Project TNR

Day 1

Van de duisternis kwam hij in een licht overgoten kamer. Zijn nekvel werd met een ruwe hand vastgegrepen. De kat miauwde woedend, sloeg zijn nagels uit in de gladde ondergrond onder hem. Maar het hielp niets. Hij had geen grip en de druk in zijn nek forceerde hem om iets te ontspannen. Meerdere schaduwen stonden om hem heen. Hij herkende ze als Twolegs. Monsters waren het. Stuk voor stuk. Ze raakte hem aan. Trokken iets uit zijn huid en met een schuine blik leek het op een teek. Hey tenminste hielpen ze daarmee. MAar wat moesten ze van hem.

Zijn bek werd met harde hand open geworsteld en de kater wist een luid grommend geluid te laten horen terwijl hij zijn ogen samenkneep. Ze waren met teveel. Hij kon niets. Hij kon hier niets tegen maken. Hoe durfde ze hem zo te behandelen.

Hij werd na wat leek op een eeuwigheid weer opgetild en.. In een koude bak gezet. Opnieuw handen op zijn nekvel. Monsterlijke tentakels die hem omlaag hielden. Water spoelde over hem heen. Hij probeerde zich te verzetten maar de greep werd enkel strakker en strakker. Klagelijk mauwde hij hopend dat er iemand was om hem te horen. Starclan waar zijn jullie, Starclan wat doen jullie mij aan. Hij wist het niet. Het was allemaal teveel. Monsterlijke handen masseerde zijn witte vacht met een veel te sterk ruikend spul. Bubbels kwamen er van hem af en vies donker water spoelde langs zijn poten weg. Al zijn shadowclan geuren, al zijn.. Alles spoelde mee weg. Ze spoelde zijn leven weg! Opnieuw probeerde hij zich te verzetten worstelde zichzelf los en dook in een hoek. Grommend en kwijlend starend naar de twolegs. Twolegs die enkel een kakelend geluid maakte naar elkaar gericht. Alsof hij niets was. Alsof hij.. Hij draaide zijn oren bij en in dat moment voelde hij een nieuwe hand in zijn nek en dit maal een prikkende sensatie.

Duf.. Hij was zo.. moe.. Knipperend met zijn blauwe ogen ontspande zijn spieren zich onwillig. Hij wou niet moe zijn. Hij wou vechten.. Klagelijk mauwde hij met een stuk minder kracht in zijn stem. De tentakels pakte hem op. Maar er zat geen gevecht meer in zijn spieren. Zijn kaken slap. Hij kon niet.. Hij maakte geen geluid terwijl hij in iets zachts werd geplaatst. Zijn poten onder hem wegzakkend terwijl hij toekeek naar de twolegs die hem over zijn kop aanraakte. Een hek werd voor zijn neus dichtgedaan en afwezig knipperde hij. In de hoek van deze gevangenis lag een hoopje met dezelfde geurende prooidingen als hij in het woud had geroken. Daarnaast stond een.. raar gekleurd ding met een dofruikende inhoud.. Het was allemaal..
hij wou gewoon slapen..

slapen..


-closed-

at least it is my decision

Day 2

Hij was wakker. Wakker en opgesloten. Zijn kleine ruimte was te klein. Verstikkend klein. Grommen en klauwen aan de railing deed niets. Ze hadden hem te pakken. Hadden hem gekleineerd. Waarom was hij hier, waarom moest hij hier zijn. Hij haatte het. Hoe durfde ze. Hoe konden ze!

Het raar ruikende spul had hij leren kennen als voer. Hij was zo hongerig geweest dat hij het had gegeten. Het smaakte naar niets maar het vulde zijn buik. Hij had zijn kracht nodig maar het voer had hem ook slaperig gemaakt. Hadden ze iets in die rare brokken gedaan? Hadden ze hem vergiftigd? Hij knipperde, starend naar de schaduwen buiten zijn gevangenis. Starend naar alles.. Waren er anderen zoals hem? Andere clankatten. Andere gevangenen... Of was hij alleen. Zou hij alleen sterven, zonder dat iemand hem zag.. Hij wist niet zeker welke van de twee gedachten enger was.. Al wat hij kon hopen was dat nadat hij dood was aan de poten van de twolegs dat hij tenminste wel in Starclan zou komen. Als de sterren van Starclan hem hier konden vinden..

at least it is my decision

Day 3

Hij was achter gelaten. Alleen gelaten.. Hij was.. ze hadden hem allemaal verlaten. Anders hadden ze hem wel geholpen nu toch.. anders hadden ze hem toch wel gevonden.. Hij lag hier.. alleen. Zo alleen.. en toen waren er weer twolges. Monsters die zijn kooi open deden. Maar hij had de energie niet om tegen hen te vechten. Of was hij weer.. moe.. Ze namen hem mee. Plaatste hem op een koud oppervlak. Het was zo koud.. zo intens koud.. Maar hij merkte het niet meer. Ze plaatste iets over zijn neus. En hij zakte weg. zo.. diep weg.


Kreunend opende de kater zijn ogen. Hij was ziek.. Doodziek.. Wat was er gebeurd.. Wat was.. Hij schudde draaierig zijn kop. De hele wereld draaide om hem heen. Maar hij leefde nog.. Ze hadden hem niet vermoord Ze hadden hem. in leven gelaten.. Hij lag daar.. hij lag maar.. half tussen slaap en leven. Maar hij leefde nog.. Hij was er nog.. Hij had nog niet door dat hij niet meer compleet was. MAar hij was er nog. Hij leefde nog. Dat was alles dat belangrijk was.

at least it is my decision

De wereld was wazig om hem heen. Al wat hij voelde was een.. doffe pijn.. Hij knipperde langzaam, opende zijn blauwe ogen en keek naar de metalen wereld om hem heen. Hij was.. nogsteeds hier.. nogsteeds niet dood.. Waarom was hij niet dood.. Hij slikte terwijl hij zichzelf wankel overeind hielp. Oke, hij kon nog bewegen.. Hij kon nog staan.

Zonder vragen at hij het 'voedsel' dat voor hem gegeven was op. Het was voedsel, het was eten. Hij kon niet meer zonder het eten. hij moest.. Snel hapte hij de smakeloze zooi naar binnen. Orienteerde zichzelf eindelijk en haalde diep adem. Goed, goed. Hij kon dit aan. Diep haalde de kater adem en begon zichzelf maar schoon te maken. Hij moest van die gore geur van zijn lichaam af. Tijdens zijn schoonmaak stopte hij echter.. Zijn rechter oor.. Hij voelde nogmaals voor hij naar adem hapte. Zijn rechteroor was weg.. of nou ja, zijn gehele oor was gehalveerd. Hij voelde nogmaals maar ja, het was weg.. waarom.. waarom zouden die monsters.. Grommend begon hij nog stugger zichzelf schoon te maken. Zoekend naar wat die twolegs nog meer hadden gedaan. Zoekend naar wat ze hem allemaal nog meer aangedaan hadden.

En toen kwam hij er achter.. Tijdens zijn intense schoonmaak. Voelde iets niet zoals het klopte. Hij slikte en hief zichzelf iets omhoog. Kijkend naar zichzelf.. Hij was.. Hij was.. niet compleet meer.. Zijn mond viel open. Pure shock. Hoe.. Waarom... Klagelijk mauwde de kater luid. Hoe.. Waarom.. Waarom!?!

at least it is my decision