Oefen RPG! Bouw gerust verder, tips mag ook.

ik denk niet dat bluestart hier gaat reageren, dit is NON-rpg, dus dit gebeurt niet echt en ze heeft wel meer dingen aan haar hoofd.

verder doen jullie het wel goed, let er wel op dat je echt 5 regels vol schrijft

-Wat Morningkit zegt. Eventjes teruggaan in de tijd ;D-

Met borst vooruit keek hij de indringer trots aan terwijl Jaykit verder praatte over waarom hij het kamp uit was gerend. Over dat hij nog lang moest wachten op apprentice te worden en hij zich soms verveelde. Misschien smoesjes, hij wist het niet. Hij luisterde aandachtig naar wat hij zei, maar hield met zijn gouden blik de indringer scherp in het oog. Elke beweging en elke actie van de kat moest hij in de gaten houden, hij vertrouwde hem voor geen haar. Ineens zei Jaykit iets waardoor hij diep geschokt raakte. "Hij zou goed zijn voor de Thunderclan." Zijn kop draaide automatisch terug naar de kitten en keek hem aan met wijdopengesperde ogen. "Helemaal niet!" siste hij in een mengeling van woede en bezorgdheid. Hij hief zijn kop hoog op en snoof diep. "Ben je nu helemaal gek geworden Jaykit, dit is een wildvreemde! We weten niet eens waar hij vandaan komt!" Hij keek de kitten minachtend aan. Wat had hij toch? Eerst liep hij weg vanuit het kamp en was hij ongehoorzaam en dan vertrouwde hij de eerste de beste vreemde kat. Maar opeens wist hij dat de kitten nog jong was en nog veel te leren had.
Opeens sprong de vreemdeling op hem af en vochten ze. "Jaykit! Achteruit!" reaheerde hij geschrokken toen hij hen volgde langs de u-tunnel door het struikgewas heen. Tot overmaat van ramp begon de kitten de vreemdeling ook nog volledig te vertrouwen. Sissend van woede en ergernis luisterde hij naar hen, over dat hij wist wat de kater, die Splinterclaw scheen te heten, voelde, en dat hij ook uit een andere clan kwam. Even kreeg hij medelijden met de kitten. Dat was waar, Jaykit was een halfclankat.
Maar toen deed Splinterclaw de laatste druppel in de emmer die hem helemaal deed overlopen. Hij likte de kitten. "Blijf weg van hem!" blies hij recht in het gezicht van de kater. Toen gebeurde alles veel te snel.
De twee katten liepen naar Bluestars hol om Splinterclaw lid te maken van de clan. Onacceptabel, schoot het door zijn hoofd. Dit kon echt helemaal niet. Iedere vreemde kat was onbetrouwbaar en dat wist Jaykit maar al te goed.
"Bluestar zou je nooit accepteren in de clan! Wie denk je wel dat je bent!" spuugde hij razend. Zijn ogen schoten vuur toen hij zich wendde tot Jaykit. "En jij, laat zien dat je het waard bent lid van deze clan te zijn! Laat zien waar je loyaliteit ligt!"
Hij schrok van zijn eigen woorden en besefte te laat dat hij iets heel doms had gezegt. Ten eerste klonken ze veel strenger dan hij in werkelijkheid bedoelde. Ten tweede wilde de kitten hem gewoon een thuis geven. Maar wat moest hij dan, hij kon hen niet zomaar hun zin laten doen. Hij wilde enkel het beste voor zijn clan.

''Lionpaw doe niet zo gemeen! Let je er dan niet op dat Splinterclaw en ik elkaar gewoon vertrouwen? En ik ben geen halfclankat mijn moeder zat hier niet en mijn vader ook niet!'' snauwde Jaykit. ''En ja ik ben nog een kitten en kittens zijn veel te dom om te goed na te denken. Dacht het niet!'' Snauwde Jaykit naar Lionpaw en keerde zich terug naar Splinterclaw. ''Splinterclaw als jij weg moet dan ga ik met je mee'' Zei Jaykit zacht. '' En zeg niet van dat ik hier moet blijven want dat moet ik niet.'' Jaykit schuifelde even en keek even naar het boze gezicht van Lionpaw. ''Jij bent tenminste een volle Thunderclan kat! Weet je niet hoe raar het is dat je elke dag elke kat je gewoon raar aanzit te kijken van ''Wat doe jij hier? Ga toch lekker terug naar je vader'' Enzovoort! Jij weet niet hoe dat is Lionpaw!'' Jaykit was nu echt heel boos. Wachtend op de reactie van de apprentice..

OOC- Sorry, ik vond het eventjes een beetje moeilijk met dat terug in de tijd gedoe, maar ik hoop dat het een beetje past

"Bluestar zou je nooit accepteren in de clan! Wie denk je wel dat je bent!" spuugde de leerling razend. Zijn ogen schoten vuur toen hij zich wendde tot Jaykit. "En jij, laat zien dat je het waard bent lid van deze clan te zijn! Laat zien waar je loyaliteit ligt!"
Splinterclaw had dit allemaal lijdzaam toegezien, maar dit was teveel. Blazend en met kromme rug schoot hij recht. Ergens had die apprentice, die Lionpaw, wel een punt. "Bluestar zou je nooit accepteren in de clan! Wie denk je wel dat je bent!" spuugde hij razend."En jij, laat zien dat je het waard bent lid van deze clan te zijn! Laat zien waar je loyaliteit ligt!" Maar de kitten liet zich niet doen; ''Lionpaw doe niet zo gemeen! Let je er dan niet op dat Splinterclaw en ik elkaar gewoon vertrouwen? En ik ben geen halfclankat mijn moeder zat hier niet en mijn vader ook niet! En ja ik ben nog een kitten en kittens zijn veel te dom om te goed na te denken. Dacht het niet!'' Snauwde Jaykit naar Lionpaw en de Kitten draaide zich terug naar Splinterclaw. ''Splinterclaw als jij weg moet dan ga ik met je mee'' Zei hij zacht. "En zeg niet van dat ik hier moet blijven want dat moet ik niet.'' Jakit keek terug om naar Lionpaw en ze snauwde; ''Jij bent tenminste een volle Thunderclan kat! Weet je niet hoe raar het is dat je elke dag elke kat je gewoon raar aanzit te kijken van 'Wat doe jij hier? Ga toch lekker terug naar je vader' Enzovoort! Jij weet niet hoe dat is Lionpaw!''
Splinterclaw werd nu echt kwaad op Lionpaw. Die woorden 'Laat zien waar je loyaliteit ligt!' waren er teveel aan geweest. Die had hij vaak genoeg lijdzaam moeten aanhoren. Hij sprong op de leerling af, en gaf hem een beet in zijn oor. Hij raakte, en beet door. De kater kon zichzelf niet meer beheersen. Maar hij besefte dat hij net iets heel doms had gedaan...

.

'' Splinterclaw! Kom van Lionpaw af! Ik weet dat je misschien boos bent maar dit is niet de manier Splinterclaw! Waarom doe je dit nou! Ik weet dat Lionpaw soms niet zo aardig is maar dat is geen reden om hem aan te vallen vooral niet midden in het kamp. Rustig katten! Niet terug aanvallen! Ik krijg hem bij zinnen!'' Jaykit werd heel angstig toen hij Colorkit zag '' Colorkit ga terug! Ik raak niet gewond!'' Jaykit sprintte naar Splinterclaw toen en zei '' Splinterclaw kom er af anders word je niet geaccepteerd in de clan.....

Splinterclaw stond blazend in het midden van het kamp. Omringd door katten die hem nu vast het liefst aan stukken zouden scheuren. "Splinterclaw kom er af anders word je niet geaccepteerd in de clan.." zei Jaykit. Maar hij luisterde niet echt. Splinterclaw had het begrepen. Hij had ook nooit zo dom moeten zijn, maar hij had een zwak voor die kleine kitten.. De kater vermande zichzelf en besefte dat hij hier best zo snel mogelijk weg moest. En hoewel zijn hart brak toen hij daaraan dacht, hij zou de kitten zonder afscheid moeten achterlaten, dat was het beste voor hem. Maar hij wist evengoed dat hij misschien niet zonder kleerscheuren (ooc-vachtscheuren dan) weg zou geraken. Blazend en met dik opgezette staart schoof hij naar achter, terug naar de ingang. Op zo'n drie staartlengtes af, draaide hij zich om en sprinte weg, onder de tunnel van doorenstruiken heen. Het bos voelde ineens anders aan. Als een soort dreigende meute grote wezens. Hij rendde de longen uit zijn lijf, richting de tweebeenplaats. Dat was de enige plek waar hij misschein nog terrecht kon. Hij was moe, maar wist dat hij niet mocht stoppen, want dan kwam Jaykit misschien achter hem aan...

Jaykit, je kan niet weten wat Lionpaw denkt. Enkel wat hij zegt.(:
Splinterclaw, je doet het goed hoor.

De kitten werd razend. En hij had nog gelijk ook. Maar hij had het gewoon niet kunnen helpen, Jaykit moest accepteren dat een vreemde kat niet zomaar meteen te vertrouwen was en hen niet zomaar blindelinks mocht meenemen naar het kamp. Het was een domme fout van hem om daarbij de kitten als mikpunt te gebruiken, want dat had er immers niks mee te maken. Maar zijn gevoelens waren afwisselend. De ene keer voelde hij heel hard mee met de twee katten, de andere keer wisten ze iets te ondernemen waardoor zijn achterdocht weer werd opgewekt.
Ineens sprong Splinterclaw op hem af en beet in zijn oor. Hij reageerde razendsnel en sprong op de rug van de kat. Zo diep als hij kon begroef hij zijn nagels in zijn vacht en liet hem dan met een snelle ruk los, waardoor er een gapende wonde ontstond.
Hij hijgde en herstelde zich door zich recht te stellen. Zijn poten trilden en zijn oor deed pijn, maar zijn geest kon weer helder denken. Met zijn gouden ogen staarde hij de dappere krijgskat aan, een kat die heel moedig was en op zich was daar niks verkeerd mee. Nu begreep hij het. Hij knikte respectvol naar de kat en zei: "Je hebt zojuist bewezen dat je goed kan vechten en alles voor je medekatten zou doen." Even nam hij een korte pauze om een diepe zucht te slaken. "Jaykit heeft gelijk. Jij hoort in de Thunderclan."

"Je hebt zojuist bewezen dat je goed kan vechten en alles voor je medekatten zou doen." Zei Lionpaw; "Jaykit heeft gelijk. Jij hoort in de Thunderclan." Splinterclaw was even in de war. De leerling had juist enkele diepe schrammen in zijn rug gezet, maar dat voelde hij niet echt. Hij was meer gewend. Maar toch, hij respecteerde Splinterclaw. De betekenis van die woorden kwam hem pas echt tebinnen als hij al zo'n 30' staartlengtes van het kamp weg was. Hij bleef even staan. Ergens twijfelde hij aan de woorden van Lionpaw. Hij was er blijkbaar van overtuigd, maar Splinterclaw zelf verkeerde in een tweestrijd. Had hij wel echt gevochten om die reden? Zou hij wel echt ooit nog in een clan kunnen horen? Had hij daar nog genoeg... naastenliefde voor? Nu besefte hij dat waar tweebenen waren, BloodClankatten waren. Die had hij ook al op stang gejaagd. Hij wist niet goed wat te doen. Als hij terugkeerde naar het kamp.. Was dat dan niet vooral voor hemzelf? Zou hij de Clan echt kunnen dienen? Twijfel overmande hem, maar het was intussen al laat na Zonhoog, en het werd donker. Hier kon hij in elk geval moeilijk blijven. Toen dacht hij terug aan de veiligheid van de vierboom, misschien zou hij daar kunnen overnachten? Geizen hij anders niet veel kon doen, ging hij, zonder moeite te nemen zijn geurspoor uit te wissen, op pad..

Jaykit was verdrietig..Splinterclaw was weggevlucht... ''Zie je wel Lionpaw! Zie je wel dat hij makkelijk in de Thunderclan kon! Nu is ie weg! Jullie....Jullie doen net of ik gewoon dom ben!'' En Jaykit sprintte achter Splinterclaw aan en riep ''Jullie hebben Splinterclaw weggejaagd! Splinterclaw! Wacht op mij! Ik ga met je mee!'' Jaykit liep de longen uit zijn lijf en bleef Splinterclaw ruiken. Tja Jaykit kon heel goed ruiken dus dat kwam wel goed. ''Splinterclaw! Splinterclaw! Splinterclaw, Waar ben je? Alsjeblieft!? Splinterclaw! Splinterclaw!'' Jaykit viel huilend neer.. Zijn goede vriend Splinterclaw was weg en hij wist de weg niet meer.. ''Iemand? Lionpaw? Splinterclaw?'' Jaykit kon niet meer ophouden met snikken. Wat had hij gedaan hij was achter Splinterclaw gegaan terwijl hij wist dat hij hem nooit kon inhalen. ''Wat moet ik nu doen?'' Zei hij tegen zichzelf.

Hij vatte het allemaal niet meer. Waarom rende Splinterclaw opeens weg? Wat had hij dan verkeerd gezegt? Hij besefte eindelijk wat voor nuttigs de kat kon brengen voor de Thunderclan. Hij legde het juist in zijn woorden, maar toch rende hij weg zonder ook maar iets te zeggen. Even bleef hij staan op de open plek en knipperde ongelovig met zijn ogen.
"Zie je wel Lionpaw! Zie je wel dat hij makkelijk in de Thunderclan kon! Nu is ie weg! Jullie....Jullie doen net of ik gewoon dom ben!" De woorden klonken onwerkelijk, maar staken als messteken in zijn borst en hij keek de kitten na terwijl hij hard wegliep. Wat moest hij doen? Jaykit achternagaan? Of blijven staan? Het viel niet te ontkennen dat de jonge kat weer een overtreding beging door alweer zonder begeleiding het kamp uit te rennen. Maar hoe roekeloos Jaykit ook was en hoe impulsief hij ook reageerde, hij had nu wel bewezen dat hij het kon redden in zijn eentje.
Hij staarde versuft naar zijn poten en wist een snik te onderdrukken. Weer was hij alleen. Weer was het zijn schuld. Bars keek hij weer op en rende vastberaden de richting op waar de twee katten heen liepen. Hij zou dit niet zomaar achter zich laten. Hij wist nu zeker dat Splinterclaw een plaats verdiende in de Thunderclan; hij had bewezen dat hij dapper was door het voor Jaykit op te nemen, want hij had hem aangevallen omdat hij gemene dingen had gezegt tegen hen. Hij begreep dat hij hem niet meer in de steek mocht laten nu.
Op zijn weg kwam hij een huilende Jaykit tegen. "Splinterclaw! Waar ben je? Alsjeblieft? Splinterclaw! Iemand? Lionpaw? Splinterclaw?" Met een zwiep van zijn langharige rosse staart belandde hij op een rots naast Jaykit en zei: "Kom mee. We gaan hem zoeken." Er waren niet veel woorden nodig om het de jonge kat duidelijk te maken. Hij trilde van kop tot poot en besefte dat hij iets heel stoms had gedaan, maar nu lag een glans van vastberadenheid in zijn gouden ogen en sprong hij weer van de rots af.

''Lionpaw! Jij bent het gelukkig'' zei hij toen Lionpaws staart langs Jaykit ging. "Kom mee. We gaan hem zoeken." zei Lionpaw. Dat liet Jaykit hem geen 2 keer zeggen en ze liepen samen te zoeken. ''Lionpaw. Hier is ie nog geweest. En daar verderop ook. Wauw! Vier reuze bomen! Wat is daar Lionpaw? Zou Splinterclaw daarheen zijn gegaan want ik ruik hem nog.'' Jaykit rook afstanden die andere katten nooit roken. ''Splinterclaw! Splinterclaw! Splinterclaw waar ben je!'' Samen bleven ze zoeken. ''Het word donker Lionpaw.... Maar IK blijf zoeken! Ik blijf zoeken totdat we hem vinden!'' Jaykit sprak vol met moed.

Splinterclaw rook katten. Twee om precies te zijn. Hij hield zijn neus in de lucht en hij rook even aan de zwoele nachtlucht. Metteen daarna werden zijn ogen groot. Hij rook de geur van Jaykit, de geur die hij ondertussen al goed begon te kennen. Ook de geur van Lionpaw prikkelde zijn neusgaten. Hoe hadden ze hem in de StarClans' naam kunnen vinden? Met een zucht liep hij langzaam op de twee katten af. Hij dacht dat het misschien tijd was om hen te laten zien wie ze voor hen hadden. Maar toch was hij niet van plan hen kwaad te doen. Hij was tot een besluit gekomen. Hij was verzwakt, en zou waarschijnlijk enkel een slechte aanwinst voor de clan zijn, zeker nu het bladkaal was en de prooi schaars. Nee.., hij kon niet bij de Thunderclan. Langzaam verschenen de zwarte schimmen van de leerlingen, Splinterclaw betrapte er zichzelf op dat hij Jaykit als volwaardig leerling zag, en hij liep op ze af, maar met staart laag bij de grond...

''Splinterclaw! Daar ben je!'' Jaykits ogen waren nog nat van het huilen. ''We hadden je gezocht! Ik rook je van vele afstanden verderop al! Nu kan je mee terug en....Wat is er? Hebben we wat verkeerd gezegd? Splinterclaw ik blijf hoe dan ook bij je dat weet je hè? Ik ben je achterna gerend en kon je niet meer vinden.... Lionpaw hielp me zelfs hij vertrouwt je nu! Ik weet het Splinterclaw het is lastig..... maar als je met ons meegaat doe je dat niet voor jezelf.... Dat...Dat....Dat doe je voor mij voor de Thunderclan.... Je gaat spijt krijgen echt waar als je niet meegaat.. We weten dat je nu nog best wel zwak bent maar... Je komt erbovenop echt waar!'' Jaykits ogen zaten vol met overtuiging.

Ineens hoefden ze niet meer te zoeken. Splinterclaw kwam recht op hen af, maar bleef zwijgen als een graf. Verbijsterd keek hij hem aan. Jaykit begon vanalles te jammeren naar de clankat en klonk enorm wanhopig. Arme kitten, dacht hij verward. Uiteindelijk wilde hij gewoon begrepen worden door iemand. Maar hij wist dat het op die manier niet op Splinterclaw zou overkomen en het te dwingend zou klinken, dus maakte hij met een zwiep van zijn staart duidelijk dat Jaykit rustig moest blijven.
"Splinterclaw," begon hij hakkelend, maar met de borst vooruit, "we hebben gezien wat je kan. En je kan het goed. Als je mee terugkeert naar het kamp met ons, zullen we uitleggen wat er gebeurd is en er met Bluestar over praten." Hij keek de kat doordringend, maar vriendelijk aan. Kon hij maar in zijn geest kijken, kon hij maar weten wat er nu door zijn gedachten ging. Hij bleef geduldig maar gespannen zitten, wachtend op een antwoord..

-Flut.-

Splinterclaw stond nog steeds in schaduwen gehuld iets hoger op de heuvelrug, en luisterde naar wat ze zeiden. Hij wierp zich zo imposant mogelijk op, om te proberen scherp over te komen. "we hebben gezien wat je kan. En je kan het goed. Als je mee terugkeert naar het kamp met ons, zullen we uitleggen wat er gebeurd is en er met Bluestar over praten." Hoorde hij de jonge leerling praten. Hij voelde zich een beetje zwak. Hij was al een krijger, en hij werd eigenlijk helemaal niet zo graag op die manier aangesproken. Zeker niet door Lionpaw. Hij kwam met zijn staart fier omhoog de heuvel af, richting de ThunderClankatten. "Goed." Sprak de krijger; Ik zal meegaan. Hij verwachte niet echt dat hij ook echt zou opgenomen worden, maar hij wou niet zwak overkomen, en dus liep hij achter Lionpaw aan.

"we hebben gezien wat je kan. En je kan het goed. Als je mee terugkeert naar het kamp met ons, zullen we uitleggen wat er gebeurd is en er met Bluestar over praten." zei Lionpaw waarop Splinterclaw reageerde met "Goed. Ik zal meegaan". zei Splinterclaw ''Yeej!'' Schreeuwde Jaykit blij. ''Het is er bij de Thunderclan heel fijn ik weet zeker dat ze je opnemen!'' Jaykit snorde heel hard van blijdschap. Jaykit rook opeens een muis hier heel vlakbij en ging erachteraan. op een gegeven moment rook hij Splinterclaw en Lionpaw niet meer maar hij had de muis. Jaykit raakte helemaal in paniek. ''Lionpaw? Splinterclaw?! Waar zijn jullie?'' Jaykit wist ook niet meer waar hij was dus ging hij maar tussen de wortelen van een boom liggen en binnen no time was hij in slaap gevallen.