A hundred days have made me older

Tidekit geeuwde even een langgerekte geeuw. Ze smakte lichtjes met haar mondje en met halfopen kittenblauwe oogjes keek ze de nursery rond. Het was rustig - het was dan ook nog donker buiten. Ze had al opgemerkt dat het vaak heel kalm was als het donker was, en drukker als het licht was. Het verschil tussen de nacht en de dag, was haar eens verteld geweest. Hoewel ze moe was, wou ze eigenlijk niet echt slapen. Een deel van haar wou graag proberen uit het nest te kruipen en dingen te ontdekken, maar dat durfde ze eigenlijk niet zo goed. Misschien als Dimkit wakker was en mee kon gaan, hm.

+Sunkit eerst

A hundred days have made me older Webp-net-resizeimage-1

. ................................................................................................................................. .

De kleine kitten was net wakker geworden uit een goede, diepe slaap en het was blijkbaar nog donker. Ze hield niet van het donker, het was zo eng, je zag zo weinig. Maar verder slapen wou de lichtrode poes niet. Haar kleine pootjes strekten zich uit en langzaam wurmelde ze weg tussen de vachtjes van haar broertjes, klaar om op ontdekkingstocht te gaan in het donker. Daar kroop de kleine poes dan wat verder, haar hemelsblauwe oogjes rondkijkend ook al zag ze zo weinig. Daar zag ze dan een andere rode kitten, die ook wakker bleek te zijn en voorzichtig sprong ze het nest in. “Hawwo”, piepte ze lief, een schattige blik op haar richtend terwijl ze zich rechtzette van haar sprong.

Tidekit schrok heel hard toen ineens iemand anders bij in haar nest sprong. Ze krulde zich op en wierp een bijna angstige blik op de vreemde kitten. Ze leek wat jonger dan haar, maar Tidekit herkende haar nog niet. Dat zou nog wel komen. Maar ze wist niet of ze helemaal blij was dat het poesje tussen haar en haar zusje was komen te liggen. Met onhandige pootjes gaf ze het rosse poesje een zacht duwtje, al haalde dat waarschijnlijk niet zo veel uit. Een lichte frons lag op haar snuitje. Ze antwoordde niet op de hallo, had geen zin om moeite te doen om haar mond het woord te laten vormen. Dat was altijd veel meer moeite dan het leek bij een ander, en ze wou de vreemdelinge eigenlijk niet al te veel aanmoedigen.

. ................................................................................................................................. .

De andere kitten was geschrokken, probeerde haar weg te duwen, gaf allemaal tekens dat ze haar niet wilde hebben in haar nest. De lichtrode kitten zakte in elkaar en keek haar aan met haar hemelsblauwe oogjes, een beetje bevend van schrik. Ze beefde altijd als een ander een ander gedrag vertoonde dan verwacht. Het kleine poesje was nu officieel schuldig, ze had een fout gemaakt en de ander was er duidelijk niet blij mee. Haar staartje was dik en zij wist niet wat ze moest doen. Snel keek de kit in het rond maar kon haar moeder nergens meer vinden in het donker. Ze was in een doolhof gelopen en nu moest ze hier weg. “Mwamwa? Waaw is mwamwa?”, piepte ze al zoekend. Ze wilde de andere kitten niet op ongemak stellen maar het bleek dat ze haarzelf niet eens op gemak kon stellen.

De andere kitten begon te roepen om haar moeder. Oh, maar dat kon Tidekit ook. Nu ja, ongeveer. Ze opende haar bekje en piepte, luid - luider dan ze ooit al gedaan had, waarschijnlijk. Maar het was een woordeloze piep, want ze focuste op volume, om luider te zijn dan het rosse poesje dat nog steeds naast haar in het nest lag. En het was dat ze niet sterk genoeg was om haar eruit te gooien, want anders had ze dat gedaan hoor. Dit was haar nest, van haar en haar zusje, niet van iemand anders! Dus scheer je weg!!

. ................................................................................................................................. .

De andere kit begon erg luid te piepen waardoor ze zichzelf zo klein mogelijk maakte en haar oortjes omlaag had. Het lichtrode poesje was bang, ze wilde alleen maar spelen, krijgt ze dit terug in de plaats. Ze trilde zachtjes en ze kroop wat naar achteren, proberend een uitweg te zoeken uit dit nest maar ze was bang om haar kopje om te keren dus zag ze niet waar ze heen stapte. Waar was mama? Waar was er iemand die ze kende? Ze waren er niet, het was zij alleen tegenover een ander. In haar eentje. “Iw zew daw je moew stwoppen!”, piepte de rode kitten, proberend op te komen voor haarzelf, maar ze was nog steeds niet volledig uit haar ‘zo klein mogelijk’ positie.

Sunkit maakte zich kleiner, maar ging niet weg. Waarom ging ze niet weg? Ze wou haar niet in haar nest, was dat nog niet duidelijk misschien?! Het iets jongere poesje mauwde iets, maar Tidekit hoorde het niet doorheen haar eigen felle gepiep. Nee, weg, weg, weg! Ze wou dat ze het kon uitdrukken in woorden, dat haar stem meer kon dan heel luid piepen. Maar ze had gehoopt dat Sunkit slimmer zou zijn, dat ze de hint wel gesnapt zou hebben! Maar om er nog wat extra kracht bij te zetten, gebruikte Tidekit haar lompe voorpootjes om halvelings op de ander te slaan. Er zat geen extra kracht in en de helft van de tijd sloeg ze mis, maar ze probeerde. Weg, ga weg, uit het nest!

. ................................................................................................................................. .

Terwijl ze hopeloos in een boze kit haar nest zat, werd ze geslagen en gemept door de ander en de kitten was nog zo fragiel. Het lichtrode poesje sprong eventjes weg om proberen uit het bereik van de andere kitten te komen en probeerde weg te komen maar het lukt niet. “Pwease, stwop!”, piepte de kitten al trillend, bang, bijna alsof ze zou beginnen wenen. Haar blauwe oogjes keken Tidekit bang aan, ze maakte zich weer klein, haar staartje dik van angst. Als ze wist dat kittens zo gemeen en boos konden worden, dat ze je pijn zouden doen- dan zou ze nooit meer in een nieuw kitten haar nest kruipen zonder het eerst te vragen. Goed gedaan Tidekit, je hebt Sunkit een trauma voor het leven bezorgd.

Waarom ging ze niet gewoon het nest uit, hoe moeilijk kon het zijn?! Ze was er toch ook gewoon ingeklommen! Het kleine poesje piepte zielig dat ze moest stoppen. Maar Tidekit zou niet de eerste zijn die opgaf, dat had ze nu al besloten. "E-e.. E-wuit!", piepte ze boos, haar stem hoog en luid en piepend. Uit het nest, en dan zou ze maar stoppen met roepen en slaan. Zo simpel was het!

. ................................................................................................................................. .

De kitten piepte luid dat ze eruit moest, uit het nest moest zien te komen. De lichtrode kitten draaide zich snel om, nog steeds hard trillend van angst en probeerde de rand op te klimmen. Na vele verschillende pogingen was het haar gelukt en viel ze de andere kant op, de kant die een uitweg voor haar bood. “Jij niew leuwk!”, piepte het poesje boos en richtte daarmee ook een erg boze blik naar haar toe, een haat blik. Deze kitten was officieel de eerste kitten die ze nu oprecht haatte. Ze vond alle kittens leuk, alle moederkatten, alle warriors, zelfs de apprentices als ze maar geen pijn deden en niet boos op haar afkwamen zonder reden. Voordat ze weg zou trippelen opzoek naar haar nest wilde ze eerst weten wat de rode kit haar reactie zou zijn. Was ze nu blij?

Yay, uiteindelijk leek Sunkit het te snappen! Het kleine poesje deed een paar pogingen, maar tuimelde uiteindelijk haar nest uit. Tidekit glimlachte even breed terwijl ze over de rand van het nest keek. Nu was haar nest weer van haar en van haar zusje, en niet van één of andere willekeurige kitten die zo nodig bij haar moest kruipen. Maar toen mauwde Sunkit dat zij niet leuk was en dat deed toch wel pijn. Haar glimlach vervaagde in een pruillip. Ze was.. Niet leuk? Maar.. Maar.. Tidekit kon er niet echt iets tegen in brengen. Ze voelde traantjes haar oogjes vullen maar wreef ze met boze onhandige pootjes weg. "Neee, jij ... ssh.. shhh.. shtom!", antwoordde ze bozig. Nee, Tidekit was niet het probleem - maar Sunkit wel! Hmpf.

. ................................................................................................................................. .

De andere kitten zei dat ze stom was. Met een boze blik keek ze haar aan. Misschien was de lichtrode kitten wel stom geweest ja, maar het zou beter zijn afgelopen moest deze andere kitten hier haar niet zo onnodig bijna doof maken en haar pijn doen alleen maar omdat ze in haar nest zat. “Jij bwent nowg stjommer!”, piepte de kleine kattin fel, haar oortjes in haar nek en nu was ze niet meer bang. Ze was erg zeker, erg zeker over wat ze had gezegd. Ze vond Tidekit niet leuk. Hmpff. Hopelijk ontmoette het poesje nooit nog een kitten die zo brutaal en gemeen was als zij.

Sunkit gaf ook niet op. Voor een momentje keek Tidekit haar gewoon aan met boze fronsende kittenblauwe oogjes, maar toen draaide ze haar kopje demonstratief weg. Nee, ze had geen zin meer om nog meer energie te verspillen aan het iets jongere poesje. Haar keel deed pijn van te gillen en ze had er hoofdpijn van gekregen ook. En Sunkit was stom, dat hadden ze duidelijk gemaakt - meer discussie zou dat punt niet veranderen. Hmpf. Ze zou dit moment blijven onthouden. Sunkit zou nooit nog een vriendin van haar worden, punt!

Onderwerp: Re: A hundred days have made me older