Yar!

Ietwat geërgerd keek de tom op naar brandende zon die hoog aan de compleet wolkeloze hemel stond. GreenLeaf was over het algemeen fijn maar soms kon de natuur het ook wel een beetje overdrijven. Waarom was het nodig dat het zo warm kon worden? De meeste dieren vonden het bepaald geen pretje dus waarom moeder natuur dit zo geregeld had was voor hem een raadsel. Natuurlijk was vissen de enige acceptabele manier van jagen. Tenzij hij aan het einde van de dag gesmolten wilde zijn. Met een klein beetje tegenzin verliet Quietcreek zijn in de schaduw gelegen rustplek en wandelde richting de rivier. Eenmaal daar aangekomen ging hij dicht langs de rivierkant zitten en tuurde in het heldere water of er toevallig een paar vissen voorbij zouden zwemmen. Effort stond niet echt op zijn planning met dit weer. Helaas waren er niet bepaald veel vissen binnen zijn bereik. Maar dat gaf niet want Quietcreek had al snel genoeg iets veel interessants in het vizier gekregen. Een groot stuk drijfhout werd langzaam mee getrokken door de stroming en dobberde rustig in het midden van de rivier. Zou hij daar heen kunnen zwemmen? Het was zeker weten groot genoeg om op te blijven staan en zou als perfect vissers platform kunnen dienen. De stroming leek niet al te sterk te zijn vandaag. En dus besloot de tom om er voorzichtig een poging aan te wagen. Het frisse water was een zeer welkome verkoeling. Het duurde hem nog verbazingwekkend lang voordat hij de stroming echt goed kon voelen. En tegen die tijd was hij al bijna bij het stuk drijfhout, dat ondertussen ook al een stuk zijn richting op gedreven was. Quietcreek zetten zij nagels in het hout en hees zich zo, al dan wel niet wat moeizaam, naar boven. Vanaf hier had hij een prima overzicht van wat er zoal in de rivier zwom. Hij zou onderweg waarschijnlijk nog wel een vis of twee te pakken kunnen krijgen. Al helemaal als hij dit met meerdere katten zou kunnen aanpakken. Het was als het ware een soort schip. Zijn eigen piratenschip! En nu zou hij alleen nog een crew nodig hebben. Dan was het plaatje compleet! Waarschijnlijk was het wijs om te beginnen met de eerste de beste nietsvermoedende kat die langs de kant zou zitten. Tenzij het iemand was waarvan Quiet kon weten dat diegene hier nooit aan mee zou willen doen. Maar gelukkig was dat niet het geval. Een stukje verderop zat een zandkleurige kattin aan de waterkant. Shrimppaw… zij zou vast wel mee willen doen. Quietcreek grijnsde en bleef direct oogcontact houden met de ander terwijl zijn vlot slechts met een slakkengang dichterbij kwam. “Het is een schip.” Riep hij enthousiast richting de waterkant. “Een piratenschip. En ik ben opzoek naar een waardige bemanning om vissen mee te gaan vangen. Wil je meedoen?” Vervolgde hij op dezelfde enthousiaste toon. Wie wist kende Shrimppaw ook nog wel een paar katten die mee zouden willen doen. Maar hey, het begin was het belangrijkste. Voor nu moest hij zich focussen op het overhalen van het eerste bemanningslid.

-Eerste post voor Shrimppaw

_{Shrimppaw had vrij voor nu en ze besloot wat te gaan jagen. Als Medicine Cat en als diens Apprentice hoefde ze natuurlijk niet te jagen voor de Clan, maar nu ze toch wat vrije tijd had en verder niets te doen had, waarom niet? Het kon immers nooit kwaad om haar jaag kunsten wat op te krikken. Ze wilde net toeslaan toen de vis verjaagd werd door iets en toen ze opkeek zag ze wel een heel vreemd beeld. Quietcreek stond op een stuk hout, midden in de rivier. 'Het is een schip,' riep hij enthousiast naar haar. 'Een piratenschip. En ik ben opzoek naar een waardige bemanning om vissen mee te gaan vangen. Wil je meedoen?' Shrimp knipperde verbaasd met haar blauwe ogen maar moest toen toch zachtjes lachen. 'Uuh, oké,' mauwde ze, open voor het idee om zo vissen te vangen. Ze gleed het water in en zwom naar het stuk hout. Met wat moeite kwam ze erop. Ze glimlachte tevreden naar de kater. Wat nu?}

Shrimppaw keek hem verbaasd aan toen hij haar uitlegde dat het stuk drijfhout eigenlijk een piratenschip was en dat hij een bemanning nodig had om mee te gaan vissen.  Heel even dacht hij dat ze wellicht liever niet mee zou willen doen. Wat verder helemaal oké zou zijn. Het was immers ook wel een beetje een raar idee en simpelweg niet voor iedereen weggelegd. Maar na enkele seconden leek ze zich toch te hebben bedacht. “Uuh, oké,” Klonk het vanaf de kant. Waarna de jonge kattin zich in het water waagde en naar het vlot toe swom. Om vanuit het water op het vlot te komen was nog wel een uitdaging. Maar gelukkig geen onmogelijkheid.  Eenmaal naast hem staande werd hem al snel een tevreden glimlach geschonken. Quietcreek gaf deze kalmpjes terug waarna er een klein moment van stilte ontstond. Beide hadden ze dezelfde vraag in gedachten: Wat nu? Het compleet uitdenken van plannen was absoluut niet zijn sterkste punt. Maar er moest nu wel wat gaan gebeuren. “Ik zal even kijken of het gaat lukken.” Zei hij. Je kon maar beter open zijn over de staat van je plannen toch? Quietcreek ging aan de rand van het vlot liggen met zijn voorpoten onderwater. Geconcentreerd staarde hij naar de vissen in het heldere blauwe water die er langzaam maar zeker aan begonnen te wennen dat er zich twee gekke obstakels onder hen bevonden. Toen het vertrouwen eenmaal gewonnen was en de vissen tussen zijn poten door zwommen sloeg hij razendsnel toe. Hij wist de wild spartelde vis maar net op tijd boven het water uit de trekken, terug het vlot op.  Eenmaal daar hield hij het beest tegen de ‘grond’ aangedrukt totdat deze zich wist te bedaren. “Zo iets?” Zei hij tegen Shrimppaw. De vragende toon in zijn stem was niet voor niets. Ze moest immers zelf bepalen of deze techniek haalbaar was voor haar. Zo niet dan zou hij wat anders moeten bedenken. Iedereen zou uiteraard op eigen niveau  mee moeten kunnen doen aan dit avontuur.  

_{De twee bleven even stil. Shrimp was al bijna bang dat de kater helemaal geen plan had, maar uiteindelijk had hij blijkbaar toch iets bedacht. 'Ik zal even kijken of het gaat lukken,' zei hij. Shrimppaw knikte en keek aandachtig toe hoe hij zijn voorpoten in het water stak. Dat zou de vissen alleen maar afschrikken, maar na een tijdje waren ze er toch aan gewend. Shrimp kwam een beetje naar voren, maar zorgde er wel voor dat haar schaduw niet over het water viel. Dat zou al het harde afwachten van Quietcreek alleen maar verloren laten gaan, en dat wilde ze niet op haar geweten hebben. Na een tijdje sloeg hij razendsnel toe en een spartelende vis kwam op het hout terecht. De kater hield de vis vast totdat het rustig werd. 'Zo iets?' zei hij. Shrimp keek op en glimlachte met een knikje. 'Goed gevangen,' complimenteerde ze. Ze keek zelf het water in. Ze wist niet of haar pootjes lang genoeg waren hiervoor, of het wel comfortabel zou zitten. Ze besloot dus maar gewoon met haar pootjes op het hout te zitten, zoals ze zat aan de oever. Toch had ze haar ene pootje half omhoog getild, klaar om toe te slaan. Gelukkig kreeg ze die kans al snel en haar pootje schoot het water in. Helaas voor haar was ze niet gewend aan het wiebelen van het hout, waardoor ze haar evenwicht verloor en het water in viel. Spartelend en in lichte paniek sloeg ze wild met haar pootjes in het water, proberend om goed en wel naar boven te komen.}

Quietcreek was vandaag niet van het verre vooruit plannen. Dat bleek ook wel toen Shrimppaw hem vragend aankeek over wat nu verder de bedoeling was. Daar had hij zelf ook nog niet echt een invulling aan gegeven. Maar dat zou vooralsnog prima geregeld kunnen worden. De crème kleurige kater verkondigde dat hij wel even zou kijken of het concept dat hij in gedachten had ook in de praktijk toepasbaar zou zijn. Voor hem zelf bleek dat wel het geval. Quietcreek kon immers makkelijk tot in het water reiken als hij zijn voorpoten over de rand van het vlot liet hangen. Het was voor hem dan ook geen moeite om er zo uiteindelijk een vis uit te trekken en deze op het vlot wist te houden. “Zo iets?” Zei hij tegen Shrimppaw. De Apprentice knikte. “Goed gevangen,” Zei ze. Quietcreek glimlachte. “Bedankt.” Nu was het aan Shrimp zelf om te kijken of ze dit ook zou kunnen. Niet dat het erg zou zijn als dat niet het geval was. Hij had de lat immers vrij hoog liggen. Quietcreek zelf hield wel van een uitdaging. Maar hij begreep ook wel dat het onredelijk was om het zelfde niveau van een Apprentice te verwachten. Aan de andere kant ging hij er ook niet standaard vanuit dat het niet zou lukken. Er zaten soms een aantal super talenten tussen die hem keer op keer wisten te verbijsteren. Shrimppaw ging er klaar voor zitten. Niet met haar pootjes in het water, maar dat was ook wel begrijpelijk gezien ze nog een stuk kleiner was dan hijzelf. Het spotten van een vis en op het juiste moment toeslaan ging goed. Echter wiebelde het vlot daarna nogal waardoor Shrimp voorover het water in tuimelde. Gelukkig probeerde ze wel te zwemmen waardoor ze niet gelijk naar beneden zonk. Maar Quietcreek nam hierin liever geen enkel risico. Razendsnel schoot hij naar voren, leunde voor zo ver als hij kon over de rand van het vlot en wist de jonge kattin bij haar nekvel uit het water te hijsen. Ook dat ging nog maar net goed. Het vlot wiebelde behoorlijk gezien de twee katten zich plots op het uiterste randje bevonden en het had niet veel gescheeld of ze hadden beide in het water gelegen. Phew, crisis averted. “Alles oké Shrimppaw?” Vroeg Quiet met een oprechte bezorgdheid in zijn stem. Hij voelde zich dan ook een beetje schuldig. Ze zou wel behoorlijk geschrokken zijn. Hij puzzelde nog even over hoe hij het goed zou kunnen maken. Maar dat was iets voor op de achtergrond van zijn gedachten. Eerst wilde hij weten of Shrimppaw zich niet had bezeerd.

_{De korte blinde paniek was gelukkig van korte duur, want haar instinct kickte in waardoor ze gericht met haar poten begon te bewegen om naar boven te kunnen komen. Gelukkig kreeg ze een pootje help van Quietcreek, die haar het vlot op hees. Shrimppaw trappelde met haar achterpoten in het water en nagelde haar nagels in het vlot om hem niet al het zware werk te laten doen. Ze lag als een verzopen katje op het vlot uit te hijgen, lichtjes hoestend om het klein beetje water dat in haar bekje gekomen was weg te halen. 'Alles oké Shrimppaw?' vroeg de kater bezorgd. Shrimp zuchtte zachtjes en opende haar blauwe ogen om naar de ander te kunnen kijken. Was ze oké? Ze leefde nog. Dus knikte ze, maar nog steeds een beetje zwakjes. 'Ja, het gaat,' murmelde ze, maar ze bleef nog eventjes stil liggen om helemaal bij te komen. Het was ook meer de shock die haar nu vermoeid had dan echte inspanning. 'Bedankt,' miauwde ze toen en ze keek de Warrior oprecht aan.}