[event]Not one of us

Ja verdomme, waarom moest dood gewicht zo pokke zwaar zijn. De rest van Bloodclan was allang voor hem uit gegaan en geen van die eikels had aangeboden hem te helpen, heh. Eerlijk, wat anders had hij verwacht van hun. Oh hoe ze allemaal kwijlend aan Cobra zijn pootjes lagen eerst, maar zodra hij bloedend lag te creperen in het Shadowclan kamp had helemaal niemand de decency om hem mee te nemen en ergens te begraven. Nee hoor, het lot van een bloedclanner was om snel je dood te vinden en dan ergens weg te rotten. De kraaien pikten dan eerst je ogen eruit en vervolgens begonnen de beestjes je lichaam van binnen op te eten, als de roofdieren en honden dat niet deden. Jinx wist het, want hij had het zelf keer op keer gezien. Hij vroeg zich af wanneer het zijn tijd was, maar vond er vrede in om te weten dat het nooit met het lichaam van Zira was gebeurd - en zolang hij leefde, zou hij er alles aan doen om dat nooit bij zijn kinderen te zien gebeuren.

Iedereen was allang in het kamp toen hij eindelijk binnen kwam strompelen, nog altijd klagend terwijl hij het zware lichaam van zijn rug liet glijden. "Ik geloof dat iemand onze oude leider was vergeten," bromde hij geïrriteerd, waarna hij diep adem haalde en zijn vermoeide spieren uitrekte. Cobra was nooit heel klein of ielig geweest. De zwarte kater gebaarde met zijn poot naar een stel jongere members. "Jullie nietsnutten mogen hem begraven. Hup, voor de dag ermee," meestal moest je niet met orders gaan strooien, maar Jinx had genoeg tanden aan zijn nek hangen om bij iedere beweging te rinkelen, en hij was hier nu al best wel lang. Langer dan hij misschien welkom was.

[Eerst Brat, daarna een open event B) dit speelt zich af na de benoeming van Orchis en mededeling van Brat, Jinx kwam later het kamp binnen omdat hij een zwaar lichaam moest dragen]

Zijn lichaam, ze was het helemaal vergeten. Het lag vast en zeker nu te rotten in Shadowclan. Of misschien hadden ze het in het moeras gedumpt. Geïrriteerd tikte Brat met haar staart op de grond. Ze had het niet express gedaan, het liefst wilde ze Cobra een begrafenis geven zoals de Elite dat deed. Zodat zijn familie- of wat er van over was. Goed afscheid van hem kon nemen. Maar er gebeurde gewoon zoveel in een keer. Dat- het haar oprecht ontglipt was. Hoe slordig dat ook van haar mocht zijn. De donker rode poes draaide haar hoofd toen ze opeens stem hoorde; eentje die diep in haar geheugen gegrift was. Want het was de stem van hem- Jinx. De ex-mate van haar zus. En een van haar grootste vijanden. Ze zal nooit vergeten wat hij haar had aangedaan, dat hij haar eigen dochter Sniper zo had weten te manipuleren. Tot ze volledig aan zijn kant stond. En niks meer van haar eigen moeder wilde weten. Het feit dat hij het in de wereld had geholpen dat ze samen kittens hadden- enkel om de relatie die zij en Zira hadden te verpesten. En- en dat allemaal omdat hij dacht dat ze Hurricane vermoord had. Zij kon er toch niks aan doen dat hij zelfmoord had gepleegd? Nee, dat was haar fout niet geweest. Hoe graag hij dat ook wilde laten blijken. Jaren had ze niks tegen hem kunnen doen. Ze had hem moeten tolereren. Maar nu, nu was zij de baas. Ze was verdomme de leider. Nu was het tijd voor haar wraak. Voor al die jaren. Brat vernauwde haar ogen toen hij veder sprak- nee bevelen blafte. De rode poes gleed met haar blik naar het zwarte lichaam die hij wel had weten mee te nemen. Het was Cobra. Hij was hier, hij was thuis. Een zorg minder in ieder geval. De Elite poes zwaaide wild met haar staart en sprong op haar muurtje. 'Iedereen die oud genoeg is om te doden verzamel je.' Begon ze luid, het was tijd om de hele bende bij elkaar te trommelen. 'Cobra is terug, als je afscheidt van hem wil nemen doe dat dan nu. Vanavond zullen we hem begraven.' Ze wilde hem niet zomaar ergens dumpen. Daar was hij te belangrijk voor geweest. Hij zou echt goed onder de grond gegooid worden. 'Wat jouw betreft Jinx.' Ze kon het niet helpen, een grijns vormde langs haar lippen. Dit was haar moment. En het voelde meer dan goed, het voelde geweldig. 'Je bent vanaf nu verbannen van de Elite, ik denk dat je wel heel goed weet waarom.'

Jinx moest zijn ogen kort sluiten om er niet geërgerd mee te rollen bij die schele stem. Met een trek van zijn oor en een dodelijke blik in zijn ogen draaide hij zich om naar Brat, zijn plaaggeest met een te grote bek die voor welke ongoddelijk domme reden commander was geworden - en gezien hij zojuist het lijk van hun vorige leader hier neer had gedumpt, betekende dat vrijwel automatisch dat zij nu de leiding op zich had. Alles aan haar liet zijn bloed koken. Het was begonnen omdat zijn broertje zelfmoord had gepleegd nadat zij zijn kinderen eruit had gepoept en het uit had gemaakt, Hurricane had zichzelf de gorge ingegooid omdat zij te incapabel was om van hem te houden, vond Jinx dan. Enkel was het daaruit telkens verder door gegroeid, en hun haat was niet alleen wederzijds, maar lag erg diep. De blik in zijn olijf groene ogen was onverbiddelijk toen hij haar slechts enkele tellen aan keek. Sure, ze mocht lekker anderen het lijk op laten ruimen. Het zou hem een zorg zijn. Met een zwiep van zijn staart wilde Jinx zich terug trekken naar zijn schuur om die ranzige lijkengeur uit zijn vacht te halen, toen haar stem opnieuw riep.'Wat jouw betreft Jinx.' hij draaide zich naar haar om, en die walgelijke grijns op haar smoel vertelde hem al wat er te komen stond. 'Je bent vanaf nu verbannen van de Elite, ik denk dat je wel heel goed weet waarom.' even was hij stil, waarna het besef binnen drong. Woede schoot door zijn hele lichaam samen met de meest pure vorm van irritatie die hij ooit had gevoeld, waarna een hard, rochelend en bovenalles spottend gelach zijn bek verliet. "Oh natuurlijk, prinsesje," spuugde hij, ergens de ironie van de hele situatie voelend. Hij was hier nooit thuis geweest, enkel hier gekomen omdat hij zo verliefd was op Zira, enkel gebleven omdat zijn kinderen hier waren. En nu, nu werd hij weggestuurd door de zus van zijn eigen lang dode vrouw, door het eeuwige vendetta dat ze al tegen elkaar hadden. In een andere tijdlijn had hij zich er stuk om gelachen, nu kon hij de humor er net iets minder van in zien. "Nou, eigenlijk Brat, heb ik geen idee waarom je me zou verbannen," hij stapte naar voren, zijn staart dominant geheven terwijl hij haar aan keek. Hij was hier langer dan vrijwel iedereen, had gewerkt voor de 10 hondentanden die om zijn nek rinkelden.  "Want zeker zou een goede, kersverse leader van de Elite niet een van zijn oudste leden verbannen enkel omdat ze een persoonlijke afkeer tegen hem heeft?" zijn stem was spottend enhij zette zijn klauwen in de grond, een soort onverschilligheid die hem overladen had. "Enkel omdat ze kennelijk niet goed genoeg voor haar eigen kind kon zorgen, dat haar eigen dochter ouwe Jinx toch boven haarzelf verkoos? Ach mop, zelfs jij zou niet zo diep zakken toch?" hij zakte lichtelijk door zijn poten, klaar om ofwel een aanval te krijgen of zelf haar strot door te bijten. Dat was, totdat hij twee bekende vachten tussen de rest van de aanwezigen zag; Nyra en Pyre. Zijn kinderen. Jinx klemde zijn kaken gefrustreerd op elkaar. Hij was er klaar mee. Klaar met dit gezeik, klaar met Brat en Bloodclan maar bovenalles met het leven. Alles ging stuk, niets had echt zin en de katten waar hij om gaf verlieten hem of zorgden ervoor dat hun eigen strot eruit getrokken werd. Maar niet zijn kinderen. Nooit zijn kinderen. Die verdienden het niet om hun eigen pa misschien hier te zien sterven voor hun ogen. Misschien zouden ze zelfs zo stupide zijn hem te beschermen, en dan waren ze allemaal de pineut. Nee, goddomme, hij zou weer verstandig moeten zijn, op zijn tong moeten bijten en zijn twee dochters buiten de clan opzoeken en veilig stellen. Het was zijn tijd niet. Nog steeds niet en jansallemachtig, het werd best wel een beetje vermoeiend. Acht hele jaren leven was hem echt meer dan genoeg.  De kater snoof. "Rot weg zoals iedere leader voor jou heeft gedaan Brat, benieuwd hoe lang het duurt voordat jij hier even dood ligt als meneer Slangenkop," nog één laatste keer keek hij zijn twee kinderen strak aan, hen met een blik dwingend om geen domme dingen te doen. Ze zouden zich wel redden, net als dat hij dat nog even moest doen. En met het pijnlijke besef dat hij zijn prachtige zoon en dochter waarschijnlijk nooit meer normaal zou kunnen zien, gelijk voor zijn enige vriend Hellhound, draaide hij zich om en maakte stappen naar de uitgang van het kamp.

Hier waren ze dan weer, terug in hun vertrouwde omgeving. Je kon zeggen wat je wou, maar dit bleef hun thuis. Nyra voelde zich hier goed, ook al wilde ze langs de andere kant ook wel echt dat de Elite zich kon uitbreiden. Meer territoria zou hen goed doen, gaf hen de macht die ze verdiende. Deze keer was het echter niet afgelopen zoals ze gepland hadden. Cobra had het leven gelaten en had plaats gemaakt voor een nieuwe leader en commander.

De lichte poes had zich ergens aan de rand neergezet om de schrammen op haar schouder schoon te likken. Enkele losse lukken vacht wist ze van zich af te schudden. In het Shadowclan kamp had ze zich niet goed verzorgd zoals ze normaal wel deed. Ze wilde haar arendsblik niet laten wijken van de clankatten, wilde zich geen enkel moment zwak tonen, zich bewijzen aan de leader. Haar zussen hadden de Elite verlaten, maar dat wilde niet zeggen dat ook zij soft was zoals zij, ze was anders. Nyra trok kort met haar lip toen ze de grootste snee op haar schouder schoon likte. Een snee was gelukkig niets, het was vervelend en het prikte. Maar ze moest het nu meteen schoon maken. Zij hadden geen medicine cat, zoals de clans wel hadden. Als hun wonden kwamen te ontsteken, was er niemand die hen te hulp schoot. De poes schoot meteen recht toen ze de oproep van haar leader hoorde en haar blik naar haar vader werd getrokken. 'Iedereen die oud genoeg is om te doden verzamel je. Cobra is terug, als je afscheidt van hem wil nemen doe dat dan nu. Vanavond zullen we hem begraven.' Jinx had de voormalige leader, Cobra naar het kamp gesleept. Ondanks dat ze heel wat frustraties had gehad voor haar vader, voor het helpen van haar zussen uit de Elite te vluchten, trok ze nu toch even goedkeurend haar mondhoek op in een kleine glimlach. Wat er echter volgde, had ze niet zien aankomen. De grijns op Brat haar lippen was haar niet ontgaan. 'Wat jouw betreft Jinx. Je bent vanaf nu verbannen van de Elite, ik denk dat je wel heel goed weet waarom.' Haar heldere ogen waren op het tafereel voor haar gericht. Jinx ging tegen de leader in. Ze spande haar lichaam op en zette een strakke stap naar voren. Haar loyaliteit tussen familie en de Elite speelde haar parten. Ze wist even niet goed wat te doen. "Enkel omdat ze kennelijk niet goed genoeg voor haar eigen kind kon zorgen, dat haar eigen dochter ouwe Jinx toch boven haarzelf verkoos? Ach mop, zelfs jij zou niet zo diep zakken toch?" Met dat ze zag dat hij door zijn poten zakte, zette Nyra nog een stap naar voren. Als hij zou aanvallen, zou ze tussen beide springen. Wie ze zou beschermen of bijstaan, daar was ze op dit moment zelfs nog niet uit. Ze was dan ook enorm opgelucht toen de kater kort oogcontact maakte en zich terug recht trok. Heel kort keek ze zijlings naar haar broer, Pyre. "Rot weg zoals iedere leader voor jou heeft gedaan Brat, benieuwd hoe lang het duurt voordat jij hier even dood ligt als meneer Slangenkop," Haar kaken klemde ze op elkaar. Ze was zich nog niet helemaal bewust dat dit misschien de laatste keer kon zijn dat ze haar vader zou zien. Naar voren stappen of voor haar beurt spreken, was ook iets wat ze op dit moment niet kon doen. Het enige wat ze deed nadat haar vader hen de rug had toegekeerd, was oogcontact maken met Brat, de huidige leader die haar vader net verbannen had. Moest ze hier blij mee zijn? Nee, ze was niet blij, niet verdrietig, niet boos. Eender welke emotie kon haar in problemen brengen.

Oh Shade was er ook weer, mooi. Die zou dan samen met Cobra begraven worden. Ze zou die 'Kaa' eens een beloning moeten geven. Het kostte immers vast veel inzet en doorzettingsvermogen om haar moeder hier te krijgen. Maar dat kon nog wel wachten. Ze moest zich nu richtten op Jinx. Ze had natuurlijk niet verwacht dat hij zonder weerwoord zou vertrekken. Ze had zich voorgenomen om zijn woorden zoveel mogelijk buiten te sluiten en niet met hoge emotie er op reageren. Maar hij- wist altijd zo goed hoe hij haar moest raken. Maar nu, het deed niks. Ze was niet boos ze was had niet de neiging om haarzelf te verdedigen. Ze voelde zich enkel goed, voldaan, zegevierend. Daarom liet de poes hem ook zonder tegen wind vertrekken. Weg uit de Elite, weg van zijn kinderen. Het laatste beetje wat hij van Zira had, van hem afgepakt. De ultieme wraak.