We can all get vaporized [Hermitpaw, Training 2]

Ze waren ondertussen al meer dan een moon bezig met trainen, en qua gedrag had Hermitpaw nog steeds geen vooruitgang geboekt. Het begon Crystalshell onderhand wel te irriteren dat hij altijd iets terug moest zeggen en niet gewoon kon aannemen wat zij vertelde. Vechten ging hem wel goed af, al was zijn techniek nog slordig, dat zou allemaal wel goed komen. Maar jagen.. Crystalshell had haar kop erover gebroken hoe ze hem duidelijk kon maken dat geduld het belangrijkste was. Hij wilde gewoon te veel, probeerde zich te bewijzen. Tot nu toe had ze het laten gaan, simpelweg proberend het steeds weer op een vriendelijke toon uit te leggen. Maar vandaag was ze niet helemaal in die stemming. Crystalshell had een stressvolle periode, en haar humeur was er van achteruitgegaan. Eigenlijk moest ze de training uitstellen totdat ze rustig met hem om kon gaan, maar ze wilde blijven trainen, wilde het eindelijk tot hem door laten doordringen.
"We gaan weer jagen, en deze keer wil ik dat je luistert. Heb geduld, sprint er niet direct op af." Vertelde ze de jonge kater voor de zoveelste keer terwijl ze over het territorium liepen.

Het zwemmen ging hem steeds beter af. Hij bleef gestrest naar de overkant snellen en het was nog een hele opgave, maar het begon steeds meer te voelen als iets "gewoons". Wat nooit leek te wennen was het nare gevoel van een natte, plakkende vacht. Maar nu de dagen warmer werden leek die ook steeds sneller te drogen. Crystal was zoals altijd weer humeurig. Dat merkte hij aan de manier waarop ze sprak. "Heb geduld" en "luister naar me" waren ze enige dingen die nog uit haar mond kwamen. Ugh, zo kwamen ze toch nergens? Hij deed altijd zijn best en nooit was het goed. Als zij zo werd behandeld dan zou ze zich ook niet voorbeeldig gedragen. "Oké." zei hij kortaf. Hij voelde meteen al aan dat dit weer net zo'n schijtdag als alle anderen ging worden. Toen de geur van muis zijn neus binnendrong stopte hij. Kom maar op, dacht hij grimmig naar zowel zijn mentor als het beestje zelf.

Aan zijn reactie te horen zou het geen gezellig dagje vol welbespraakte discussies worden. Hermitpaw's gedrag was er niet beter op geworden over de afgelopen moon. Zijn nieuwe vrijheid gaf hem ook nieuwe manieren om afgeleid te raken. Daarbij had Crystalshell soms het gevoel dat hij zich tegenover iets of iemand probeerde te bewijzen door juist zo min mogelijk te luisteren en zoveel mogelijk tegen haar te rebelleren. Ze rook de prooi op het zelfde moment waarop ze ook zag dat Hermitpaw zijn kop draaide. Hij wist wat er van hem verwacht werd. Crystalshell ging zitten en keek hem streng aan. "Geduld." Herhaalde ze met een harde ondertoon in haar stem.  

Zoals verwacht keek ze hem met een strenge blik aan. Geduld geduld, dat was bij haar anders ook niet bepaald aanwezig. Met zijn oren geïrriteerd naar achteren ging hij in een sluippositie zitten en begon hij op de muis af te stappen. Concentreren lukte hem niet met Crystal's ogen in zijn nek. Hij zweerde dat hij het buiten haar blik altijd beter deed, maar dat zou ze natuurlijk nooit geloven. De muis was inmiddels in beeld en Hermit bereidde zich voor om te springen, precies zoals Crystal erin geramd had. Hij deed echt wel zijn best, dacht hij gefrustreerd. Ze waren gewoon geen vrienden. Dat zij zich daar nou zo beledigd om moest voelen was niet zijn probleem. Met een korte sprong wierp hij zich op de muis, die hij tegen de grond drukte en snel doodde. Het was een zwak, klein ding, maar prooi was prooi. Met het beestje in zijn bek liep hij terug naar Crystal. "Ga je niet even voor me juichen?" daagde hij haar uit, met zijn mond nog vol. Hij had het gewoon goed gedaan en dat verdiende best wat waardering.

Ze keek toe hoe Hermitpaw in zijn houding zakte en voorzichtig richting zijn prooi begon te sluipen. Het duurde niet lang voordat hij sprong, en ook al had Crystalshell liever gezien dat hij nog iéts langer was door-geslopen had Hermitpaw geluk. Hij kwam overeind met de muis tussen zijn tanden en kwam weer naar haar terug. De volgende opmerking kon ze niet bepaald waardoren en even kneep Crystalshell haar ogen tot spleetjes. "Goed gedaan, verstop 'm en dan gaan we verder." Ze wist dat ze hem teveel met haar liet spelen. Er zou binnenkort een breekpunt zijn, ze voelde het aankomen, een punt waarop ze hem eens goed zou vertellen hoe het er hier aan toe hoorde te gaan. Maar nu liep ze gewoon verder, de bomen en bosgrond afzoekende voor een gevleugelde prooi. In de verte vond ze wat ze zocht: Een gaai die in de verte in een rond hupste. "Nog een keer." Mauwde ze terwijl ze richting het vogeltje knikte. Vogels waren lastiger, daar kon je a helemaal niet achteraan sprinten. Daarbij waren ze vaak nog schichtiger.

Hoewel hij een "goed gedaan" uit haar mond kreeg liet ze merken dat ze hem ontzettend irritant vond. Heerlijk. Moest ze maar niet zo'n chagrijn zijn. Met een gevoel van trots verstopte hij de muis. Vandaag zou hij dubbel winnen: een goede jacht hebben en niet over zich heen laten lopen door zijn mentor. En voor nu leek dat al helemaal te slagen. Na even gelopen te hebben stopten ze weer, zo te zien om een gaai. Hoewel vogels lastig waren voelde hij dat het ging lukken. Hoe moeilijk kon het zijn? Ja, eerder had hij er wel een paar laten ontsnappen, maar vandaag zat hij er lekker in. Vol vertrouwen sloop hij op zijn prooi af, maar dat vertrouwen vervloog samen met de gaai toen hij op een droog blaadje stapte. Shit, die had hij niet zien liggen. Misschien had hij wel iets téveel in zichzelf geloofd. "Daar kon ik niks aan doen!" flapte eruit. Verdomme, hij wilde het gewoon goed doen. Gefrustreerd keek hij de vogel na. Allemaal jouw schuld, dacht hij zuur.

Hij begon opnieuw goed, en even dacht Crystalshell dat de dag misschien toch vreedzaam en gemakkelijk zou verlopen. Maar ze dacht te vroeg, Hermitpaw stampte op een blaadje en zijn prooi ging er direct vandoor. Zijn ego had het weer van zijn hersenen overgenomen. Zodra hij besefte dat het niet zo makkelijk was, zou het juist makkelijker gaan. Ze liep op hem af en keek naar het pad waar hij gelopen had, ergens had hij gelijk. Het was een kleine fout geweest, moeilijk te voorkomen. "Opletten, dat is wat je er aan had kunnen doen." Vertelde ze hem toch, zijn protesten negerend. "Mijn tijd is niet goedkoop, als jij je niet volledig inzet is deze training het niet waard." Vertelde ze Hermitpaw terwijl ze hem recht aankeek. "Je gaat nog een prooi zoeken, en die neem je naar mij mee terug, geen excuses.

Sorry? Opletten? Ze moest echt kappen met doen alsof hij het allemaal expres verkeerd deed. Geïrriteerd trok hij met zijn oor en zijn staart begon al langzaam heen en weer te zwiepen. Als ze nou toch eens doorhad hoe erg hij zijn best deed.. Hij had zich behoorlijk ingehouden. Toen ze impliceerde dat hij zich niet inzette en hem vervolgens streng weer aan het jagen zette liep de emmer over. "Nee." sprak hij kort en duidelijk, met zijn ogen strak in de hare. "Je doet niets anders dan streng en gemeen." Bah, wat klonk hij toch als een kitten. Dat was precies niet wat hij wilde. Hij schraapte kort zijn keel en ging zo sterk mogelijk verder. "Je gaat verdomme normaal tegen me doen. Dan pas vang ik die prooi voor je." Zo, eindelijk had hij het gezegd. Natuurlijk was hij bang, maar als hij wilde dat zijn apprenticetijd leuk ging worden moest hij het voor zichzelf opnemen. Crystal moest maar leren om hem als een gelijke te behandelen.

Deze keer had ze geen weerwoord verwacht, maar blijkbaar had Hermitpaw niet door dat er vandaag niet met haar gespot moest worden. Hij negeerde haar bevel en verweet haar er van alleen maar streng en gemeen tegen hem te zijn. Als hij een keer zijn best deed was dat misschien niet nodig, dacht Crystalshell verbitterd. Ze wist zich nog in te houden, maar zijn volgende woorden gingen haar te ver. "Ík moet normaal tegen jou doen?" Gromde ze terwijl ze dichter naar hem toe stapte en op de jonge kater neerkeek. "Al vanaf het begin heb je laten merken dat je een afkeer voor me hebt, dat je veel liever iemand anders als mentor had gehad. Je denk dat je alles weet, maar je weet nog niks. En nu heb je het gore lef om mij te vertellen wat ik moet doen? Wie denk je wel niet dat je bent, Hermitstar?" Vertelde ze hem op een zachte, ziedende toon. Als hij verstandig was zou hij nu rechtsomkeert maken en doen wat ze hem had gezegd. Anders zou  Hermitpaw nog wel merken hoe erg haar woede kon zijn.

Anger:

De waarheid viel dus blijkbaar niet lekker. Heel anders had hij niet van haar verwacht. Het zat nou eenmaal in haar karakter om overal boos om te worden. En ja Crystal, je moet normaal tegen mij doen. Wat hij niet verwachtte was haar intimiderende houding. Hij vergat vaak hoeveel groter en sterker ze nog was. Wat ging ze doen dan, hem slaan? Ze wist net zo goed als hij dat hij dan naar Pantherstar zou gaan, en dat die daar vast een sterke mening over zou hebben. Een warrior- en al helemaal een deputy kon het niet maken om een apprentice pijn te doen. Maar in plaats van hem slaan besloot ze een ongelofelijk vervelende toon aan te slaan. Kwaad staarde hij haar aan, zoekend naar de juiste woorden. Ze dacht dat ze zoveel beter was. "Wat heb je je sinds toen toch ook heerlijk als mentor bewezen." zei hij sarcastisch. "Weet je waarom ik zo doe? Omdat je me als stront behandeld en ik in tegenstelling tot sommige anderen wél zelfrespect heb." Hij had geen idee op wie hij doelde, maar er waren er vast genoeg die alles wat ze zei klakkeloos accepteerden. Zijn eigen woorden maakten hem alleen nog maar bozer en zijn nagels sloegen in de grond. Hij was er echt klaar mee.

boos:

Maar nee, hij was niet verstandig. Hij scheen niet door te hebben dat zijn acties consequenties zouden hebben. Waarom dacht hij dat hij dit kon maken? Was het omdat ze familie waren? Of zou hij naar elke mentor zo geweest zijn? Hermitpaw beweerde dat ze zich niet had bewezen als mentor. Alsof het makkelijk voor haar was om elke ochtend voor dag en dauw op te staan om een clan door deze roerige tijden te leiden, om direct daarna haar chagrijnige apprentice mee te moeten sleuren. Zijn laatste woorden waren het laatste zetje. Crystalshell zette een stap terug en knikte langzaam, toen schoot ze naar voren en haalde vlug uit naar de zijkant van zijn kop. Ze keek hem schamper aan en vervolgde sissend: "Ik ben er niet om jouw vriend te zijn. Als ik iets zeg, luister je. Zo niet, zul je gestraft worden. Ik wil geen gepiep meer horen. Doe. Wat. Ik. Zeg." Ze beklemtoonde elk van de laatste woorden, voordat ze weer bij hem weg stapte. "En je hoeft geen zielig verhaal te gaan ophangen bij Pantherstar, tenzij je soms denk dat hij jouw kant zal kiezen." Besloot ze schamper, alvorens in de richting van het struikgewas te knikken. "Jagen."

Tegen al zijn verwachtingen in gaf ze hem een klap tegen zijn kop. Van schrik sprong hij achteruit en luisterde hij ontdaan naar haar woorden. Ze probeerde hem te kleineren, te overmeesteren, maar dat ging haar nooit lukken. Niet voordat ze hem anders zou gaan behandelen. En voor zover hij het zag zou dat nooit gaan gebeuren. Of hij naar Pantherstar zou gaan wist hij niet zeker. Zijn mentor zou namelijk het verhaal helemaal verdraaien en dan zou de leader inderdaad niet zijn kant kiezen. Wat was het leven toch verdomme oneerlijk. Toen alles niet nog vernederender leek te kunnen zette ze hem weer aan het jagen. Wie dacht ze dat ze was? Verwachtte ze nou echt dat zij dit ging winnen? Zowel fysiek als denkbeeldig raapte hij zichzelf bij elkaar en ging hij sterk staan. "Wat ga je doen, me nog een keer slaan?" zei hij waarna hij weg stapte. Ja, hij ging gewoon weg van deze bullshit. Want als hij nu naar haar zou luisteren dan dacht ze voor altijd dat ze dit kon maken.

Zijn ongehoorzaamheid deed haar geen goed en Crystalshell keek furieus toe terwijl haar apprentice weg stapte. Het was een verschrikkelijk dilemma: Als ze hem liet gaan had hij gewonnen, maar als ze achter hem aanging en hem probeerde te dwingen terug te komen zou hij misschien nog wel verder van haar af groeien. Dan zouden ze het nooit op kunnen lossen. "Ik hoor het wel als je weer komt trainen. Tenzij je graag nog een paar extra moons apprentice wilt blijven?" Sprak ze uiteindelijk, zich van hem afwendend. Hij zocht het maar uit, zij zou hem niet meer ophalen voor een training totdat hij een keer zelf initiatief toonde. Zonder training kon hij niet verder, dan kon hij geen warrior worden, dat wist ze allebei.

Haar woorden maakten hem bozer dan ooit. Oh, hij werd gewoon op 12 moons warrior, of zelfs nog eerder. En dat was met of zonder haar hulp. Ze was echt achterlijk als ze hem zo erg onderschatte. Het maakte dat hij nog minder graag wilde omdraaien. "Doeeei!" schreeuwde hij hard en duidelijk om haar te laten weten dat het nu toch echt klaar was. Als je iemand als schijt behandelt dan mag je toch echt wat terug verwachten. Vandaag zou hij zich niet meer omkeren en ging hij al helemaal niet voor haar jagen. Ze mocht het lekker zelf uitzoeken. Hij had gewonnen. En met die gedachte stampte hij weg.

-Snotjoch topic uit