The Mystic

Onderwerp: The Mystic zo 14 jun 2020 - 21:00

Molespots.

I bet nobody can remember What color eyes are on my face

Beetje bij beetje was ze gewend geraakt aan het leven als apprentice. Steeds minder maakte ze zich zorgen over de dingen die ze niet al te goed kon, want ze zou het heus nog wel leren. Toch waren haar twijfels over haar capabiliteit toch niet helemaal verdwenen. Ze zou altijd een achterstand hebben door haar slechte zicht en hoewel ze dat in de tunnels niet persé nodig had, was het in de bovenwereld toch wel echt iets waarop katten vertrouwden dat ze er wat aan had. Dat ze er iets mee kon. Soms wenste ze wel eens dat ze als het dier waar haar naam vandaan kwam ze haarzelf gewoon onder de grond kon begeven voor een hele lange tijd. Ze was zich na een paar trainingen al gauw op haar gemakt gaan voelen in de donkere koelte van het tunnelsysteem onder het territorium. Molepaw had ondervonden dat ze niet al te veel moeite had om haarzelf voort te bewegen en haar mentor te volgen zonder zicht. Zicht was toch een zintuig waar ze vanaf haar geboorte al minder op had vertrouwd, omdat een hoop toch wazig was geweest. Dichtbij zag ze het namelijk prima, maar alles op een afstandje was een ander verhaal.

+Pandakit

Onderwerp: Re: The Mystic di 16 jun 2020 - 21:50

Een blaadje zweefde langs, de wind droeg het verder. Pandakit bestudeerde het gefascineerd. Hij begon er achter te lopen. "Wat ben jij snel, zeg," zei hij luid op zijn typisch hoge stemmetje. De kater versnelde zijn pas om het in te halen en probeerde het tussen zijn bek te vangen. Het bladje probeerde steeds te ontsnappen, elke keer dat hij het bijna had gevangen en zijn kaken opeen klemde vloog het vlak voordat ze elkaar raakten uit zijn mond. Huh? Hoe kan dat nu? dacht hij in zichzelf. Toch gaf Panda niet op en kreeg het uiteindelijk te pakken. Hij spuugde het uit op de grond en begon ermee te spelen, alsof het één van zijn siblings was. Die waren allemaal al apprentice, het was niet eerlijk. Panda wou ook het kamp buiten kunnen. Niemand had nog tijd om met hem te spelen omdat ze allemaal leerden jagen en vechten. Het was niet eerlijk, hij wou dat ook kunnen, en hij wou met zijn siblings spelen. Maar nu had de jonge kater een nieuw vriendje gemaakt. "Dag Meneer Groen, ik ben Pandakit, maar binnenkort Pandapaw!", zei hij tegen zijn nieuwe maatje. "Dan word ik apprentice, en ga ik net zoals mijn familie leren vechten! Ik ga alle stoute katten wegjagen wanneer ik groot ben, want ik word zóóó groot." Pandakit maakte zich groot en probeerde op zijn achterpoten te gaan staan, zonder succes. Met een luide plof viel hij op de grond, met zijn neus vlak voor het blaasje. Hij zuchtte van de pijn. Plots zweefde heet bladje weer weg. "Nee Meneer Groen waarom ga je weg?" riep hij verontwaardigd, nog steeds niet recht gekomen van de val. Plots liep er iemand langs hem. Iemand die hij heel goed kende. "Mole!" Zijn oogjes lichtten op. Met een sprong kwam hij recht en in drie grote huppelsprongen stond hij bij zijn zusje. "Hey Mole, wil je spelen? Mijn vriendje Meneer Groen is weggegaan," mauwde hij. De kater schudde met zijn poep, klaar om te spelen.

I swear it on my fathers head