Rainbow cat part 2

Ravenkit huppelde door de nursery heen. Hij was op zoek naar regenboogkat! Dat was zijn favoriet. Ze was namelijk super lief voor hem de vorige keer. Misschien wilde ze weer met hem spelen vandaag. Ravenkit trippelde door de nursery op zoek naar haar nest. Keer op keer stak hij zijn kopje over een nest, om uit te vinden dat het niet de goede was. Hij schudde zijn kop gefrustreerd, maar hij was niet van plan het op te geven! Eindelijk vond hij het goeie nest want daar was regenboogkat! ‘Li-lykit!’ mauwde hij opgewonden. Zonder te twijfelen sprong hij haar nest in en kroop tegen haar aan. Tihi, zij was zijn favoriet!

- Lilykit eerst <3

Ze had haar vacht liggen wassen in haar nest toen ze plots haar naam hoorde en iets zwarts het nest in zag springen. Ze kon niet helpen om kort te lachen bij de reactie van Ravenkit. "Hey Ravenkit," Tenslotte was hun vorige keer aardig goed verlopen en had hij uiteindelijk toegegeven dat hijzelf ook mooi was. "Zin om iets te doen?" Het leek haar namelijk niet dat Ravenkit hier gekomen was zonder reden.

Ravenkit kreeg een brede glimlach toen hij Lilykits lachje hoorde. Ravenkit rolde weer op zijn buik en keek haar aan. Hij was al veel handiger dan vorige keer, dus hij kon ook al veel meer! En hij zou heus niet zo snel meer moe worden. ‘Jaa!’ kirde hij ook vrolijk toen ze vroeg of hij iets wilde doen. Echt wel, ze zouden super erg gaan spelen! ‘Spelen,’ mauwde hij met een ondeugend lachje op zijn gezicht. Daarna sprong hij weer op vier pootjes en probeerde meteen op Lilykit te springen, terwijl hij zijn pootjes om haar nek probeerde te slaan en in haar oor wilde bijten.

Ravenkit wilde dus wel spelen, dat was goed. De vraag was dan alleen wat. "Wat wil je gaan doen?" Er waren veel dingen die ze konden doen, vooral als ze iets van een mosbal ofzo zouden kunnen vinden, maar er waren ook genoeg dingen die ze konden doen zonder een mosbal. Voor nu wachtte ze het antwoord van de andere kitten af, want misschien had hij wel een idee. Toch kreeg ze niet echt een antwoord. In plaats daarvan sprong de andere naar haar toe. Ze rolde met de ander mee, in de hoop hem van haar af te krijgen. Twee konden tenslotte stoeien.

Meteen waren de twee een tuimelende bult van zachte kittenvacht. Ravenkit had niet eens Lilykits vraag gehoord. Giechelend rolden de twee over elkaar heen. Ravenkit sloeg wild met zijn achterpootjes, maar al snel was hij de grip op de gevlekte kitten kwijtgeraakt en lag hij een eindje van haar vandaan. Hij schudde verward met zijn kopje, waarna hij weer op vier pootjes sprong en naar haar toe huppelde. ‘Jij bent sterk!’ miauwde hij onder de indruk. Maar meteen kwam alweer een stoute lach op zijn gezicht, waarna hij door zijn pootjes zakte en opnieuw naar de gevlekte kitten sprong. Hij zou wel eens laten zien hoe sterk híj was. De nageltje kwamen tevoorschijn en met wild slaande pootjes probeerde hij regenboogkat te tackelen.

Ze rolden een stukje samen door tot de ander zijn grip verloor en haar losliet. Ze stopte een eindje van de ander vandaan en kwam overeind, haar vacht kort schuddend. Hij vond haar sterk en dat bracht een kleine glimlach op haar gezicht. Een compliment was altijd fijn, vooral als het van een vriend kwam. De ander was alleen duidelijk nog niet van plan om op te geven en kwam alweer op haar af, deze keer proberend haar te tackelen. Ze probeerde uit de weg te gaan, maar door wat onhandigheid lukte het haar niet en was de ander er al voor ze het wist. Haar pootjes vielen onder haar weg en voor ze het wist lag ze op de grond. Snel probeerde ze weer overeind te krabbelen voor de ander wat zou kunnen proberen.

Joepie! Het was he gelukt. Triomfantelijke kreetjes kwamen uit Ravenkits bekje en gierend van plezier lag hij zelf nu ook op zijn rug. Door de impact op regenboogkat was hij achteruit gestuiterd en op zijn kont gevallen. Door het lachen kwam hij bijna niet meer bij, maar hij rolde op zijn buik en keek Lilykit met stoute oogjes aan toen ze overeind krabbelde. ‘Maar ik ben ook sterk!’ grinnikte hij vrolijk. Hij sprong weer op vier pootjes, maar dit keer niet om de andere kitten weer te tackelen, maar hij naderde naar rustig en gaf haar een kopje onder haar kin. ‘Jij bent de allerleukste hier,’ miauwde hij vrolijk. Ja, Lilykit was lief en mooi en ook nog eens heel sterk en stoer. ‘Zullen we wat anders doen? Wat vind jij leuk?’ ratelde hij vervolgens door. Nee, even geduldig zitten en wachten pasten niet bij Ravenkit. Hij was constant op zoek naar avontuur en plezier.

Ze kon het niet helpen om kort te giechelen bij de reactie van de ander. Natuurlijk was hij sterk, maar dat maakte het juist leuk, vooral toen hij haar ook nog eens vertelde dat ze de leukste hier was. "Jij bent ook zeker de leukste hier!" Sprak ze duidelijk met een glimlach. Voor een moment dacht ze na over zijn volgende vraag. Wat zouden ze kunnen gaan doen? Wat ze echt leuk vond was zwemmen, maar ze moest nog even wachten en dan zou ze het eindelijk kunnen doen, dus dat zou ze hem niet vertellen. "We kunnen proberen wat blaadjes ofzo te gaan jagen?" Of iets anders. Dan had ze de kans om haar jagen weer te oefenen. Snel genoeg zou ze dat nodig hebben tenslotte als ze eenmaal een apprentice was.

Ravenkit snorde heel hard. Hij was zo blij dat Lilykit hem ook de leukste vond. Ze waren allerbeste vriendjes. En hij zou haar nooit en dan ook nooit in de steek laten! Want daar waren ze immers vrienden voor. Hij duwde nog even zijn neusje tegen haar wang, voordat ze iets leukst zouden gaan doen. Lilykit stelde voor om op blaadjes te gaan jagen. ‘Jaa, goed plan!’ miauwde hij enthousiast. Hij sprong op en hij rende al naar de uitgang van het kamp. Blaadjes, hij moest blaadjes vinden! Hij keek van links naar rechts, totdat hij eentje zat. Met een boog dook hij bovenop het blaadje, waarbij hij over zijn buik gleed en zijn nagels in de fragiele structuur zette. ‘Hebbes! Ik win Lilykit!’

Gelukkig leek Ravenkit dit een goed idee te vinden. Het zou misschien wat saai zijn omdat blaadjes niet echt bewogen, maar je kon ze ook de lucht in gooien en ze dan proberen te vangen. Dat zou het al iets meer uitdaging geven. Zelf had ze al vrij snel een blaadje gevonden bij de rand van het kamp en Ravenkit had er zo te zien ook een, want hij sprong er al bovenop. "Deze keer win je misschien." Sprak ze, haar blaadje naar voren halend. "Maar gooi hem nu eens in de lucht en dan kunnen we zien wie er wint." Ze hoopte dat zijn de snelste hiermee zou zijn, maar ze kon er niet zeker van zijn natuurlijk. Ze wachtte dan ook tot het blaadje omhoog gegooid zou zijn voor ze zou beginnen.

Ravenkit keek uitdagend naar zijn beste vriendinnetje. Wie het beste uit de lucht kon vangen? Pfuf! Ze zou het haar wel even laten zien. Hij pakte het blaadje wat hij net had gevangen tussen zijn poten. ‘Wedden dat ik weer win?’ miauwde hij toen uitdagend. Hij sloeg toen zo hárd als hij kon het blaadje in de lucht. Een windvlaag ving hem en hij dwarrelde omhoog, waarna hij tollend weer naar beneden kwam zetten. Maar Ravenkit had geen idee hoe, hij kon het pad van het blaadje niet voorspellen. Daarom rende hij als een kip zonder kop, zijn blik op de lucht in het rond. Hij probeerde het blaadje te volgen, waarna hij dacht toen hij blaadje dicht genoeg bij de grond was ernaartoe te springen. Hij sloeg zijn poot de lucht in, maar hij miste het blaadje die opeens weer een bocht leek te nemen, hem expres ontwijkend. Ooh! ‘Nee!’ riep hij, oprecht verbaasd dat het hem niet gelukt was.

Ze wist dat het iets moeilijker zou zijn om het blaadje uit de lucht te vissen dan het was om er maar gewoon een op de grond te pakken. Ze hoopte dan ook dat Ravenkit dit verkeerd in zou schatten en dat ze dan haar kans schoon zou zien om het blaadje te pakken. Ze volgde zelf dan ook achter het dwarrelende blaadje aan, terwijl ze ook Ravenkit in de gaten hield. Die leek echter naar haar mening wat te vroeg te springen, waardoor hij het blaadje net niet wist te pakken. Snel pakte ze haar kans en sprong de lucht in om haar nagels in het blaadje te haken en het zo naar de grond te brengen. "Nu win ik!" Riep ze dan ook triomfantelijk naar de iets jongere kitten.

Ravenkit was nog helemaal boos op zichzelf, op het stomme blaadje. Maar hij werd al helemaal pissig toen hij een triomfantelijk kreetje van Lilykit naast hem hoorde. Ze had het blaadje gevangen! Oh nee. Hij keek met een zuur gezicht naar haar. Hij hield hélémaal niet van verliezen. Maar hij kon met een brommend gezichtje nog wel Lilykit aankijken. Als hij het iemand gunde, was het lieve Lilykit. Die was tenminste niet zo stom als ze won. Crabkit zou hem vast hebben uitgelachen. ‘Goed gedaan,’ wist hij dan murmelend onder zijn adem uit te brengen. Maar hij wilde nog niet opgeven. Hij wilde ook winnen! ‘Maar je won alleen maar omdat ik het blaadje omhoog gooide. Ik had minder tijd om in te schatten waar het blaadje was,’ begon hij excuusjes te verzinnen. ‘Gooi jij hem eens op! Dan zal ik winnen, je zult het zien!’ sprak hij strijdlustig. Hij wilde echt niet wéér verliezen.

Ze had moeten weten dat de ander het hier niet zou opgeven, zoals ze zelf ook niet gedaan had toen de ander het blaadje meteen gepakt had. "Oke, beste uit drie doen?" Dat leek haar dan tenslotte wel zo eerlijk. Ze wachtte kort op een antwoord voor ze het blaadje op haar poot nam en het zo ver ze kon de lucht in gooide. Het blaadje begon natuurlijk direct weer met vallen en ze probeerde langzaam mee te lopen in de hoop uit te vinden waar het blaadje binnen bereik zou zijn. Er stond voor een keer nauwelijks wind, dus het zou in de buurt moeten zijn van waar ze hem omhoog had gegooid. Ze hield haar blik op het blaadje gericht, ondertussen niet echt op haar omgeving lettend, waardoor een van haar pootjes ergens achter bleef haken en ze voorover tuimelde.

Ravenkit stemde in. Beste uit drie klonk als een goed idee. Dan zou iemand uiteindelijk moeten winnen. Zijn ogen volgden het blaadje op de voet en hij wachtte er stellig op. En toen sloeg Lilykit het in de lucht. Het puntje van zijn tong kwam naar buiten toen hij het volgde. Lilykit deed hetzelfde, ze liepen zij aan zij. Totdat Lilykit zo dom was om te vallen. Ravenkit begon te grinniken en sprong vervolgens omhoog, precies het blaadje tussen zijn klauwen en hij landde met het blaadje onder zijn poot. ‘Gewonnen!’ kirde hij vrolijk, waarna hij achterom keek. Daar lag Lilykit op de grond. Hij voelde zich toch een beetje schuldig dat hij had gelachen en hij neusde naar haar toe. ‘Gaat het?’ vroeg hij toen, een tikkeltje bezorgd terwijl hij aan haar oor snuffelde.

Doordat ze voorover tuimelde wist ze dat ze de veer niet meer te pakken zou kunnen krijgen en de klap op de grond kwam dan ook er vrijwel direct na. "Ow," Het deed pijn, maar ze was er vrij zeker van dat het ook snel weer weg zou gaan of dat hoopte ze tenminste. Ze kwam overeind en wreef met een van haar voorpoten langs de kin. "De grond is hard." Mopperde ze erbij. "Maar het trekt vast wel snel weg." Het kon in haar beleving niet zo zijn dat dit lang aan zou blijven houden.

Ravenkit trippelde dichterbij, bezorgd kijkend toen Lilykit overeind kwam. Dit was niet leuk! Hij voelde zich echt een beetje schuldig. Toen ze hoor haar kin wreef duwde hij zachtjes zijn wang langs haar. Zo, nu was het vast weer beter! Ze mopperde nog dat de grond hard was, waardoor hij weer moest grinniken. ‘Wist je dat dan nog niet?’ miauwde hij vrolijk. Ze sprak dat het vast snel weer weg zou trekken. Hij knikte. Dat kon hij wel begrijpen. ‘Je moet zeggen als het pijn doet!’ miauwde hij. Het kon echt niet veel langer meer duren toch? Hij wilde echt niet dat ze door ging terwijl ze zeer had. ‘We kunnen ook stoppen? Wil je anders in mijn nest logeren?’ Zijn oogjes lichtten op. Dan konden ze vast de hele dag het nog leuk hebben!

De pijn begon al weg te trekken, maar het aanbod dat Ravenkit deed klonk wel goed in haar oren. Dan konden ze mogelijk het nog veel langer leuk hebben tot iemand waarschijnlijk genoeg van hun zou hebben. Ze knikte dan ook direct, wat misschien niet de slimste zet was, want de plek waar ze de grond had geraakt was nog steeds wat gevoelig. Toch probeerde ze het niet te laten merken. "Natuurlijk wil ik logeren." Dan konden ze het over van alles en nog wat gaan hebben. "Dan kunnen we proberen om lang op te blijven!" Ze hoopte dat Ravenkit dat ook wilde.

Joepie! Lilykit wilde bij hem blijven slapen! Oh zijn moeder zou misschien even mopperen, maar het zou vast gezellig zijn! En anders ging ze maar ergens anders slapen hoor, ze hoefde niet altijd zo te doen. Dan ging zij maar logeren bij papa. Hij kon zich heus wel redden. Hij was al hartstikke groot en oud! En hij had zijn eigen clan, dus hij wist wat het was om leider te zijn. ‘Ja goed idee! Kom, ik laat je mijn nest zien!’ miauwde hij opgewonden. Hij was het hele spelletje en de blaadjes alweer vergeten. Het deerde hem niet meer of hij had gewonnen of verloren. Zijn nieuwe plannetje was nu immers honderd keer meer interessant. Hij rende de nursery weer in en ging in een rechte lijn naar zijn nest. Met een mooi boogje sprong hij erin en landde zachtjes in het mos, waar hij prinsheerlijk languit in ging liggen. ‘Hier slaap ik! Kom ook, Lily!!’ miauwde hij vrolijk.

Vanavond zou ze in Ravenkit zijn nest slapen, hopelijk zou niemand daar boos over worden, maar het maakte haar eerlijk gezegd niks uit. Het was een kans om langer met Ravenkit te besteden en dat wilde ze dan ook maar al te graag. Ravenkit ging als eerste het nest in en op zijn uitnodiging volgde ze en ging ze languit naast hem liggen. Het mos was eigenlijk niet veel anders dan haar eigen, maar het feit dat het naast Ravenkit was, maakte het zoveel beter. "Wat zullen we het over hebben?" Want dat hoorde naurlijk bij een logeerpartijtje.