Somehow you got everybody fooled

Haar amberkleurige ogen stonden wagenwijd open. Het was middernacht, of zelfs al later. Lionpaw had geen idee van de tijd. Ze wist enkel één ding zeker, dat slapen deze nacht niet aan bod zou komen. Een zachte zucht verliet haar bekje en voor ze besloot zich nogmaals om te draaien, hees ze zich geluidloos overeind. Misschien kon ze wel beter een frisse neus halen, voor ze de rest wekte met haar onrustige gedoe.

Voorzichtig trippelde ze langs de stilliggende gestaltes heen, er zeker van zijnde dat ze niemand perongeluk op de staart trapte. Dan kon ze haar stiekem gedoe wel helemaal vergeten. Eenmaal buiten de den, verwijderde ze zich op een veilige afstand van de den. Haar blik gleed naar boven, de hemel gevuld met sterren. Het viel haar op hoe helder de hemel wel niet was. Fonkelende bolletjes licht weerkaatsten in haar ogen terwijl ze haar kopje omhoog gehouden hield. Zouden ze in Starclan slapen, of waakten ze echt eeuwig over de levenden?