Life's not fair.

Onderwerp: Life's not fair. wo 10 jun 2020 - 14:56

Vanuit de schaduwen keken twee lichtblauwe ogen toe. Een veldmuisje trippelde door het kamp heen en snuffelde aan de grassprietjes waar lichte dauwdruppels van de regenbui op lagen. De zon was opgekomen en verwarmde de vochtige lucht. Het veldmuisje trippelde door, klom een plant omhoog maar verboog door het gewicht. Snel sprong hij naar rotte houtplank dat leunend tegen één van de barns stond. Het diertje klom veder en liet zich daarna van de plank naar beneden glijden waarna hij op de grond een zaadje vond. Een piepje klonk en het diertje pakte blij met de winst het zaadje tussen de poten om er op te knabbelen.

De duisternis waar hij in loerde was windstil en zijn bewegingen waren geluidloos. Als een tikkende klok was zijn hart. Zijn tong gleed over de lippen. Hij had al weer een tijdje niet gegeten en het mollige veldmuisje was als een feestmaal op een zilveren plaat. Hij hief zijn poot op maar zorgde ervoor dat de schaduwen niet veder trokken en het knaagdiertje zou alerte.

Een doffe geluid klonk door het stille kamp heen samen met een hoge piepje dat licht gedempt werd door zijn poot. Orchis wreef over de grond heen met zijn poot terwijl het lijfje nog onder zijn pootkussentje lag. Hij voelde gekraak en dat zorgde voor een heerlijke tinteling in zijn buik en op zijn ruggengraat. De tom hief zijn poot maar haakte zijn teentje rond het staartje en trok het veldmuisje hierdoor mee omhoog. Hij opende zijn kaken van elkaar en rolde zijn lange roze tong naar buiten toe. Bungelend hield hij het diertje boven zijn opengesperde mond.

Laatst aangepast door Orchis op ma 29 jun 2020 - 17:14; in totaal 1 keer bewerkt

Onderwerp: Re: Life's not fair. za 13 jun 2020 - 20:58

notesTrouble is borntag: Orchis

The
most massive characters are seared with scars.

Het was een poosje geleden sinds haar papa was begraven door Orchis, hij was nu haar voogd of degene die een oogje op haar hield. De albino kitten had de wond van haar geboorte eindelijk niet meer open, het was niet diep geweest maar de stress was zwaar op haar lichaam geweest en dat had ervoor gezorgd dat de jonge Nelthilta haar kopje niet al te vrij had kunnen bewegen, er zat geen overduidelijk litteken en zelfs als die er wel had gezeten had het weinig uitgemaakt. Orchis was degene waar ze naar op keek, hij was goed, hij was er voor haar geweest. Net zoals papa, haar mama was niet belangrijk en onbekend. Iets dat niet meer was dan een idee, voor haar was haar mama ook dood, weg, foetsie, verdwenen. Wat ook dood was, was een muisje dat in de lucht bungelde, door een kater die ze kende. Ze was nu een Moon oud en dat betekende dat ze af en toe onhandig zelf naar de grote kater wist te stappen. De aparte kater, maar wel haar nieuwe papa! Voorzichtig snorrend drukte ze haar kop tegen zijn poot aan waarna ze tegen hem aan kroop. Haar vacht was nog niet bestand tegen de natuur, en of deze ooit de felle zon en heftige omstandigheden volledig aan zou kunnen was nog maar de vraag. Haar blauwe albino ogen gleden naar het muisje toe waarna ze piepend de naam van de kater uit sprak. 'Papa Orchis?' Ja hij had de rol van haar echte papa overgenomen, hij was dan wellicht niet biologisch met haar verbonden, maar deed wel alles wat haar eigen papa anders zou doen. Haar dode papa, ooit zou ze van Orchis leren wraak te nemen, tenminste dat hoopte ze.'Dood!' Sprak ze enkel terwijl ze het muisje aan keek, leg eens meer uit over dat interessante, dan gekke, dat levenloze... Dood... Haar eerste woord, zou wellicht ooit haar favoriete woord worden.

∎ ◣ ◥

Onderwerp: Re: Life's not fair. ma 29 jun 2020 - 17:26

Zijn blauwe ogen waren voor een paar goeie secondes gefixeerd op het muisje dat boven zijn open gesperde kaken bungelde. Hierdoor keek hij lichtelijk scheel en zag het diertje van één naar twee veranderden. Nou kijk toch eens aan, gewoon een dubbele maaltijd! De tom liet het veldmuisje vallen in zijn mond en hij klapte zijn tanden hard op elkaar. Tegelijkertijd voelde hij een beweging langs zijn poot schuren waardoor hij opschrok en het knaagdier uit zijn mond spuugde. Het beestje leefde nog half en lag te spartelen op te grond met zijn vachtje zijkant van zijn plakkerige slijm. Orchis draaide zijn kop ruw richting het gene wat zou tegen hem aangegaan was. Het was een witte bolletje, een kind, gadver. De tom wou bijna abrupt opstaan en het ding een trap onder de reet geven maar toen kwam het weer terug zetten in zijn kop dat dit het kind was van Sirtlan en niet zomaar een gore baby. Zuchtend ging hij weer liggen en keek met één samengeknepen oog naar Nelthilta die haar lippen bewoog om te spreken. Toen ze het woordje 'papa' liet vallen onderbrak hij haar luid met een ''OI'' en door zijn pootkussen tegen haar mond te drukken. Hij wou dat woord niet horen. Hij zou nooit en never nooit in zijn leven die titel dragen. Nooit. Hij moest die dingen niet hebben, niet van zichzelf niet van andere, Nelthilta had geluk dat ze Sirtlan's kind was en hij daarom een oogje in het zeil hield. ''Oome Orchis.'' Verbeterde hij haar snel met een klop van zijn achterpoot tegen de ondergrond. Gelukkig leek haar aandacht daarna al snel op wat anders te leggen. Op het muisje. Het bekende woordje dood viel nu en daar moest hij licht op grinniken. ''Nog niet,'' Zei hij met een fluistering terwijl hij zachtjes een krakende lachje liet klinken onder zijn vochtige adem. ''Maak het maar dood Nelthilta, doe maar..'' ja. ja, maak het maar dood. Maak Oome Orchis werk maar af.

Onderwerp: Re: Life's not fair. zo 29 nov 2020 - 20:26

notesTrouble is borntag: Orchis

The
most massive characters are seared with scars.

Haar grote favoriete Bloodclan kater zat te spelen met zijn eten. Een muis bungelde boven zijn kop, en zag er interessant uit, doodsbang. Zwak, iel, ergens was Nelthilta nog niet extreem anders dan dat kleine muisje. Ze was klein, nog jong en niet sterk en groot genoeg om veel voor de Elite te betekenen. Toch zou de witte kitten, de dochter van Sirtlan de beste kansen krijgen. De albino mocht wellicht niet het sterkste lichaam hebben, maar dat betekende niet dat ze niet zoals haar nieuwe papa ook sterk kon worden en ze zou dan ook niets minder doen dan zijn voorbeeld te volgen. Haar papa was vaak bij hem in de buurt geweest en hij zo net als haar ongetwijfeld wraak willen nemen. Papa hoorde immers nog niet dood te zijn. De kater voelde hoe de kitten liefdevol tegen hem aan kroop en snorde, voordat ze hem 'papa' noemde want hij was voor haar wat Sirtlan niet meer kon zijn. Intussen had hij het muisje al uitgespuwd waardoor het spartelend op de grond lag, kleverig en nat van het slijm. Ze was echter op dit moment meer gefocust op Orchis die een luid geluid uitslaakte. 'OI!' Een poot werd tegen haar mond aan gedrukt waardoor ze die giechelend likte. 'Oome Orchis,' verbeterde hij haar waardoor ze knikte. Oke, Ome Orchis. De klop van zijn achterpoot deed een oortje van Nelthilta wiebelen voordat ze begon over het muisje. Dood, het ene woord dat ze zo graag uitsprak. Dood, het muisje was er niet meer. Weg, foetsie. De kater begon licht te grinniken, duidelijk tevreden met haar constatering waardoor ze trots haar witte kopje hief. 'Nog niet,' Verklaarde hij waardoor ze haar kopje schuin hield, een lichte teleurstelling leek in haar ogen te zien te zijn. Dood was goed toch? Als het een ander was dan een van haar familieleden. Een krakend lachje deed haar blik weer naar Ome Orchis glijden. 'Maak het maar dood Nelthilta, doe maar...' Haar blauwe oogjes glommen terwijl ze naar het muisje toe sprong en het met nageltjes en tandjes begon te bewerken. Zoekende naar de juiste grip om het te doden. Een goede beet bij het nekje was de laatste klap, het diertje was nat en dood. Trots duwde ze het muisje naar haar oom. 'Voor Ome Orchis,' piepte ze triomfantelijk waarna ze haar kop langs zijn poot liet glijden. Kijk dan, dit doe ik voor jouw!

∎ ◣ ◥

Onderwerp: Re: Life's not fair.