[OPEN] Carnation

Dustpaw liep met snelle pootstapjes het camp binnen, blauwe oogjes op de grond onder haar poten gericht; bijna alsof ze bang was met iemand oogcontact te maken. In haar bekje had ze een bloemetje bij. Een anjer, om preciezer te zijn, bloedrood. Ze had het gespot terwijl ze aan het jagen was, en had de bloem niet kunnen laten staan.. Dustpaw dook de apprentice den in en legde zich snel in haar nest, waar ze het bloemetje voorzichtig neerlegde in de rand van haar nest. Ze wist niet goed waarom - misschien dat het haar op de één of andere manier zou beschermen van de anjermoordenaar, die dit lieftallige bloemetje als symbool uitgekozen had?

OPEN

Dustpaw sprong op toen Lionpaw mankend de den binnen liep en bijna meteen vroeg wat ze deed. De tabby ging voor haar nest staan en schuifelde wat opzij, als om het tere bloemetje van de blik van de ander te redden. Ze slikte even moeizaam en haar blauwe blik ontweek haar vriendin zo veel mogelijk. Ze voelde zich vreemd betrapt, hoewel er natuurlijk niet echt iets mis was met een bloemetje in haar nest, toch? Maar het was de anjer, het teken van de anjermoordenaar, en dat maakte het.. Anders. Ze had immers ook nog nooit een andere bloem in haar nest gehad, maar deze.. Deze had ze niet kunnen laten staan. Het intrigeerde haar, het hele ding, ook al was ze ook zo ontzettend verafschuwd door de moorden en de lichamen die nog steeds op haar netvlies gebrand stonden. "Ik-uhm..", hakkelde ze snel, proberend zich een houding te geven waarin dit er niét slecht uit zag..

Dustpaw plooide haar oortjes ongemakkelijk in haar nek en richtte haar blik naar de vloer onder haar voorpootjes. "Ik.. Vond hem terwijl ik aan het jagen was.", antwoordde ze, al was het meer een ontwijking van de vraag. Want, eerlijk, ze kon niet écht uitleggen waarom ze de bloem meegenomen had, kon dat niet eens volledig toegeven aan zichzelf. En ze wou Lionpaw niet kwijt als vriendin, ze wou niet dat ze dacht dat ze raar was of psychopathisch misschien zelfs. Want zo kon dat wel overkomen, niet? Haar obsessie met de anjermoordenaar tot op het punt dat ze zijn kentekens gebruikte om haar nest mee te versieren?

Dustpaw knikte aarzelend. Ja, ze had besloten hem mee te nemen. Dat zag Lionpaw toch ook? Anders zou ze het bloemetje hier niet hebben, toch? Tenzij - tenzij de anjermoordenaar hem zelf in haar nest gelegd had, natuurlijk. Maar dan zou ze niet zo kalm zijn, ze schuldig. Lionpaw vroeg haar of ze de bloemen niet onheilspellend vond, met die indringende gouden blik van haar. Dustpaw richtte haar blauwe oogjes naar de grond onder haar poten, die ze kneedde uit nervositeit. "Ik, uhm..", begon ze hakkelend, niet zo goed wetend hoe ze uit kon leggen wat ze dacht, wat ze voelde. Ze wist niet eens of ze het zelf wel snapte. "Misschien is het bescherming?", piepte ze uiteindelijk snel, haar stem een octaaf hoger dan normaal, terwijl ze snel even opkeek om Lionpaw's reactie te zien alvorens haar blik weer naar de grond te sturen.

Sunpaw had net haar eigen gevangen eekhoorn opgegeten, die ze had gevangen in de boom. Ze was bijna zelf net zo vlug als een eekhoorn en voelde zich nu al als een vis in het water boven de grond, op de takken. Dus met een volle maag en een goed gevoel keerde ze terug naar de apprentice den, en wat ze daar aantrof... Ongelooflijk. Die twee, smoezend terwijl ze een anjer bij zich hadden. De bloem die inmiddels iedereen kende, want het was het teken van de moordenaar, die al twee doden op zijn naam had in Thunderclan. Woest keek ze Lionpaw aan, en daarna Dustpaw. Die Lionpaw was het zeker! Die probeerde haar zusje ervoor op te draaien. ‘Waar denken jullie waar jullie mee bezig zijn?’ gromde ze kwaad. Ze liet haar tanden zien en keek ze allebei aan. Wat dachten ze wel, het teken van de moordenaar mee in het kamp nemen. Waren ze getikt ofzo?

Lionpaw leek haar niet echt te beoordelen, en dat was ergens een hele opluchting. Maar die opluchting duurde niet lang, want haar zusje stormde de den in met ontblootte tanden en gromde woest waar ze wel niet dachten mee bezig te zijn. Dustpaw plooide haar oortjes angstig in haar nek en deinsde achteruit, blauwe oogjes groot terwijl ze met haar lichaam de anjer probeerde te verbergen, alsof dat de schade kon beperken. "U-uhm.. Ik.." Maar ze kon niet snel genoeg denken, geen excuus bedenken dat geloofwaardig genoeg zou klinken om Sunpaw tevreden te kunnen stellen. Haar oogjes waren groot van schrik en de uitdrukking op haar snuitje was smekend. Nee, alles behalve de woede van haar zusje, alsjeblief.. Starclan, als je van me houd, laat haar dat dan alsjeblieft snappen.