[Wolfstar] You're the boy who murdered love

Sinds hij terug was gekomen waren dingen anders. Hij had meer verantwoordelijkheid. Hij had katten om te leiden. Maar er was nog iets anders. Zijn zusje keek hem niet meer aan. En als ze het per ongeluk toch deed dan wendde ze snel haar blik af en verdween tussen de katten. Hij had haar niet gesproken sinds hij terug gekomen was en dat baarde hem zorgen. Normaal spraken ze elkaar best vaak. Hij had haar het kamp uit zien gaan, had gewacht.. en was er toen achter aan gegaan.

De mais velden. De planten kwamen nu op. Als ze volgroeid zouden zijn zouden ze enorm zijn, tweebenen plantte de dingen altijd. En als ze lang genoeg waren hakte ze ze ook weer om. Volgend jaar zouden ze nieuwe neer zetten en zo herhaalde de cirkel zich steeds. Hij zag nog net de staart van zijn zusje verdwijnen tussen de groene stengels. "Briarbell!" hij nam een sprintje om voor haar uit te komen. "Waarom ontloop je me? Ontwijk je mijn blikken, waarom praten we niet meer?" hij maakte zich zorgen om zijn zusje. Wat was er met haar aan de hand?

Toen ze zich omdraaide keek ze hem niet eens aan. Nog steeds ontweek haar blik de zijne. Het was raar, anders. Er was iets aan de hand. Iets dat groter was dan hijzelf. Ze nam aan dat hij druk was, natuurlijk. "Vast, dat heeft je nooit eerder gestopt." dus waarom nu wel? Hij probeerde haar te doorgronden maar er was geen beginnen aan. Het leek wel alsof zijn zusje een compleet andere kat was geworden. De felicitatie voelde wat lafjes aan. Een soort slap aftreksel. "Dankje, denk ik.." hij wist niet zeker hoe hij moest reageren. Het voelde alsof hij met een vreemde stond te praten. "Wat is er aan de hand Briar? Je doet zo raar." hij was duidelijk in de war door dit alles, hij wist niet goed wat hij kon verwachten.

Ongeduldig ging zijn staart heen en weer, het leek uren te duren voordat er weer iets uit Briarbell's mond leek te komen. Haar hele houding was anders. Terughoudend, nerveus. Haast angstig? Hij wist het niet zeker. Ze wou het niet met hem delen? "Wie ben jij en wat heb je met Briarbell gedaan?" vroeg hij toen. "Wij delen altijd alles, we zijn het enige wat we van elkaar hebben." zijn stem klonk haast gebroken aan het einde. Na het verliezen van hun ouders waren zij het enige wat ze nog hadden. Ze zouden elkaar steunen, altijd. Maar nu wilde ze dus iets niet met hem delen. "Waarom.. waarom doe je zo? We hebben nog nooit ruzie gehad. Wat is er aan de hand? Ik kan het oplossen, ik kan je helpen." hij zou alles proberen. Alles.

De bittere toon in haar stem stond hem niet aan. Het klopte niet. Ze had nog nooit zo tegen hem gedaan. Ze zei dat alles nog steeds oké was, met haar. De woorden die volgde gingen moeizamer. Ze werd bozer. Kwader. Haar ogen nat van het vocht dat zich daar verzamelde. Ze vroeg of hij haar ging steunen zoals vroeger.

Of dat hij haar in de gorge zou knikkeren als Gorsepaw. Gorsepaw. Een brok vormde in de kater zijn keel. Zijn geheim, zijn geheim die hij net af had kunnen sluiten. De kater zijn staart werd dikker, spanning kroop door zijn lichaam en zijn mond trok droog. Hij opende zijn mond om terug te praten, om te zeggen dat Gorse hem vergeven had maar er kwam geen geluid uit. Hij stond daar. Aan de grond genageld. "H-hoe," was het enige dat hij er uit kreeg. "Hoe weet je daar van?" vroeg hij toen. "Van wie weet je dit?" de enige die bij de gorge geweest waren toen het gebeurd was waren hij en Gorsepaw.. dacht hij. Was hij fout geweest? Oh StarClan.

Ze was achter hem aangekomen. Tuurlijk was ze achter hem aangekomen. Om te checken. Het was de dag dat Shatteredice verbannen was door Stallionstar. Een dag die hij nooit zou vergeten. Ze had alles gezien. De spanning die tussen de twee katten hing was niet te beschrijven. Wolfstar's snorharen trilde terwijl hij de informatie verwerkte. Ze had alles gezien, ze was een getuige. Ze zou alles aan WindClan kunnen vertellen. Alles zou voorbij zijn.

"Je kan niks zeggen, niet tegen de clan." begon hij toen. "Ik heb Gorsepaw gesproken in StarClan. Hij heeft mijn eerste leven gegeven," het klonk bijna als een soort smeekbede. "Hij is gelukkig daar. Ik.. ik handelde in woede. Om Shatteredice. Wou haar raken op een plek waar het pijn zou doen." haperend haalde hij adem. Paniek sloeg toe. "Ik heb nachten niet kunnen slapen, ik heb altijd spijt gehad van wat ik heb gedaan. Ik had het niet mogen doen." het was niet zijn plek geweest om zoiets te doen. Gorsepaw had dit niet verdiend. En nu zou zijn best bewaarde geheim aan het licht komen. Toch nog. Tenzij...

Haar oren gingen plat in haar nek, en die van hem ook. Gorsepaw was onschuldig geweest, ja. Een apprentice, ja. Maar hij was niet het enige slachtoffer. "Ik was onschuldig!" grauwde hij terug. "Ik was gelukkig, ik was verliefd. Ik zou alles gegeven hebben voor Shatteredice, mijn leven, alles. En zij.. zij vertrekt met de noorderzon naar een clan vol gratenlikkers." walging klonk in zijn stem. "Zij heeft mij gebroken. En ik brak haar." en hoewel hij niet graag toegaf aan het misselijkmakende gevoel. Het had goed gevoeld haar gebroken te zien. Gebroken zoals hij was. Ja. Hij had spijt, maar hij had gekregen wat hij wou. En hij had een prijs betaald. Nu lag alles open en bloot op tafel. Zijn zus stond dreigend tegenover hem. "Doe het dan." snauwde hij. "DOE HET!" hij wist dat ze het wou, hij kon het zien in haar ogen. Hij herkende de blik.

De bruine kater grauwde nog naar zijn zusje toen ze sprak. Dat hij geen slachtoffer was, dat hij Gorsepaw nooit mee had mogen trekken in zijn persoonlijke quest voor wraak. Misschien niet, misschien had hij het heel anders moeten doen. Maar het was gegaan zoals het was gegaan en daar kon hij niks meer aan veranderen. Toen zei ze dat hij het leiderschap niet waar was. Dat hij een verrader was. Hij stapte dichter op haar af. "Ik ben heel veel dingen, Briarbell, maar een verrader ben ik niet." siste hij kwaad. "We zijn klaar hier, ik ga terug naar het kamp." hij draaide zich om en liep weg. Het maakt ook niet uit wat ze over hem dacht. Het maakte niet uit als zijn geheim aan het licht zou komen. Zijn leven zou na vandaag over zijn. Hij zou afscheid nemen van zijn familie voordat Briarbell zou komen toeteren in het kamp dat hij Gorsepaw vermoord had.

Briarbell was toch altijd alleen maar meer schreeuwen en minder meppen geweest. Dat was ook zo geweest toen ze jong waren en nog stoeide. Hij was altijd de gene die gewonnen had. Ze zou nu vast ook alleen maar staan gillen. Maar toen voelde hij de nagels van zijn zusje in zijn rug boren. Niet voor de gein, zoals ze vaker hadden gedaan, een zacht tikje. Nee dit was menens. Haar nagels haakte zich vast en trokken over zijn rug naar beneden toe. Een grauw van pijn ontsnapte de kater toen hij zich omdraaide om haar een haal te verkopen. "Je maakt een fout nu, Briarbell." siste hij kwaad terwijl hij verschillende pogingen deed om haar van zijn rug af te krijgen. Nu had ze haar kansen verspeelt.

Zijn kop werd naar achteren getrokken toen Briarbell's tanden en zijn nekvel gingen en trokken. Ze snauwde in zijn vacht of hij haar ook ging vermoorden, net als Gorsepaw. Wolfstar werd boos, ze snapte het niet. Ze snapte niet wat er gebeurd was. En ze wou het ook niet snappen, want ze had haar eigen beeld gevormd en daar geloofde ze nu in. Met alle kracht die hij in zich had kwam hij overeind om zich op zijn rug te laten vallen. Hij zou haar meenemen in de val, althans, dat hoopte hij. "Ik wil je niet vermoorden," kreunde de kater toen hij uit zijn val wegrolde. "Ik wil gewoon dat je naar me luistert!" met een duw kwam hij van de grond overeind en haalde hij uit naar Briarbell's gezicht.

Zijn nagels kraste waar hij wou, maar haar oog raakte hij niet. Ergens een geluk, want hij wou helemaal niet zijn zusje verwonden. Niet permanent. Er werd met vier poten tegelijk naar hem uitgehaald en voordat hij doorhad wat er gebeurde en weg kon springen kraste vier setjes nagels over zijn huid. Diepe en minder diepe halen werden in zijn vel getrokken en bloed sijpelde weg uit zijn buik. Het was nog te oppervlakkig om überhaupt dodelijk te zijn. Wolfstar betwijfelde of dat was waar Briarbell voor ging. Zijn zusje besloot dat opstaan te lang zou duren en daar zou hij nu gebruik van maken. Met een wilde slag probeerde hij poten uit de weg te slaan terwijl hij zich over haar heen positioneerde. Hij probeerde haar poten uit de weg te drukken zodat ze niet meer kon bewegen. Met zijn blik beneden gericht keek hij recht in haar ogen. "Ik wil gewoon dat je naar me luistert, Briarbell, ik heb mijn kant van het verhaal en je luistert er niet naar." Nu hij haar op haar rug had konden ze eindelijk een gesprek voeren, hoopte hij.