the shadow in the background of the morgue {CLAN ANNOUNCEMENT + COMMANDER BENOEMING}

De poes had dit langer uitgesteld dan nodig was geweest. Maar iets anders had haar aandacht gehad. Iets dat ze even belangrijker vond. Maar nu dat het voor haar gevoel wel goed zat kon ze zich eindelijk richtte op de taken die Cobra aan haar had over gedragen. De poes zuchtte en maakte rustig haar weg naar het muurtje, waar vanaf ze alles met haar clan zou doornemen. Sierlijk sprong ze op de verhoging maar zodra ze dat deed voelde ze een koude wind door haar vacht heen glijden. Scherp ademde ze in en gleed met haar blik het kamp door. Nou hier gaan we dan. De poes sloeg met haar poot tegen de zijkant van de schutting. Om nog wat extra de aandacht te trekken. 'Iedereen die oud genoeg is om te doden, verzamelen.' Sprak ze luid terwijl ze haar poot weer naast haar andere zetten. Rustig wachtte ze tot er een menigte ontstond, met haar ene oog keek ze iedereen individueel aan en toch allemaal tegelijk aan. 'Er is veel gebeurt de laatste tijd, we zijn onze leider kwijt geraakt. En daarmee verjaagd uit Shadowclan.' Ze kon steeds zijn lichaam op de grond zien liggen. Levenloos en onder het bloed. 'In de Chaos zijn we Peril uit het oog verloren, ze is dus nu vermist.' Ze had het niet eens gemerkt- het was dat ze er op de hoogte van werd gebracht door een paar bepaalde leden. 'Net als Indigo; maar we gaan hun nog altijd zoeken. Hou dus je oren en ogen open ten alle tijden.' Brat zou nooit stoppen met zoeken. Niet zo zeer dat ze de katten in kwestie zo erg miste; helemaal niet. Ze wilde het gewoon goed duidelijk maken dat je niet zomaar van de Elite af was. 'Wel hebben we er een lid bij gekregen, zijn naam is Kazan. Hij is flink op zijn hoofd gevallen en ligt in mijn schuur te herstellen. Ze had express niet verteld dat hij uit de clans kwam. Voor zijn eigen bestwil. Het was tevens ook totaal geen belangrijke informatie. Waar een persoon zich nu bevond maakte veel meer uit dan wat hij vroeger zijn thuis noemde. 'Ik heb veder besloten dat ik Cobra's positie overneem, ik ben dus nu de leider.' Niet erg verrassend, iedereen zag het waarschijnlijk wel aankomen. Maar het belangrijkste moest nog komen. Dit zou velen niet verwacht hebben. Brat wist dan ook niet hoe goed haar besluit zou overkomen. Maar ze zal zich niet uit het veld laten slaan; haar wil was wet. 'Orchis, kom naar voren jonge.' Ze wenkte hem met haar poot en knikte respectvol. 'Jij, jij zal mijn nieuwe commander worden.' En met dat sprong ze van haar schuur af en liep ze naar de kater toe. 'Als je klaar ben hier; verwacht ik je in mijn schuur. We hebben veel te bespreken.' Fluisterde ze emotieloos, zodat alleen hij het kon horen. Ze keek nog een keer naar clanleden terwijl ze zich terug trok naar haar schuur.

In het kort:
-Peril is weg
-Indigo is ook nog altijd verdwenen
-Er is een nieuw lid (Kazan)
-Brat is de officiële leider van Bloodclan.
-Orchis is de niewe commander!

_{Haar ogen volgden het silhouet van Brat. Ongetwijfeld ging die de groep toespreken over alles wat er gebeurd was. Nu Cobra dood was, ging deze taak automatisch naar haar over. Ze was nu hun leider - wat ging dat soms snel, niet? Wel betekende dit dat er nu een opening was, een opening voor haar. Ja, iedere keer als er een nieuwe commander gekozen moest worden, wilde Zahida deze kans met beide poten aangrijpen. Ze was de perfecte kandidaat; bovendien had ze het leven van de nieuwe leider gered. Voor wat hoort wat, right? Echter kwamen eerst de gewone opmerkingen. Haar blik verduisterde iets toen het duidelijk werd gemaakt dat Peril weg was. Wat?! Had ze al die moeite en tijd in dat ratje gestoken om haar te breken, en liep ze nu alsnog weg? Een zachte grom verliet haar bek terwijl ze de woorden overdacht. Ze moesten haar terughalen. Wie weet wat ze allemaal vertellen zou. Ook het kind van Shade en Cobra was nog weg. Eerlijk gezegd snapte Zahida niet waarom ze nog moeite deden voor Indigo; ze was al weg sinds ze een moon jong geweest was, er zat weinig elite meer in die kat naast haar sterkte bloedlijn. En zelfs die was besmeurd met rogue- en kittypet bloed. Bovendien was de elite geen plek voor kinderen om veilig op te groeien. Er was blijkbaar een nieuwe member, vertelde de nieuwe leader, en Zahida trok met haar oren. Daar had ze bar weinig van meegekregen, en ze was ergens heel nieuwsgierig naar wie dit was. Echter kreeg ze niet al te veel tijd om erover na te denken, want Brat begon erover, over wie de nieuwe commander zou worden. Dat zij de nieuwe leider werd, dat wist iedereen al natuurlijk. Maar wie zou gekozen worden? Ze gaf zichzelf een goede kans. Haar nagels staken in de grond terwijl ze met rechtvooruit staande oortjes keek naar de rode she-cat. Maar toen de naam kwam, werd Zahida opnieuw teleurgesteld. Opnieuw was ze niet gekozen. Haar blik gleed ijzig naar Orchis, naar het konijn dat boven haar gekozen werd. Ze wist dat hij hier ontzettend triomfantelijk zou doen. Maar ergens, heel ver weg en diep in haar hart, gunde ze het hem. Want wat voor een hekel ze ook aan hem had, hij was een soort van een vriend van haar, en hij had een rang die hij goed zou gaan uitvoeren. Dat was dan ook de enige reden dat ze enkel geïrriteerd met haar staart tikte, en hem verder niet uitdaagde. Ja, ergens gunde ze het hem. Al had ze dat zelf niet eens door.}

Haar lange nagels gleden uit hun hulzen. Ze zag Brat op het muurtje springen. Dat ze uit Shadowclan werden verdreven was vrij pijnlijk geweest, toch had het iets opengemaakt in haar. Ze droeg niet alleen kittens in haar buik van een of andere onbekende vader, maar ook was Cobra dood. Ze vond het helemaal niet erg, in de Elite kwamen ze en gingen ze. Zij wilde nu enkel de macht hebben, daarom luisterde ze niet echt naar Brat, enkel haar laatste woorden. Die vielen... stil als een blad met de impact van een oorlog. Haar lange nagels boorden nu nog dieper in de grond. Haar mooie gele ogen spuwden vuur. Ze keek naar Brat die verdween en dan naar Orchis... dat dat... mager scharminkel! Polarkiss liet de lucht uit haar longen luid naar buiten gaan. Niemand deed iets. Wat een lafaards, over haar lijk dat ze zich ging leiden door zo een takkewijf. "Orchis is niet meer dan een wandelende tak, zo breekbaar!", brieste ze de Elite woest toe. De gespierde kattin liep naar hem toe, kop laag en toch torende ze boven hem uit. Het was wel duidelijk wie ging winnen. Een krachtige, gespierde, met littekens bezaaide kattin die al wel wat moorden op haar naam had tegen en kleine muis op hoge poten die amper vel aan zijn botten had. Polarkiss siste en grauwde. "Ik daag je uit, vuile rat, jouw regime zal niet lang klinken!" Haar ogen flitsten waarna ze zich op Orchis stortte en vol voor zijn nek ging.

the shadow in the background of the morgue {CLAN ANNOUNCEMENT + COMMANDER BENOEMING} Orchis11

Zijn blauwe ogen knipperde tegen de zonnestralen die waterig in zijn blik scheen. Hij was op een zonnige plek gaan liggen, vlakbij de rand van het kamp. Met zijn buik naar de lucht gericht knaagde hij verveeld op een oude bot van een rat. Het beest was groot geweest maar zoals te raden had hij er zelf niet van kunnen genieten. Hij had de restjes uit de halve grond gevist toen de andere Bloodclan member zijn buik rond gegeten had. Na genietend van het magere restje vlees dat aan het bot gezeten had likte hij het stuk kalkzout helemaal ruw. Na smakend klikte hij met zijn tong op zijn gehemelte en liet daarna zijn roze tong naar buiten krullen om zijn mond hoeken af te likken. Een bonkend geluid liet zijn tong weer naar binnen glippen en met bewegende oren keek hij vanuit zijn liggende positie naar het bron van geluid. Orchis zag Brat staan maar dan op haar kop. Oh! wacht! Natuurlijk, stom, hij lag op zijn rug. Orchis draaide zich terug op zijn buik en kneep zijn blauwe kijkers nieuwsgierig toe toen de rode she-cat begon te spreken. Kort bleef hij zitten maar stond uiteindelijk op. De nieuwe leader van Bloodclan was enkele dagen in haar hol getrokken en hij was Orchis niet als hij op de eerste rij stond om de nieuwe roddels op te vangen. Enkele kraaien die rondom hem hadden verzameld, hopend dat hij zijn botje zou laten vallen, vlogen op toen hij omhoog gekomen was en begon te lopen. Zijn huppelende tredje was langzaam terwijl hij zich aansloot bij de rest opgetrommelde clubje. Hij zag Zahida al in zijn ooghoeken, haar lichaamstaal sprak al duizend woorden. Ze stond te wachten op de Commandant benoeming, of haar naam eens zou gaan vallen. De tom gniffelde en likte aan zijn voorpoot. Hijzelf stond niet te popelen, wetend dat het nooit zou gebeuren dat hij vrijwillig gekozen werd om de rechterhand te worden van de leader. Hij namelijk het hen ook niet kwalijk, kijk nou naar hem? Een hoopje uitgevallen botten met een plukje vacht. Nee, hij zou niet zomaar Commandant worden. Echter had hij wel de ambitieus en hij voelde in zijn verkromde lijf dat hij ooit ook op dat muurtje zou staan. Zijn plan was al gestart, zijn toekomst kwam langzaam dichterbij. Dit keer lag enkel Cobra niet op zijn doel maar Brat. Het maakte niet uit wie het was, hij zou ooit daar op het muurtje staan en wie dan toevallig leader was had dan helaas pech. Zijn nagels waren kort uitgeklapt en streepte sierlijk over de grond heen, een tekening in het zand van de kat die iedereen nu toesprak. Zijn mondhoeken krulde naar boven in een grijns. Het beeld vormde al voor zijn ogen. Bloed liep over de grond, langs zijn poten sijpelend. Hij was er klaar voor. Nog even geduld en dan had hij de macht die hij wou, die hij nodig had, die hij verdiende. Met een paar keer knipperen vloeide het beeld voor zijn gezichtsveld weg en richtte hij zijn blik weer weer op Brat. Het was tijd, tijd om de nieuwe Commandant aan te wijzen nu deze plek weer vrij was. Zijn neusgaten werden kort groot van de adem die hij vanuit zijn snufferd blies. Hij voelde zijn staart trillen en zijn vacht die stekelig op zijn ruggengraat omhoog stond dubbel gepiekt. De naam vormde op de lippen van de leader en zijn hart begon luider te bonken dan ooit. Terwijl Brat sprak hoorde hij enkel het bonkende geluid in zijn oren. Zijn ogen groeide groot, zijn grijns trok zover door dat zijn lachspieren op zijn wangen trilde. Hij kon het bijna niet geloven, zijn naam die gevallen had. Zijn magere schouderbladen staken scherp als messen af toen hij opstond en zijn lichaam aanspande. Orchis voelde zijn gelach borrelen in zijn dunne keelpijp toen hij honderden blikken van verbazing op zijn vervuilde pels voelde brandde. Hij was nu de baas, hij zou nu de gene zijn die op andere zou spugen in plaats van andersom. Hij zou nu geliefd zijn dan gehaat, of nouja.. hij zou gehaat worden vast en zeker maar nu kon hij er wat aan doen. Oh hij voelde de macht al door zijn aderen stromen. Snel sloeg hij een hoopje zand over zijn tekening heen toen hij naar voren stapte en zijn blik vastgreep in die van Brat. Zijn pasjes waren tippelend, als een blije kitten. Kort zwiepend met poot boog hij zijn kop uit respect maar in zijn kop gingen veel andere dingen rond dan het eerbied die hij nu zo goed nadeed. Hij was en bleef Orchis, bleef sluw en vol trucs, om te blijven overleven, om nu hier te staan en ooit daar. Hij gaf nog geen speech, bleef staan en keek toe hoe Brat naar hem toesprong vanaf de muur en naar hem toe kwam en aansprak; kom zodra je hier klaar bent. Zijn grijns was niet van zijn gezicht te slaan terwijl hij haar toeknikte. Oh hij zal zo dadelijk komen, wanneer hij klaar was met zijn eerste taak als Commandant. Grinnikend draaide hij zich om, zijn kop kantelde terwijl hij als de maniak die hij was de tortie she-cat aanstaarde alsof het een wedstrijdje was wie als eerste zou knipperen. Polarkiss was het, hij wist nog maar net haar naam. Zijn bek begon vol te lopen met slijm toen hij zijn kaken opende om in de lach te schieten. Ze was overduidelijk sterker dan hem maar met zijn nieuwe rang kon hij nu moeilijk de hazenpad nemen zoals altijd. Nee, ditmaal moest hij blijven staan en om zijn angst te verbergen deed hij het gene wat hij als de beste kon: zich gedragen als een doorgedraaide psychopaat. Ook zijn nagels kwamen tevoorschijn en duwde in de grond. Polarkiss daagde hem uit en nu was het zijn tijd om te laten zien dat hij het waard was. Om de andere Bloodclanners te laten schrikken en dat het einde tijdperk was om met hem te sollen. Hij zou nu sollen met hen. De she-cat stormde naar voren en ging direct af op zijn nek. Het moment wat zich afpeelde ging als een slowmotion voor hem. Hij zag Polarkiss op hem af rennen maar langzaam. Haar tanden blonken. Zijn grijns krulde terug op zijn lippen. De tom greep de steen die naast hem lag tussen zijn teentjes vast. Hij zette een stap naar achter en liet zich op zijn rug vallen waardoor Polarkiss kort in de lucht hing. Met het Windclan bloed die hij in zijn bloed had reageerde hij in die enkele milliseconde en sloeg uit naar haar slaap. Als hij geen steen vast had dan was zijn tik als een vlinder kusje geweest maar nu splijten hij haar schedel zonder enige moeite. De she-cat viel boven op hem en Orchis liet hij een puf klinken door haar zware gewicht. Toch wist hij snel onder haar levenloze lijf te kruipen en voelde hij zich kort net zo sterk als elke andere kat door zijn adrenaline stoten. Orchis keek naar het lichaam waar het bloed als een waterfall uit de kop stroomde. Zijn flanken schokte na van zijn binnenpretje die hij even had. Doei doei, dacht hij stil in zijn kop. Kort liet hij zich op zijn achterwerk ploffen en trok zijn kromme achterpoot naar zijn bek toe om zijn teentjes te likken die in het bloed hadden gestaan van de tortie member. Zijn blik ging ondertussen naar Zahida. ''Za.'' Zijn akelige stem hijgde maar was luid en duidelijk. Nu moest ze naar hem luisteren, net zoals ieder ander. Hij legde zijn poot weer naar nadat hij deze nog enkele likken gegeven had. ''Sta klaar voor een hunt voor Peril. Zoek nog een kandidaat om mee te gaan. We vertrekken wanneer ik klaar ben met Brat.'' De tom stond op en rekte zijn kromme rug. Zijn blik waren als pretlichtjes toen hij zijn bek opende om voor de gehele clan te spreken. ''Laat haar lichaam hier rotten. Als standpunt, weet je wel.'' en dat was zijn speech al griffelend. Met die woorden draaide hij zich om en trok zich binnen in de barn van Brat.

Hoewel ze haar tanden bijna om zijn nek geklemd had en ze zijn vieze breekbare botten al kon horen knappen was hij sneller. De steen die hij in zijn slappen poten had geklemd raakte met een hard geluid haar kop. Ze voelde alles verbrijzelen, een pieptoon en toen werd alles zwart. Haar gele ogen rolden omhoog en haar spieren gilden nog even om zuurstof. Ze plofte neer op de kater onder haar en uiteindelijk stopten het schokken ook.

Hun tijd in Shadowclan was abrupt tot een eind gekomen toen die Acorndust, nee Acornstar, weer tevoorschijnkwam en nu Cobra dus wijlen was. Want hij had al gewonnen maar die Acornstar moest zo nodig uit de dood opstaan, toen wisten ze dus dat hij de dust had ingewisseld voor star, want katten met die namen kwamen terug uit de dood. Al was het wel tot een aantal keer. Wel, dat was dat en nu was Brat de Leader en zaten ze weer hier. Ergens vond ze dat nou niet zo erg, er mocht misschien wel eten zijn en die clankatjes die je klusjes deden en voor je joegen, hier was ze meer gewend. Daarnaast was het zo donker en drassig daar. Helaas had Cobra dus die afspraak met Tallstar gemaakt en niet met Thornstar ofzo. Nu afwachten tot Brat eens actie ging ondernemen, want veel wouden toch wel antwoorden. In elk geval op wie de nieuwe Commander zou worden, daar waren veel benieuwd naar. Zijzelf ook wel, hopelijk maakte Brat een goeie keus. Wel wel, alsof je over de duivel spreekt. Hun kersverse Leader stond op het beruchte muurtje en liet haar stem horen. Samen met de anderen ging Stalked er maar eens naar toe, even kijken wat ze te zeggen had. Natuurlijk over hun verlies en de dood van Cobra, maar ze noemde ook Peril op die blijkbaar kwijt was nu en Indigo die al wat langer zoek was. Ergens voelde Stalked een steek van medelijden met de jonge kitten die zonder te weten haar moeder kwijt was. Toen het nieuws kwam van een nieuw lid onder de naam Kazan keek ze wat verbaasd. Natuurlijk, nieuwe leden waren niet zo bijzonder, maar op de manier waarop Brat sprak erover lieten haar denken dat er meer speelde. Eindelijk was het zover, de nieuwe Commander. Wie oh wie zou het worden? Zij in elk geval niet, dat wist ze zeker. Zahida zag ze wel even hoopvol kijken, tot de naam viel. Dat konijn? Orchis? Wel, toegeven, hij had de mentaliteit van een goeie Bloodclanner, maar of hij nou helemaal honderd procent daarboven was. En toch was het Orchis, die er erg tevreden mee leek te zijn. Stalked zei niks, ze zou wel zien hoe die vent het ging doen. Al was er eentje die er wel wat van vond al. Polarkiss ging er meteen op in en daagde hem gelijk uit. Stalked vond dat het bijzondere van keuzes, hoeveel invloed ze hadden op alles. Als Polarkiss genoegen had genomen met Orchis had ze nu nog geleefd. Dat had ze niet en nu lag de poes dus dood op de grond. Ze had geen enkele kans gehad. Misschien was Orchis wat koekkoek soms, hij was wel listig moest Stalked toegeven. Ach, misschien deed hij het zo slecht nog niet. Ze keek naar het lichaam van Polarkiss. Doden zien deed haar weinig, zeker als ze er niks met de dode had. Daarnaast, het was haar eigen fout geweest. Na Zahida de opdracht te hebben gegeven om samen met een andere naar Peril te zoeken sprak Orchis de rest toe. Goed standpunt, een lichaam. Alleen hoopte ze wel dat ze het ergens zouden dumpen als het te erg ging stinken.

Saai. Dat was het enigste wat ze kon bedenken. Het leven hier was weer saai. Ze zouden al snel weer honger gaan hebben omdat er voor hen nou eenmaal minder prooien waren. Zucht, Cobra was dus toch zwakker geweest dan dat ze had gehoopt. Het was veel leuker geweest als het zoveel langer was gegaan. Één zo’n kat met meerdere levens. Hij had gewoon zijn hele strot er uit kunnen trekken, eens zien of die ‘StarClan’ er dan iets aan had kunnen doen. Maar goed, dat was een fout geweest die zij zelf nooit zou gaan maken, dat was zeker. Bij haar zou er geen kat meer magisch op gaan staan om haar te vermoorden. Als zij iemand dood zou maken? Dan zou deze ook goed dood gaan zijn. ’Iedereen die oud genoeg is om te doden, verzamelen.’ klonk de bekende stem van haar mentor, waardoor ze zichzelf overeind begon te hijsen en naar de groep begon te lopen die begon te vormen. Ze luisterde naar de woorden, een beetje half. Veel dingen waren dingen die ze al wist, dat Indigo weg was, dat Cobra dood was en dat Peril verdwenen was. Nou boehoe die twee ging je echt niet missen hoor, het was nog een wonder dat ze naar hen aan het zoeken waren in de eerste plaats. Een nieuw lid wist ze nog niet, een kater genaamd ‘Kazan’ had de clan gejoined, waarop ze even met haar oortjes draaide. Oh? Dat was dus wel interessant om te weten. Ze vertelde ook dat ze de positie van Cobra over zou gaan nemen, iets waarop Sig instemmend mee knikte. Haar mentor was de leader van Bloodclan en oh ze zou de clan glorieus maken. Nog meer dan Cobra, dat gevoel had ze zeker. Orchis werd uitgeroepen door commandant, waarop ze even naar de kater keek. Ze wist niet zeker of ze er blij mee moest zijn of dat ze er tegen was, maar goed. Ze vertrouwde op de keuze van haar mentor. Natuurlijk waren sommige katten het niet mee eens en dan vooral Polarkiss. Maar lang duurde haar protesten niet, want Orchis had al snel met haar gedeald toen ze op hem af sprong. Zo, dat was het leven van Polarkiss. Dat was wel even een ding voor haar om te onthouden dan, nooit in discussie gaan met de kater, gewoon luisteren. Want ze wist zelf ook wel dat de kater bepaalde trekken had waar ze liever niet mee in aanraking wilde gaan komen.

notesNonetag:Orchis

The
most massive characters are seared with scars.

Meer katten waren terug gekomen naar het kamp, en de jonge Nelthilta wist niet precies wat ze ervan moest vinden. Ze had eerst in een ander kamp gewoond, een die anders rook met andere katten. Kort daarna was er een gevecht geweest waarin ze het woord dood had geleerd, haar eerste woord terwijl haar echte papa Sirtlan vermoord was. Tenminste dat was wat Orchis haar had verteld, en haar had geleerd. Shadowclan was verkeerd en Bloodclan was goed, ze waren de Elite en de dood moest haar niet bang maken, enkel sterker. Ze deinsde dan ook niet snel terug van het zien van bloed, echt natuurlijk was het wellicht niet te noemen, maar ze was al vanaf het begin bloot gesteld geweest aan dat soort gruwelijkheden en had geleerd een wat sterkere maag te kweken. De stem van Brat galmde over het kamp heen waardoor de twee Moon oude kitten voorzichtig dichterbij kwam. ’Iedereen die oud genoeg is om te doden, verzamelen.’ Ze stond op een muurtje terwijl de oudere Elite leden dichterbij kwamen. Nieuwsgierig bleef de witte kitten half verborgen in een hoekje staan kijken, ze wist niet of ze aanwezig mocht zijn maar zocht in de menigte toch naar een bekend gezicht. Het gezicht van Orchis, een kater die een apart huppeltje had, maar die op een of andere manier toch een soort van voorbeeld was geworden voor de albino kitten. Ze wilde nog niet toegeven dat de zon die boven Brat scheen hoofdpijn veroorzaakte, het bonkte achter haar oogleden, waardoor ze verwoed knipperde terwijl de grote kattin verder sprak. ’Er is veel gebeurt de laatste tijd, we zijn onze leider kwijt geraakt. En daarmee verjaagd uit Shadowclan.’ De Leader was Cobra geweest, een zwarte kater die Nelthilta niet had gekend, hij was nooit bij haar op bezoek geweest en daarnaast was ze simpelweg te jong en klein geweest om zich echt tussen de oudere Elite leden te mengen. ’In de Chaos zijn we Peril uit het oog verloren, ze is dus nu vermist.’ Was er dan nog iemand dood gegaan? Dood? Dood? Levenloos, niet bewegend. Nooit bewegend, met rare ogen die in het niets keken. Dood, wat was dood? Papa kwam niet meer terug, kwam Peril dan nog terug? ’Dood?’ Prevelde ze zachtjes voor zichzelf, zich afvragende of haar papa wist waar de kattin heen was gegaan, of ze gedood was in een strijd zoals haar papa. Was Shadowclan zo slecht? Zo slecht als de donkere wolken die haar stiekem haar haren overeind deden zetten, ze hield niet van onweer, onweer was eng. ’Net als Indigo; maar we gaan hun nog altijd zoeken. Hou dus je oren en ogen open ten alle tijden.’ Wie was Indigo, waren er zoveel katten vermist? Wat als zij vermist zou raken, weg zou zijn. Zou er dan ook wat gebeuren? Hoe waren ze weg gekomen, waarom wilden sommige katten hier niet zijn. Het was prettig hier, mooi en haar soort van papa liet haar nooit in de steek terwijl hij haar leerde over onder andere de dood. Dood was niet eng, dan voelde ze niets meer en hoorde ze de donder ook niet wanneer er een slechte dag was. Al hield ze wel van wolken, dan klopte haar kopje wat minder. ’Wel hebben we er een lid bij gekregen, zijn naam is Kazan. Hij is flink op zijn hoofd gevallen en ligt in mijn schuur te herstellen.’ Kazan, zou papa toelaten of soort van papa als ze stiekem zou kijken. Ze wilde weten wat er was gebeurd, maar aan de andere kant zou Orchis vast andere plannen hebben voor de witte kitten. ’Ik heb verder besloten dat ik Cobra's positie overneem, ik ben dus nu de leider.’ Dan was de kattin die haar niet lief had gevonden ineens de leider, dat was apart. Zou ze nog boos zijn dat ze op haar rug had willen slapen? Ze wist het niet, terwijl ze met haar blauwe ogen de ander bewonderend in zich opnam. 'Orchis, kom naar voren jonge.’ De kattin wenkte haar soort van papa, ome Orchis. Ome Orchis moest naar voren komen, had hij wat verkeerd gedaan? Nee toch? Een geschrokken geluidje verliet haar keel voordat ze ineen dook en met grote ogen naar haar soort van papa keek. ’Jij, jij zal mijn nieuwe commander worden.' Orchis was nu wat Brat hiervoor was geweest, trots keek ze naar de aparte kater. Ze had een goede oom, soort van papa was sterk! Iets dat hij liet blijken ook, ze had niet helemaal door wat er was gebeurd maar een van de katten leek er niet mee eens te zijn dat hij Commander was geworden. Hij verdween onder het gewicht van de kattin, voordat ze met een poot werd geraakt waarin een steen verborgen had gezeten en op de grond dood neer viel, bovenop Orchis. Orchis had gewonnen, ze durfde niet te juichen, maar keek vol bewondering naar de grote kater voordat ze voorzichtig dichterbij kwam en de dode kattin bekeek met argusogen. ’Dood…Dood.. allemaal dood.’ Piepte ze alsof het enkel en alleen de waarheid kon zijn. Ze was wellicht nog niet zo gestoord als haar soort van papa, maar zijn invloed was duidelijk zichtbaar. Vrolijk keek ze haar soort van papa, ome Orchis aan voordat ze voorzichtig een neus tegen hem aan drukte. ’Ome Orchis sterk!’ Sprak ze bewonderend uit.

∎ ◣ ◥