THE HANGED MAN (XII)

Onderwerp: THE HANGED MAN (XII) wo 24 jun 2020 - 0:24

De resterende dagen spendeerde hij buiten. Wanneer hij hard aan het werk was, kon hij een illusie voor zichzelf opwekken dat hij nog altijd de wel opgevoede cave guard was die hij zlatijd was geweest. Allicht wilde hij op een dergelijke manier zijn zonden verzoenen, een manier vinden om zijn misdaad een plek te geven. Op goede dagen kon hij het recht praten voor zichzelf. Immers had hij de tribe ontdaan van een instabiele healer, een incapabele poes geleid door haar hormonen en emoties. Angsten die haar dreven tot wandaden. En zag zijn prachtige zoon, nu aan de top. Het zou een teken kunnen zijn, dat er uit zijn bestaan en zijn ongoddelijke acties iets positiefs kon komen. Op slechte dagen zag hij echter het bloed van zijn klauwen druipen, voelde hij haar schedel kraken en zag hij Thunder staan op de plek waar Starteller en Skyteller ooit hadden gezeten.

Er waren woorden te wisselen. Hij was nalatig geweest, terug getrokken in eigen gedachtes. Nu was dat iets dat hij vaker deed, iets dat hij zichzelf gunde om zijn eigen rituelen op orde te krijgen. Voldoen aan zijn taken, werken totdat zijn spieren branden. Enkel zou hij zich uit zijn zorgen moeten zeggen, uit zijn eigen touwen moeten hijsen om te veranderen. Het had iets los in hem gemaakt - het besef dat er geen eeuwigheid was en dat katten even makkelijk onder andermans klauwen konden verdwijnen, als Starteller onder die van hem. "Jongen," het was in zijn hart nog altijd Spark, zijn zoon, zijn jongen. "Kom, ik wil je spreken," zijn stem was bars terwijl hij hem met een tik van zijn staart verzocht te volgen naar de rand van de grot, waar de schaduwen hen uit het oog zouden houden.

&Spark/Fireteller

Onderwerp: Re: THE HANGED MAN (XII) di 19 jan 2021 - 10:56

Hij was altijd al ambitieus geweest, altijd al brandend met het verlangen om door te gaan en beter te worden. Hij moest wel, deels voor zichzelf maar ook zeker voor zijn familie. Hij moest hun trots maken, want hun validatie zorgde ervoor dat hij zich ook goed kon voelen. Maar waar hij zeker ooit in zijn leven deze rang had willen krijgen, was het zeker niet met het idee geweest dat hij dit zou doen op zijn 8-9 moons. De jonge kater had altijd voorgesteld dat hij wat groter en stoerder zou zijn, een volwassen kat zoals zijn papa was. Groot en sterk. Hij vond het heel erg prettig dat hij had leren vechten van hem, hij vond het heel erg leuk dat hij nu leerde jagen voor zijn rang als Prey Hunter. En dit was allemaal weg gevallen voor hem. Nu moest hij Healer worden. En er was niemand over om hem dat te leren. Dit moest hij helemaal zelf doen. Helemaal alleen.

En iedereen was zo boos op hem, voor iets wat hij zelf niet had gekozen. Voor iets wat hem aangewezen was. En hij wilde dit ook echt, hij wilde hun allemaal bewijzen dat Endless Hunting wel een goede keuze had gemaakt. Het moest namelijk wel, wie zou het anders doen? Hij heeft altijd al zijn recht tot zijn mogen beschermen en dat zou hij blijven doen. De jonge kat was nu ook bezig, zijn hoofd aan het pijnen wat de volgende stap moest zijn, hoe hij alle problemen kon oplossen en alles weer goed kon maken zoals het hoorde. Op dat moment hoorde hij zijn vaders stem, en de healer keek op, zichtbaar uit zijn gedachtes getrokken. Hij wilde niks lievers dan tegen hem aankruipen en de wereld vergeten. Hij wilde niks lievers dan gewoon eventjes kind zijn en zijn papa horen zeggen dat alles goed kwam. Het was zo kort geleden allemaal nog zo makkelijk. Maar hij voelde zich niet in het recht die luxe van affectie te nemen, dus bij de barse stem knikte hij en leidde de weg naar waar ogen hun niet zouden vinden. “Waar wil je over praten pap?” Vroeg hij, zijn werkelijke emoties ingehouden. Hij had zijn muur op staan, zijn ogen die normaal zo emotioneel en sprekend waren leken ineens een fractie meer die van zijn vader. Als hij hiervoor nog niet mocht voelen, dan nu helemaal niet.