien komen, begon Acorn over zijn levens, en meteen schoot Tall hoofdschuddend in de lach. "Alsof die jou wat kunnen schelen," Hoewel Acorn het misschien niet meer wilde zeggen, ze kenden elkaar. Tall kende zijn deputy. Kende de kater voor hem, en die sleepte zich niet voort om wat levens te krijgen waarvan hij vond dat ze hem toebehoorden. Dus bleef de kater zijn hoofd schudden, terwijl hij achteruit liep. "Waarom," En hoewel het een vraag was, sprak hij hem uit alsof hij zelf ook op zoek ging naar een antwoord. Zijn nieuwsgierige blik op de deputy-leader.

De ander leek even gechoqueerd door Tall's vraag, of door zijn eigen antwoord daarop. Tall stopte er namelijk ook even door met lopen. Snel hervatte hij het echter weer, in plaats daarvan een niet-begrijpende blik opzettend. Wat zei Acorn nou eigenlijk? Waarom deed hij zo aardig? Tall had alles voor hem verpest, en hoewel het niet persoonlijk was, was het wel volgens Plan gegaan. Dus waarom?
Maar daarop leek de kater geen antwoord te hebben, anders dan dat Tall hem geen 'doei' gezegd had. Wat op zijn beurt weer Tall compleet in verwarring bracht. "Je volgt.." Mauwde hij langzaam, "Omdat ik geen doei zei?" Dit was een vreemde gewaarwording. In zijn hoofd en hart had Tall respect voor de ander. Immens veel zelfs. Acorn was alles waarvan Inner gehoopt had dat het Tall zou zijn. Daarom was Acorn zijn deputy! Tall had iemand nodig die de clan door deze tijden heen kon leiden, toen al wist hij in Acorn de juiste te hebben gevonden. Niet om te kopen, nooit van het compromis. Acorn was sterk en fier. Hij zou Shadowclan redden. Maar dat was in zijn hoofd ten koste gegaan van hoe Acorn hem moest zien. De leider die niets kon, niets serieus nam, zijn clan liet branden. En natuurlijk, inmiddels had hij gelijk gekregen in dat laatste, maar Tall had graag gewild dat zijn deputy zag hoe hij het op zijn eigen manier goed deed. En nu.
Nu stond Acorn hier om te zeggen dat Tall doei had moeten zeggen? "Ik denk.." Bracht hij langzaam uit, en een jongensachtige verontschuldigende grijns verscheen even op zijn gezicht, "Ik denk dat je me eindelijk stil hebt weten te krijgen," Want wat zei je hierop? 'Doei'?

Oke geen doei dus, maar blijkbaar ook niets anders. Want voor hij verder kon met bedenken wat hij zou zeggen, had Acorn al sorry gezegd en choqueerde hij Tall tot op nieuwe hoogte, door hem ondeugend, ondeugend?!, aan te kijken en een grap, een grap?!, te maken. Tall herkende zijn deputy niet meer terug, vroeg zich af of de ander misschien te hard op zijn hoofd gevallen was, en bedacht zich vervolgens dat hij met open mond aan het staren was door zijn verwarring. De volgende woorden maakte het nou niet echt makkelijk minder verwarring te voelen, al knipperde de kater wel even. En ook nadat Acorn klaar was met praten was Tall nog even stil. Voor hij - inmiddels al een flink eind verwijderd van het Shadowclan territorium - neerplofte op de grond, en de ander maar gewoon aankeek met een uitdagende blik. Dit was zijn spel. En niemand speelde het beter dan hij. "Vertel," Mauwde hij dus, zijn wenkbrauw opgetrokken en zijn ogen op zijn deputy. Ongegeneerd liet hij ze over het lichaam van de ander glijden. Wat Acorn kon, kon hij beter.

Hij moest zeggen. Als er dan toch weer eens drama in zijn leven geïntroduceerd moest worden, dan was Acorn een interessante vorm om het in te brengen. Niet alleen leek de ander compleet van zijn stuk gebracht door Tall's onderzoekende blik, Tall kon het niet laten ook nog even te grijnzen en een goedkeurende blik op te zetten. Mischief twinkelde in zijn ogen toen hij de deputy uiteindelijk weer aankeek. Wacht. Hij maakte dit er niet makkelijker op?! De grijns was nu al helemaal terug, en met een schuin hoofd stond de kater op en zette een paar stappen in de richting van de andere kat. "Wat.." Hij keek even naar zijn poten, alsof hij nadacht, maar keek met een al even ondeugende blik op, "Doe ik dan precies?" Het kwam te natuurlijk, al moest de kater zijn best doen geen crack in zijn masker te laten zien toen Acorn onverwachts open was. Hem vertelde dat het pijn had gedaan, dat Tall geliefd - of in ieder geval getolereerd - was. De jongere kater snapte er niets van, kreeg pijn in zijn hoofd van erover nadenken, en besloot dat dus maar gewoon niet te doen. In plaats daarvan wiegde hij even heen en weer, en zette zijn meest oprechte blik op. "Sorry," Dat meende hij wel. Niet voor zijn plan. Maar wel dat hij Acorn pijn had gedaan. Dat was onvoorziene collateral damage.

Tsja, wat wilde Tall eigenlijk dat de ander zei? Want hij moest eerlijk toegeven dat hij geen idee had, en gewoon heel graag de verwarring kwijt wilde. Toen zijn deputy over verwachtingen begon schoot Tall echter in de lach, zijn verwarring even weg en een flauwe blik op Acorn gericht. "We weten allebei dat ik graag niet aan verwachtingen voldoe, goed om te zien dat ik een beetje invloed op je heb gehad," Misschien ook zorgelijk, want Acorn was de sterke gekozen leider, dus hij moest niet teveel Tall worden. Dat lukte vooralsnog goed, aangezien het meteen weer serieus werd, en Acorn hem met zo'n zachte blik aankeek dat Tall acuut stil werd. Met een ietwat hulpeloze blik keek hij terug, zocht een antwoord waar hij wat mee kon. Nee, dit was niet meer recht te zetten, dat was ook nooit het idee geweest. Maar het was ook niet het idee geweest dat hij zijn deputy hier pijn mee deed. Zeker toen die doorging, en met de volgende woorden nog een schot loste op Tall zijn toch al gepijnigde hart. Het scheen ongetwijfeld door in zijn ogen, dat de kater ten diepste wilde helpen, maar hij wist niet. Acorn was altijd van de oplossingen, Tall maakte doorgaans graag de problemen.

"Ik.." Hij werd weer stil, keek even moeilijk, zocht naar woorden en wiebelde met zijn oren. Moeilijk keek hij zijn deputy aan. "Ik kan je niets geven Acorn," In alle opzichten. Terwijl hij ondertussen vaag in de verte geluid registreerde schudde Tall zijn hoofd, gefrustreerd door zijn onmacht in de situatie. "Ik heb mijn leven zoals het was omver gegooid, alles vernietigd en iedereen verlaten, zodat jij het op kon bouwen, zodat jij er voor iedereen kon zijn als de sterke leider die je vanaf het begin al geweest bent," Het geluid werd harder, maar Tall was inmiddels gaan staan en leek verloren in zijn onmacht, die pijnlijk duidelijk werd in zijn grote ogen en angst die daarin stond. "Ik ben nooit zoveel liefde van jou waard geweest Acorn," Vervolgde hij, nu zachter, en zijn blik ontsteld. Hij geloofde het niet. Was dit een truc? "Ik ben alles waar de clans op tegen zijn, en met opzet," Zijn blik ving nu die van de ander, hij had een soort aanwijzing nodig, een oplossing, een teken dat hij dit niet volledig verkeerd begreep, maar misschien ook juist het omgekeerde. Eigenlijk wist Tall niet wat hij nodig had anders dan een knuffel really. Na al die jaren alleen gepland te hebben, voelde het onwerkelijk iemand te hebben die ondanks alles wat hij gedaan had nog steeds zijn waarde zag. Dat hoorde niet. Dat paste niet in Shadowclan. In hoe Tall opgegroeid en opgevoed was. Dus vertrouwde hij het niet. Maar hij wilde het zo graag. Dat vertrouwen, die vriendschap, iets betekenen voor een ander. Dus opende hij nog eens zijn mond, voor het geluid hem letterlijk en figuurlijk de mond snoerde toen er een hond opdook. Veel te dichtbij.

Oke, misschien viel zijn grap iets minder goed dan gepland. Pijnlijk wel. Hij had er nog wel over nagedacht, wat al meer was dan hij deed voor vrijwel alle andere acties die de kater ondernam. Toch zette Tall het voor nu even van zich af, aangezien Acorn aan een emotionele bekentenis was begonnen die hij niet had zien aankomen. Dat het hem zou breken? Nee. Hij dacht dat Acorn hem een verschrikking vond. Dat Acorn geen moment met hem opgescheept wilde zijn. Dat de ander slechts uit duty voor de clan nog deputy was, maar anders allang in een hutje op de hei was gaan wonen, ver weg van Tall. En nu vertelde zijn deputy doodleuk dat hij al die tijd geliefd was geweest. En Tall wist nog steeds niet wat hij ermee moest. En in welke vorm geliefd dan precies.

Deze vraag beet hij even terug, toen Acorn doorging en vertelde dat hij de clan wel zou leiden. To be honest, ondanks het gesprek van net had Tall niet anders verwacht. Zijn deputy kende veel eigenschappen, maar plichtsbesef was wel de meest voorname. En eentje waar Tall misschien volgens iedereen flink veel van zou kunnen leren. Dat beledigde hem wel een beetje, maar maakte inmiddels niet meer uit. Hij had zijn plicht gedaan, ze mochten zeggen wat ze wilden.

Oke. Ze mochten bijna alles zeggen wat ze wilden, maar niet dat. Net toen hij het beest zag schreeuwde Acorn zijn waarschuwing, en vertelde vervolgens dat Tall een boom moest zoeken. Pardon. Wie was hij? Een of andere jonkvrouwe die gered moest worden? Met stomheid geslagen keek hij zijn deputy aan, welke wegrende om de hond weg te lokken. Dit was de vreemdste gewaarwording van zijn levens. Ja. Levens. Wat was dit voor gestoorde situatie. Waarom. Na alles wat er gebeurd was. Gaf zijn deputy nog zo om hem. Waarom rende hij weg in plaats van Tall. Waarom, waarom. Ehm. Waarom bloedde hij zo? Ehm.

Misschien moest hij Acorn uitleggen hoe rennen werkte. Dat maakte sense. De ander was gestopt omdat hij vergeten was hoe het moest, inderdaad. De hond - die bijna bij de gestopte Acorn was - reageerde op een boze snauw die Tall uit zijn mond liet komen en kwam zijn kant uit. Hier had de kater geen geduld voor, al maakte dat het beest weinig uit. Met een kwade blik cirkelde Tall om de ander heen, zich zo groot mogelijk makend, klaar om toe te slaan. Maar nog voor hij zijn goede voornemens in werking kon stellen, schelde er een hard geluid waardoor Tall in elkaar dook en de hond zich juist omdraaide. Verbaasd keek hij toe hoe het het hazenpad koos, om vervolgens voorzichtig omhoog te komen en breed te grijnzen. "Zie je, zo moeilijk was dat niet!" Riep hij lachend, en keek naar waar zijn deputy het rennen op had gegeven om te vechten. Hij kreeg geen reactie.

Met zijn ogen rollend zette de kater koers richting Acorn. Oke dan, misschien moest hij er niet meteen inwrijven dat het hem zo goed gelukt was het beest kwijt te raken. Was ook confronterend, dat snapte Tall ook wel weer. "Niet zo'n sourpuss zijn," Grinnikte hij, acuut in een goed humeur door de afloop, Acorn kon niet meer boos op hem zijn na deze overwinning. Tall droeg overwinningen namelijk als de nieuwste collectie: uitzonderlijk sexy. Maar ook dat maakte blijkbaar weinig indruk, want er kwam slechts stilte in antwoord.

Nog eens rolde hij de ogen, zijn passen groot en statig, om te laten zien hoe goed hij was. Zijn blik positief, maar ook wel wat onderzoekend nu. Hoewel hij zou begrijpen dat de ander hem negeerde, was het net iets kinderachtiger dan Tall hem doorgaans credit voor gaf. Sterker nog: hij grapte altijd dat Acorn al vijfhonderdvoudig opa was. Fout grapje eigenlijk, en bovendien meer van toepassing op Ace nu hij er zo over nadacht. Afijn, maakte weinig uit, waarschijnlijk zou zijn deputy er uit beleefdheid nog steeds om lachen. "Je weet dat het nooit mijn bedoeling was je te breken he?" Inmiddels toch een beetje bang dat de situatie mentaal gezien erger was dan hij tot nu toe gedacht had, begon de kater alvast met verontschuldigen. Normaal maakte hij daar geen woorden aan vuil, Acorn wist het wel, maar de voortdurende stilte maakte hem edgy, alsof hij iets over het hoofd zag. Bovendien had hij inmiddels gezien dat Acorn niet rechtop zat, maar erbij was gaan liggen. Was hij gewoon emotioneel ingestort en brak Tall nu in op zijn 'me-time'?

Op kleine afstand stopte de leider met lopen. Zijn pas voorzichtig tot op dit punt en zijn ogen niet onderzoekend, maar vol angst. Ja. Hij was een klier. Hij was een clown. En oh, wat was hij doorgaans irritant, onvolwassen, volgde hij compleet zijn eigen regels en dacht hij van de wereld zijn persoonlijke speeltuin te maken. Bovendien zouden velen hem na zijn acties zien als onbetrouwbaar en gevaarlijk. Maar op het moment was Tall gewoon bang. Een ordinair simpel gevoel, wat te zien was in al zijn features, en deed denken aan de tijd dat hij zijn moeder een leven zag verliezen. Aan het moment dat hij voor het eerst een kat vermoord had - overigens ook de laatste keer. Het deed hem denken aan de lijken van zijn ouders, en die van Inner die het kamp binnen werden gesleept. En de stapel aan lijken van al zijn vrienden en familie, waar hij afscheid van had moeten nemen. Tall durfde niet verder dan dit, want als hij verder ging wist hij er nog een aan toe te moeten voegen. Als hij verder ging zou zijn deputy nooit meer spreken. En eigenlijk. Eigenlijk wist Tall niet of hij dat aan zou kunnen.

Al die doden in naam van het grote goed, met de wetenschap dat een paar het zouden overleven. En dat die paar het ook weer goed zouden maken, er zouden zijn voor de rest. Tall kende zijn clan, en ieder had zijn leed, maar het was beter dan vroeger, en het zou nog beter worden. Maar voor het beter werd moest het slechter worden, en blijkbaar had het lot bedacht dat dit ook voor Tall moest gelden. Voor iets beter zou worden, moest hij inzien wat hij gebracht had. 'Reap what you sow.' zei het hem: 'Zie de kat die voor je ligt. Die ondanks alle acties. Alle yoga, vakanties, gekke ceremonies en vervelende acties. Die zonder dat je ooit doei hebt gezegd, meer voor je deed dan jij ooit voor hem.' 'Watch, and weep.'

Dus dat deed hij.

Weet je.

Eigenlijk zou hij het hier niet bij laten.

Al een avond liep hij. Rondjes, heen en weer, zijn eigen pootstappen volgend rond het lichaam van zijn beschermer, deputy, vertrouweling, vriend. Acorn lag hier, en Tall liep hier. Met zijn acht verspilde levens, die allemaal naar Acorn hadden moeten gaan. Gefrustreerd schopte hij tegen het dichtstbijzijnde takje aan, en bewoog daarna sneller dan hij in tijden had gedaan. Alsof zijn dagen in slow-motion waren geweest. Voor de kater kans had zich te bedenken schoot hij naar Acorns lichaam, nat van het bloed en zijn langgedroogde tranen, en hees het op zijn schouders. In zijn ogen niets dan vastberadenheid. Voor het eerst in tijden wist Tall precies waar hij heen zou gaan en wat hij daar zou halen. En niemand zou hem kunnen stoppen. Tenminste, zo bedacht hij onder het enorme gewicht van Acorn's lichaam, niets levends zou hem stoppen.

Want hij stopte wel een paar keer om zichzelf wat rust te gunnen van het tillen. Elke keer verbaasder kijkend naar Acorn, en hem bijna aansprekend op het feit dat zijn deputy óf meer, óf juist minder moest sporten. Sjonge jonge, dit was zelfs voor Tall geen eitje. Aan de andere kant, hij had dit veroorzaakt, en was het verschuldigd aan alles wat hij liefhad, dat deze kat er zou zijn om alles op te bouwen. Niet alleen Tall, maar de clan, of alle clans zelfs.

Dus ging hij door, de nacht lang, voorbij de plekken die hij zo goed kende, en de plekken die hij liever wilde vergeten. Langs de stenen die hem de eerste keer de weg vesperden, waar hij even in de lach schoot om zijn ontzetting van toen. Wat was hij jong geweest. Wat naïef. Wat makkelijk. En kijk hem nu, met het lichaam van zijn deputy. Shadowclan nog nooit zo leiderloos als op het moment.

Maar Tall was nog nooit een deputy verloren, en hij ging potverdorie niet nu beginnen. Dus zette hij door.

Net zo lang tot hij daar was waar hij moest zijn, en de zenuwen plots zich meester van hem wilden maken. Zijn poten trilden bij het aanzicht van de steen, bij het zien van het licht en de acute angst waarmee hij overvallen was maakte dat Tall liever met de staart tussen zijn poten weg zou rennen van wat hem te wachten stond. Het lichaam van Acorn versperde hem de weg. En een glimlach vocht zijn weg naar Tall's gezicht. Zelfs nu hij dood was wist zijn deputy wat hij moest doen om ervoor te zorgen dat Tall niet alles verpestte. Hij schudde grinnikend zijn hoofd, sleepte het lichaam naar de steen, en ging ernaast liggen. Oef.

Tijd om een leven te redden.

Oh snap. Oh snap oh snap oh snap. Natuurlijk was het net zo abrupt geëindigd als dat het begonnen was en kreeg de kater niet eens de kans enige katten te zien die hem ook eigenlijk mochten. Nog steeds liep hij met de verwondingen in zijn hoofd, die hem in het hiernamaals allemaal waren aangedaan. Een unimpressed blik naar boven was nu de enige manier waarop hij met Starclan kon communiceren, dus deed de kater dat, en rende toen de grot uit. Ja, hij was een pussy, maar Acorn zou wakker worden - dat was in ieder geval het idee - en vervolgens de verantwoordelijkheid hebben Tall om te leggen. Het voelde vreemd, weten dat je zou sterven wanneer je doodging. Tall had zijn leven lang geleefd alsof hij eindeloos leven zou, en op een gegeven moment was het waar, maar nu voelde het toch anders. Acorn besloot over zijn leven nu. Hoewel Tall fit was, dacht hij niet acht keer de ander te kunnen overleven. Maar vluchten zou hij niet Tenminste. Niet verder dan de grot uit.

Dus zat hij daar toen de leider het licht in stapte, kon hij een grijns niet onderdrukken, trots op zijn deputy, en bleef hij lui liggen - doende alsof het eeuwig geduurd had terwijl hij hoogstens een paar minuten voor Acorn de grot uit was gekomen. "Heya sleeping beauty," Geeuwde hij, en grinnikte. Zijn ogen twinkelden en de last van het leiderschap was duidelijk van zijn schouders. Tall had zijn clan alles gegeven, en nu mocht Acorn. En wow wat beviel hem dat.

En of hij comfortabel lag. Het was hier niet alleen veel warmer dan in die dampe grot, maar het was ook nog eens beter uit te houden zonder alle mogelijke problemen om hem heen. En nu hij even van de schrik bekomen was - het had niet lang geduurd - moest Tall toegeven dat het hebben van slechts één leven alles zoveel spannender maakte. Zijn ogen twinkelden vrolijk. Ook toen Acorn hem de vraag stelde die Tall wel aan had zien komen, en ook nog eens mét gedeeltelijk antwoord. De ex-leider kon niet anders dan lachen om het pragmatisme van zijn vriend. Langzaam stond hij op en schudde zijn hoofd, voor de kater even de zon inkeek, en daarna met een grijns naar Acorn. "Ik hoef niet terug, mijn werk is klaar," Nu hij het hardop zei, voelde het bevrijdend. "Ik zal met je meegaan tot de grens, iemand moet die hardverdiende levens van je bewaken," En hij was slecht in afscheid nemen, én was net wel zeven keer voor de ander gestorven. "En daarna zie ik wel," Waarna zijn blik serieus werd en zijn glimlach zachter, "Van mij zul je in ieder geval geen last hebben," Hij had de rang vrijwillig doorgegeven, kende geen honger naar macht, en was klaar met veel zaken die het clanleven betroffen. Hij hoopte dat de ander hem als vriend zou herinneren, en niet als een monster. "Alles heeft een reden weet je," Mauwde hij dan ook, weer in de verte kijkend, langzaam aan de reis beginnend, zijn ogen onzeker op Acorn gericht nu. Alles.