Eternally

<sub>Shrimppaw genoot van het weertje, het was zonnig en een licht briesje wuifde haar vacht wat heen en weer. De geuren van de nieuw gebloeide bloemetjes vulde haar neusje en liet een glimlach op haar snoet verschijnen. New-leaf moest wel haar favoriete seizoen zijn bedacht ze. Ze schoot ook lekker op met haar training, ook al had ze soms nog eens wat kruiden mis. Shrimppaw wist dat ze nog lerend was, maar toch vond ze het elke keer weer vervelend. Zeker als het de welzijn van een patient beïnvloedde. Maar goed, ooit zal ze het goed doen. Dat is wat ze tegen zichzelf zegt, je kan maar beter de moed er in houden en in jezelf geloven. Shrimppaw was inmiddels naar de grens afgedwaald. Zo'n grote angst om dicht bij de grenzen te komen had ze niet meer, wat waarschijnlijk karma was...

Alleen Aegir</sub>

Het bleef zijn eerste huis, zijn Riverclan. En hij miste het nog steeds, iedere dag. Maar het werd wel makkelijker, om er afstand van te nemen. Hij zag hoe hij sterker werd, hoe hij groter werd dan hij ooit daar had kunnen worden. En zijn aanvaring met Honorpaw had dat alleen duidelijker gemaakt. Hij was geen monster, hij had een kans gekregen van Starclan die zij niet had gehad. Ze was gewoon jaloers. Ja, dat was het. En het was meteen duidelijk geworden dat hij sterk was en zij.. zij niet. Ze had geprobeerd hem te kleineren met woorden, terwijl hij gewoon vrienden wilde blijven. Nou ja, haar probleem. Niet de zijne. Aegir zat op een hek en keek uit over zijn thuis van thuis. Waar zijn familie was. Maar, hij had nieuwe familie nu. Hij had hen niet nodig. Maar waarom voelde hij dan nog zoveel heimwee? Hij zuchtte en sprong het hek af. Het was vast niet verkeerd om even een kijkje te nemen? Maar voordat hij ook maar de grens over kon lopen, was daar een figuur. Hij herkende haar zandkleurige vacht. Wow, het was al zolang geleden. Aegir kwam wat dichterbij. ‘Shrimpk-?’ miauwde hij, alleen nog haar kittennaam kennende. Maar ze moest vast al lang Shrimppaw zijn. Ze was zo'n loser geweest vroeger, zich bang schuilend achter Skadi. Het was al zo lang geleden, een ander leven. Hij drukte zijn oren in zijn nek. Hij wist niet wat hij nu moest voelen.

_{Ze had hem eerst niet opgemerkt, maar ze wist gelijk wie het was. Zijn zwarte vacht, zijn geur. Dit was Ravenkit. Shrimppaw wist niet wat zijn nieuwe naam was. Was haar dat ooit verteld? Het maakte nu niet uit, want hier stond hij, met zijn oren in zijn nek. Hij had bijna haar kitten-naam uitgesproken, maar hij wist natuurlijk ook wel dat ze allang niet meer zo zou heten. Shrimppaw draaide haar oren ook naar achteren, maar was vooral alert. Klaar om weg te rennen mocht dat nodig zijn. Maar ook met lichte interesse. Ze was eigenlijk wel een beetje benieuwd hoe dit Ravenkit veranderd had. 'Uh.. Hoi.' Soepel, Shrimp. Heel goed. Ze slikte en forceerde haarzelf ietsje te ontspannen. 'Het is Shrimppaw, nu,' mauwde ze vervolgens.}

Ze keken elkaar even aan, zonder woorden uit te wisselen. Ongemakkelijk. Zou ze ook denken dat hij opeens een soort monster was geworden? Maar ze leek.. oké? Was ze niet bang voor hem. Voorzichtig kwamen zijn oortjes weer wat overeind toen ze hem groette. Ze stelde zichzelf weer voor als Shrimppaw. ‘Ja, natuurlijk heet je zo,’ miauwde hij wat ongemakkelijk. Ze waren nooit vrienden geweest, dus Aegir wist niet hoe uitbundig hij moest reageren. Zijn pluizige staart zwiepte wat heen en weer. Hij zuchtte en keek haar even onderzoekend aan. Ze leek zo anders als Skadi. ‘Ik.. uh. Ik ben Aegir nu, als je dat nog niet wist,’ miauwde hij. Hij wist niet of Honorpaw het door had verteld, of Skadi alweer bij de rivier was geweest. Of Lilypaw.. hij had geen idee of ze vrienden had. Hij had geen idee meer hoe het in Riverclan was.

_{Het verbaasde haar wel een beetje dat hij niet meteen uithaalde, of boos werd, of.. Iets zou doen wat Skadi wel zou doen. Hun eerste ontmoeting als kittens was zeker niet goed gegaan, dus ergens had ze wel wat haat verwacht van zijn kant. Maar het was meer.. Ongemakkelijk. Ze knikte lichtjes bij zijn opmerking. Ze keek hem twijfelend aan. Wat moest ze verwachten? 'Ik.. uh. Ik ben Aegir nu, als je dat nog niet wist,' miauwde hij toen. Shrimp knikte als reactie. Aegir... Zo anders dan Ravenkit. 'Ah... Hoe.. Gaat het?' Geloofde hij ook nog steeds in dat hij StarClans uitverkorene was, zoals Skadi hen had verteld? Geloofde hij überhaupt nog wel in StarClan?}

Aegir keek haar aan. Het was gewoon alsof ze een poort was naar vroeger. Hij zag nog voor haar hoe hij haar nest had "geclaimd" voor Ravenclan. Hoeveel lol hij wel niet had gehad, en hoeveel ruzie. Hoe hij zoveel vriendjes had gehad. Dat was allemaal anders nu. Misschien kon hij dat beter allemaal maar vergeten, want hij werd beter nu. Hij werd sterker en belangrijker dan wie dan ook in Riverclan! En dat wilde hij. Echt. Shrimppaw vroeg hoe het ging. ‘Oh, heel goed! Ik leer allemaal dingen! En nu Brat mijn mentor is, weet ik zeker dat ik beter zal worden dan ooit!’ miauwde hij snorrend. Ja, dat was wel iets positiefs. De leider was nu zijn mentor. Starclan had het vast als teken gestuurd, een zetje in de rug gegeven dat waar hij nu mee bezig was echt het goede pad was. Ooit zou het allemaal wel duidelijker worden. Hij keek de crèmekleurige poes aan. ‘En met jou? Wie is jouw mentor?’

_{Aegir leek wel op te lichten toen ze vroeg hoe het met hem ging. 'Oh, heel goed! Ik leer allemaal dingen! En nu Brat mijn mentor is, weet ik zeker dat ik beter zal worden dan ooit!' miauwde hij snorrend. Shrimppaw glimlachte kleintjes en schoof wat ongemakkelijk met haar pootje over de grond. Voor hem was het allemaal anders, blijkbaar. Voor hem was de Elite goed. Hoe zijn gedachte toch zo veranderd kon worden in zo'n korte tijd... 'En met jou? Wie is jouw mentor?' Shrimp keek hem aan. Oh jee. Was het een goed idee om het te vertellen? Hij was wel eerlijk geweest tegen haar. Wat kon het ook kwaad... 'Oh, uhm.. Coyotespirit is mijn mentor nu. Ik uh.. Word opgeleid voor Medicine Cat,' miauwde ze met een klein glimlachje.}

Shrimppaw leek niet helemaal op haar gemak. Hij kantelde zijn kopje en keek de poes met grote ogen aan. Waarom was ze zo? Hij was verder nog steeds hetzelfde. Alleen omdat hij ergens anders woonde, konden ze vast nog wel vrienden zijn. Nou ja, je had altijd haar zusje nog. Skadi. Hij had alleen maar meer een hekel aan haar gekregen, maar hij zat met haar opgescheept. Waarschijnlijk zoals Shrimppaw vroeger met haar opgescheept had gezeten. Zou ze haar missen? Zoals hij zijn broer en zus miste. Maar wat ze vertelde over haar mentor, deed hem toch weer interesse wekken. ‘Medicine cat? Wat goed!’ miauwde hij met twinkelingen in zijn ogen. Zij was ook uitgekozen door Starclan! Had ze ze al gezien? Hij had zoveel vragen. Vragen over hemzelf die hij ook aan Starclan wilde stellen. Hij keek naar de poes en zette een stapje dichterbij. ‘Heb je Starclan al gezien?’ fluisterde hij zachtjes, alsof hij iets heel geheims vroeg. Hij moest het gewoon weten!

_{Was dit handig om te vertellen? Op zich kon het haar niks kwaads doen, toch? Aegir leek in ieder geval heel aardig, ondanks hun niet zo soepele verleden in de Nursery. Dat was een slechte start geweest maar het leek alsof Aegir alleen maar vriendelijker was geworden nu hij bij BloodClan was. Dat kon natuurlijk niet, Shrimp geloofde heus wel dat hij super aardig was geweest als kitten. Hij leek in ieder geval erg geïnteresseerd te zijn. 'Medicine Cat? Wat goed!' miauwde hij. Shrimp glimlachte lichtjes en knikte. Het was even wennen geweest, maar ze vond dit wel leuker om te doen dan al die Warrior taken. Als ze niet telkens kruiden door elkaar haalde tenminste. 'Heb je Starclan al gezien?' vroeg Aegir toen in een zacht gefluister. Hij zette een stapje naar haar toe. Shrimppaw draaide met haar oortjes. 'Uh.. Nee, nog niet..' miauwde ze zachtjes. Ze vond het maar raar dat ze van Skadi had gehoord dat hun uitverkoren waren, dat ze gekozen waren door StarClan. Waarom zou StarClan kittens naar BloodClan sturen? Ze wilde het ze graag vragen. Misschien dat het antwoord ook zou kunnen helpen. Aegir leek in ieder geval begaanbaar genoeg om mee te praten. 'Maar er komt binnenkort wel weer een Half Moon Gathering, als het goed is,' vervolgde ze.}

Ergens was hij stikjaloers. Ze zou de kans krijgen Starclan te zien. Half moon Gathering, het klonk allemaal zo officieel. Ze zou naar de moonstone reizen en alle geheimen te zien krijgen. Zou ze kunnen vragen naar hem? Starclan had hem uitgekozen, dus ze moesten het weten. Ze moesten weten waarom híj speciaal was. Hij glimlachte naar haar. ‘Wij zijn hetzelfde, jij en ik,’ miauwde hij toen met een betekenisvolle blik. ‘Starclan heeft mij ook uitgekozen! Ik weet alleen nog niet waarom, maar ik ben meegenomen voor een reden,’ miauwde hij enthousiast. Ook al miste hij Riverclan enorm en zijn ouders, zijn familie, zijn vrienden. Hij was op weg naar iets groters dan een normale warrior, ze zouden het zien! ‘Ik hoop dat ik ook ooit Starclan mag zien,’ prevelde hij toen meer in zichzelf dan tegen Shrimppaw, zijn jaloezie door laten schemeren. Zijn blik ging naar de grond. Even een beetje acteren, misschien zou ze medelijden voor hem voelen, en hem later uitleggen hoe de moonstone werkte!

_{Ze was zo benieuwd wat er allemaal zou gebeuren tijdens de Half Moon Gathering. Misschien zou ze wel helemaal niet geaccepteerd worden, achteraf. Maar zelfs al was Shrimppaw best onzeker, zij wist ook wel dat die kans heel klein was. Ze hoopte vooral ook dat ze dingen mocht vragen. Misschien dat ze in ieder geval Aegir weer anders kon laten denken? 'Wij zijn hetzelfde, jij en ik,' miauwde de kater. Shrimppaw glimlachte verlegen naar hem, niet helemaal zeker in hoeverre dat waar was. 'Starclan heeft mij ook uitgekozen! Ik weet alleen nog niet waarom, maar ik ben meegenomen voor een reden.' Hij klonk zo enthousiast. Shrimppaw schuifelde met haar pootje over de grond. Zou hij niet doorhebben dat alleen Medicine Cat's en af en toe Leaders contact hebben met StarClan, en zeker geen BloodClan? Toen hij uitte dat hij hoopte zelf ook eens StarClan te willen zien zuchtte Shrimp. 'Ik.. Ik weet niet of dat mogelijk is, Aegir...' mauwde ze voorzichtig. Hij was immers geen Medicine Cat of Leader. En hij was nu deel van BloodClan. 'Wie heeft je dit trouwens verteld? Dat je uitgekozen bent door StarClan?'}

Aegir had eigenlijk niet door dat Shrimppaw een beetje ongemakkelijk keek. Nee, hij was veel te erg met zijn hoofd in de wolken, fantaserend over de katten die tussen de sterren woonden. Maar Shrimppaw had het lef om een doorn in die bubbel te steken. Niet mogelijk? Hoezo niet. Hij drukte zijn oren in zijn nek en keek Shrimppaw met vurige ogen aan. Het zou ooit zover komen. Ze zouden hem bezoeken, vroeg of laat. Shrimppaw vroeg vervolgens wie het tegen hem had gezegd. ‘Lethal, de dag dat ze me mee hebben genomen naar de Elite,’ miauwde hij, standvastig, hard. Hij keek naar de crèmekleurige poes en trok even met zijn lip. ‘Het was geen toeval, de dag dat ik uit het kamp ga, dat ze er was. Ze wíst dat ik zou komen en heeft me meegenomen om sterker te worden dan ik ooit had kunnen worden in Riverclan,’ miauwde hij stellig. Hij wist dat hij sterker was dan haar. En hij zou dezelfde privileges krijgen als haar. En ooit zou het duidelijk worden waarom hij was uitgekozen. Shrimppaw zou het zien. Ze zouden het allemaal zien!!!!

_{Aegirs reactie kwam als een verassing. Ze had het zo voorzichtig mogelijk proberen te brengen, maar hij wilde er zo te zien niets van weten. Ze draaide haar oortjes naar achter, niet goed wetende wat ze met deze reactie moest doen. 'Lethal, de dag dat ze me mee hebben genomen naar de Elite,' miauwde hij standvastig. Zijn stem klonk hard en vastberaden. Alsof dat alles was wat hem verteld was, de woorden van een vreemde kat. Had hij nooit meer teruggedacht aan de verhalen van de Queens in de Nursery? 'Het was geen toeval, de dag dat ik uit het kamp ga, dat ze er was. Ze wíst dat ik zou komen en heeft me meegenomen om sterker te worden dan ik ooit had kunnen worden in Riverclan,' miauwde hij stellig. Shrimppaw slikte. Ze wilde niet tegen hem in gaan, zijn reactie had haar best van haar stuk gebracht. Maar als niemand anders het hem zou vertellen..? 'Aegir..' begon ze zachtjes, bijna smekend. 'StarClan bezoekt geen katten uit BloodClan… Zij geloven niet in StarClan, dat is waarom ze zo afgezonderd zijn...' Nerveus kneedde ze de grond onder haar pootjes maar ze bleef hem aankijken, hopend dat hij er op z'n minst over na zou denken. Was dit echt wat hij wilde?}

Aegir was helemaal in zijn nopjes, deze ontmoeting ging soepel, het was gewoon oude bekenden weer tegenkomen. Maar de sfeer keerde op de kop toen Shrimppaw beschuldigingen aan het uitdelen was, vooroordelen, valse onwaarheden. Zijn oren drukten in zijn nek en zijn haren kwamen overeind. ‘Dat is niet waar!’ siste hij tegen de jonge medicine cat. ‘Wat weet jij nou van ons, hm?’ miauwde hij tegen haar. ‘Ik leef met ze, niet jij!’ Dit was al de hoeveelste keer dat iemand zoiets tegen hem zei. Honorpaw had de gevolgen zwaar moeten voelen, ergens waar hij een beetje spijt van had, maar ze had het verdiend. Hij hoopte echt niet dat Shrimppaw dezelfde fout zou maken. Zijn staart zwiepte heen en weer en hij keek haar aan. Ze waren allemaal zo... zo dom! Zo egoïstisch! Ze dachten alleen maar aan zichzelf, keken niet verder dan hun neus lang was, en ze waren zo vijandig. Misschien moest hij maar blij zijn dat hij uit Riverclan was. Hij was beter af nu.

_{Haar hoop bleek vals te zijn. De kater drukte zijn oren in zijn nek. 'Dat is niet waar!' siste hij. Shrimp zette een step naar achter, haar oortjes drukte ze ook in haar nek, maar dan van de zenuwen. 'Wat weet jij nou van ons, hm?' miauwde Aegir verder. 'Ik leef met ze, niet jij!' Shrimppaw slikte en wachtte even af om de juiste woorden te zoeken. 'O-Oh...' Geloofden sommige dan wel in StarClan? Zou Aegir nog steeds welkom zijn in StarClan? 'I-Ik weet alleen dingen van.. Van de verhalen, Aegir.. Ik wil je niet beledigen..' Het was toch erg dat ze hem, een ex-RiverClanner, beledigde over BloodClan. Dit had nooit mogen gebeuren.}

Aegir realiseerde zich te laat dat hij misschien over reageerde. Shrimppaw leek even verloren voor woorden en hij verzachtte zijn blik iets. Maar ze had het gewoon niet zo moeten zeggen, ze prikte hem precies waar het pijn deed, dus was hij altijd feller. Iedereen keek hem aan alsof hij een soort... een soort monster was. Maar dat was niet zo! Hij was nog steeds zichzelf, alleen... Hij was sterker, hij zou groots worden. En niemand zou hem ooit meer pesten. Niemand zou nog zulke opmerkingen over hem maken. Maar Shrimppaw verontschuldigde zich meteen, waardoor Aegir zich ook weer een beetje schuldig voelde. Maar.. het was goed dat ze het deed. Hij was nooit fel geworden als zij niet zulke vooroordelen had gehad. ‘Het.. het maakt niet uit,’ zei hij toch alsnog. Hij kon niet zo goed boos blijven, hij bleef een beetje zachtaardig van binnen. Hij keek even ongemakkelijk naar de grond, waarna hij haar blik weer probeerde te vinden. ‘Ik ben niet slecht. Heus niet, je.. je krijgt gewoon verkeerde dingen te horen,’ miauwde hij naar de medicine cat apprentice. Dat zou ze moeten snappen toch? Ze keek naar hem, ze sprak met hem. Hij was niet anders..

_{Aegir verzachtte wat in zijn ogen en zijn houding. Dat gaf haar iets meer rust. Haar verontschuldigingen waren niet voor niets geweest, al was ze het nog steeds niet eens met zijn manier van denken. Van heel BloodClans manier van denken. Als dat nooit gebeurt was waren ze misschien nu samen een prooi aan het delen in het RiverClan kamp, ondanks dat ze als kittens niet de beste ontmoeting hadden gehad. Dat had wel weer rechtgetrokken geweest. 'Het.. het maakt niet uit,' miauwde de kater en Shrimppaw keek toch een klein beetje verbaasd op. Toch verscheen er een klein glimlachje op haar snoetje. Hij was nog wel aardig, op zich. Hij was nog niet helemaal beïnvloedt... 'Ik ben niet slecht. Heus niet, je.. je krijgt gewoon verkeerde dingen te horen,' miauwde hij. Shrimppaw slikte. Zou ze? Ze wilde er niet eens over twijfelen, en toch had ze ergens hoop dat hij op één of andere manier nog naar StarClan zou kunnen gaan. 'Denk je.. Denk je dat katten doden een goed iets is?' durfde ze voorzichtig te vragen, met oprechte nieuwsgierigheid in haar blauwe ogen. Dat vroeg ze echt af, was het al zo ver dat hij dacht dat dat goed was?}

Shrimppaw en hij leken elkaar te verontschuldigen. Zij met een glimlachje, hij met een scheve lach terug. Hij was gewoon even kwaad geworden, maar hij was het zat om voor slecht uitgemaakt te worden, terwijl hij zo erg zijn best deed om goed te zijn. Sterk en rechtvaardig. Maar de volgende vraag kickte in bij hem. Hij beet even op zijn lip. Ja, dat zeiden ze allemaal. Hij had wel eens iets gezien, tekens. Hij was niet helemaal dom. Maar het was altijd gerechtvaardigd. De anderen waren vijanden, ze waren zwak, of ze zouden de wereld niet beteren. Ze bedreigden hun bestaan, of ze hadden anderen iets kwaad aan gedaan. De wereld zou beter zijn zonder hun dat met hun; rechtvaardigheid. En bovendien, zij waren niet de enige moordenaars. Elke clan zou als ze de kans kregen een van hun vermoorden. Sinclaw was vermoord door een Shadowclanner. Cobra was vermoord door een clanleider. ‘Wij doodden niet als enige,’ antwoordde hij op haar vraag. ‘De clans vechten al sinds hun allereerste bestaan met elkaar. En je kent de verhalen net zo goed als ik. De slag om de heide?’ miauwde hij naar de medicine cat. ‘Jouw vooroordelen gaan niet op,’ miauwde hij zachtjes. ‘Je kan niet ons allemaal beoordelen op de allerslechtsten..’

Ze was bang voor zijn antwoord, maar meer voor zijn reactie. Zou hij weer boos worden? Haar aanvallen zoals Skadi ongetwijfeld al gedaan zou hebben? Clankatten, die helemaal niet in BloodClan thuis hoorde. Het voelde zo fout, ze hadden geen keuze kunnen maken tussen goed of slecht. Maar voor iedereen was goed en slecht anders, iedereen dacht immers dat ze aan de goede kant stonden. Het antwoord dat hij haar gaf was dan ook gewoon de waarheid. De Clans mochten misschien denken dat ze aan de goede kant stonden, maar niet alle Clanners leefde met hun hart bij de Warrior Code, sommige hadden ook gedood. Weliswaar veel minder dan BloodClanners, of alleen voor pure zelfverdediging. Maar ze kon hen inderdaad niet als individuele beoordelen, hoe moeilijk dat ook was met een Clan dat moordde en verminkte en alleen maar angst aanjoeg bij anderen. Ze wilde echter niet weer de discussie aangaan met de kater. Dit gesprek had haar vermoeid en om nog een situatie te creëren waar hij onvoorspelbaar zou kunnen worden, dat had ze liever niet. Shrimppaw knikte langzaam met haar kopje. 'Daar heb je wel gelijk in..' Ze keek hem aan in zijn licht blauwe ogen. 'Ik hoop dat je.. De juiste keuze maakt.. Voor jezelf.' De juiste keuze was breed, maar ze geloofde nog wel dat er iets van goeds in hem zat. Veel meer dan bij haar zus. Als hij dicht bij zichzelf bleef, misschien dat er dan nog een kans in zat. 'Ik.. Ik moet weer gaan, nu.. Het was goed je gesproken te hebben... Aegir,' miauwde ze met een licht knikje. Ze wachtte heel even af, voor ze met een zacht zuchtje omdraaide. Ze ging weer terug naar huis.

Topic uit

Was hij tot haar doorgedrongen? Geloofde ze hem? Ze zei van wel. Hij was niet wat ze dacht dat hij was. En misschien was hij de eerste, de allereerste, die hij een beetje van gedachten had doen kunnen veranderen. Hij knikte dan ook langzaam toen ze vroeg of hij de juiste keuze voor hemzelf had gemaakt. ‘Ja, dat denk ik wel,’ miauwde hij tegen de medicine cat. Hij wíst het. StarClan had immers die keuze voor hem gemaakt. Alleen leek Shrimppaw wel een beetje van slag toen ze vertelde dat ze moest gaan. Hij bromde wat instemmends, om vervolgens haar nog even met grote ogen aan te staren. ‘Jou ook,’ miauwde hij toen. En toen keerde ze zich om. Ze ging weg. Hij keek haar even na, voordat hij realiseerde dat hij ook maar van het toneel moest verdwijnen. Terug naar huis. Oké. Thuis, ja..

Uit