I believe I have the sweetest dreams

Haar slapen was steeds wat minder geworden en ze was ook een stuk actiever inmiddels. Ze ging er vaak op uit en zat wel eens vlakbij de apprentices. Het zou niet lang meer duren voordat ze in hun den mocht gaan en het achtervoegsel -paw zou krijgen. Het was even wachten geweest, maar iedereen zei nu dat ze vast bij de eerst volgende ceremonie naar voren zou worden geroepen. Ze was er best wel zenuwachtig voor, maar dat liet ze trots niet merken. Nee, ze zou flink haar best doen en er voor zorgen dat ze de clan trots kon maken. Alleen, ergens was het wel raar. Niet meer bij haar moeder slapen, met de andere kittens spelen en opeens taken moeten uitvoeren voor de clan. Belangrijk zijn eigenlijk. In haar korte leventje was er in een klap heel wat gebeurd. Ze hadden katten verloren aan Starclan, eentje zelfs aan Riverclan, zij had de clan verraden was er verteld. Intussen maakte Stork zich zorgen om haar vriend, misschien haar beste vriend, maar dat vond ze lastig om te zeggen. Sinds de laatste keer had ze maar weinig met Hedgekit gesproken, misschien omdat ze het niet echt wist hoe en ze zich eigenlijk ook niet wou opdringen. Nu zag ze dat hij alleen leek te zijn en durfde ze het wel weer aan. Wat voorzichtig liep ze op hem af. ''Hedgekit?''vroeg ze zachtjes om haar komst aan te kondigen. ''Is..Hoe gaat het?''liever had ze hem uitgedaagd voor een schijngevecht, dat was een stuk gemakkelijker dan dit. Alleen, dat voelde niet juist aan.

-Hedgekit

ooc: Storkkit is nog Storkkit hoor)

Hedgekit.

You Once Said That You Wished Me To Become A Man Of Worth

Een hoop was gebeurd en hij kon zich er nog steeds niet helemaal in vinden. Een hoop katten waren uit de clan en daarmee uit zijn leven gerukt. En een van die katten was zijn bloedeigen mama geweest. Hij miste haar nog enorm en nu waren er ook allemaal dingen in de clan bezig. Zijn opa, Stallionstar, was ineens niet meer de leider. Nu was dat Wolfstar. Het rommelde allemaal maar rond in zijn hoofdje, al dat verdriet, de verwarring en toch ook wel een beetje boosheid. Hij wilde dat alles gewoon weer terug ging naar hoe het was, maar het was al vaak genoeg aan hem uitgelegd dat dat niet kon. En dus zat Hedgekit nu apart in een hoekje. Hij zonderde zich redelijk af van alles en iedereen de laatste tijd, zelfs al mochten zijn broers en zus zijn verdriet delen vond hij het toch niet fijn om bij hun in de buurt te zijn. Hij voelde zich nog steeds kleiner als hun allemaal en niet alleen fysiek. Ja, natuurlijk was hij een stuk gegroeid, maar hij was nog steeds een halve kop kleiner als de rest. Mentaal voelde hij zich ook een stuk kleiner dan hun na de dood van hun moeder. Hij verschool zich, achter Stallionstar of in een hoekje, hij begreep het niet. Hij was ook niet boos geworden zoals Stallionkit. Nee, hij vond zichzelf steeds wensen dat de tijd teruggedraaid kon worden, dat hij weer zorgenloos kon spelen met zijn vriendjes.
Over vriendjes gesproken, een van zijn favoriete kittens in de nursery kwam op hem afgestapt. Hij zag de voorzichtigheid wel, maar hij wist niet precies wat het betekende. Was ze bang voor hem nu? Wilde ze geen vriendjes meer zijn? Nee, dat was het niet. Ze vroeg hoe het met hem ging, op een wat hakkelige toon en hij keek op naar haar ogen. Hoe ging het met hem? Nog niet goed, nee, dat nog niet. Maar het ging ook niet zo slecht als een maan geleden, toen de wond in zijn hartje nog vers was geweest. “Beter,” Antwoorde hij met een schouderophaal die een tikkeltje lusteloos was.

Waarom kon ze er niet zijn voor hem? Was dat niet genoeg? Ze was bang dat ze hem nog meer zou kwetsen, dat ze iets stoms zou zeggen. Hij vertelde haar dat het beter ging, maar ze wist niet of ze dat blindelings moest geloven. Want misschien zei hij dat omdat hij haar hulp niet wou, want dat kon ze wel begrijpen. Ze wist niet waar hij doorheen ging. ''Ik wil er voor je zijn''zei ze zachtjes, het was een vage belofte voor haar gevoel. Wat hield het in, voor hem zijn? Straks moest ze gaan trainen en dan kon ze niet meer voor hem zijn. Ze zouden in andere dens slapen en al zou het maar eventjes duren, ze wist niet hoe ze er dan nog voor hem kon zijn. ''Ik weet niet hoe''gaf ze toe terwijl ze naar haar tenen keek, er was een stammeling voordat ze verderging. ''Maar ik zal het proberen''ze keek weer op naar hem. Wie weet was ze niet de beste hierin en zal ze fouten gaan maken, maar ze zou het proberen.

Hedgekit.

You Once Said That You Wished Me To Become A Man Of Worth

Hij wist niet goed wat hij moest denken, wat hij moest zeggen of doen toen Storkkit hem vertelde dat ze er voor hem wilde zijn al wist ze niet hoe. Dat was iets wat hij zelf ook niet echt kon uitvogelen, want hij dacht niet goed dat ze wist hoe het voelde. Om een moeder te verliezen en geen papa te hebben. Hij had nu alleen nog maar zijn broertjes en zusje waarmee hij een bloedband deelde. Ja, en zijn andere opa, Frostfall, maar die had hij amper gezien in de tijd dat hij op deze wereld stond. Natuurlijk kon hij wel troost vinden in zijn siblings dus, maar hij miste een écht ouderfiguur. En dat was iets was ook Strokkit hem niet kon bieden. Toch betekende het heel veel voor hem, dat ze gewoon er voor hem wilde zijn. Ze was toch wel zijn favoriete en beste vriendje. Zonder een woord te zeggen stortte hij in een knuffel met haar, want dat was toch iets van troost en misschien had hij het ook wel een beetje nodig. “D-dankje,” mompelde hij.

Straks was ze een Apprentice en sliep ze in de Apprentice Den. Dan was ze niet meer hier en hoeveel tijd zou ze nog overhebben om met Hedgekit door te brengen. Natuurlijk, ook hij naderde zijn zesde moon wel, maar ze wist niet hoe die tijd zou voelen. Voor haar gevoel had ze niet veel vrienden, maar hij was toch wel haar beste vriendje. Toen Hedgekit zich tegen haar aan stortte voor een knuffel moest ze zich even schrap zetten, niet dat hij zwaar was, maar ze had het niet echt verwacht. Er kwam een klein dankje uit het katertje, het betekende veel voor Storkkit. Ze was genoeg voor hem, toch? Ze deed genoeg, zoveel als ze kon. Zoveel als ze durfde. De gevlekte kitten gaf hem een kleine lik over zijn kop, hopend dat je dat deed in zulke situaties. Ze had het moeders zien doen om hun kittens gerust te stellen en te troosten. Natuurlijk was Hedgekit niet echt een kleine kitten voor haar, ze scheelden maar een moon. Zou haar niets verbazen als hij later groter werd dan haar, maar nu was hij nog kleiner. ''Het komt vast wel weer goed''het voelde als een leugen, want ze wist echt niet of het nog goed zou komen. Nou misschien niet helemaal dan, maar er kwam vast wel weer verandering. Goede verandering.

Hedgekit.

You Once Said That You Wished Me To Become A Man Of Worth

Er gleed een geruststellende en troostende lik over zijn bolletje vanuit Storkkit’s kant. Een gebaar wat het kleine katertje zeer kon waarderen. Hij wilde gewoon dat alles kon zijn hoe het was. Dat hij zijn mama terug had en dat hij Storkkit niet gauw zou verliezen aan de apprentices. Haar steun hield hem nu een beetje bij elkaar, al wist hij dat misschien nog niet helemaal zelf en een maan zonder haar zag er erg bleek uit. Al zijn emoties liepen nog steeds door elkaar als een razende storm, maar bij haar voelde hij zich gek genoeg kalm. Langzaam trok hij zich terug van de knuffel en richtte hij zijn blauwe kijkers of zijn beste vriendje die hem vertelde dat het allemaal wel goed zou komen. Maar hoe wist ze dat? Er zat zoveel onzekerheid in zijn kleine kop gepropt nu en hij kon zich niet voorstellen hoe het allemaal goed zou komen. “Echt waar? Beloof je dat?” Vroeg hij haar met een trillend stemmetje.

Ze voelde zich onzeker en bang, maar dat wou ze niet laten merken aan Hedgekit. Dan ging hij zich misschien nog slechter voelen en dan waren ze nog verder van huis. Daarnaast, haar ervaringen waren lang niet zo heftig als de zijne. Ze was gewoon zenuwachtig misschien, dat was hooguit alles. De jongere kitten keek op en ontmoette haar gele ogen. De vraag die hij stelde liet Storkkit's hartje even in haar buik zakken. Niet dat het een erge vraag was, maar ze wist niet hoe ze hem moest beantwoorden. Ze wou het graag beloven, alleen zij had geen zicht op de toekomst. En als ze het moest weigeren? Hoe zou hij dan reageren? Ze was nog te jong hiervoor, ze had nog geen ervaring. Niet genoeg tenminste. ''Nee''mompelde ze, zachtjes. Als ze het zou beloven en alles zou alleen nog verder kapot gaan voor hem, voor haar en voor de hele clan, dan zou ze zichzelf niet kunnen vergeven. ''Alleen..hopen''vervolgde ze. Hoop was altijd goed, zeiden ze. En wie weet kreeg ze toch gelijk. Al kon ze wat er gebeurd was niet veranderen. Niemand kon dat. Misschien Starclan, maar die waren te wreed.

Hedgekit.

You Once Said That You Wished Me To Become A Man Of Worth

Zij hoop viel toen Storkkit zei dat ze het hem niet kon beloven. Dat ze alleen maar kon hopen dat het beter werd. Hij wilde dat hij dat kon, maar op het moment leek alles alleen maar tegen te zitten. Hij snoof een keer, om wat tranen de dreigden te vallen tegen te gaan. Storkkit was er voor hem, hij wilde haar niet stom laten voelen door te gaan huilen. En dus begroef hij haar kopje nog maar een keer in haar vacht. Dit keer was het echter een stuk voorzichtiger. Hij wist allemaal niet meer zo goed wat hij voelde en een knuffel voelde gewoon goed.

Er kwam geen antwoord van Hedgekit en ze voelde zich alsof ze het weer even verpest had, misschien was liegen beter geweest. Maar dan, als het allemaal weer fout ging of nog slechter ging dan nu. Dan had ze hem iets voorgelogen en wat zou hij daarvan vinden? Ze had verwacht dat hij weg zou gaan van haar nu, maar in plaats daarvan begroef hij zijn kopje nogmaals in haar vacht. Stilletjes nam ze zich voor om zoveel mogelijk tijd met hem door te brengen, net zolang totdat ze samen konden gaan jagen. Meer kon ze niet voor haar gevoel, dus hopelijk was het genoeg voor hem. Het clanleven was niet gemakkelijk, dat had ze al eens gehoord van de verhalen en wat ze al dichtbij mee had gemaakt. Alleen, het leek ook erg oneerlijk op sommige momenten. Ze zuchtte kort en liet Hedgekit bij haar uithuilen.

Hedgekit.

You Once Said That You Wished Me To Become A Man Of Worth

Een knuffel hielp alleen niet echt. Hij was zijn mama kwijt en hij wilde niet nog meer familie kwijtraken. Die gedachte alleen al zorgde er voor dat een irrationele angst het overnam in zijn kopje en ineens werd zijn ademhaling sneller en paniekeriger. Hedgekit had ineens het gevoel dat hij geen lucht meer kon krijgen. Hij zette een wankele stap achteruit terwijl hij nog steeds een soort van aan het hyperventileren was in een poging om lucht binnen te krijgen. Zijn kleine longen deden pijn en het maakte hem misselijk. Paniek raasde door zijn lichaam heen en hij was bang. Bang dat hij nog meer familie zou kwijtraken, bang dat hij straks Storkkit kwijt zou raken omdat ze een apprentice werd. Bang dat hij straks degene was die iedereen zou missen omdat hij nu geen adem kreeg.

Ze was hier voor hem, ze bleef hier voor hem. Daar zou ze voor zorgen, als het moest zou ze Starclan zelf vechten om hier te blijven. Hij was haar vriendje en hij had haar nodig. En misschien had ze ook hem nodig. Want om eerlijk te zijn, wist ze niet wie ze allemaal nog meer had naast haar moeder. Opeens merkte ze dat hij sneller ging ademen en geschrokken keek ze naar hem. Wat gebeurde er? Hij ging toch niet. Hedgekit stapte weg van haar, al leek hij niet stabiel te zijn. Zijn ademhaling was nog steeds snel en niet zoals een kat moest ademen. Nee. Dit was niet goed. Dit was niet haar bedoeling geweest. Had zij hiervoor gezorgd? Ging hij dood?Hij kon niet ademen. Met bange ogen staarde ze naar hem, niet wetend wat ze moest doen. Ze had net beloofd om bij hem te blijven, hij kon niet dood gaan nu. ''Hedge!''riep ze in blinde paniek. ''Ik ben er, ik ben er nog''stootte ze bijna huilend uit, bang voor wat er gebeurde. Moest ze iemand halen? Routnose? Falconpaw? En waarom kwam er niemand?

Hedgekit.

You Once Said That You Wished Me To Become A Man Of Worth

Geen adem. Hij kreeg geen adem meer. Een ruisende piep klonk in zijn kopje, in zijn oren en zijn omgeving viel van hem weg. Hij was bang. Storkkit was vast ook bang, maar daar kon hij niet aan denken. Hij probeerde naar meer adem te happen toen haar stem doorbrak door al het geruis. Eerst klonk het alsof ze onderwater zaten. Ze zei dat ze er was. Dat ze er nog steeds was. Maar dat hielp niet. Want straks zou ook zij weggaan. Ze zou een apprentice worden en hem verlaten. Zijn ademhaling werd scherpen en hij zakte naar de grond. "B-blijf" stotterde hij. Hedgekit wilde niet dat iedereen hem zou verlaten.

Het liefst wou ze gaan gillen, maar dat hielp niks. Dat maakte het enkel erger. Of hij haar woorden had gehoord wist ze niet eens, laat staan of hij nog hie was, bij haar. Ze kon enkel toezien hoe hij in ademnood leek te zijn en niet wetend wat ze moest doen. Iemand halen, ze moest hulp halen. Routnose, Falconpaw, een Queen misschien. Niet toekijken. Net toen ze naar de Medicine Cat Den wou gaan, sprak hij weer. Blijf. Ze ging niet meer verder. Als ze nu weg zou gaan dan werd het waarschijnlijk enkel erger, want hij wou dat ze bleef. Ze moest blijven. Was zijn ademhaling beter geworden nu? Hij kon inmiddels praten. Al was het moeizaam. Nee, ze hadden nog steeds hulp nodig. Waarom kwam niemand. Hadden ze het allemaal te druk, had niemand wat door?Misschien was dat gillen dan wel beter geweest. ''Iemand help!''riep ze dan toch maar, zo hard als het kon. Het kamp in, zodat er iemand moest komen.

Onderwerp: Re: I believe I have the sweetest dreams