Silence

Waarom was ze de belangrijkste les van haar huidige mentor ook alweer vergeten? Dat ze altijd voor zich moest kijken en dat ze op haar omgeving moest letten, zelfs als ze midden in een jacht was? Silentpaw had aan de rand van haar territorium een eekhoorn opgemerkt en nadat ze had dier beslopen had en het per ongeluk had laten schrikken, had ze de achtervolging ingezet. Ze was echter vergeten dat ze zich aan de rand van haar territorium bevonden had en de eekhoorn leidde haar zo haar territorium uit. Eerst had ze het niet in de gaten gehad omdat ze zo gefocust was op haar jacht, maar opeens begon het tot haar door te dringen dat het allemaal wel heel onbekend voorkwam. En toen was ze gestopt met rennen en had ze geconcludeerd dat ze zich niet meer in haar territorium bevond. Ze bevond zich zelfs in geen enkel territorium van geen enkele Clan. Het idee dat een BloodClanner haar hier zomaar tegen zou komen, werkte op haar zenuwen en algauw was Silentpaw de vat op haar zintuigen kwijtgeraakt omdat ze zo panikeerde. Haar groene ogen speurden paniekerig de omgeving af, maar ze kon niet zeggen waar ze vandaan was gekomen. Voordat ze echter een keuze kon maken of de geuren nog eens in zich op kon nemen, bewoog de struik rechts van haar zich plotseling en viel er letterlijk een kat voor haar op de grond. Silentpaw zou dat komisch hebben mits ze niet verdwaald was. Geschrokken deed ze een paar stappen naar achteren en legde ze behoedzaam haar oren in haar nek. Ze was de dreiging van BloodClan niet vergeten en ondanks het feit dat er geen BloodClangeur om hem heen hing, vertrouwde de zwart-witte kat het toch niet helemaal. “Wie ben jij?” vroeg ze achterdochtig.

De jonge kat stelde zichzelf op een stotterende toon voor als Zahar. Silentpaw had van haar vader vernomen dat ze op moest passen voor katten buiten de Clan. Rogues, BloodClanners en zelfs sommige kittypets konden vrij gevaarlijk zijn voor katten binnen de Clans, maar ze kon zijn woorden eerlijk gezegd niet beamen als ze naar deze witte, verlegen tom cat keek. Hij had blauwe ogen en was klein van gestalte, waardoor Silentpaw schatte dat hij niet veel ouder dan zijzelf kon zijn. Silentpaw merkte geen andere sterke geuren bij hem op die erop wezen dat hij in een groep leefde en ze vroeg zich af of hij zo alleen kon overleven in de wildernis terwijl hij amper vier manen ouder moest zijn dan dat zij was. “Ik ben Silentpaw,” stelde ze zichzelf na een korte aarzeling voor. Normaal gezien was ze tamelijk verlegen in het bijzijn van katten buiten haar Clan, maar ze merkte op dat ze dat nu niet was en dat dat waarschijnlijk kwam omdat er genoeg achterdocht in haar zat om meteen te kunnen ontspannen. Ze was immers niet op bekend terrein en het zou zomaar kunnen dat dit een act was om haar vertrouwen te winnen of iets dergelijks. “Woon je hier soms ergens in de buurt?” vroeg ze. “En ben je alleen?”

De rogue zei dat ze een mooie naam had en Silentpaw begon toch te twijfelen over het feit of ze zo terughoudend moest zijn. De rogue leek immers niks slecht in de zin te hebben; hij leek zelfs moeite te hebben om met haar te communiceren en voor de één of andere reden vond Silentpaw het moeilijk om te geloven dat de witte tom cat opeens naar haar uit zou vliegen of dat hij haar in de val wilde lokken. Toch wist ze van de ervaring met BloodClan dat het beter was om behoedzaam te zijn en de kat nog even uit de boom te kijken. Zahar vertelde dat hij geen vaste woonplaats had omdat hij altijd rondreisde, iets wat Silentpaw’s aandacht wel trok. “Heb je al veel plaatsen bezocht?” vroeg ze op nieuwsgierige toon aan hem. Aangezien de kans klein was dat ze ooit verder zou geraken dan haar eigen territorium, het oude gebied van SkyClan en dit gebied, dacht ze niet dat ze ooit zo veel van de wereld zou zien als Zahar kon doen. De rogue was echter nog jong, dus Silentpaw schatte de kans klein dat de kat al veel plaatsen bezocht zou hebben. Een steek van medelijden ging door haar heen toen hij het gedeelte over de vriendschap vertelde en onzeker trok ze met haar oortje. “Het zou een stuk gemakkelijker zijn geweest als je bij mij in de Clan had gezeten,” gaf ze op een zachte toon toe. “Ik denk dat ik het wel een kans zou willen hebben gegeven, maar mijn leader verbiedt vriendschappen met katten die niet in onze Clan zitten.”

De witte tom cat vertelde over de bergen en Silentpaw kon haar nieuwsgierigheid nauwelijks verhullen. Ze kende de bergen enkel uit verhaaltjes die verteld werden door de elders en die circuleerden in de nursery, hoewel er de laatste tijd weinig verhaaltjes verteld waren geweest omdat BloodClan hun constant in hun krachtige greep had gehouden. Nu ze eindelijk verlost waren van die greep schaamde Silentpaw zich er een beetje voor als ze om verhaaltjes ging smeken bij de elders en daarom wist ze er ook nog niet veel van. Het was nu ook weer niet alsof ze veel warriors sprak en de gelegenheid had zich niet voorgedaan om er meer over te weten te komen. En ze wist dat het fout was en dat Acornstar het zou verbieden, maar toch vroeg ze: “Kun je me iets meer over de bergen vertellen, alsjeblieft?” Een waterige glimlach vormde zich om haar lippen toen de rogue aangaf dat hij zich niet bij een Clan kon aansluiten. “Nee, dat kan inderdaad niet,” zei ze zachtjes. “Dus ik vrees dat het enkel bij een oppervlakkige ontmoeting zal brengen.” Een ontmoeting die ze verder had uitgerekt omdat ze meer over de bergen wilde weten, maar daar hoefde geen enkele ShadowClanner iets van te weten te komen, toch? En konden ze het haar bovendien echt zo kwalijk nemen dat ze nieuwsgierig was?

Silentpaw kon het niet helpen dat ze een aangename sfeer voelde bij de rogue. Hij was in elk geval niet zo gevaarlijk zoals de elders de kittens wijs probeerden te maken. Ze geloofde toch in elk geval niet dat hij haar zomaar aan ging vallen en dus ging ze op haar kont zitten zodat ze aandachtig naar hem kon luisteren. Ze had al haar concentratie nodig om hem te verstaan omdat hij zo erg stotterde en Silentpaw vroeg zich af of dat specifiek door haar kwam of dat hij altijd zo nerveus bij iedereen was. Zou het wegtrekken wanneer hij haar zou beginnen te vertrouwen? Het was een vraag waar ze nooit antwoord op mocht krijgen omdat hun wegen na vandaag moesten scheiden. ShadowClan stond geen vriendschappen met buitenstaanders toe en Silentpaw wilde liever niet weten wat voor straf Acornstar haar zou geven als hij wist dat ze het leuk vond om met een rogue te praten over de bergen. Toch kon ze haar nieuwsgierigheid amper onderdrukken naarmate de tom cat meer vertelde over de bergen en een glimlach speelde om haar lippen toen hij over een tribe cat vertelde. “Dat zijn katten die daar hun territorium hebben, toch?” vroeg ze onzeker. “Ik zou ook wel graag naar de bergen willen gaan om daar een kijkje te nemen, maar dat zou mijn Clanleader nooit toestaan.” Ze glimlachte nogmaals waterig naar de kat voor haar. Zahar was zijn naam, had hij gezegd. “Waarom ben je weer terug naar hier gekomen als het daar zo mooi was?” vroeg ze verbaasd.

“Dat ga je natuurlijk ook nooit te weten komen als je het niet aan ze durft te vragen,” zei ze op een plagerige toon, al kon ze zich wel vinden in het feit dat hij het niet aandurfde om dat zomaar even te gaan vragen. Er waren van die groepen katten die heel vijandelijk konden zijn tegenover buitenstaanders en ze was er vrij zeker van dat als Acornstar haar hier zou zien praten met Zahar, hij ook vijandelijk zou zijn. Een groep katten was natuurlijk al heel erg op elkaar gesteld en daarom zou het voor een buitenstaander ook moeilijker zijn om zich zomaar bij hun te voegen of zich te kunnen laten uitnodigen. Ze trok met haar oortje toen Zahar zei dat er een mogelijkheid was om zich bij de Tribe te voegen. “Waarom niet?” vroeg ze zacht en op een verbaasde toon. “Ben je zo graag op jezelf dan?” Het leek haar vooral heel erg eenzaam om geen Clanmates te hebben waar je mee kon praten. Altijd maar op jezelf en op je hoede zijn, kon ook niet leuk zijn. “Is het soms niet eenzaam en gevaarlijk, zo’n leven als rogue?” vroeg ze lichtelijk nieuwsgierig.

Silentpaw knikte begrijpend toen Zahar aangaf dat het voor hem moeilijk zou zijn om zich zomaar bij een groep te voegen. Dat kon ze ook wel begrijpen, zeker na zo’n lange periode alleen te zijn. Dan moest je opeens met verschillende karakters dealen en misschien ook wel met verschillende gewoontes en dat was simpelweg niet voor iedereen weggelegd. Gelukkig waren er in haar Clan regels om dezelfde structuur voor iedereen te behouden, maar niet elke groep was zo. Silentpaw vroeg zich af of dat voor de Tribe wel zo was, maar ze nam aan dat ze dat voorlopig nog niet te weten zou komen. Ze richtte haar blik weer op Zahar toen hij de voordelen van het rogue zijn begon op te sommen en ze glimlachte voorzichtig. “Maar je bent ook voor echt alles op jezelf gewezen,” zei ze zachtjes. “Wat doe je als je gewond raakt? Je hebt geen medicine cat die zich over je kan ontfermen en niemand die voor je kan jagen.” Ze wilde hem niet bang maken, maar ze wilde wel weten hoe hij dat dan op zou lossen.

De jonge rogue gaf aan hoe hij dat op zou lossen en Silentpaw kon niet anders dan bewondering voor hem voelen. Hij stond zo kalm in het leven, zo sterk. Ze wist niet of ze zonder Clan kon leven als het daar ooit op aan zou komen. Gelukkig was dat iets waar ze niet over na hoefde te denken. Tenzij ze echt iets ergs zou doen, zou Acornstar haar nooit zomaar verbannen en zou ze nooit zonder Clan komen te zitten. Hoewel ze nog niet precies wist welk doel ze later wilde hebben als ze groot zou zijn, was ze zich wel verzekerd van een plek in haar Clan. De rest kwam nog wel. “Dus er heerst niet veel rivaliteit onder de rogues?” vroeg ze op een licht nieuwsgierige toon aan hem. “Het is niet dat jullie moeten vechten om slaapplaatsen of iets dergelijks?” Ze had altijd gedacht dat dit wel zo was, maar misschien had ze het mis.