I was thrown into forever sadness

Na alles wat er was gebeurd, na alle drama en ook nog haar zus dood. Iemand waar ze zo lang naar opkeek, een beste vriendinnen band. Haar oudere zus betekende zoveel voor haar... Maar opeens vermoordt alsof ze niets was. Was ze altijd al zo zwak? Dat kon toch niet. Dat wilde de witte poes niet accepteren. Waarom nu? In deze harde tijden. Iedereen waar ze om gaf ging dood. Dit was een waardige les voor een bloodclanner. Geef nooit om iemand, of je verliest ze allemaal en je wordt zwak en triest. De young-one schudde alle gedachten over haar dierbaren uit haar kop. De zon scheen op haar vachtje vanuit de schemerende lucht. Daar zat de poes dan op een klein steegje, haar ogen gericht naar de mooie kleurende lucht. Dit was één van haar zwaktes. Ze zou alles doen voor BloodClan, maar de jonge wit met bruine poes zakte gewoon in elkaar van emoties dat het soms gewoon niet werkte. 'Niet aan denken', dacht ze zacht. Over paar manen zou ze haar final assestment moeten doen, maar als ze zo bleef, zou het nog kunnen falen door dat stomme ding dat je emoties noemt.

[+Skadi]

Skadi.

the teacher broke us up after I broke her

Ze waren weg uit dat hellhole van een Shadowclan kamp, maar met een bittere smaak. Cobra was vermoord door die oude zak Acorndust, nu Acornstar, Waardoor zij haar mentor kwijt was. Weer terug bij af dus. Tenminste kon ze nu het kamp uit, maar stilzitten en wachten tot de volgende ceremonie was niet haar idee van een good time. Ze zou beter moeten worden dan de rest, ze was grootsheid beloofd en nu had ze weer niets te doen net als die oliedomme kittens. Kon een of andere member haar niet even gaan trainen? Er waren genoeg katten hier die totaal niets te doen hadden behalve haar negeren. Kort gezegd was ze dus in een puur pishumeur. Dus toen ze op een andere young one stuitte die gewoon stonk van de emoties borrelde haar irritatie hard omhoog. “Kan je toevallig ergens anders gaan janken?” Beet ze de kattin toe.

De poes dacht verder. Ze kwam altijd dieper in haar gedachten terecht, dieper in het diepste van haar ziel. Daar kon de young-one waarheden vinden... Als ze maar niet telkens onderbroken werd door een ander. 'Kan je toevallig ergens anders gaan janken?', beet de andere young-one haar toe. Wie was dat ook alweer? Haar geheugen was ook niet nuttig wanneer het aankwam op namen. "Skabi, kan je je woede niet op anderen gooien in plaats van op mij", begon de wit met bruine poes met een lichtjes gefrustreerde stem. Wat moest de ander nou weer van haar hebben? Kon ze niet zien dat zij te druk was met haar gedachten en herinneringen op te zoeken?

Skadi.

the teacher broke us up after I broke her

Hoe durfde dit kreng. Ten eerste was haar naam Skadi met een d. Ten tweede moest zij dat nodig zeggen. Als ze het goed had was de young one voor haar namelijk een enorme hypocriet. En grom borrelde op in haar keel. "Als jij niet zo zat te janken, dan zou ik het niet nodig vinden om je er op aan te spreken, dom wicht." grauwde ze naar haar toe. Haar naam wist ze niet en die hoefde ze ook niet te weten. Ze zou niet met zulke zwakke katten gezien worden als het aan haar lag. Want misschien werd ze nu niet meer door de leider van de elite getraind, maar dat betekende niet dat ze zich ineens niet boven de rest zag. Ze zou altijd beter blijven als het gespuis en de zwakkelingen.

Hoe durfde ze? Haar een dom wicht te noemen. Haar kop borrelde van woede, maar ze zou nooit zijn zoals haar. "Ik zat niet te janken. Ik zat na te denken, en dat zou jij ook moeten doen voordat jij die woorden op een ander afgooit", vervolgde de wit met bruine poes erg gefrustreerd. Misschien was ze wel een emotionele kleine kattin, maar dat wilde niet zeggen dat ze een lief poesje was. No way. Maar de witte young-one zou niet zomaar woede op haar afgooien. Je wist nooit waarmee de ander opkwam. Er kon onnodig pijn geleden worden. Haar oranje-rode ogen waren gericht op de calico die haar had gestoord. "Heb je trouwens niets beters te doen", voegde de poes er grofjes aan toe.

Niet aan het janken. Skadi rolde met haar ogen. Natuurlijk niet, want oh anders zou mevrouwtje geen gelijk hebben. “Mentaal janken is nog steeds janken en dat doe je zo luid dat ze het terug in het kamp nog kunnen horen,” kaatste ze dus terug. “Daarbij denk ik niet dat je veel na kan denken, met die hele ene breincel die je hebt,” vervolgde ze haar stroom van beledigingen. Ze ging zich niet aan de kant laten zetten alleen omdat dit jankende wijf voor haar dacht dat ze beter was omdat ouder was. De volgende grove opmerking van de oudere young-one deed haar haren pas echt overeind staan. “Nee. Aangezien jij te dom bent om op te merken dat mijn mentor en onze vorige leider, Cobra, is vermoord door die smerige boskatten.” Beet ze van haar af. Als dit domme wicht niet gauw een ander toontje aan zou slaan en wat slimme woorden, of beter nog geen worden, uit haar mond zou laten komen, dan zou ze wel eens laten zien wat een leider zijn young-one leert.

Mentaal aan het janken, met één breincel? Oof, ze voelde zich erg beledigd. “Zeg, ik heb heel veel breincellen, maar jij, ugh, jij hebt echt maar een halve breincel”, snauwde de wit met bruine kattin terug. “Hou toch je bek en laat me met rust, ik jank niet, niet vanbinnen en ook niet vanbuiten. En agh wat maakt het mij nou uit of je mentor dood is, ga liever iemand anders haar kop in brand steken”, voegde ze er nog woedend aan toe. Ze keek eigenlijk wel op naar haar mentor, de dode bloodclan leider, maar ze liet dat niet zien als een toon van bewijs dat ze niet aan het janken was. Maar wie dacht deze jonge poes wel niet dat ze was, zomaar anderen lastig vallen omdat ze denkt dat ze zooo speciaal is.

Skadi moest hardop lachen om de zwakke poging van een comback die dat domme rund voor haar probeerde te maken. Toch, het deel van de ander haar kop in brandt steken klonk nu heel verleidelijk, jammer dat er geen vuur in de buurt was. Een paar brandwonden zouden vast leuk staan op dat onmogelijke kind voor haar neus. Misschien later, dat een paar twolegs gek genoeg waren om vuur te stoken zoals ze soms deden op warme avonden. Maar dan zat ze weer met het probleem dat ze de huilbaby voor haar neus mee moest zien te krijgen. Haar klauwen waren bij die gedachtes reflexief uit hun hulzen gekomen en een grijnsje speelde over haar lippen. “Nee, jammer genoeg kan ik zelfs de van jou niet in de fik steken, geloof me als er vuur was had ik het gedaan. Dan zou niemand meer last hebben van je rotgejank. Ik denk dat ze me er zelfs nog voor zouden belonen ook,” vertelde ze de andere young-one op achterbakse toon. Niemand gaf om het jankende rund voor haar neus, dat kon ze nu al wel zien.

De calico young-one vond het jammer dat er momenteel geen vuur was. “Alsof je iemand in brand kan steken. Dat moet je eens aan me bewijzen mevrouwtje”, mauwde de wit met bruin bevlekte kat, bijna lachend om het feit dat die jonge poes een kat in brand zou kunnen steken. Dat zou ze echt nooit kunnen, dat wist ze honderd procent zeker. En of de poes nu aan het janken was of niet, de elite had haar graag, dacht ze toch. En tenslotte, eerlijk gezegd wou ze wel zien hoe Skadi een kat in de fik zou steken… "Als jij een of andere kat in de fik kan steken dan heb je me bewezen dat je beter dan me bent Skabi"

Zij kon niemand in brand steken? Sure. Als dat domme kind dat wilde geloven, dan kon ze dat doen. Dat was, tot Skadi de uitdaging hoorde die aan haar voorgesteld werd. Ze beet haar kaken op elkaar, niet omdat haar naam verkeerd werd uitgesproken, maar omdat er geïnsinueerd werd dat ze niet nú al beter was. Ze zou het niet hoeven te bewijzen, dat zou ze ook niet doen, maar ze wist precies wie ze in de fik zou steken. Het domme rund voor haar neus. “Is goed, dan ontmoeten wij elkaar vanavond in Linwood Park,” vertelde ze de ander in monotone toon. Het was geen vraag of voorstel. Ze zou maar op komen dagen of anders zou skadi haar klauwen wel over de andere Young-One heen halen wanneer die sliep.

Onderwerp: Re: I was thrown into forever sadness