Flashbacks

Amberstorm zat met haar rug naar de afgrond. De wind waaide door haar korte vacht en de zon scheen fel in haar ogen; maar ze liet zich daardoor niet wegjagen. Wanneer ze zich hier bevond, was haar aandacht gefocust op andere dingen dan op die kleine fysieke vervelendheden. Deze plaats bracht immers altijd herinneringen met zich mee.. En haar huidige 'toestand' hielp daar niet zo veel bij. De deputy zuchtte even geluidloos en sloot haar ogen. Oh, ze kon hem nog zo voor haar zien, met zijn lichtgekleurde vacht en zijn vriendelijke blauwe ogen. Hoe hij zo naïef was, zo vrolijk had gereageerd op haar nieuws. En nu moest ze daar opnieuw doorheen. Ze wist niet zeker waarom ze deze locatie gekozen had. Om zich te herinneren aan de fouten die ze gemaakt had, zodat ze ze niet opnieuw zou doen? Pootstappen bereikten haar oortjes, maar toen ze haar groene ogen terug opende was het niet Cootsnarl die voor haar stond.

+Wolfheart

Ze hadden afgesproken elkaar te ontmoeten. Amberstorms blik was ander geweest. Er zat een ander gevoel achter. De kater had meerdere scenario's door zijn hoofd laten afspelen. Hij wist het zeker welke de juiste zou zijn. Hij had geijsbeerd voor de kamp ingang en kort getwijfeld of hij wel moest gaan. Maar nieuwsgierigheid nam de overhand en hij was toch gaan lopen. Op een soort automatische piloot was hij naar de afgesproken plek op Outlook Rock gegaan. Hij zag haar staan, ze staalde onzekerheid uit. Die ze doorstraalde op hem. Dit voelde anders dan hun andere ontmoetingen. Het onderwerp was zwaarder, hij voelde het in zijn snorharen. Zou ze weten dat hij.. ? Nee. Dat kon niet.

"Amberstorm? Is alles oké?" vroeg hij aan de poes. Ze opende haar ogen en het was net alsof ze hem niet verwacht had. Alsof ze dacht dat iemand anders haar hier zou ontmoeten. "Je wou praten, maar je klonk niet alsof je.. nouja, jeweetwel." the usual. Het voelde anders. Alles zou anders zijn na vandaag, alleen dat wist de bruine kater nog niet.

Ze bleef zitten, liep niet op hem af, raakte hem niet aan. Ze keek enkel naar hem, met grote groene ogen die een hint van angst hadden - al was haar rug recht en haar kopje trots opgeheven, alsof ze zichzelf sterker wou voordoen. Amberstorm haalde diep adem voor ze toch opstond. De bolling in haar buik was zichtbaar; Wolfheart was niet dom, toch? Ze wou niet verplicht worden om de woorden te moeten uitspreken. Dat zou het echter maken, op de één of andere manier. En ze wou op dit moment vooral geloven dat het een hele vreemde, heel verkeerde nachtmerrie was. Ze had al zo hard afgezien met twee.. En nu zou ze door één domme fout ineens met meer opgescheept zitten? Starclanverdomme, ze had zich moeten inhouden.

Verwarring stond in zijn ogen toen hij de hare ontmoette. Geen begroeting, geen woorden. Geen niks. Alleen een blik. Nietszeggend eerst. Maar haar ogen lieten haar ietwat angstig over komen. Ze haalde diep adem, ze blief uit. Ze stond op. Ze was..

Zijn ogen werden groter. Ze was dikker. Dikker op een plek waar hij van wist wat het betekende. Zijn hart sloeg over en zijn mond trok droog. Moeizaam slikte de kater. Hij liet haar blik heel kort die van haar kruisen, alsof hij wou vragen of het oké was. Hij ging naast haar staan. Hij legde zijn oor bij haar buik en luisterde. Hij hoorde Amberstorms hartslag en zijn eigen in zijn oren. Maar toen hij zijn kop iets dichterbij zette voelde hij ook bewegingen. Als ze al zo ver was dan, dan zou het niet lang duren. Zoveel emoties schoten door de kater heen. Blijdschap om een vader te worden, angst om hoe dat af zou lopen tussen hen. En angst. Veel angst. Hij had een kat vermoord, hij had bloed aan zijn poten kleven. Als hij iemand anders kind af kon nemen, dan kon hij ook..? Een rilling trok door hem heen. Hij opende zijn bek op te praten, klapte hem weer dicht en stapte voor Amberstorm. "We doen dit samen." zei hij toen tegen haar. Hij keek haar aan. Hij meende het. "We hebben allebei deze fout gemaakt, we draaien er samen voor op. We moeten nu samen onze kinderen opvoeden." voor zo goed als dat zou gaan. Toen maalde hij verder. Wat betekende dit voor de clan? "De clan komt een tijd zonder deputy te zitten, heb je Stallionstar het al verteld of..?" ben ik de eerste. Hij maakt de zin in zijn hoofd af. Wie wist het allemaal? Wie waren er op de hoogte van het feit dat hij de vader was? "Als je het.. geheim wilt houden dat ze van mij zijn mag dat ook." kwam er toen zachter uit. Zijn hart brak bij de woorden maar het was een optie die hij Amberstorm moest geven. Ze hadden een fout gemaakt, maar als ze hem er niet in wou betrekken dan mocht dat. Ze had het recht.

Hij had het snel door. Amberstorm klemde haar kaken op elkaar maar stribbelde niet tegen toen hij zijn oortje zachtjes tegen haar buik legde. Haar spieren waren aangespannen; haar klauwen groeven in de zachte grond onder haar pootjes. Hij mauwde dat ze dit samen zouden doen. Dat was niet helemaal de reactie die ze verwacht had - en ze wist niet zo goed of ze blij was met die reactie, of juist niet. Ze wou geen gezinnetje zijn, niet met hem, niet met iemand. Aan e ene kant was het misschien goed dat ze een vader zouden hebben.. Maar ze zou vasthangen aan hem op een manier waarmee ze nog nooit eerder aan iemand vastgehangen had. Cootsnarl was te vroeg doodgegaan, door haar toedoen, om zo ver te raken. Amberstorm slikte moeizaam. Haar mond voelde droog aan, haar ogen keken hem bijna geschokt aan. Ze hadden beiden deze fout gemaakt. Inderdaad. Het was een fout, niets meer dan dat. En nu moesten ze beiden met de gevolgen leven. Maar toen hij vroeg of Stallionstar het al wist, toen hij zei dat Windclan even zonder deputy zou komen te zitten.. Dat schoot in het verkeerde keelgat. De angst werd weggedrukt uit haar uitdrukking en verplaatst door woede. Ze zette een paar passen opzij, verder van hem vandaan, verder van de afgrond vandaan. "Windclan komt niét zonder deputy.", mauwde ze fel, waarna ze even zweeg. Ze was zwanger, niet ineens meer incompetent dan ervoor. Ze kon heus nog alles doen wat ze moest doen, ze kon heus nog gewoon haar rang blijven uitoefenen. Toch? "En niemand weet het zeker, al ben ik vrij zeker dat het niet echt subtiel is. Maar niemand weet nog dat ze van jou zijn.", vervolgde ze, waarna ze haar kaken op elkaar klemde en hem oog in oog aanstaarde. Ze had het hem eerst willen zeggen, voor ze.. Besliste wat ze ermee wou doen. Een deel van haar wou.. Tsja, wat wou ze? Het idee om Routnose te vragen een eind te maken aan de zwangerschap had zeker in haar hoofd gespeeld.. Maar ze kon dat de ongeboren kittens niet aan doen. En ze dumpen bij een andere queen zodra ze geboren waren? Dat had ze niet gekund bij haar eerste nestje.. Maar als ze zag hoe ze eraantoe waren, zou dat misschien wel beter zijn. Iemand die ze liefde zou geven, iemand die van hen goed aangepaste katten zou maken. Maar dat kon ze niet, ze kon hen niet afstaan, ze kon het niet wegwerpen zoals haar eigen moeder gedaan had. En deze keer.. Deze keer hadden ze een kans op een vader, als ze het niet opnieuw verpestte. Misschien zou het beter uitdraaien, deze keer, misschien zou ze het beter doen? Hoewel ze al moeder was, was de gedachte om moeder te worden nog steeds zo ontzettend beangstigend. Ze voelde zich geen volwassen kattin, geen deputy. Ze voelde zich een verloren tiener die bij een kater aandacht gaan zoeken was en nét iets meer dan ze verwacht had daarvoor teruggekregen had.

Ze reageerde boos op hem. Hij wist dat het kwam door wat hij zei over dat WindClan zonder deputy kwam te zitten. Amberstorm was gesteld op haar positie maar voelde zich soms.. minderwaardig. Hij wist niet waarom, want ze deed het prima. "Ik zeg ook niet dat Stallionstar je meteen aan de kant gooit en je geen goede deputy meer vind." mauwde hij even fel terug naar haar. Toen ging ze verder, niemand wist nog dat hij de vader van de kittens was. Maar katten hadden ongetwijfeld al gegokt dat ze zwanger was, ze had al een buikje en alles. Zelfs hij had het meteen kunnen zien. Toen hij er op gewezen werd, dat wel.

"Wil je vertellen dat ze van mij zijn? Of.. wil je dat niet?" vroeg hij toen zachtjes. Het enige moment dat hij zich breekbaar op zou stellen zou nu zijn. Dit was een belangrijk iets. Hij had altijd al vader willen zijn, altijd kittens willen hebben. Maar dit was anders, dit was niet de relatie waar hij van gedroomd had. Het huisje, boompje, beestje. Het ideale plaatje waarin hij een happy gezin zou hebben. Nee. Dit zou een heel verknipt gezin worden. Een gezin dat hij elke dag zou moeten lijmen.

Hij klonk zo zacht, zo breekbaar. Smekend bijna, alsof ze geen andere keuze had. En had ze dat dan? Welk recht had zij om hem zijn kittens af te nemen? Welk recht had zij om de kittens hun vader te ontzeggen, zoals Falconpaw en Hazelpaw hadden moeten doorstaan. "Ik..", begon ze mompelend, haar blik wegscheurend van zijn veel te zachte gouden ogen. Ze wou roepen, ze wou boos worden, ze wou schreeuwen en klauwen en bijten.. Maar ze kon het niet, ze kon het niet. De deputy draaide zich weg van hem met een snel gebaar en keek naar beneden, de afgrond in. Als ze haar ogen sloot kon ze Cootsnarl naar beneden zien vallen, zijn poten uitgestrekt naar haar met dat naïeve optimisme van hem - alsof ze hem zou redden. Dat leek hij zo hard geloofd te hebben, tot het einde. En nu, stond ze nu niet in dezelfde positie? Maar dan met een ander? En had ze nu niet de kans om hem te redden, als hij dat wou? "Wil je dat?", vroeg ze uiteindelijk, haar stem zachtjes, haar blik star naar beneden gericht.

Het voelde alsof ze hem elk moment ging afwijzen. Elk moment ging zeggen 'je mag ze niet zien, ze zijn niet van jou' en weg zou lopen. Maar ze deed het niet. De zin die ze begonnen was brak weer af en ze keek weg. Wolfheart voelde zich zo onzeker. Maar zij leek ook onzeker. Ze staarde de afgrond in en dat baarde hem zorgen. "Kom bij de rand weg, Amber.." zei hij tegen haar. Hij vond het gevaarlijk. Dit was niet zijn favoriete plek in het gebied. Amberstorm vroeg hem of hij wilde dat ze het vertelde. "Alleen als jij het ook wilt?" zei hij toen, de vragende toon klonk door in zijn stem. "Ik wou altijd al een vader zijn, uiteindelijk," hij zuchtte. "Ik had alleen nooit gedacht dat het op deze manier zou zijn. Ik had een ander plaatje in mijn hoofd." al wist hij bijna zeker dat Amberstorm hetzelfde had als hij. Ze hadden dit beide niet gewild maar nu moesten ze er mee dealen.

Wolfheart maande haar aan weg te stappen van de rand, maar Amberstorm bewoog niet - bijna alsof ze hem niet gehoord had. Maar ze hoorde hem wel, hoorde elk woord dat hij zei. Op een bepaalde manier was hij alles wat ze ooit gewild had - zorgzaam en begrijpend en niet opdringerig, maar wel sterk en trots. Maar ze had geen kater nodig, geen man, niemand om voor haar te zorgen of om haar lief te hebben. Ze was een sterke kattin, een deputy, iemand die alleen het sterkst stond. Toch? "Dan wil tenminste iemand de kittens..", murmelde ze zachtjes, al wist ze niet geheel of dat wel de waarheid was. Misschien was er wel een deel van haar dat ernaar uitkeek om opnieuw moeder te worden - een tweede kans, als het ware. Misschien was het een teken van Starclan dat alles nog niet verpest was? Of misschien was het juist een teken dat ze braaf in de nursery moest gaan liggen, zoals een queen deed - en geen deputy.

Ze stapte niet weg van de afgrond, ze bewoog helemaal niet. Wolfheart wou haar wegtrekken, naar haar toelopen en haar vastpakken en weghalen. Maar dat zou waarschijnlijk averechts werken. "Dan wil tenminste iemand de kittens.." mompelde de kattin toen. Hij haalde zachtjes adem en stapte iets naar haar toe. "Ik wil de kittens hebben, jij niet?" vroeg hij toen. "We kunnen het toch proberen? Samen? Als StarClan ons deze kans bied dan denk ik dat we hem moeten pakken." zei hij toen tegen haar. Hij legde zijn staart tegen haar aan. "We kunnen dit." hij wist zeker dat Amberstorm een goede moeder zou zijn, als ze de kittens een kans gaf.

Bij zijn aanraking draaide ze zich abrupt om, alsof hij plots de aanknop gevonden had, en met lange pootstappen beende ze een aantal staartlengtes van hem weg. "We kunnen dit?", herhaalde ze briesend, haar stem bang en onzeker maar ook bozig - een duidelijke beschermingstactiek. "Heb je mijn vorige poging nog niet gezien? Hazelpaw is zo bang van me en terécht!", vervolgde ze, haar stem snel, haar spieren opgespannen. "Ik ben geen moeder, ik verpest het alleen maar, ik zal hun levens ruïneren.." Meer leventjes die van haar afhingen. Waaraan had ze die verantwoordelijkheid verdient? Waarom dacht Starclan dat ze dat aan zouden kunnen?

Ze draaide zich om toen hij haar aanraakte. Dat was fout geweest. Ze liep weg van hem, gelukkig weg van de afgrond. Ze klonk boos toen ze zijn woorden herhaalde. Alsof hij onzin had lopen verkondigen. Haar vorige kittens zouden bang voor haar zijn. "Hazelpaw en Falconpaw groeiden ook op zonder een vader, deze kittens kunnen wel een vader hebben." opperde hij toen. Maar Amberstorm ging verder. Hoe ze hun levens ging verpesten, geen moeder zou zijn en alles kapot zou maken. "Dat is niet waar, je hebt een kans gekregen.." zijn stem was zacht. "Wij hebben een kans gekregen. Om het goed te doen, beter." Ze moesten de kittens wel opvoeden, samen. "De kittens zullen de beste warriors worden die WindClan ooit gekend heeft." fluisterde hij zacht terwijl hij opnieuw op haar af stapte. "Denk je in, onze kinderen.. grootse warriors die de clan trots kunnen maken. De eerste kleine steentjes om WindClan opnieuw te herbouwen. Een nieuwe generatie." Een nieuw leven, een nieuw WindClan.

Amberstorm klemde haar kaken op elkaar terwijl ze naar zijn zachte woorden luisterde en Starclanverdomme, hij bracht tranen in haar ogen. Haar hormonen liepen over, dat was al een tijdje zo gebleken - nog van voor ze effectief zeker was van haar zwangerschap. Waar het hart van vol liep.. Maar ze wou niet huilen, ze wou niet zwak zijn. Met een boos gebaar wreef ze de tranen uit haar ogen, al kon ze de moed niet vinden om echt boos te zijn op hem, om te roepen en te schreeuwen zoals ze eigenlijk wou doen. Dat was te makkelijk, misschien? Ze wou ook gewoon zo hard vechten voor verandering. Misschien had hij gelijk, misschien was dit een nieuwe kans. Een nieuwe generatie. Voor Windclan, voor haar, voor hem. Ze richtte haar groene blik omhoog, naar Starclan, maar zweeg. Wat viel er nog te zeggen? Hoewel ze niet snel met haar mond vol tanden stond, wist de deputy even geen woorden meer te vinden.