[Final assessment] Now or never

Zijn apprentice was klaar om warrior te worden. Hij zag dat ze snel vooruitging en slim was. Ze zou een waardevolle tunneler worden. Hij stapte dan ook het kamp uit, de velden op. Het was gewoon een kwestie dat ze nu op zichzelf moest bewijzen wat ze allemaal had geleerd. In de tunnels en erbuiten, want ze was ook nog altijd een warrior, niet een tunneler alleen. Maar natuurlijk was er wat er in de tunnels afspeelde het belangrijkste, aangezien het zo'n bijzondere rang was. En hoe geheim hun tunnels waren voor de andere clans. Hij ging zitten en sloeg zijn staart om hem heen, wachtend op de gevlekte apprentice.

Ze had de vorige nacht nauwelijks geslapen. Was het aan het warme weer te danken? Of was het omdat ze voor de Test van haar leerlingen leven ging? Het was jammer dat Woodpaw al die tijd niet met haar samen had kunnen door maken. Hij werd steeds weer op andere dingen gericht gezet. Waarom zou dat zijn? Daar had enkel Star clan een antwoord op. Haar oortjes draaide heen en weer terwijl ze uit haar nest kwam en schudden zich even uit. Daarna trippelde ze naar buiten en in haar weg richting de uitgang rekte de gevlekte leerling zich uit. Daarna zetten ze het op een lopen en stoof de tunnel door en zag Frostfall voor haar zitten. Hoewel een stukje van de tunnel af. Zenuwen gierde door haar lijfje, maar het was ook wel aan haar houding te zien dat ze nerveus was. Zowel haar staart als haar oren konden voor geen moment stil zitten. Amberpaw knikte richting haar mentor en ging tegenover hem zitten. Ze was te nerveus om iets te kunnen zeggen.

Zijn apprentice kwam aanlopen. Hij keek haar aan en knikte. Ze leek nerveus. Goed, het zou haar scherp houden. Maar hij twijfelde er niet aan dat de apprentice die hij had getraind het goed zou gaan doen in haar leven als warrior. ‘Goedemorgen, Amberpaw,’ miauwde hij met een glimlach. Tijd om te laten zien hoe het was om een warrior te zijn. Hij legde zijn staart om hem heen en keek de gevlekte apprentice aan. ‘Vandaag is je final assessment. Ik wil zien hoeveel je hebt geleerd en of je klaar bent om warrior te worden,’ miauwde hij met een brede grijns. Het was misschien één van de meest belangrijke momenten van het leven van een warrior. ‘Eerst wil ik je zien jagen. Vang zo veel mogelijk prooi in je eentje, ik zal er niet zijn om je te helpen, maar ik ben altijd in de buurt om te kijken,’ miauwde hij met een knikje. Hij knakte even zijn nek, waarna hij haar aankeek. ‘Succes.’

Frostfall begroeten haar vriendelijk, maar toch durfde Amberpaw niet meer te doen dan enkel te luisteren en eventueel te knikken op zijn woorden. Ze moest dus zo veel mogelijk prooi zien te vangen in haar eentje? Amberpaw had wel vaker gejaagd op zichzelf, maar voor zo ver zij wist was ze er nog nooit bij bekeken? Of toch wel... Dat waren dingen waar ze nu niet aan moest denken. In gedachten schudden ze haar hoofd en knikte nogmaals toen haar mentor haar succes wenste. De schildpad leerling stond op en zetten eerst een paar aarzelende stappen voor ze zich afzetten en weg sprong. Amber kon direct de tunnels in duiken, maar de meeste prooi zou met deze warmte boven de grond te vinden zijn, maar voor sluip aanvallen zouden de tunnels weer een goede dekking zijn!? Amberpaw schudden nu wel haar kop en dook toch een tunnel in die niet zo ver van Frostfall af was, maar ze voelde zich nu al bekeken. Met snelle passen trippelde ze door de donkere tunnels tot ze zeker wist dat ze dichtbij de velden was gekomen. Daar trippelde ze eerst rustiger en zakte door haar poten tot haar buikvacht bijna over het zand van de tunnel sleepte. Ze sloop met snelle toch zachtere pootval dichter en dichterbij tot ze een konijnen hol in kwam waar er net een konijn binnen was gekomen, maar die haar te laat rook. Met snelle korte sprongen dook de schildpad leerling bovenop het konijn en beet diens nek door. Het konijn trappelde nog eventjes, maar kon niet weg en stierf door haar tanden. Snel trok ze het konijn het hol uit en drukte het tussen de hei waar het veilig in de schaduw lag en het hol nog gebruik zou kunnen worden. Daarna opende Amberpaw haar bek om een nieuwe geur op te pikken. Frostfall was echt nergens te ruiken, maar ze wist dat hij hier ergens was. Ze rook een muis niet ver af en wist die ook nog te vangen en duwde die bij het konijn onder de hei voor ze verder ging speuren.

Frostfall knikte en de apprentice verdween onder de grond. Hij gaf haar tijd om een voorsprong te geven, waarna hij ook de tunnel inging. Hij wilde haar jacht niet verstoren, dus volgde hij haar geurspoor kalm. Het duurde niet lang voordat de geur van vers konijn de tunnel vulde. Ze had de eerste prooi gevangen. Toen hij eenmaal de tunnel uitkwam zag hij een konijn weggestopt. Hij snorde tevreden en dook al snel weer tussen het hoge gras toen hij haar bovengronds een muis zag vangen. Het was ook een nette vangst. Maar ze ging nog verder. Hij besloot haar nog niet te storen. Hij was benieuwd of hij nog meer kon vangen. Hij verborg zijn witte vacht zo goed mogelijk in het hoge gras toen hij met een scherpe blik toekeek.

Haar oren tot het uiterste gespannen draafde Amberpaw stilletjes tussen de heide struiken door tot ze aan de rand van het maisveld aan kwam. Het was een heel stuk weg van de tunnel, maar er vertelde haar iets in de lucht dat ze daar heen moest. De geur van ver konijnen bloed hing in de lucht. Haar oren draaide zich naar achteren toen ze een jonge kat zag. Het moest een poes zijn aangezien deze gevlekt was. Anders en dat kwam zelden voor dat het om een jonge bonte kater ging, maar het was een Rogue rook de leerling en ze schoot zo snel als ze kon naar voren. Amber was misschien nog klein voor haar leeftijd, maar dankzij de trainingen van Frostfall was ze sterker geworden dan ze was geweest voor ze de witte kater als mentor had gekregen. De gevlekte kattin werd totaal overrompeld toen Amber deze aan viel. Met luid geblaas en uit geslagen klauwen naar diens achterpoten liet de jongere kat haar buit vallen en stoof gillend weg. Okay het mocht dan om een jongere Rogue gaan, maar deze kat was op ongewenst territorium. Amber joeg de bonte kat nog even na tot deze over de grens sprong en verder vluchten. Snel ververste ze deze plek en nog een paar struiken om zeker te zijn dat hier de grens geur markering weer goed geroken zou worden! Daarna rende ze terug richting het konijn dat bijna gestolen zou zijn geweest. Ze snuffelde er even aan om er zeker van te zijn of de kat die ze net een paar schrammen gegeven had geen ziekte met zich mee zou dragen... Maar Amber rook niets. Toch hield ze deze prooi even apart. Als ze Frostfall dadelijk weer zou zien wilde ze een extra check up maken met dit konijn en ze pakte de prooi op een plek vast waar het misschien onhandig was, maar ze wist zeker dat ze nu niet besmet zou kunnen raken als die kat echt iets met zich mee gedragen zou hebben. Ze stopte het een stuk verder weg van het Maisveld tussen de takken van de heide struik en draaide zich weer om. Ze hoorde een stel mussen niet ver bij haar links tjirpen. Ze zakte direct in jacht houding en ze sloop richting de groep luidruchtige vogels. Ze hield alles goed in de gaten om haar heen, maar een krijs van een valk deed de mussen opschrikken. Amber probeerde er nog een late opvliegende prooi te pakken te krijgen door naar voren te spurten en te springen, maar ze had enkel de staartveren van de mus tussen haar klauwen. 'Barst!' mompelde ze zacht al liet Amberpaw zich er niet door ontmoedigen en begon eerst de lucht in te drinken door haar bek open te maken. Er waren prooien genoeg en ze trippelde naar de prooi die het dichtste bij zat. Ze trippelde op snelle, maar stille poten. Een haas! Amber zag hem op een open stuk tussen de heide op klaver zitten knagen. Die prooien zag je zelden. Amberpaw drukte zich zo laag als ze kon tussen het gras en de heide struiken. De klaver groeide aardig hoog in deze tijd van het jaar en veel. Hier zaten vaker konijnen dan andere prooien. Ze zetten haar poten met zorg neer, haar staart trilde van opwinding, maar de schildpad leerling herinnerde zich nog op tijd dat ze die stil moest houden voor deze zou beginnen rond te zwiepen! Hazen waren de snelste prooien die Amberpaw kende. En ze werden zelden het kamp binnen gedragen. Ze was bijna op sprong afstand. Ze stopte en drukte zich snel tegen de grond toen ze het enorme oor van de haas ineens rond zag draaien. Hazen hadden een net iets beter gehoor dan konijnen, maar toch was ze er op verbeten om hem proberen te vangen! Toen de haas weer verder ging met eten drukte Amber zich weer op en sloop op nog zachtere poten naar haar prooi toe. Nog even, nog een paar stappen! De haas draaide ineens zijn kop om en keek haar recht aan. Shit!!! Het leek of het dier haar gezien had al stond Amber nog tussen een stel hoge klaverpollen. Amberpaw bleef als verstard stil staan. Als ze stil zou blijven dan hou hij misschien zijn blik om draaien??? Maar het grote dier had haar helemaal niet gezien. Een kant van zijn kop had een blind oog met een paar lange klauw littekens erover heen. Dus hij was al eerder aangevallen geweest?! Dan moest deze haas dus wel wat trucs in zijn arsenaal hebben... Amberpaw zag hem nog iets verder weg huppelen naar haar linkerkant, maar kwam zo ook dichterbij. Ze maakte zich klaar om dit magnifieke dier aan te vallen haar tanden en klauwen in zijn vlees te boren. Toch hield haar nog iets tegen. Als het dier al zo lang overleefd had? En er waren er toch al zo weinig, maar deze prooi zou haar clan goed kunnen voeden. Plus wat zou Frostfall doen als hij deze haas zou hebben gezien? Ze hakte de knoop door toen de haas zo dichtbij kwam dat hij haar wel zou moeten kunnen ruiken. Amberpaw zetten zich af en zag de schrik op het gezicht van de haas komen, maar hoe hij verder zou kijken zag ze niet, want ze beet zich vast in de keel van de prooi en beet zo hard als ze kon. Haar rechter voorpoot klemde zich vast aan zijn lange spitste kop waar ze haar nagels boorde zich in zijn huid en vlees. Haar linker voorpoot sloeg ze over de schouders van de haas en daar boorde haar nagels zich in zijn huid en vlees. De haas sprong weg met haar aan zich vast geklemd. Ze zou niet loslaten! Haar achterpoten probeerde ook houvast te krijgen haar nagels ook in de rest van zijn lichaam te haken. Maar door de wilde sprongen die het dier maakte sneed ze hem telkens open. De haas kreeg haast geen lucht meer maar probeerde er alles aan te doen om de windclan kattin van zich af te krijgen. Hij sprong, bokte en rolde zo nu en dan met haar over de grond, maar de schildpad leerling bleef zich vast houden en probeerde enkel met haar achterpoten opnieuw grip te krijgen. Een van de achterpoten van haar prooi raakte haar heup waar hij een krab op zetten. Ze had willen schreeuwen van de pijn, maar wist instictief dat de haas zich dan van haar zou kunnen ontdoen. Ze gromde en beet nog harder in de keel van de haas. Het dier kreeg nu echt geen lucht meer en strompelde nog wat rond met een kat aan zijn keel en probeerde de struiken in te komen waarop Amber hoogst waarschijnlijk zou kunnen blijven hangen. Nu de haas zo verzwakt was zetten ze haar poten op de grond en dreef de prooi terug naar het klaver veld. De krab op haar heup deed pijn, maar ze moest door zetten nu of alles zou voor niets zijn geweest! Eindelijk zakte de haas naar de grond en begon hij de schokken. Amberpaw ging snel boven op hem liggen zodat zijn vrije achterpoot niet nog meer schade aan zou kunnen richten. Wel bonkte de achterpoot telkens tegen die van haar tot het schitterende grote dier dood onder haar bleef liggen. Zijn ogen waren naar achteren gerold en het dier bewoog niet meer. Amber liet los en plofte naast de haas neer. Helemaal uit geput bleef ze zwaar hijgend liggen. Amber bleef zo 3 tellen liggen voor ze zichzelf tot liggend opduwde en de krab op haar heup begon schoon te likken, maar ze behield haar omgeving wel scherp in de gaten. Daar moest ze Routnose of Falconpaw maar naar laten kijken straks.

Frostfall volgde zijn apprentice. Eerst kwam ze een rogue tegen en hij wilde bijna inspringen. Maar ze wist de jonge poes snel weg te werken en ververste zelfs de grens. Ze was erg ijverig. Hij spitste zijn oren en keek hoe ze alsnog verder ging met jagen. Hij kantelde zijn kop en bleef haar van een afstand volgen. Ze miste eerst ergens een paar vogels, maar verder dan dat ging het voorspoedig. zeer voorspoedig zelfs. En op een gegeven moment trof ze zelfs een haas aan. Frostfall zijn hart ging een slag sneller slaan. Zo'n prooi werd zelden alleen gevangen, ze waren gewoon simpelweg te groot. Maar Amberpaw ging ervoor. Even leek het alsof ze zou verliezen, hoe hij haar zo met de haas zag worstelen. Maar ze wist het voor elkaar te krijgen, hoewel hij toch een geur van bloed rook. Ja, het zou wel heel erg kunstig zijn geweest er zonder krassen bij vandaan te komen. Maar wat ze had gedaan, was indrukwekkend.

Toen ze op adem kwam, verscheen ook Frostfall weer uit het hoge gras. Hij keek naar de poes die naast de imposante prooi lag. Een oude haas. Hij zwiepte zijn lange staart en kantelde zijn kop een beetje. ‘Erg indrukwekkende assessment, Amberpaw,’ miauwde hij met een grijns. Ja, ze was er duidelijk klaar voor om warrior te worden. ‘Ik zal met de leider spreken, ik weet zeker dat hij het met mij eens zal zijn als je deze prooi terug naar kamp brengt dat je klaar bent warrior te worden,’ snorde hij prijzend tegen de jonge poes. Hij keek nog even naar de jonge poes, die een kras had. ‘Die wordt wel beter,’ miauwde hij naar haar. Het was een kleine tegenstelling in een verder goede assessment. ‘Laten we al je prooi gaan verzamelen en terug naar het kamp gaan,’ stelde hij voor.

Frostfall kwam aan gelopen. Ze had hem wel eens eerder geroken, maar was niet van plan geweest hem om hulp te vragen. Ze zou haar mentor laten zien dat ze klaar was om Warrior te worden en dat ging ze op eigen kracht doen al was ze nu uitgeput van het gevecht met de haas, maar ze knikte toch op zijn woorden. Amber drukte zich op alle vier haar poten en voelde haar gewonde kant pijnlijk trekken, maar negeerde deze voor nu. 'Ik heb 1 prooi apart gelegd ik wil weten of er niets mis mee is anders was die door een Rogue mee genomen geweest.' heeg Amberpaw nog zachtjes tussen het mauwen door en wees met haar staart richting het maisveld. Ze ging nog even zitten en keek richting de haas. Hij was eigenlijk te groot voor haar om in haar bek mee te nemen, maar misschien ook voor Frozenfall alleen? Haar vragende blik gleed van de haas richting haar mentor. De schildpad poes had daar even niet over na gedacht.

Onderwerp: Re: [Final assessment] Now or never