The good times (Hawkpaw)

(https://www.youtube.com/watch?v=eKl6EZShaaw)

Camp: Twee groene ogen keken rond, ze waren slaperig en behoorde tot een net wakker geworden kat. Een jonge Appertice, die de leeftijd van 8 manen had. Een grijs/witte poes,genaamd Avalanchepaw. De poes stond op, rekte zich uit en waste zich zelf, daarna ging ze naar buiten. Een onbewolkte hemel kwam haar tegen moet, maar het was wel koud. Ze sloot haar ogen, een frisse bries gleed langs haar gezicht. Avalanchepaw ging verder naar buiten en keek rond, ze zag de Leaders Den, misschien lag zij daar ooit in. Daarna ging ze naar de prooistapel, die moest nodig aangevuld worden. Dus dat ging ze dan maar doen, ze verdween uit het Camp, richting de Kleine Stroom.

Kleine Stroom: Hij was nog niet bevroren, maar er lag op sommige plaatsen al wat ijs op. Vissen ging dus niet door, ze kon onderkoeld raken door water. Gelukkig zaten er ook vaak vogeltjes bij het water, dus het werd vogel vandaag. Avalanchepaw snoof alle luchten in, de kou voelde niet echt prettig aan, maar het moest nou eenmaal. Het dunne laagje sneeuw, waar ze op stond, werd waterig onder haar warme poten en ze voelde de nattigheid tussen haar sokjes sijpelden. Ze lette er maar niet op en rook nog eens goed, ze rook iets. Eend? Was dat eend? Ze nam aan van wel, maar zeker wist ze het niet. Ze keek om zich heen en zag daar een eend, het dier wroette in de sneeuw. Hij was wit, zo witte eend dus. Avalanchepaw keek er wat vertwijfeld naar, misschien was dat te groot? Nee, ze kon het! Ze ging in sluip houding op de eend af, de wind stond haar kant op dat was goed. De eend zocht verder en had haar nog niet door. Ze kwam dichterbij, haar hart klopte in haar keel, deze mocht niet ontsnappen. Nu! Ze sprong naar voren en de eend vloog kwakend weg, het riet in. Avalanchepaw volgde hem, het scherpe riet sneed in haar huid, maar ze merkte het nauwelijks. De eend was het enige waar ze aan dacht. Daar was hij, hij dacht dat hij veilig was. Avalanchepaw sloop weer op hem af en sprong weer, dit keer won zij. Het riet zorgde er voor dat de eend niet meer zo vlug weg kon gaan. Avalanchepaw landde boven op hem en beet het spartelde beest dood. Pas nu voelde ze de pijn van de sneeën in haar huid. Ze nam de eend in haar bek, sleepte hem mee het rit uit. Liet hem daar weer vallen en bekeek zichzelf, kleine sneetjes in haar huid zag ze. Er kwam wat bloed, zo dadelijk even Nightstream bezoeken, die had er wel iets voor. Ze keek met volle trots naar haar prooi, hier konden twee katten van eten. De poes wou hem net weer oppakken, toen ze een nieuwe geur rook. Een andere kat! Hawkpaw! Ja, hij was het. Avalanchepaw keek om zich heen, ''Hoi, Hwakpaw'' begroette ze de andere kat.

-Nu al gemeen aan 't doen..

Met kleine sprongen in de sneeuw stoofde de langharige kater vooruit, zijn groene ogen waren dicht geknepen tegen de vlokjes sneeuw die soms van de bomen af dwarrelden. De hemel was gelukkig helderder dan normaal, dus kon dat niet aantonen dat er sneeuw ging vallen. Maar toch zaten hem allerlei dingen dwars, hij mocht zich niet zwak laten tonen door Dreamheart. Hij mocht niet laten zien dat hij zich schuldig voelde. Maar wat als het toch door zijn barrière heen brak? Wat als de anderen hem uit zouden lachen, omdat hij nog steeds kwaad op zichzelf was, omdat hij van mentor moest veranderen. Dan had hij gewoon geen leven meer, nee. Woedend schopte hij met zijn poten naar het dunne laagje ijs wat op de aarde lag, splintertjes vlogen omhoog en verdwenen in de lucht. Woede stroomde door zijn hele lijf en zijn sloeg zijn klauwen in de grond. Waarom voelde hij dit alles? Waarom kon hij niet voor één keer normaal leven? Dit keer sloot hij zijn ogen weer en zuchtte. ‘Hawkpaw, niet je kop verliezen over dit..’ Zei een stemmetje in zijn kop. Iets kalmer vervolgde hij zijn pad en probeerde zo ver mogelijk uit de buurt van het kamp te blijven. Hij wilde even alleen gelaten worden, geen gezelschap om zich heen. Maar het was al te laat toen hij het riet verderop zag bewegen. Een sterke geur van eend vloog zijn neusholte binnen en zijn maag kromp ineen van de honger. Het was niet bepaald normaal om gewoon een wilde eend hier te zien tijdens bladval. Hongerig kromp hij ineen en sloop op het riet af. Stengels bewogen, wat precies aangaf waar het arme beest zich bevond. Zijn klauwen haakten zich aan de stengels om zijn pad beter zichtbaar te maken en zijn ogen flitsten alle kanten op. Nog een paar passen en..
Maar toen schrok hij op van een snelle beweging. Hij zag een paar veren rondvliegen en een grijze poes klauwen naar een eend. Voor heel even wist Hawkpaw geen stap te verzetten, totdat het alles gebeurd was. meteen herkende hij de poes als Avalanchepaw. Een andere Apprentice uit de RiverClan. Maar hoe hij vroeger medeclangenoten had begroet, deed hij niet meer. Zijn nekharen begonnen te prikkelen en zijn staart zwiepte woedend achter hem op en neer. Hij deed een paar passen dichterbij en stond toen oog in oog met de poes. Bijna hoorde hij de begroeting niet die ze uitsprak, maar hij bleef haar doordringend aankijken. “En wat ben jíj hier aan het doen?” Siste hij, door al die onuitgesproken woede kon hij niet meer helder nadenken. Het enige was dat hij zijn schaamte voor zijn leven moest verbergen. Ook al zou hij daar anderen mee moeten pijn doen. Het was om dat van hem veilig te stellen voor iedereen. Nog steeds staarde hij in de ogen van de Apprentice en draaide zich toen abrupt om. Weer sloeg hij zijn klauwen in de grond, alsof dat zou helpen om zijn kwaadheid weg te halen. Hij wilde niet zo doen, maar het kon eenmaal niet anders..

Hawkpaw was niet erg vrolijk, hij keek Avalanchepaw door dringend aan, . “En wat ben jíj hier aan het doen?” siste de kater, Avalanchepaw keek hem vreemd aan, ''Gewoon, jagen'' antwoordde ze, dat was toch normaal? Ze ging zitten, de wondjes prikte even. Hawkpaw draaide zich abrupt om, wat had die kat toch? Hij was een zoon van Oakheart en Blacktail, twee maanden ouder. Maar hij was wat bozig, de laatste tijd. Avalanchepaw keek naar zijn rug, ''Hé, waarom doe je zo?'' vroeg ze. De poes stond op en ging naar hem toe, ze ging naast hem zitten en keek hem aan. ''Je bent zo veranderd, de laatste tijd'' ze keek hem door dringend en vragend aan. De wondjes bloedde nog steeds, maar dat kon de poes niets schelen. ''Je moet niet zo doen, straks haat de hele clan je en dan wordt je genegeerd'' Even raakte ze hem aan met haar neusje, ''Doe het niet'' fluisterde ze. Hawkpaw verdiende niet, om genegeerd te worden. Maar hij vroeg er gewoon om. Avalanchepaw stond op, ''Ik wil eigenlijk weer terug gaan. Maar ik ben te bang dat jij dan zelfmoord gaat plegen...'' zei ze, ze knikte naar de wondjes. ''Dus, wat ga jij doen?'' vroeg ze aan hem.

(Kort)

Avalanchepaw had Hawkpaw niet echt vaak gezien, behalve dan ’s nachts in de Apprentice Den, maar nog nooit hadden ze een echt gesprek gehad. Maar toch verdiende ze het niet om onder zijn woede te lijden. Maar toch, hij wilde niet dat iedereen dacht dat hij een watje was. Iemand die snel ging huilen om iets stoms, nee, zo wilde hij niet of nooit zijn. Hawkpaw slaakte een diepe zucht en richtte zijn blik even naar beneden, hij wilde niet meer zo zijn, maar ook weer niet zo gemeen en zo. Hij sloot zijn groene ogen en probeerde alles te vergeten wat hem zo dwars zat. Niemand zou hem begrijpen, niemand zou weten hoe het voelde om hem nu te zijn. Niemand kon het weten, niemand kon het weten hoe het voelde om je schuldig over iets te voelen wat je had kunnen voorkomen. Weer ontsnapte een zucht zijn keel en opende hij zijn ogen weer, hij richtte ze op de grijze poes die nog net een eend had gevangen, vlak voor zijn klauwen en allerlei wondjes op haar lijf had van de rietstengels die overal uit de grond staken. ''Gewoon, jagen'' Antwoordde ze nonchalant en ging zitten op de koude grond. Nog steeds had hij zijn rug naar haar toe gekeerd, maar hij kon horen hoe het ijs een beetje kraakte op de grond die nu bezeten werd. ''Hé, waarom doe je zo?'' Vroeg ze opeens, ze stond op en liep naar hem toe en ging naast hem zitten. Hawkpaw kon een grom in zijn keel net niet eruit alten ontsnappen en hij bleef naar beneden staren. Geen enkele emotie verraadde zijn gevoelens, zijn ogen waren koud en blank. Hij voelde nog steeds de blik van Avalanchepaw in zijn vacht branden. ''Je bent zo veranderd, de laatste tijd. Je moet niet zo doen, straks haat de hele clan je en dan wordt je genegeerd'' Hij voelde hoe haar neusje die van hem aanraakte en ook de golf van woede die over hem heen spoelde. Nog net kon hij zich inhouden om haar niet uit te kafferen, maar dan ook nog net.. ''Doe het niet'' Bijna kon hij haar stem niet horen, maar dat kwam ook omdat de grom, die al die tijd in zijn keel was blijven steken, ontsnapte. Hij sprong overeind, zijn nekharen begonnen weer te prikkelen en hij sloeg zijn nagels in de koude grond. “Nee, Avalanchepaw!” Gromde hij, hij wendde zijn blik van haar af en keek naar een bepaalde rietstengel. “Jij weet niet hoe het voelt! Ik, ik was altijd de gevoelige, de zwakke, degene die vast nooit in een gevecht mee kon doen omdat hij het bloed niet aan zijn klauwen wilde! Niet dat ik uit gelachen werd, maar het voelde niet goed. Maar nu ik het even wil veranderen kom jij me de les lezen!” Dit keer keek hij haar aan, hij kon niet meer horen wat ze had gezegd en dat wilde hij ook even niet. Hij liet de weerloze grond los en rende weg van haar. Nooit meer wilde hij haar zien of weer zo behandeld worden. Het was nu genoeg, en hij maakte dit af door woedend met een van zijn klauwen een stel stengels om te halen en ze op de grond te laten vallen.

Een roze neusje ving de geur van een muis op. Langzaam sloop de Turkse Angora naar haar prooi. Haar witte vacht bood een goede camouflage in de sneeuw. Tussen de takken door zagen haar groene ogen een niks vermoedende witte muis. Zijn witte kleur zal hem niet redden van de dood, dacht de apprentice. Toen sprong ze en ze zag nog net dat de muis naar haar keek, maar haar tanden zetten zich al vast in het fragiele nekje. Magicpaw begon met de dag beter te worden met jagen. Ze had nog niet echt grote prooien gevangen, maar misschien zou ze straks een poging doen. Rustig liep het poesje in de richting van het kamp toen ze een geur van een Clangenoot rook. Nog steeds met het muisje in haar bek liep ze op de kat af. Een langharige kater haalde woedend een paar stengels om en liet ze op de grond vallen. Zou ze wel dichterbij komen? vroeg ze zich onzeker af. Toen herkende Magicpaw hem als Hawkpaw, hij moest van mentor wisselen omdat Dreamheart ging bevallen. Wat zou er met hem aan de hand zijn? ze liet het muisje voor wat het was en haarzelf moed inpratend liep ze rustig naar hem toe. "Heey, is er wat aan de hand?" vroeg ze zacht. Hem niet in de ogen durvend te kijken omdat ze bang was dat zij een woede uitbarsting over zich heen zou kijken. Misschien wou hij gewoon met rust gelaten worden en kwam zij dat nu verstoren?

Ik heb toestemming van Hawkpaw.

Nog steeds woedend bleef hij staan, zijn lange vacht zat vol met klitten en zijn groene ogen zaten vol met vurige woede. Zijn poten waren bedolven onder het natte zand en de wortels van de stengels waren omver gehaald, net als kleine bomen die door een gigantisch sterke kracht om waren gegooid. Nog steeds stond hij daar, zonder zich te bewegen, hij kneep zijn ogen dicht. Wat had hij nou eigenlijk gedaan? Een onschuldige Apprentice uitgescholden en misschien wel achtergelaten, gewond en met misschien wel een gebroken hart. Hij opende snel zijn ogen weer en keek dwaas voor zich uit. Teruggaan was geen optie, hij kon dat niet maken. Hij schaamde zich er nu te veel voor. Langzaam hief Hawkpaw een poot op en zette die meteen weer terug op de koude aarde. Als hij naar het kamp ging had hij de rest van de dag niets te doen, maar hij kon hier ook niet blijven. Dan zou Avalanchepaw hem vinden en nog zo'n irritante preek houden. Misschien moest hij maar dit alles vergeten en verdergaan met zijn leven, niet meer omdraaien voor zijn vervelende verleden of wat dan ook. Nog woedend draaide hij zich om en zag dat Magicpaw naar hem toe was gelopen. Haar witte vacht bijna onzichtbaar in de sneeuw, maar de bruinachtige kleur van de stengels weerhield hem ervoor dat hij op zou schrikken van het plotselinge geluid. Hij kon nog net het kleine vormpje van een wit muisje achter haar zien, zo te zien was ze hier gekomen om te jagen. SNel richtte hij zijn blik op de poes en zag dat ze hem niet aankeek. Was ze beng voor hem of zag hij er gewoon kwaad of eng uit? Een vreselijk schuld gevoel ging door hem heen. Hoe zouden de andere katten hem nu vinden, een monster. "Heey, is er wat aan de hand?" Zei de poes, Hawkpaw bleef haar aankeken en slaakte een diepe gemeende zucht. "Magicpaw," Miauwde hij een beetje op een treurige manier. "Ik weet dat je me nu een beetje raar vindt, maar je wilt hier niet in worden gezogen, je moet nu weggaan. Ik heb op dit moment zoveel ongecontroleerde emoties in me, dat ik niet kan beslissen hoe ik op andere katten ga reageren. En ik wil niet dat ik nog meer katten pijn doe, dus ga maar. Ik red me wel in mijn eentje.." Hij liet zijn kop hangen en bleef staren naar zijn pootjes.

-Erg kort..

"Magicpaw," Miauwde hij een beetje op een treurige manier. "Ik weet dat je me nu een beetje raar vindt, maar je wilt hier niet in worden gezogen, je moet nu weggaan. Ik heb op dit moment zoveel ongecontroleerde emoties in me, dat ik niet kan beslissen hoe ik op andere katten ga reageren. En ik wil niet dat ik nog meer katten pijn doe, dus ga maar. Ik red me wel in mijn eentje.." Hawkpaw liet zijn kop hangen en bleef staren naar zijn pootjes. Magicpaw keek Hawkpaw diep in de ogen. De witte poes had medelijden met hem. Wat er ook aan de hand was, ze wou proberen hem te helpen. "Het is beter dat je het iemand vertelt dan dat je het oppropt en het dan opeens naar buiten gooit. Je kunt het me best vertellen, je kunt me toch niet meer pijn doen dan toen ik mijn moeders lijk zag." Ze slikte haar verdriet in. Dit was niet het moment om te gaan huilen. Magicpaw liep wat dichterbij en ging zitten nog steeds naar hem kijken. "En je bent niet raar. Iedereen doet wel eens iets doms, je bent wie je bent en dat moeten anderen maar gewoon respecteren." vervolgde ze. De Turkse Angora moest denken aan haar broertje die haar pestte omdat zij de enige met een witte vacht was en haar zusje die was veranderd sinds ze Apprentice was geworden. Waarom vertelde ze dit hem eigenlijk allemaal? Magicpaw kende Hawkpaw niet eens zo goed. "Je staat sterker met z'n tweeën dan alleen." zei ze zacht. "En trouwens, misschien wil ik hier wel in worden gezogen?" Vervolgde ze met een grijns. Haar groene ogen bestudeerde hem. Zijn vacht zat vol met klitten en zijn poten waren bedolven onder het natte zand. Ze vroeg zich echt af wat er zo erg was dat hij zo woedend was. Misschien was het echt erg en zat zij hem nu een beetje de les te lezen.. De onzekerheid viel over haar heen. "Als je het echt niet wilt vertellen en het echt zo erg is, dan hoef je het niet aan mij te vertellen, het is wel beter om er iemand over te praten. Maarja, wie ben ik om je de les te lezen?" Ze stond voor als hij echt liever wou dat ze vertrok. Ze deed een stap achteruit en wachtte op een antwoord.