Try to be cool.

Dit begon toch wel een beetje zijn favoriete plekje te worden, ondanks dat het hier soms wemelde van de Twolegs. Zijn Clanmates was hij hier in elk geval nog niet tegengekomen en dat vond hij prima. Timberpaw hield niet zo van interactie met anderen en was het liefste de hele dag alleen, zodat hij kon nadenken en bepaalde dingen kon verwerken. Hij dacht echter niet dat hij dat trauma dat zijn vader hem had gegeven ooit achter zich kon laten. Het was begonnen met simpele verbale bedreigingen en beledigingen, maar uiteindelijk had Timberpaw het ook mogen voelen als zijn vader vond dat hij iets niet goed deed. En toen, opeens, van de één op de andere dag nadat hij apprentice was geworden, was dat gestopt. Ze hadden zijn vader dood gevonden en ze konden niet zeggen hoe het was gebeurd. Timberpaw was er niet rouwig om geweest en had weinig emotie getoond tijdens de begrafenis, iets wat vreemde blikken had opgeleverd van zijn Clanmates, maar wat ze waarschijnlijk uiteindelijk hadden afgeschreven als zijn eigen manier van rouw betonen. Het kon Timberpaw weinig schelen wat zijn Clanmates dachten en dus had het hem ook niet veel uitgemaakt wat hun mening was en wat ze dachten. Maar goed, hij was dus naar het oude territorium van SkyClan getrokken dat helemaal overgenomen leek te zijn door Twolegs en bevond zich daar nu ergens tussen de struiken, zijn blik gericht op de Twolegs die naar elkaar schreeuwden en grote dingen tussen hun poten hielden. Timberpaw kon zien dat het ze moeite kostte om het mee te nemen en hij vroeg zich af of het voor hun een soort prooi was. Hij zou Twolegs nooit begrijpen en hij zou ook geen moeite doen om ze begrijpen. Een kat die dat wilde weten, was pas echt goed gek in zijn kop.

Het duurde niet al te lang eer dat Timberpaw overvallen werd door de geur van ShadowClan. Hij draaide zijn kop en keek over zijn schouder, maar zag niet echt iets bijzonders. Hij herhaalde zich de lessen die hij van zijn vader had gekregen, al waren dat juist dingen die hij zo snel mogelijk wilde vergeten. Hij had in dit geval echter geen keus en focuste zich dan maar op de dingen die zijn vader gezegd had. Hij moest zijn bek openen om zijn zintuigen meer op te laten spelen zodat hij de positie van de geur kon bepalen. Hij bewoog kort met zijn oortjes en merkte toen pas op dat er weldegelijk wat geritsel weerklonk van het gras. Hij draaide zijn kop en merkte ook de positie op van de kat. En zo lukte het hem al snel om de langharige tabby te lokaliseren. Het leek erop dat de kat niet echt probeerde om verborgen te blijven, toch niet voor hem tenminste. De RiverClan apprentice trok met zijn oortje en keek in de richting van de ShadowClanner. “Je hoeft voor mij niet meer te doen alsof je aan het sluipen bent, hoor,” bromde hij naar de tom cat. “Ik weet dat je er bent.”

Timberpaw was nog nooit naar een Gathering geweest en had dan ook geen idee dat hij hier iemand met een rank voor zijn neus had. Maar zelfs als hij dat wel geweten had, zou hij waarschijnlijk nog steeds op dezelfde toon verder zijn gegaan. Rangen van een andere Clan zeiden hem niet veel. Hij moest al opkijken naar de rangen binnen zijn eigen Clan en dat vond hij soms al vermoeiend genoeg. De RiverClanner trok kort met zijn oortje toen de senior warrior naar hem siste en hoorde de woorden ietwat verbaasd aan, maar toen begon hij een idee in zijn kopje te krijgen waarom de ShadowClanner het dan wel deed. Hij opende zijn bek, maar rook niet meteen iets alarmerends en dus keek hij weer met een zucht opzij naar de grote tom cat. Veel groter dan hijzelf. “Ik snap niet waarom je zo paniekerig bent,” zei hij op een schampere toon. “Met jouw lichaamsbouw zou je elk klein hondje dat naar hier komt rennen aankunnen.” Nee, hij begreep de voorzichtigheid van de tom cat niet echt, maar eigenlijk boeide het hem ook niet zo. “Wat kom je hier zelfs doen als je zo bang bent om gesnapt te worden door een Twoleg of een hond?” vroeg hij verder op botte toon.

“Ik heb al wel eens een Twoleg gezien, ja,” zei Timberpaw haast op een verveelde toon. De waarheid was dat zijn hart in zijn keel begon te racen als hij er één te dichtbij zag komen. Maar daar ging hij niks van zeggen. En hij ging er ook niks van zeggen dat de medicine cat apprentice van de kat zijn Clan hem geholpen had. Hij had zo het idee dat hij dat niet leuk zou vinden, al zou het hem weinig interesseren of de she-cat ermee in de problemen zou komen. Hij wendde zijn blik af toen de oudere warrior aangaf dat de honden hier niet klein waren en haalde zijn schouders op. “Ik ben er nog geen tegengekomen, dus ik zou er geen antwoord op kunnen geven,” zei hij op een botte toon. Hij haalde weer zijn schouders op toen de tom cat aangaf dat het hem niks aanging van wat hij hier kwam doen. “Dan niet,” zei hij op een haast verveelde toon. En hij wilde de tom cat de rug toekeren zodat hij ergens anders heen kon gaan, maar toen rook hij een bloedgeur. “Toch niet weer een BloodClanner, hè?” zei hij in zichzelf. Maar de geur van bloed was vermengd met een stinkende geur dat hij niet kende en hoewel hij een sterke façade ophield naar de kat achter hem, deed hij toch onwillekeurig een stapje naar achteren, dichter naar de oudere warrior toe.