Time flies by

Een moeder zijn was wel het beste wat haar overkomen is. Dat wist ze zeker. Ze hield zo erg van die kleintjes. Die kleintjes die nu al best groot waren. Zelfs Eggkit, al was hij een beetje een uitzondering. Maar in haar ogen zouden ze voor altijd haar kleine kindjes zijn, hoe groot en oud ze ook zouden worden. De poes was teruggekomen van een wandeling in het bos en nu had ze een muisje gepakt van de prooistapel. Ze liet zichzelf in de schaduw op de grond vallen. Een voldane zucht rolde over haar lippen voordat ze de eerste hap in het beestje zette. Hmm. Jammer dat ze geen konijnen meer mochten eten, maar muis was toch ook wel lekker.

Hollypaw

Ze had net haar mond vol met muis toen er een Apprentice op haar af kwam en haar begroette. Snel kauwde ze door en slikte de muis weg. Ze zette een glimlach op haar gezicht. 'Hallo Hollypaw,' groette ze de jonge poes terug. 'Alles oké?' Ze leek te vrolijk dat er iets aan de hand was, maar alles oké kon ook gewoon een hoe gaat het vraag zijn. Ze kende de poes niet zo goed en ze vond het wel leuk dat Hollypaw zelf het initiatief toonde om haar ook wat beter te leren kennen. Of om in ieder geval een praatje maken.

'Yes, alles is heel oké!' mauwde de Apprentice vrolijk. Silver glimlachte nog wat breder met vrolijk twinkelende ogen. Het was altijd fijn om een Clangenoot zo vrolijk te zien, zeker in deze onzekere tijden. 'En hoe gaat het met jou?' vroeg Hollypaw vervolgens. Silver snorde zachtjes. 'Met mij gaat het ook goed, bedankt,' miauwde ze met een klein knikje. 'Ik heb net een wandelingetje gemaakt. Tegenwoordig kan ik weer wat langer wegblijven van de Nursery,' legde ze uit. 'Wil je anders ook een hapje?' Ze had de blik in Hollypaw's ogen wel gezien.

_{Het was inderdaad geweldig. Ondanks dat Silver de afgelopen manen voor niets zou willen ruilen, vond ze het fijn dat ze weer wat vrijer was nu. Ze had haar vrijheid uiteindelijk toch wel een beetje gemist. Hollypaw sloeg haar aanbod om de prooi te delen af. Silver wiebelde met haar oortjes maar knikte toch met een glimlachje. 'Oké. Hoe gaat het met je trainingen?' vroeg ze voor ze een hapje van haar prooi nam. Ze kende de Apprentice niet zo goed, dus dit was een mooi moment om wat meer over haar te weten te kunnen komen.}

_{Hollypaw leek eventjes te twijfelen, maar opende toen toch haar bekje om antwoord te geven. 'Het gaat erg goed,' mauwde ze. Silver keek haar aan en glimlachte. 'Dat is goed,' zei ze met een knikje. Altijd fijn als trainingen goed gingen. 'Nog eventjes en je zal een Warrior worden,' miauwde ze met een glimlachje. 'Heb je er een beetje zin in? Genoeg geleerd?' Ze dacht niet dat Hollypaw er geen zin in zou hebben, het gebeurde immers niet vaak als een Apprentice geen zin had om een Warrior te worden. Maar hey, je wist het nooit.}

_{Gelukkig had Hollypaw er wel zin in. 'Ja, ik heb er erg veel zin in,' mauwde ze. Silverwish glimlachte, maar merkte toch de twijfel in haar stem op. Oh, wat was dat? Toch niet heel veel zin? Of was ze er onzeker over? Ze kantelde haar kopje wat, haar blauwe ogen naar de Apprentice gericht. 'Ja? Dat klinkt niet heel overtuigend,' miauwde ze met een geruststellende glimlach. 'Beetje onzeker? Dat is heel normaal hoor.' Ze wilde de jonge poes ook niet aan het denken zetten. Natuurlijk was het normaal om een beetje onzekerheid en spanning te hebben. Zelfs Silverwish, die er ontzettend veel zin in had om Warrior te worden - om meerdere redenen - was een beetje gespannen geweest voor de grote dag.}

Oeps, ze had gemerkt dat ze zachtjes twijfelde. Eventjes slikte de apprentice een grote brok in haar keel weg toen ze luisterde naar haar volgende woorden, de woorden echoden wat in haar kop. ‘Dat is heel normaal hoor’. Normaal? Ze was een echte stresskip. De poes wilde geen verantwoordelijke volwassene worden, een warrior waarbij ze geen mentor meer had om advies aan te vragen. Dan stond ze er alleen voor, en daar had ze absoluut schrik voor. Want alles kon foutlopen toen. Misschien kreeg ze zelfs onder haar poten. Ze beefde wat, vervolgens de gedachten uit haar kop schuddend. “Ik ben niet onzeker, ik heb er erg veel zin in”. Ze durfde haar angst niet te vertellen, dus loog ze maar.  

_{Hollypaw bleef even stil, maar Silverwish kon zien dat ze zich betrapt voelde. Tja, ze kon dat heus wel merken hoor. Ze bleef de Apprentice maar geruststellend glimlachend aankijken. Het kwam uiteindelijk allemaal wel op z'n pootjes terecht, zelfs voor nerveuze katten zoals Hollypaw. 'Ik ben niet onzeker, ik heb er erg veel zin in,' kwam er toen. Silver trok haar wenkbrauwen omhoog en knipperde even verbaasd. Hm, juist ja. Ze zuchtte. 'Het is niet erg om onzeker te zijn, Holly. Dat is heel normaal, iedereen is wel eens onzeker. Ik was dat ook toen m'n Warrior Ceremonie dichterbij kwam. Maar zoveel veranderd er ook weer niet hoor, je bent al best zelfstandig als oudere Apprentice,' vertelde ze haar knikkend voor ze nog een hapje van haar prooi nam.}

Ze zei dat het niet erg was, dat ze al best zelfstandig was en dat er niet zoveel veranderde. Maar wie was er dan nog om advies aan te vragen? Ze zouden verwachten dat ze alles alleen kon doen, alles zou weten, dat ze zich niet meer kinderachtig zou gedragen. En daar was de poes juist bang voor, want misschien lukten die dingen allemaal niet. En als er een onzekerheid in de donkergrijze kattin haar kop bevond, dan werd het altijd chaos. Want ze verstopte de emoties tot ze niet meer kon. De apprentice moest eens leren haar emoties onder bedwang te houden, haar hart meer te luchten, maar dat durfde ze niet altijd. “Ja maar jij bent anders, Silverwish”, zei ze en keek naar hoe ze een hap van haar prooi nam. “Wie weet geld dat niet voor mij”.

_{'Ja maar jij bent anders, Silverwish.' De poes keek op en slikte haar prooi door. Oh jee. 'Wie weet geld dat niet voor mij.' De poes glimlachte geruststellend naar haar. 'Maak je geen zorgen, Hollypaw. Natuurlijk geldt dat ook voor jou. Dat geldt voor iedereen,' antwoordde ze. Oké, bijna iedereen, want er waren ook wel Apprentices bij die erg vol van zichzelf waren. Maar daar was Hollypaw helemaal geen van, dus dat maakte nu niet uit. 'Je wordt echt niet opeens in het diepe gegooid, geloof me maar. En als je denkt dat dat wel zo is, bedenk dan maar dat Thornstar of Eveningglow je daar geschikt genoeg voor vinden. Die weten heus wel wat je wel en niet aan kan.'}

Ze zei dat het wel voor haar zou gelden en dat het niet was zoals ze dacht; dat Thornstar en Eveningglow wel wisten wat ze allemaal aankon en wat niet. Dat ze haar niet zomaar in het diepe zouden gooien, maar het voelde wel zo. Straks werd alles nog een ramp omdat ze hier teveel vertrouwen in zette, straks liep alles de verkeerde kant op. Misschien zorgde ze er wel op een dag voor dat de hele clan er aan ging door haar ‘kleine’ fouten. “Maar wat als het niet zo is? Wat als ze me niet goed genoeg kennen waardoor ik in een put van miserie val?”, dit was haar laatste vraag; als ze hier een goed en deftig antwoord kreeg, dan zou de zwarte kattin zich misschien niet meer zo'n zorgen hoeven te maken.

_{Haar woorden leken wel een beetje aan te komen, waar Silver blij mee was. Toch was Hollypaw nog niet helemaal overtuigd. 'Maar wat is het niet zo is? Wat als ze me niet goed genoeg kennen waardoor ik in een put van miserie val?' Silverwish glimlachte nog altijd haar geruststellende glimlach en snorde zachtjes. 'Als je je zo zou voelen, dan kan je altijd naar ze toe gaan. Ze zullen altijd klaar staan om naar je te luisteren, wat er ook is. Als jij aangeeft dat het te veel voor je is, dan zullen ze daar rekening mee houden,' miauwde ze, waarna ze knikte. 'Echt waar.'}

Het was niet gemakkelijk om zo zeker over iets te zijn. Het was moeilijk, het was hard werk. En misschien kwam het niet eens goed aan op het einde. Het smaakte naar miserie, naar wantrouwen. Het was moeilijk voor haar om te accepteren dat ze Warrior zou worden, dat ze eindelijk op zichzelf was. 'Als je je zo zou voelen, dan kan je altijd naar ze toe gaan. Ze zullen altijd klaar staan om naar je te luisteren, wat er ook is. Als jij aangeeft dat het teveel voor je is, dan zullen ze daar rekening mee houden', mauwde de zilveren poes geruststellend. 'Echt waar'. Maar hoe zou ze ooit kunnen stoppen met twijfelen? De donkergrijze kattin had daar altijd, binnenin, problemen mee gehad. "Oké dan, als jij het zegt"