The Center Of The World

De koude steen voelde aangenaan tegen de kussentjes van haar poten, ze voelde zich op haar plaats. Ze keek uit over een open plek die ooit weer gevuld zou zijn met omhoog starende blikken, blikken van de katten die haar vriend en vijand zouden zijn. Ze zou tegen hen allen moeten spreken en laten zien waarom zij en Riverclan niet onderschat mochten worden. Maar nu was het nog niet zo ver: ze was Leader, ja, maar de laatste gathering was kort geleden, ze had nog tijd. Crystalstar leunde voorzichtig tegen de rots waar ze op was geklommen. Er was nog een ontwikkeling in haar leven gebeurd, en hoewel ze het had willen ontkennen was ze er nu toch echt zeker van, en het betekende dat ze nog voorzichtiger zou zijn. Ze zou dit niet op het spel zetten. Plotseling hoorde de grijze kattin een geritsel achter zich: Er kwamen katten op Fourtrees af. Ze kwamen vanuit Shadowclan gebied. Crystalstar keek geïnteresseerd naar de grens, en tuurde net zolang totdat ze de bruin gestreepte vacht van Acornstar kon onderscheiden. Hun vorige ontmoeting was minder dan plezierig geweest, maar dat was geen reden om direct vijandelijk te zijn. "Goedenavond, Acornstar. Sprak ze, niet van haar plek komend. Een lichte, vermoeide glimlach speelde om haar lippen. De furie waarmee ze hem niet al te lang geleden nog had toegesproken was nergens meer te bekennen. "Ik ben bang dat ik het zonder je goedkeuring heb gedaan." Een klein grapje, wie had dat gedacht. Ze had geen zin om boos te zijn, te ruziën. Haar mening stond nog steeds vast, maar alle woorden waren al gezegd. "Kom je? Stelde ze voor, met haar voorpoot het oppervlak van de rots aantikkend.

[Acorn]

Natuurlijk had het nieuws zijn oren bereikt dat Pantherstar niet langer meer was en dat Crystalshell zijn positie in had genomen. Ze zou nu dus Crystalstar zijn al, wat betekende dat de 'waarschuwing' die hij had gegeven misschien toch eerder zou waarkomen dan hij zelf had verwacht. Maar het leven was altijd onvoorspelbaar, daardoor was het lastig geweest om te horen dat de riverclanleider het leven had gelaten. Hij was dan ook vrij bewust onderweg naar fourtrees gegaan. Hij had een gevoel dat hij daar de kat zou vinden waar dit alles om ging en hij kreeg dan ook zijn gelijk toen hij de open plek op liep en de poes op de steen zag zitten. Hij had verwacht dat ze misschien net zo zou reageren als hun vorige keer was geëindigd, maar dat deed ze niet. In plaats daarvan begroette ze hem en vertelde hem dat ze leidster was geworden zonder zijn goedkeuring. "Goedenavond, Crystalstar." Hij hield zijn stem voor nu neutraal, niks prijsgevend. Het zou tenslotte afwachten worden waar dit op uit zou draaien. Hij klom de rots op om naast haar te zitten, maar liet kort een licht wantrauwende blik wel naar de riverclan leidster gaan. "Dus nu ben je inderdaad leidster van Riverclan geworden." Sprak hij rustig. "Ongeacht wat ik zei de laatste keer." De poes was niet vijandig geweest naar hem toe, dus voor nu hield hij hemzelf ook rustig. "Betekent dit dat je van gedachten bent verandert?" Waarschijnlijk niet, maar proberen kon hij altijd toch?

Hij leek niet verbaasd, hij was dus al op de hoogte gesteld. Blijkbaar waren er overal losse tongen. Acornstar kwam bij haar zitten, en hoewel de blik die hij haar toewierp haar niet ontging, was Crystalstar blij dat hij haar genoeg vertrouwde om samen op een hoge rots te gaan zitten. Ze knikte "dat ben ik ja, nogal onverwachts zoals je misschien al geconcludeerd had. Maar niet al te slecht voorbereid. Tijdens Pantherstar's laatste periode had ze al veel van zijn taken op zich genomen, ze had het minder zwaar met de verandering dan Blueflower het zou hebben. Ze glimlachte slechts om zijn tweede opmerming: Ja, ze had Starclan bezocht zonder om zijn toestemming te vragen, jammer voor hem. Maar Acornstar's laatste uitspraak bleef ze iets minder sereen zitten. "Oh, nee. Absoluut niet. Misschien ben ik van houding veranderd: doen in plaats van anderen slechts de les lezen over mijn ideeën." Ze had tot dusver nog geen drastische veranderingen doorgevoerd, en was dat ook niet van plan. Ze zou geleidelijk aan werken, soms strenger en soms flexibeler dan haar voorgangers. Dat was wat haar nieuwe rang inhield: Het recht om compleet vanuit haar ideeën te handelen. "We gaan nog veel onenigheden krijgen, dat weten we allebei. We zijn gewoon te anders van visie. Daarom wilde ik je nog eenmaal vriendschappelijk spreken.

Ze waren te anders van visie, dat was misschien nog zwak uitgedrukt. Maar het was zeker waar dat ze nog onenigheden gingen krijgen, maar wanneer was de vraag. Ze zouden geen van beide kunnen handelen zonder er echt een reden voor te hebben. Puur vanwege hun eigen visie zouden ze hun clan waarschijnlijk niet meekrijgen. "Is dat werkelijk alles dat je van me wilde? Een laatste keer vriendschappelijk spreken? Want de laatste keer dat dit gebeurde was het niet bepaald vriendelijk." En daar was ook uit gebleken dat hoezeer ze in eerste instantie misschien nog wel met elkaar overweg hadden kunnen gaan, dat nu gewoon niet meer kon. "Want je hebt gelijk, we zijn te verschillend en dit gaat botsen." En gekeken naar dat ze niet verandert was zou hij zijn waarschuwing waarschijnlijk nog met daden moeten gaan ondersteunen. "En gezien je niet verandert bent en ik niet van plan ben om mijn woorden terug te nemen weten we allebei wat dit gaat betekenen." Het was alleen kwestie van wanneer. Hoeveel tijd tot er iets zou gebeuren?

De eerste keer dat ze hem had gesproken, toen hij bij Riverclan verbleef, had ze nog grote bewondering voor Acornstar gevoeld. Ze was verwonderd geweest dat ze nu zo dichtbij hem was gekomen en gewoon met hem kon praten. Nu was dat alles verdwenen. "Ik weet het. Maar sindsdien heb ik overhaast het leiderschap over een clan in mijn poten geduwd gekregen, ruzie zoeken met een andere clan lijkt me nu niet zo handig. Er waren veel kwetsbare katten in Riverclan, en op het moment was de clan nog niet genoeg één geheel om maar alles te kunnen doen en laten. Ooit zouden zij en Acornstar weer echt botsen, en wat er dan zou gebeuren... "Dan zullen we het waarschijnlijk oplossen zoals de clans onderling altijd hun geschillen hebben beslecht." Gaf ze toe. Ze zuchtte en keek hem aan. Ze was nog altijd van plan ooit een langdurige vrede te stichten, maar hoe ze daar zou komen was nog te bezien. "Denk jij dat ik slecht ben, Acornstar? Nog steeds geen woede in haar stem, slechts oprechte nieuwsgierigheid.

Ze wist het, maar ze leek vanuit haar kant niks te willen doen voorlopig. Toch gold voor hem hetzelfde dat hij niks zou kunnen doen zonder een goede reden. Zijn clan zou misschien luisteren, maar er niet achter staan als hij maar gewoon wat deed. "Het is inderdaad niet verstandig om ruzie te zoeken nadat de clan net van leader gewisseld is." Dat was vaak het moment waar een clan het zwakste was tenslotte. Shadowclan was nu redelijk voorbij dat punt, wat betekende dat zij er wel klaar voor waren mocht er iets gebeuren. "Een gevecht gaat inderdaad een keer onvermijdelijk zijn. Het is ook niet alsof de clans ooit zonder gevechten met elkaar zullen kunnen gaan." Nee, er waren altijd wel katten die elkaar gingen verraden en zo ook tussen clans en daaruit voort kwamen de gevechten om te bepalen wie gelijk had. Crystalstar vroeg of hij haar slecht vond, maar dat was het niet. Hij wist hoe echt slechte katten waren, maar zo was ze niet. Hij vertrouwde haar alleen niet en dat zorgde ervoor dat ze in zijn ogen gevaarlijk kon zijn. "Slecht niet nee, maar ik denk niet dat je te vertrouwen bent." En katten die niet te vertrouwen waren moest je stoppen voor het te laat was. Niet weer zou hij zich laten verraden door iemand.

Haar clan was op zijn zwakst, dat wist zij, en dat wist Acornstar ook. De commotie had de katten tijdelijk uit elkaar gedreven. Het zou sterk leiderschap en bewijzen van kracht vergen om alles weer op orde te krijgen en Riverclan terug te brengen naar haar gewone positie. Ooit zou Crystalstar tegenover deze kater op het slagveld staan, en dan zou dit gesprek niets meer te betekenen hebben, dan was hij gewoon weer een vijand. Maar nu was hij heel even iets meer dan dat. Blijkbaar was ze niet slecht, slechts niet te vertrouwen. Dat deed wel even pijn, want Crystalstar ging juist zo prat op haar eerlijkheid. "Als ik je iets beloof, zal ik het nakomen, wat het ook is." De kattin wiebelde even geagiteerd met haar oren. Misschien had ze nog liever gehoord dat ze in zijn ogen puur kwaad was: Dat was immers slechts een mening. Eerlijkheid en vertrouwen waren deugden. "Slechts uit nieuwsgierigheid: Wat maakt het dat je me niet vertrouwd?" Ze wilde de exacte worden uit zijn bek horen komen. Wilde weten wat precies het verschil had gemaakt.

Wat maakte het dat hij haar niet vertrouwde? Ondanks dat ze zei dat als ze hem iets beloofde het ook na zou komen? Dat was makkelijk praten als hij eerlijk was. Er waren nog maar een beperkt aantal katten die hij echt vertrouwde en zij was er duidelijk niet een van. Het was niet alleen het feit dat ze van een andere clan was dat hij dat niet kon doen, maar ook het feit dat ze hem waarschijnlijk op elke fout die hij maakte zou aanspreken en mogelijk zou handelen, net als dat met Tall. Iets dat ze duidelijk had laten merken de vorige keer. "Verwacht je echt dat ik je nog zal vertrouwen als onze visies niet gelijk liggen?" Begon hij dan ook. "Ik zou je er niet op kunnen vertrouwen dat je iemand niet vermoord als deze ook maar iets buiten de warrior code zal gaan." Dat had ze duidelijk laten merken, ze wilde Tall tenslotte dood hebben en was het daardoor ook niet eens met wat hij gedaan had. "En heel eerlijk, bijna niemand is te vertrouwen, vooral niet als de kat van een andere clan is." Het was een kwestie van wachten tot je in je rug gestoken zou worden als je zelf niet eerst iets deed. Hij had een keer geprobeerd iets goeds te doen door Tallfright te vertellen over de dood van Sinclaw en dat had hem een leven gekost, dus wie zei dat het niet weer zou gebeuren? Het was misschien ook een test geweest, maar dat zou dit ook zijn. Wanneer dit zou gebeuren zou het een test zijn, misschien niet per se voor hem of voor Crystalstar, maar wel voor zijn clan. Zouden ze hem volgen? In een gevecht dat misschien meer persoonlijk was dan dat hij wilde dat het was? "Denk je echt dat de clans elkaar volledig kunnen vertrouwen? Het zou een mooi beeld zijn, maar het is gewoon niet realistisch." Anders waren er allang geen gevechten meer geweest. Clans konden alleen samenkomen wanneer het tegen een gemeenschappelijke vijand ging en geen ander moment.

Omdat ze iemand zou vermoorden die zich niet aan de code hielt. Dacht hij soms dat ze elke warrior die een muisje op haar territorium ving zou laten afmaken? Misschien een handig imago op te hebben: Het zou ervoor zorgen dat met Riverclan niet gesold werd, maar het was niet precies haar boodschap. "Alleen de ergste overtreders. Degenen die zelf dood hebben veroorzaakt onder onschuldigen verdienen hetzelfde lot dat zij anderen opleggen. Dat is geen moord, het is een terechtstelling." Ze sprak nog steeds met een kalme stem. Ze had hier al vaker over nagedacht. Het doden van een kat was moeilijk te verantwoorden, maar Crystalstar dacht hier zeker een punt te hebben. Maar blijkbaar was niemand echt te vertrouwen. En de clans konden nooit echt samenkomen volgens Acornstar. Het was een traditioneel beeld over de verhoudingen van de clans dat de meesten accepteerden, maar ook hier week haar mening af. "Er is veel werk voor nodig, maar ik denk dat het mogelijk is, zolang degenen die ons ervan weerhouden niet in de weg staan." Ze wist ondertussen alles over offers, en hoe belangrijk ze konden zijn. Vrede en rust tussen de clans ging voor haar boven alles behalve Riverclan.

Alleen degene die zelf dood hadden veroorzaakt onder onschuldigen? Maar iedereen was wel schuldig aan iets. Misschien alleen kittens niet en een aantal apprentices. Maar de meeste waren echt niet meer zo onschuldig. "Toch voelt het wel als moord wanneer je het doet." Hij kon het namelijk nog zo hard proberen recht te praten wat hij had gedaan tegen Cobra, maar uiteindelijk bleef het toch moord. Het was ook zeker niet iets dat hij graag nog zou willen herhalen. "En er zijn niet veel katten die echt onschuldig zijn. De meesten hebben wel iets gedaan, waardoor ze dat niet meer zijn." Hij was misschien hier best heftig in, maar hoe kon hij dit anders zien? Als zijn hele clan onschuldig was, dan zou hij ze niet wantrouwen, maar dat deed hij wel. Crystalstar ging verder over hoe het veel werk nodig zou moeten hebben om de clans samen te brengen, hoe naïef ze nog was hierin. Een leidster met zo'n beeld zou haar clan nooit kunnen leiden. "Je bent echt naïef als je zo denkt. Ooit waren we samen in de bergen, maar kijk naar ons nu, we zijn gewoon weer terug bij af en dat is omdat niemand elkaar vertrouwd. Dat zal ook echt niet veranderen." Het was ook zeker niet iets waar hij zijn mening over zou veranderen. Zijn clan zou voor de rest gaan, ook al waren het een stelletje verraders. Dat was tenslotte zijn plicht als leider.

Het bleef voelen als moord. Crystalstar moest, ook al deed ze het niet hardop, toegeven dat zij geen idee had. Misschien zou zij wel terugkrabbelen als het eropaan kwam. Ze zou ook niemand terecht kunnen stellen als niet de meesten van haar clanleden achter haar stonden. Maar toch, soms moest het toch de juiste oplossing zijn. Acornstar wierp tegen dat niemand écht onschuldig was. ”Daar heb je gelijk in.” gaf de Riverclanleader toe met een bedenkelijk gezicht. Maar zijn reactie op haar ideeën over vrede viel een stuk minder in de smaak. ”Ik denk dat het probleem meer de koppigheid van oude wrok is, dan mijn mogelijke naïviteit. Ik heb ook wel gezien wat andere clans met mijn clangenoten hebben gedaan, en vice versa. Je hebt gelijk dat er te weinig vertrouwen is. Maar zeg nou zelf, wie leert er ook om vertrouwen voor andere clans te koesteren?” Volgens haar zat het probleem meer bij hoe er altijd alleen behoedzaam of ronduit vijandelijk over andere clans werd gesproken, dat zou nooit vrede brengen.

Het ging hem niet alleen om vertrouwen met andere clans, maar ook binnen zijn eigen. Hij had ergens misschien ook stiekem het gevoel dat wanneer hij eenmaal een keer een gevecht met een andere clan zou starten dat dat het moment was dat hij zou kunnen zien wie er echt achter hem stonden en wie niet. Tenslotte had zijn deputy een vader en zus in Riverclan, dat zei misschien al genoeg als Settleddust er alles aan deed om een gevecht tussen Riverclan en Shadowclan te voorkomen. "Niemand leert dat inderdaad, maar ondanks het de journey zijn we toch weer teruggevallen in oude gewoontes, dat is iets dat er zo diep in zit dat het ook niet verandert kan worden." Het werd misschien ook wel steeds weer geleerd aan nieuwe kittens en apprentices, maar als dat niet gedaan werd, dan zou je clan uit elkaar vallen voor je het wist. Dan zouden er nog meer halfbloed katten zijn, iets wat simpelweg niet goed was voor een clan. Voor hij echter meer kon zeggen was er een plotselinge wind die opstak en door zijn vacht heen blies. Meteen voelde het een stuk kouder aan dan voorheen, maar veel meer dan zijn vacht ertegen uitzetten kon hij niet. Was dit weer iets van Starclan? In ieder geval deden ze deze keer geen plens water ook nog over hem heen, dat was dan in ieder geval wel een verbetering. "Ergens zijn gevechten juist momenten om de loyaliteit van je eigen clan te ondervinden, want normaal heb je daar amper de kans toe. Dan weet je vaak waar je in je eigen clan staat en hoe je staat ten opzichte van de andere clans." Maar nee, met alleen zo'n reden zou hij niks kunnen beginnen, hij had meer nodig om het overtuigend te laten zijn voor Shadowclan.