Gewoon Heel Gewoon

Ze moest even weg. Haar brein zat te vol en het gebied daar stonk en ze wou ook niet terug naar haar echte huis want daar was het nu ook zo verdomme leeg. Zonder haar, zonder haar.. Alles was leeg en verkeerd. Het had nooit zo moeten lopen maar het was zo gelopen en ze kon er geen flikker meer aan doen. Ze was te laat geweest, had het zien gebeuren maar was niet op tijd bij haar kunnen komen. Nu was ze geen moeder meer, nu was dat recht haar zo plots ontnomen en het klopte niet. Ze was altijd alleenstaande moeder geweest van haar prachtige adoptie kind en nu was ze niets. Nu was ze gewoon een member van de Bloodclan met ene stekelige halsband en aparte vacht. Niks meer.
- Farai

Hun geur had haar altijd de andere kant opgejaagd. Hoewel ze altijd koppig genoeg bleef om haar hoofd nooit naar hen te buigen, wist ze inmiddels wel beter dan een confrontatie aan te gaan met die bloed poesjes. Hun klauwen waren haar te snel en hun tongen te scherp, zelfs haar trots was nog altijd niet haar leven waard. Dat genot zou ze niet aan een van die parasieten gunnen.
En toch trok iets haar naar de ander toe. Misschien was het juist die dreiging, het dodelijke en dat spannende dat ze met zich mee trok. Het was wat haar ook tot de meest ruige en onhandelbare katers trok, alleen die misten altijd het scherpe intellect dat zij wel had. Hoewel ze eerder gevochten hadden, had ze nog lang daarna aan die zo extreem erg geladen ontmoeting gedacht, meer dan ze zonder schaamte durfde toe te geven. Een poes hoorde haar niet zo te laten voelen. Daarom sloop ze toch tegen beter weten in richting de ander, totdat haar gevlekte vacht gevonden was. Ze leek wat meer verslagen dan eerst, maar dat kon haar eigen interpretatie zijn. Met haar borst naar voren en rug recht bleef ze staan, het licht van de zakkende zon op haar haren terwijl ze oogcontact probeerde te maken. Zou ze haar nog herinneren? Zou ze dezelfde elektriciteit ook door haar lichaam laten jagen? God, ze hoopte het, ze hoopte dat ze het veel erger en heftiger en nog intenser had gevoeld, niemand zou zo'n macht over haar lichaam moeten hebben. "Hi princess, been a while." haar stem was gladjes, maar Farai wist nog niet welke houding ze zichzelf moest geven in deze situatie. Waarom was ze hier überhaupt? Vechten kon ze, maar winnen? "You're wondering out here all alone again, got nothing better to do?"

Ze kwam hier voor haar rust. Net zoals de vorige keer toen ze hier kwam voor haar rust, werd ze gestoord. Door dezelfde kat nog ook. Een korte vonk trok door haar lichaam heen, maar die ging weg zo snel als dat hij weer gekomen was. De vorige keer dat ze elkaar gezien hadden was spannend geweest. Maar die lol was er nu vanaf. Niet omdat ze de rode zwerfkat niet meer aantrekkelijk vond - nee. Meer omdat ze totaal geen trek had op het moment om te flirten, wat ook redelijk logisch was met het sterven van haar dochter nog geen drie dagen geleden. Ze keek de ander met een ietwat lege blik aan terwijl ze haar oren kort in haar nek duwden om de laatste opmerking. "I guess not." antwoordde ze kortaf waarna ze de ander haar rug toedraaide. Ze kon hier nu niet mee dealen, had gewoon de energie er niet voor om zo'n spel aan te gaan.

Wat anders had ze verwacht? Een gedeeld moment, herkenning of misschien zelfs erkenning? Farai haar staart trok lichtelijk geërgerd van links naar rechts, misschien nog wel meer om haar eigen stommiteit dan de reactie van de ander. Kort maakten ze oogcontact, maar het scherpe leek opgelost te zijn uit de groene ogen van de ander. Er stond meer pijn in dan ze in tijden had gezien, al was het in eerlijkheid ook al enkele zonopkomsten geleden dat ze überhaupt dergelijk contact had gehad met een ziel anders dan prooi. "I guess not." kort vernauwde ze haar ogen, geraakt door... Teleurstelling? De ander draaide zich om en stapte weg, geen enkele poging gedaan hebbende om hun niet klaar gespeelde spel door te zetten. Farai snoof geërgerd. "Wait-" het was eruit voordat ze er erg in had, waar wilde ze hier überhaupt mee naar toe? "You look like shit," ze haalde diep adem en deed haar best om haar stem afstandelijk en zelfverzekerd te houden. "I... If you don't try to rip my throat out, I can show you a place to get some rest. I guess," waar was ze mee bezig? Iets stoms, dat was zeker. Was ze daadwerkelijk zo horny dom dat ze de duivel haarzelf haar nest in uitnodigde? Kennelijk.

Ze zag niet hoe verontwaardigd de ander keek toen ze zo antwoordde. Nee, Zahida was van plan om weg te gaan en had haar rug al naar de ander toegekeerd. Dat de ander haar vroeg om te stoppen, hoorde ze wel. Met een zucht stopte ze, als een mak schoothondje die deed wat haar gezegd werd. Met een zwiep van haar staart keek ze om, al bleef haar lichaam in dezelfde richting staan, klaar om weg te lopen. Een sarcastische lach rolde over haar lippen toen de ander haar beledigde. Anders dan dat reageerde ze er niet op. Kort trok ze met haar oor toen de ander plots met een voorstel kwam. Een plek om te rusten. Dat was iets wat goed klonk. Maar zou ze wel kunnen rusten? Shadowclan gebied spookte terwijl haar thuis een ghost-town was geworden. Een nieuw, vers gebied gaf haar misschien de kans om eindelijk goed te kunnen slapen. Dus draaide ze zich om richting de ander, met wie ze de vorige ontmoeting gevochten had. "Show me the way," verzuchtte ze toen terwijl ze haar gepaste afstand hield van de rood-witte she-cat.

Slecht plan. Red alert. Abort mission. Alle alarmbellen gingen zo'n beetje af in haar kop en ze wist niet precies waarom ze die nou zo nodig moest negeren. Misschien was het niet curiosity dat de kat vermoordden, maar koppigheid, als ze zo door ging. Haar prinsesje draaide zich naar haar om en diens groene ogen brachten iets in haar tot beweging. Ze kan me niets maken, maakte Farai zichzelf wijs daar ziet ze er veel te moe en kapot voor uit, maar als ze sliep, dan was zij al even kwetsbaar. "Show me the way," haar vacht kriebelde terwijl ze de ander haar rug toekeerde en een pasje inzette richting een boom verderop waar ze vaak sliep. Haar lichaam was gespannen, maar om meer redenen dan één. "Between the roots there's a hole, you can sleep there," sprak ze eenmaal daar. Haar eigen klauwen zette ze al in de bast van de bomen. "I prefer the branches higher up," loog ze. De boom lag lang niet zo comfortabel en Farai hiedl van uitslapen, wat moeilijk ging als de zon haar zo vroeg wekte. In het hol was het lekker donker en knus, maar no way dat ze toe zou geven aan zichzelf of wie dan ook dat ze de beste slaapplek aan dit zielige bloedprinsesje gaf. "Don't try anything,"