A small hunting, without permission

''Goldenpaw! Help!'' hoorde ze opeens magicpaw noemen. ze had niet gemerkt dat haar broertje was weggegleden door haar gold water. Ze waadde zich naar hun toe, terwijl ze haar nagels in de grond zette om niet weg te glijden. Ze kwam bij hun aan en pakte Spotpaw over en duwde hem richting de kant, ze keek naar haar zusje en liep dichter naar haar toe. 'Kom zusje, pak mijn poot' zei ze tegen magicpaw, ze stak haar poot naar haar uit. Het was 1 van de weinige keren dat ze Magicpaw haar zusje noemde, terwijl ze eigenlijk haar half zusje was. Ze keek met haar goudkleurige ogen naar de witte poes die kopje onder dreigde te gaan.

Spotpaw voelde een stel tanden die zijn nekvel vast pakte en hem meetrokken. Hij probeerde mee te zwemmen maar kreeg een grote slok water binnen. Alles werd zwart. Hij had het gevoel alsof hij sliep, maar hij voelde op een of andere manier een sterke aanwezigheid van zijn moeder. Zijn moeder die gestorven was door het water sonder dat iemand het door had. Nee, er was iemand geweest die het door had gehad: Magicpaw was er heen gegaan en had haar ontdekt, dood... Spotpaw had zich stoer gehouden en had er alles gedaan om niet verdrietig te lijken. Maar ook hij had duistere herinneringen aan die dagen. Hij vergat alles om zich heen en voelde het water niet meer. Hij zag alleen nog maar een heldere gouden vacht die scheen in het zonlicht. "Mam?" fluisterde hij zacht maar er kwam geen reactie. Hij zag de gouden vacht weggaan en wou er achteraan gaan maar hij was verstijfd en kon niet bewegen. Was hij dood? Was dit het einde?

''Kom zusje, pak mijn poot'' hoorde ze Goldenpaw zeggen. Magicpaw probeerde er bij te komen, maar ze ging te vaak onder. "Mam?" fluisterde hij. Spotpaw ga niet achter haar aan! blijf hier bij mij en Goldenpaw. Verdrink alsjeblieft niet! dacht de witte apprentice. Haar broertje kon niet dood gaan! en opeens voelde ze zich sterker. Het lukte haar om Goldenpaws poot te pakken. Ze ging staan op een hoger stukje zodat ze niet meer dreigde onder te gaan. Ze dankte StarClan voor de zwemles die Butterbell haar had gegeven, dat haar broertje niet was verdronken en voor de kracht die ze had gevoeld waarmee ze Goldenpaws poot had kunnen pakken. "Dank u, StarClan.'' fluisterde ze zacht met al haar dankbaarheid er in uitgedrukt. Toen dacht Magicpaw er aan dat het slimmer was om Spotpaw op de kant te leggen. ''Zou je even willen helpen om ons broertje op de kant te krijgen?'' vroeg de apprentice vriendelijk, maar uitgeput. Ze keek nog even een keer naar boven en dacht aan haar moeder, aan hun moeder. ''Rust in vrede, mama.'' fluisterde ze zacht terwijl ze Spotpaw naar de kant droeg. Ze zou niet weten wat er van haar was geworden als Spotpaw nu dood was. Eerst Crookedstar daarna een poes die haar op een op andere manier moest denken aan haar moeder, Fogstream en Seastream de medicine cat die was verdwenen. Er was zoveel gebeurd, maar Magicpaw moest nu niet aan onprettige dingen gaan denken. Ze moest blij zijn dat Spotpaw nog leefde en dat was ze ook

Ze voelde hoe magicpaw haar poot vast pakte. Ze zette zich schrap en trok Magicpaw naar hun toe. Ze liet de witte poes pas los toen ze niet meer onder dreigde te gaan. "Mam?" hoorde ze Spotpaw zeggen. Ze draaide zich om naar haar broertje. Ze liep samen met Magicpaw naar de kant toe waar Spotpaw op de oever lag. Diep van binnen was ze blij, blij dat Magicpaw en Spotpaw het overleeft hadden. Ze schudde zich uit toen ze op de kant stond en waterdruppels vlogen in de rond. Ze liep naar Spotpaw toe en duwde zacht haar neus tegen zijn nek aan.

Spotpaw ademde vermoeid. Hij voelde dat het water weg was maar kon nog niet bewegen. Wat was dat net geweest? Was het zijn moeder geweest? Hij durfde niet om zijn ogen open te doen
, bang dat hij in de Starclan was en dat hij zo plotseling dood was gegaan. Hij durfde zich niet te bewegen. opeens hoorde hij een zachte stem fluisteren, hij wist het niet zeker maar dacht dat het zijn moeder moest zijn " Spotpaw.... Doe je ogen open, het is veilig" Hij vertrouwde het meteen en opende heel langzaam met nog steeds wat angst zijn ogen. Het eerste wat hij zag was het zonlicht dat hem verblindde. snel deed hij zijn ogen weer dicht, maar hij wist dat hij nog leefde. Hij wou wat zeggen maar kuchte en er kwam water uit zijn mond lopen.

Ze zag dat Spotpaw wat wou zeggen, maar dat hij kuchte en dat er water uit zijn mond liep. Ze wreef met haar neusje langs zijn nek. Ze stond half in zijn zonlicht. 'rustig maar Spotpaw' zei ze zachtjes tegen haar broertje. Met haar goudkleurige ogen keek ze naar haar broertje die zo hulpeloos in haar ogen op de over lag. Ze wou dat hij bij haar bleef ook al maakten ze soms veel ruzie.'verlaat me niet Spotpaw' zei ze zo zacht dat alleen Spotpaw het zou kunnen horen. Ze bleef half in zijn zonlicht staan en keek naar hem

Opende weer zijn ogen, al het water was weg vond hij. Hij zag weer die schitterende vacht, belicht door de zon. " Mam?" fluisterde hij zacht. hij kreeg antwoord 'rustig maar Spotpaw' klonk er zacht. 'verlaat me niet Spotpaw' hoorde hij weer. "Verlaat mij dan ook niet Mam" antwoordde hij zacht. Hij wou bij haar blijven en nooit zonder haar kunnen gaan. Hij sloot eventjes zijn ogen van genot.

Nee!! Weer zo kort angry

" Mam?" hoorde ze Spotpaw zachtjes fluisteren, daarna hoorde ze hem zacht zeggen: "Verlaat mij dan ook niet Mam" Ze liet zijn woorden op haar inwerken, maar antwoordde verder niet. Weer ging ze met haar neus over zijn nek heen. Ze bleef half in zijn zon staan en zwiepte zachtjes met haar staart. Ze keek naar haar broertje, het liefste wou ze naast hem gaan liggen en in slaap vallen om het allemaal te vergeten, te vergeten dat hun moeder dood was en ze weer kittens waren. Maar dat kon niet, want hun moeder was dood en zij waren nu apperetices, en later wouden ze warriors worden, en hun moeder trots maken. 'one day, we will meat again' zei ze zachtjes, half tegen Spotpaw om hem goed wakker te laten worden uit zijn droom, en half tegen hun moeder die bij de starclan was.

Onderwerp: Re: A small hunting, without permission