☾ Fresh Air

Beweging vloeide door het huis heen wat ze als thuis beschouwde. Ze zuchtte kort, benieuwd waar deze opwinding allemaal voor nodig was. Ouderdom had veel van haar ontnomen. Ze was blind aan een oog en het ander was ook niet meer wat het ooit was geweest. De wereld bestond vooral uit licht en donker, uit schimmen. Maar van dichtbij wilde het nog wel details weergeven. Toch was het enkel de weet dat de bomen bladeren hadden, een feit dat ze nooit meer zelf zou kunnen zien. Het was niet erg, het was nu eenmaal hoe het leven in elkaar zat. Gelukkig was ze niet alleen in deze leeftijd. Ze had twee baasjes die veel om haar gaven, en Halil. De vreemdste zoon die ze ooit had gehad, de enorme hond was niks anders dan zacht met haar. En ook nu kwam hij naar haar toe en liet hij met zijn toon weten wat er ging gebeuren. Het gezin ging uit wandelen. Ze mauwde zachtjes, zodat haar mensen haar wens begrepen, en zo werd ze opgepakt en meegenomen. Het ritje in de auto was hobbelig, maar verzacht door de schoot en warme armen. En toen ze uiteindelijk op de grond werd gezet snuffelde ze de lucht om haar locatie te herkennen. Thunderpath, noemde de clankatten dit. Maar voor haar was het gewoon een weg, een straat zoals er duizend straten waren. Terwijl de rest aan het wandelen ging liep ze zelf naar de kant van Shadowclan, om hier wat te ruiken en te zitten, genietend van de frisse lucht en het dagje uit.

+ Acornstar first

Het duurde nooit lang voordat clankatten op bezoek kwamen wanneer je op hun grens was. Het was een verschil ik cultuur vergeleken met het leven van een huiskat. Hun waren juist heel open in het delen van elkaars tuin. Hoewel het als onbeschoft werd gezien om andermans huis te betreden was een tuin juist een ontmoetingsplek en een manier om veilig te reizen. Vooral als je elkaar kende was het normaal. Maar een clan kat was juist heel privé, ondanks dat ze elkaar zo hard nodig hadden. Zelf had ze veel geleerd over deze vreemde snuiters in haar jongere jaren. De belangrijkste les hiervan was dat het leven van een boskat enorm fragiel was. Ze voegde zichzelf zo snel bij hun voorouders. Maar het was niet aan haar deze verschillen vreemd te vinden. Ook nu was het niet te lang voordat ze gezelschap kreeg. Met een vriendelijke al niet gerespecteerde glimlach keek ze de richting van de ander op. Hij klonk jong, maar wel volwassen. “Het spijt me jongeman, ik weet dat de clans hun grenzen goed naleven” De oudere poes knikte begripvol. “Mijn mensen zijn een wandeling aan het maken met hun hond door zowel Shadowclan als Thunderclan gebied. Ik wacht bij onze auto tot hun terugkomst” Ze knikte naar de rode wagen achter haar, wetende dat deze term voor andere maar vreemd was. “Mijn leeftijd weerhoud mij om mee te lopen, zelfs al weet ik dat jullie gebieden zeker het zien waard zijn.”