Let's get this party started! [Training]

Oakpaw had moeite moeten doen om niet in één of andere stuiterbal te veranderen toen Quietcreek aangaf dat ze van de middag al konden beginnen. Hij had een enthousiast knikje gegeven en had vervolgens te horen gekregen dat hij Quietcreek binnen een uur zou ontmoeten aan de rivier van het territorium. Een tevreden blik was ontstaan in zijn ogen bij het idee dat hij eindelijk een mentor had die hem een fatsoenlijke training kon geven, al vond hij het jammer dat zijn vorige mentor ziek was gevallen en hij Oakpaw’s training meer voort had kunnen zetten. Maar goed, het leven ging door en hij had zijn training wel gewoon nodig, dus hij was blij dat hij zo’n leuke mentor had gekregen! Natuurlijk moest hij wel eerst wat trainingen hebben om te concluderen dat zijn mentor ook echt aangenaam was, maar de eerste indruk was al goed geweest en daar draaide het naar Oakpaw’s idee allemaal om. Maar goed, de tijd brak eindelijk aan om zijn nieuwe mentor te gaan ontmoeten en Oakpaw racete het kamp uit. Zijn poten roffelden over de grond en niet veel later bevond hij zich al met zwoegende flanken aan de rivierkant. Een glimlach brak uit om zijn lippen toen hij Quietcreek zag naderen en al rennend kwam hij zijn nieuwe mentor tegemoet. “Wat gaan we doen?” vroeg hij enthousiast. “Jagen? Vechttraining? Patrouille?” Met grote groene ogen keek hij zijn mentor afwachtend aan, zijn staart trillend van enthousiasme.

+ @Quietcreek

Quietcreek wandelde op zijn gemakje richting de rivier. Hij moest toegeven best opgelucht te zijn dat hij Oakpaw als apprentice had gekregen. De jonge tom leek zeer enthousiast over het voortzetten van zijn training en Quietcreek vond zelf dat de enthousiaste leerlingen het leukst waren. Over enthousiasme gesproken… Toen hij de rivier naderde kon hij zijn apprentice in de verte al zien aanstormen. Die zat in ieder geval vol energie, ready to get started. Dat was mooi, dan zouden ze niet al te veel tijd kwijt zijn met de warming up. “Wat gaan we doen?” Vroeg Oakpaw hem terwijl ze elkaar naderde. “Jagen? Vechttraining? Patrouille?” Quietcreek grinnikte en nam plaats aan de rivierkant. Hij wenkte Oakpaw om zijn voorbeeld te volgen. “Je hebt er in ieder geval flink zin in en dat is mooi.” Begon hij. Zijn stem klonk vriendelijk en wellicht ook wel wat enthousiast. Quietcreek vond het immers zelf ook heel leuk om trainingen te mogen geven. “Waar ben je ongeveer gebleven met je vorige mentor en wat is je sterkste kant denk je? Jagen of vechten?” Vroeg hij nieuwsgierig. Zodra hij dat wist zou hij zijn trainingsplannen verder kunnen uitwerken. En dan konden ze ook gewoon van start gaan.

“Natuurlijk heb ik er zin in!” antwoordde Oakpaw met een brede grijns. “Een apprentice die geen zin heeft in jagen, moet wel een heel erge brompot zijn.” Je had natuurlijk van die apprentices die luiwammesen waren en die nooit ergens zin in hadden, maar Oakpaw kon niet bepaald zeggen dat hij zich daar in kon vinden. Hij was iemand die graag wilde werken en graag ook hard wilde werken voor zijn Clan. Hij was altijd wel te vinden voor alle taken, zelfs de taken die anderen minder leuk vonden. Teken verwijderen van elders wilde meestal zeggen dat hij naar interessante verhalen kon luisteren en prooi halen voor de queens wilde zeggen dat hij kennis kon maken met de nieuwe, veelbelovende volgende generatie voor de Clan. Maar goed, even terug naar Quietcreek. “Ik heb nog geen vechttraining gehad, maar ik weet zeker dat ik met jouw hulp beiden wel goed kan,” zei hij op een zelfverzekerde manier. Oakpaw was niet arrogant, maar had wel een flinke portie aan zelfzekerheid. En dat was ook wel nodig, vond hij. Waarom met een onzekere smoel rondlopen als je ook kon denken dat je alles aankon? Of dat toch tenminste wilde geloven? “Dus voor nu is mijn sterkste kant jagen. Ik kan op vissen jagen en op landdieren. Op vogels heb ik nog niet echt geoefend en aan vechttrainingen zijn we nog niet toegekomen.” Benieuwd zijnde keek Oakpaw zijn nieuwe mentor aan. Wat ging het worden?

Over enthousiasme gesproken, Oakpaw zou de hoofdprijs winnen als dat aspect ooit een competitie zou worden onder de leerlingen. Toen Quiet opmerkte dat hij blij verrast was met de tom zijn enthousiasme bevestigde deze dat en voegde eraan toe dat een apprentice die geen zin zou hebben in jagen dan wel een brompot zou zijn. Zo kende Quietcreek er zeker een paar ja. Maar lang niet alle apprentices waren zo standvastig voor of tegen training. Bij de meeste wisselde het gewoon van dag tot dag. Dat lag er maar net aan in wat voor stemming ze waren. Quietcreek wilde graag van Oakpaw weten waar hij gebleven was met zijn training en wat zijn sterke of minder sterke punten waren. “Ik heb nog geen vechttraining gehad, maar ik weet zeker dat ik met jouw hulp beiden wel goed kan,” Zei hij apprentice. Quiet knikte, daar zou hij zeker zijn best voor gaan doen ja. “Dus voor nu is mijn sterkste kant jagen. Ik kan op vissen jagen en op landdieren. Op vogels heb ik nog niet echt geoefend en aan vechttrainingen zijn we nog niet toegekomen.” Vervolgde Oakpaw. Dat was duidelijk dus. “Laten we dan beginnen waar de eventuele achterstand ligt, vandaag zal met name uit de basisonderdelen van de vechttraining bestaan.” Zei hij. Tja, het was niet het leukste. Hij kon zich ook wel voorstellen dat je liever gewoon deed waar je het beste in was. Maar als ze dat niet zouden doen werd die achterstand alleen nog maar erger. “We zullen beginnen met verdedigingstechnieken.” Verkondigde hij. “Sommige onder ons vinden dat wellicht saaier dan aanvalstechnieken. Maar als het goed is zijn dit je life savers en niet andersom.” Vervolgde hij met een kleine grijns op zijn snuit. Wie handig was in verdedigen kwam immers veel verder in een gevecht dat degene die alleen maar hadden geoefend met aanvallen. Dat was een saaie les. Maar wel een waar velen hem later dankbaar voor zouden zijn.

Onderwerp: Re: Let's get this party started! [Training]